Wisła Kraków (piłka nożna)

Wisła Kraków

TSW Wisła Kraków SA

stadion klubu
Pełna nazwa	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków Spółka Akcyjna
Przydomek	Biała Gwiazda Chłopcy z Reymonta
Maskotka	Wiślacki Smok
Barwy	niebiesko-biało-czerwone
Data założenia	1906
Debiut w najwyższej lidze	3 kwietnia 1927 Wisła – Jutrzenka Kraków 4:0
Liga	I liga
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Siedziba	Kraków
Adres	ul. Władysława Reymonta 20, 30-059 Kraków
Stadion	Stadion Miejski w Krakowie
Sponsor techniczny	Macron
Właściciel	Jarosław Królewski (53,69%) Jakub Błaszczykowski (15,30%) Adam Łanoszka (15,29%) Władysław Nowak (3,75%) Adam Adamczyk (3,75%) Inni (8,22%)
Prezes	Jarosław Królewski
Trener	Mariusz Jop
Asystent trenera	Kazimierz Kmiecik Michał Siwierski Bartosz Bąk
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Strona internetowa

Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków Spółka Akcyjna – polski klub piłkarski z siedzibą w Krakowie, występujący od sezonu 2022/2023 w I lidze. Jest to jeden z najbardziej utytułowanych polskich klubów w historii.

Kontynuator tradycji piłkarskich wielosekcyjnego TS Wisła Kraków, założonego w 1906 roku przez profesora Tadeusza Łopuszańskiego, składającego się z uczniów II szkoły realnej w Krakowie. W grudniu 1997 roku wydzielono sekcję piłki nożnej mężczyzn, tworząc sportową spółkę akcyjną (SSA), która w 2007 roku przekształciła się w spółkę akcyjną. W swojej historii Wisła wywalczyła 13 tytułów mistrza Polski, 13 tytułów wicemistrza Polski, 5 Pucharów Polski, 1 Puchar Ligi Polskiej oraz 1 Superpuchar Polski.

Klub zajmuje 2. miejsce w tabeli wszech czasów Ekstraklasy. W rozgrywkach międzynarodowych Biała Gwiazda docierała do 1/4 finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych, 1/8 finału Pucharu UEFA oraz dwukrotnie do 1/8 finału Pucharu Zdobywców Pucharów.

Historia

Założenie i początki klubu

Wisła Kraków powstała w roku 1906 jako oficjalny klub sportowy będący kontynuatorem kółka sportowego II szkoły realnej w Krakowie założonego przez profesora Tadeusza Łopuszańskiego. Owe kółko zostało założone najprawdopodobniej na wiosnę 1906 roku, chociaż niektóre źródła mówią o roku wcześniejszym. Kółko zostało przekształcone w klub sportowy o nazwie Wisła najprawdopodobniej w lecie lub wczesną jesienią 1906 roku. Powyższe terminy ciężko określić co do dnia z powodu poniszczonej dokumentacji klubowej w trakcie I i II wojny światowej.

Zmiana szkolnego kółka sportowego na oficjalny klub sportowy prawdopodobnie była związana z organizowanym w Krakowie w październiku 1906 roku Turniejem Jesiennym, który można uznać za pierwsze nieoficjalne Mistrzostwa Krakowa w piłkę nożną. Pierwszym prezesem nowopowstałego klubu został jego inicjator, czyli profesor Tadeusz Łopuszański. Nazwę dla klubu Wisła wymyślili uczniowie Łopuszańskiego w geście patriotyzmu jako nawiązanie do rzeki Wisły, która przepływała przez wszystkie trzy zabory okupowanej wówczas Polski. Pierwszym herbem klubu została natomiast czarna piłka przecięta na błękitno, co miało symbolizować ową rzekę z nazwy klubu.

Wedle różnych źródeł Wisła we wspomnianym turnieju zajęła trzecie, bądź czwarte miejsce. Najprawdopodobniej również podczas tego turnieju odbyły się pierwsze derby Krakowa pomiędzy Wisłą, a Cracovia. Niestety brak na to dokumentacji dlatego też jako pierwsze oficjalnie spotkanie wspomnianych drużyn uznaje się spotkanie z 20 września 1908 roku.

W pierwszym historycznych składzie Wisły znajdowali się:

• Józef Szkolnikowski – bramkarz oraz kapitan drużyny
• Adam Różański – lewy obrońca
• Józef Osiński – prawy obrońca
• Teofil Sykała – lewy pomocnik
• Roman Billy – środkowy pomocnik
• Bogusław Andziel – prawy pomocnik
• Roman Wilczyński – lewy skrzydłowy
• Kazimierz Suski – lewy łącznik
• Kazimierz Wachowicz – prawy łącznik
• Wiktor Bobrowski – prawy skrzydłowy
• Adam Cerner – napastnik

Na rezerwie natomiast zasiadli również (pozycje nieznane):

• Banjamin Arner
• Feliks Tarnowski
• Witold Wańkowicz
• Leon Winiarski

Jesienią 1907 roku doszło do połączenie dwóch krakowskich klubów. Wisły oraz tzw. drużyny Jenkera, nazywanej również po prostu Czerwoni Kraków. Do fuzji doszło z inicjatywy prezesa Wisły profesora Tadeusza Łopuszańskiego, który nie chcąc, żeby Wisła podzieliła los wielu klubów opartych na uczniach szkół, które z racji bycia zakładanymi przez starsze roczniki po kilku miesiącach zostały rozwiązywane z powodu ukończenia przez większość zawodnik szkoły, na której oparty był klub. W przypadku Wisły, która była oparta na uczniach II szkoły realnej w Krakowie, dla których dalszym krokiem edukacyjnym była Politechnika Lwowska taki scenariusz był bardzo realny. Łopuszański nie chcą by jego klub upadł zaczął dbać o to, żeby pozyskiwać piłkarzy z innych klubów, finalnie łącząc się z innym niezależnym klubem.

Formalnie klub Czerwoni Kraków przestał istnieć, a jego zawodnicy przeszli w całości do Wisły Kraków. Jednak, żeby zachować równość w fuzji klubów Wisła przyjęła czerwone koszulki z dwoma, błękitnymi gwiazdami (obecnie symbol znany jako jedna, pięcioramienna, biała gwiazda) jako swoje barwy, które zostały z nią do dnia dzisiejszego.

W następnych latach Wisła, podobnie jak inne polskie kluby angażowała się w założenie niezależnego od zaborców polskiego związku piłkarskiego. Jednym z symboli tej walki była zmiana błękitnej gwiazdy występującej na koszulkach piłkarzy na białą, żeby barwy klubu symbolizowały biało-czerwone narodowe, polskie barwy.

W 1912 roku Wisła po raz pierwszy wzięła udział w oficjalnych zatwierdzonych przez FIFę polskich rozgrywkach piłkarskich. Były nimi zapasy kwalifikacyjne o I klasę, w których drużyny sklasyfikowane jako II-klasowe walczyły o podniesienie rangi do I-klasy i występ w przyszłorocznych Mistrzostwach Galicji. Rozgrywek nie dokończono, a wyniki zostały anulowane. Wisła pomimo liderowania w tabeli rozgrywek w momencie ich przerwania dopiero decyzją związku została awansowana do rangi I-klasy i zapewniła sobie grę w pierwszych, historycznych Mistrzostwach Galicji w 1913 roku.

Drużyna Wisły w listopadzie 1913

W 1913 Wisła zagrała we wspomnianych wyżej Mistrzostwach Galicji. Jej rywalami była Cracovia oraz Pogoń Lwów. Rozgrywki wygrała Cracovia, natomiast Wisła zdobyła tytuł wicemistrzowski.

5 kwietnia 1914 roku Wisła otwiera swój pierwszy stadion umiejscowiony na krakowskich Oleandrach. W sierpniu tego samego roku klub użyczy terenu Józefowi Piłsudskiemu i jego nowo sformowanej Pierwszej Kompanii Kadrowej skąd wyruszą walczyć o polską niepodległość.

17 maja 1914 roku w drużynie Wisły zadebiutował Henryk Reyman. Jedna z największych legend klubu, patron aktualnego stadionu Białej Gwiazdy oraz twórca ikonicznej wypowiedzi, która stała się mottem klubu Nikt nie wymaga od was samych zwycięstw. Czasem i przegrać przychodzi. Ale każdy ma prawo żądać od was ambitnej i nieustępliwej walki. Nie dopuśćcie do tego, aby ludzie uznali was za niegodnych... podania ręki. Cytat został wypowiedziany podczas derbowego spotkania z Cracovią 3 maja 1925 roku, kiedy do przerwy Wiślacy przegrywali 1:5. Wypowiedź stała się ikoniczna nie tylko z powodu samej jej treści, ale również z działania motywacyjnego na słyszących ją piłkarzy, którzy w drugiej połowie doprowadzili wynik spotkania do remisu 5:5.

W 1914 roku Wisła po raz drugi wzięła udział w Mistrzostwach Galicji. Zaliczyła jednak słabe wyniki, przegrywając oba rozegrane spotkania i plasując się na ostatnim miejscu tabeli. Rozgrywki zostały zawieszone i nigdy niedokończone przez wybuch I wojny światowej. Z tego też powodu Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków zawiesza swoją działalność.

Dwudziestolecie międzywojenne

Największą rolę w odbudowaniu zawieszonego w działalności Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków miał wtedy jeszcze mało znany piłkarz Henryk Reyman, który dał Wiśle nowe życie namawiając do gry w klubie swoich kolegów z wojska, jeszcze pod koniec I wojny światowej. Początek powojennej historii dla klubu nie był łatwy, ponieważ w 1915 roku w wyniku pożaru zniszczony został jej stadion na Oleandrach, który został zajęty przez wojska austriackie. 14 lipca 1918 roku Wisła rozgrywa swoje pierwsze spotkanie po reaktywacji pokonując Czarnych Jasło 4:0. Wisła w tym spotkaniu oraz rozegranym dwa tygodnie później spotkaniu z Pogonią Lwów zagrała pod nazwą Sparta Kraków. Jednak dzień po spotkaniu z Pogonią powróciła do swojej historycznej nazwy Wisła.

W dniach 20–21 grudnia 1919 roku założony zostaje Polski Związek Piłki Nożnej, a jednymi z pierwszych jego wiceprezesów zostają działacze Wisły Józef Szkolnikowski i Jan Weyssenhoff. Dzięki temu wydarzeniu w 1920 roku udaje się rozegrać pierwsze, w pełni niezależne i niepodległe polskie rozgrywki piłkarskie o tytuł najlepszej drużyny w kraju. Pierwsze mistrzostwa rozgrywane są w systemie mieszanym z rozgrywkami okręgowym w I etapie. W nich Wisła musi uznać wyższość Cracovii zajmując drugie miejsce i nie kwalifikując się do ogólnopolskiej części rozgrywek, których niestety nie udaje się dokończyć z powodu wybuchu wojny polsko-bolszewickiej.

18 grudnia 1921 roku reprezentacja Polski w piłce nożnej rozegrała swój pierwszy, historyczny mecz międzypaństwowy. Na selekcjonera drużyny narodowej w tym meczu zostaje wybrany ówczesny prezes Wisły Józef Szkolnikowski.

Fotografia z dnia otwarcia drugiego stadionu Wisły 8 kwietnia 1922 roku

W sezonach 1921 oraz 1922 Wisła na etapie okręgowym zajmowała odpowiednio trzecie i drugie miejsce przez co kończyła rozgrywki na tym etapie.

8 kwietnia 1922 roku Wisła otwiera swój nowy stadion stworzony na bazie rozparcelowanego w czasie I wojny światowej toru wyścigów konnych przy zbiegu alei 3 Maja i ulicy Miechowskiej.

W sezonie 1923 nastąpił przełom w wynikach klubowy, kiedy to Wisła po raz pierwszy wygrała rozgrywki w okręgu krakowskim i awansowała do ogólnopolskiej fazy mistrzostw Polski. W nich zwyciężyła w rozgrywkach grupy zachodniej dzięki czemu awansowała do fazy finałowej, w której uległa po trzech spotkaniach Pogoni Lwów zdobywając tym samym swój pierwszy medal mistrzostw Polski.

Marszałek Józef Piłsudski w otoczeniu zawodników Pogoni Lwów i Wisły Kraków na stadionie Wisły (1924) podczas spotkania o moralne mistrzostwo Polski

W sezonie 1924 PZPN postanowił zrezygnować z organizacji Mistrzostw Polski. Wszystko po to, żeby reprezentacja Polski jak najlepiej przygotowała się do swojego debiutu na igrzyskach olimpijskich, które odbyły się tamtego roku w Paryżu. Na wspomnianych igrzyskach w kadrze Polski znalazło się czterech Wiślaków. Henryk Reyman i Mieczysław Wiśniewski w pierwszym składzie oraz na rezerwie Zdzisław Styczeń i Władysław Krupa. Pierwotnie w roku 1924 planowano rozegrać tylko okręgowy etap do Mistrzostw Polski w 1925 roku. W tych rozgrywkach Wisła prowadzona pierwszy raz w historii przez profesjonalnego trenera Węgra Imre Schlossera wygrywa krakowską grupę i kwalifikuje się do etapu ogólnopolskiego. Jednak fatalne nastroje polskich kibiców po klęsce na igrzyskach oraz braku ogólnopolskich rozgrywek o tytuł mistrzowski spowodowały, że prasa okrzyknęła spotkanie towarzyskie rozgrywane 16 listopada tamtego roku w Krakowie pomiędzy finalistami poprzedniej edycji Wisłą i Pogonią Lwów jako spotkanie o moralne mistrzostwo Polski. Jego rangę dodatkowo podkreślała obecność na trybunach Marszałka Józefa Piłsudskiego, przebywającego akurat w stolicy Małopolski. Spotkanie zwyciężyli Lwowianie 3:2 nieoficjalnie broniąc tytułu Mistrza Polski. Pamiątkowe zdjęcie marszałka pośród uczestników meczu jest jedną z najsłynniejszych fotografii sportowych dwudziestolecia międzywojennego.

W sezonie 1925 Wisła zagrała w Mistrzostwa Polski do których zakwalifikowała się w roku poprzednim. Rozgrywki Biała Gwiazda rozpoczęła od zwycięstwa w grupie południowej, po dodatkowym meczu z ŁKS-em Łódź rozegranym, z powodu równej ilości punktów w tabeli krakowskiego i łódzkiego klubu. W samej fazie finałowej Wisła zagrała słabo zajmując ostatnie, trzecie miejsce zdobywając tym samym brązowy medal mistrzostw Polski. Jednakże Henryk Reyman w tym sezonie jako pierwszy w hisotri gracz Wisły zdobył tytuł króla strzelców. Pod koniec tamtego roku rozegrano również okręgowe eliminacje do pierwszego w historii Pucharu Polski w piłce nożnej. Po pokonaniu Zwierzynieckiego Kraków, BBSV Bielsko oraz w finale Wawelu Kraków Wisła zdobyła pierwszy Puchar Polski na szczeblu okręgowym w Krakowie i zakwalifikowała się do pierwszej edycji ogólnopolskiego Puchar Polski.

Sezon 1926 był dla Wisły słodko-gorzki. W rozgrywkach okręgowych Biała Gwiazda musiała tym razem uznać wyższość Cracovii zajmując drugie miejsce w krakowskiej grupie eliminacyjnej i kończąc zarazem na tym udział w mistrzostwach Polski w tamtym roku. Jednak w rozegranej w tamtym roku pierwszej edycji Puchar Polski po pokonaniu ŁKS-u Łódź i Ruchu Chorzów Biała Gwiazda znalazła się w finale tamtych rozgrywek. W rozegranym 5 września 1926 roku finale na stadionie Wisły Kraków ze Spartą Lwów Krakowianie wygrali 2:1 po bramce kapitana zespołu Henryka Reymana w ostatnich minutach spotkania. Zdobywając w ten sposób swoje pierwsze, oficjalne trofeum w historii klubu.

Mistrzowski skład z roku 1927

Przełom lat 1926 i 1927 jest niezwykle ważny dla całej polskiej piłki nożnej. Doszło wtedy do rozłamu w polskiej piłce, z powodu odmiennych wizji rozwoju rozgrywek o Mistrzostwo Polski. Duża grupa klubów w tym m.in. Wisła, Legia Warszawa, Polonia Warszawa, Ruch Hajduki Wielkie, ŁKS Łódź, Czarni Lwów czy Pogoń Lwów chciała, żeby w Polsce wzorem krajów zachodnich, w których piłka nożna była już dużo bardziej rozwinięta wprowadzić system ligowy. Sprzeciwiał się temu PZPN, mający po swojej stronie Cracovię uważaną wtedy za najsilniejszy polski klub, który pomimo strat finansowych, które przenosiły każde kolejne rozgrywki nie chciał słyszeć o zmianie systemu rozgrywkowego. Wspominana grupa klubów stanęła na swoich i bez zgody PZPN-u, ale z udziałem wszystkich najmocniejszych polskich klubów, oprócz Cracovii rozegrała pierwszy w historii sezon ligowy o mistrzostwo Polski w piłce nożnej. Od początku rozgrywek Biała Gwiazda prowadziła tabeli pewnie krocząc po swój pierwszy mistrzowski tytuł. Po drodze 11 września pokonała w Krakowie TKS Toruń 15:0, co do dnia dzisiejszego jest największym rozmiarem zwycięstwa w polskiej najwyższej lidze. Kulminacyjny moment sezonu przypadł na mecz 23 kolejki rozegrany 25 września z 1.FC Katowice na wyjeździe. Wygrana w nim zapewniała Wiśle mistrzostwo Polski, jednak spotkanie oprócz wymiaru sportowego miało bardzo duży wymiar polityczny, ponieważ drużyna 1.FC Katowice składała się głównie z mniejszości niemieckiej i Ślązaków, których wielu nawet nie umiało mówić po polsku. W kraju panował nastrój, że cieniem na nowopowstałej polskiej lidze położy się sytuacja, że po tylu latach walki o niepodległość pierwsze, ligowe mistrzostwo Polski zdobędzie zespół pochodzący z mniejszości narodowej jednego z zaborców. W jednej z gazet padło nawet stwierdzenie "Drużyna Wisły musi sobie zdać sprawę, iż w dniu tym reprezentuje polski sport piłkarski Krakowa, którego barw broni obecnie w lidze." Mecz toczył się w niezwykle ostrej i napiętej atmosferze. Dzięki dwóm bramkom w pierwszym kwadracie drugiej połowy autorstwa Stanisława Czulaka i Henryka Reymana Biała Gwiazda prowadziła 2:0. Po tym drużyna z Katowic jeszcze bardziej poostrzyła grę. Mecz został zakończony w 73 minucie przez pomyłkę sędziego. Wygrana ta oznaczała zdobycie przez Wisłę pierwszego w jej historii oraz pierwszego ligowego mistrzostwa Polski w historii polskiej piłki nożnej. Dodatkowym sukcesem dla Wisły było zdobycie przez Henryka Reymana 37 bramek w sezonie, co przełożyło się na zdobycie przez niego korony króla strzelców oraz stworzenie rekordu nie pobitego do dnia dziejszego. Początkowo PZPN nie chciał uznać wyników ligowych za oficjalne samemu organizując mistrzostwa w dotychczasowej formie. Jednak nie zostały one dokończone, a 18 grudnia, czyli już po zakończeniu rozgrywek ligowych PZPN ustąpił i uznał wyniki sezonu ligowego za oficjalne mistrzowa Polski w piłce nożnej w roku 1927.

Mistrzowski skład z roku 1928

W sezonie 1928 Wisła przystąpiła do obrony mistrzowskiego tytułu z roku ubiegłego. W tamtym roku rozgrywki toczyły się już we współpracy z PZPN-em oraz w zgodnej linii całego polskiego środowiska piłkarskiego. Do ligi dokooptowano Cracovię przez co 3 czerwca tamtego roku miały miejsce pierwsze, ligowe derby Krakowa przegrane przez Wisłę 1:2. W rewanżu jednak rozegranym na stadionie Wisły Biała Gwiazda pokonała Cracovię 5:1 rozpoczynając serię 9 wygranych z rzędu, które mocno przybliżyły Wisłę do obrony tytułu. Samo mistrzostwo Krakowianie przypieczętowali ponownie w wyjazdowym spotkaniu z 1.FC Katowice remisując 1:1. Spotkanie tym razem toczyło się w dużo spokojniejszej atmosferze, ponieważ była to ostatnia kolejka sezonu i tylko Wisła oraz Warta Poznań miały jeszcze szansę na tytuł.

Plakat z okazji jubileuszu 30-lecia TS Wisła

W roku 1929 oraz w latach 30. XX wieku dzięki uspokojeniu się nastroju w państwie oraz przyjęciu wspólnej linii rozwoju polskiej piłki nożnej Wisła jako klub mogła w końcu spokojnie pracować i realizować założenia postanowione sobie jako klubowi przez sport służyć społeczeństwu. Nie przekłada się to jednak aż tak na wyniki klubu, który pomimo bycia w dalszym ciągu jednym z czołowych potentatów w kraju nie mógł po raz kolejny sięgnąć po najcenniejszy skarb, czyli mistrzostwo Polski. W tym okresie pomimo braku nawiązania do sukcesów z 1927 i 1928 roku Wisła trzykrotnie zdobywa wicemistrzostwo Polski w latach 1930, 1931 i 1936 oraz czterokrotnie po trzecie miejsce w kraju w latach 1929, 1933, 1934 i 1938. Tylko trzykrotnie w latach 1932, 1935, 1937 Wisła melduje się poza podium mistrzostw Polski zajmując kolejno szóste, czwarte i piąte miejsce.

24 maja 1936 roku z okazji 30-lecia klubu zostaje zorganizowany mecz z londyńską Chelsea F.C. Wiślacy wygrywają spotkanie dzięki bramce z karnego Antoniego Łyki. Mecz z trybun oglądał Generalny inspektor Sił Zbrojnych Edward Rydz-Śmigły. Jubileuszowi 30-lecia TS Wisła towarzyszyła również zmiana barw klubowych. Do czerwieni i bieli dodano kolor niebieski. Ten układ barw pozostał z klubem do dnia dzisiejszego.

W sezonie 1939 Wisła rozgrywa bardzo dobre rozgrywki po 14 kolejkach zajmuje drugie miejsce, mając tylko dwa punkty straty do prowadzącego w tabeli Ruchu Chorzów oraz dwa zaległe mecze. 1 września wybucha II wojna światowa rozgrywki zostają zawieszone, a następnie nigdy niedokończone. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Krakowa stadion Wisły zostaje zarekwirowany i oddany w użytkowanie niemieckim oddziałom wojskowym. Następnie ze stadionu korzysta niemiecki klub Deutsche Turn und Sport Gemeinschaft. Oprócz strat materialnych klub traci wielu piłkarzy, którzy wstępują do wojska polskiego walczyć o niepodległość kraju.

II wojna światowa i lata powojenne

W odróżnieniu od I wojny światowej podczas II wojny światowej Wisła nie zawiesiła działalności i rozpoczęła funkcjonowanie pod niemieckim okupantem. 22 października 1939 odbywa się pierwszy mecz w okupowanym Krakowie pomiędzy Wisłą, a Krowodzą Kraków. Biała Gwiazda wygrywa to spotkanie 3:1 jednak w tym meczu jak wspomina uczestnik tamtych wydarzeń najważniejszą sprawą nie był wynik, ani piękna gra, ale zamanifestowanie woli życia: grając w najbardziej nawet tragicznych okresach byliśmy przekonani, że właśnie sport stać się może środkiem przeciw nastrojom rozpaczy i przygnębienia.

5 maja 1940 roku rozegrane pierwsze wojenne derby Krakowa wygrane przez Wisłę 3:0. W lecie tamtego roku rozegrano natomiast pierwsze okupacyjne mistrzostwa Krakowa. Rozgrywki w momencie ich stworzenia nosiły nazwę Turniej dla zespołów piłkarskich byłych klubów, rozwiązanych rozporządzeniem władz niemieckich, ponieważ zorganizowane je dwa tygodnie po rozporządzeniu Hansa Franka o likwidacji polskich stowarzyszeń, w tym również klubów sportowych i zakazie utrzymywania ich istnienia oraz kontynuowania działalności. Mistrzostwa zostały zorganizowane na terenach Juvenii Kraków należących do Aleksandra Wodki, który mógł je używać według własnego uznania. Mimo pracy w konspiracji, żeby zorganizować te mistrzostwa organizatorzy i tak potrzebowali cichego przyzwolenia władz niemieckich. Sam turniej miał mieć za zadanie utrzymanie zawodników byłych drużyn w kondycji fizycznej, z wyłączeniem jakichkolwiek dążności politycznych czy wyznaniowych. Rozgrywki te w ostateczności wygrała Wisła wygrywając wszystkie siedem spotkań. Na jesień tamtego roku zorganizowany Błyskawiczny turniej piłkarski, którego ponownie gospodarzem jest Juvenia i ponownie wygrywa w nim Biała Gwiazda.

We wrześniu 1940 roku aresztowany przez Gestapo za działalność konspiracyjną zostaje prezes Wisły Tadeusz Orzelski.

W lecie 1941 roku ponownie udaje rozegrać się okupacyjne mistrzostwa Krakowa, które ponownie padają łupem Wisły. Rok później jednak sytuacja nie jest już tak dobra. Masowe aresztowania i wzmożona akcja łapanek oraz zamknięcie stadionu Juvenii przez okupanta nie daje szans na rozegranie żadnych zorganizowanych rozgrywek.

W 1943 roku Polacy spragnieni chociaż kropli wolności jakie dawały jej Okupacyjne Mistrzostwa Krakowa doprowadzają do rozegrania kolejnej edycji turnieju. Zainteresowanych jest tak wielu, że rozgrywki zostają podzielone na dwie fazy z podziałem na grupy w pierwszej z nich. Wisła w swojej grupie eliminacyjnej zajmuje drugie miejsce zapewniając sobie awans do fazy finałowej, gdzie zajmuje drugie miejsce muszą uznać wyższość Cracovii po przegranym finale poprzez walkower z powodu wybuchu burd na trybunach, które później rozniosły się na miasto.

W 1944 roku w okupowanym Krakowie coraz mniej było Hitlerowców, którzy zostawali wysyłani na front, żeby walcząc z nabierając w siłę ofensywą Armii Czerwonej. Dzięki czemu organizowanie dorocznych Okupacyjnych Mistrzostw Krakowa nabierało coraz to większego rozmachu. Jednak coraz większy smak wolności i powolne wychodzenie spod niemieckiej okupacji powodował napięcia między klubami organizującymi turniej. Skończyło się to tym, że w okresie największej swobody w organizowaniu turnieju jedyny raz nie został on dokończony. Niejasna jest też kwestia drużyny, którą można uznać za zwycięzcę tej edycji mistrzostw. Wszystko rozchodzi się o spotkanie rozegrane 22 października 1944 pomiędzy Wisłą, a Wieczystą Kraków, ponieważ wiele źródeł uznaje to spotkanie tylko za mecz towarzyski, ponieważ zostało rozegrane dwa miesiące po wszystkich innych spotkaniach. Jednak jest to o tyle dziwne, że dla obydwu drużyn było to ostatnie brakujące spotkanie mistrzostw. Wisła wygrała tamto spotkanie 4:0. Jeśli uznamy to spotkanie za część mistrzostw zwycięzcą rozgrywek jest Wisła, jeśli nie to Biała Gwiazda zdobywa wtedy drugie miejsce ustępując Nadwiślanowi Kraków.

17 grudnia 1944 w mocno zimowych warunkach Wisła rozgrywa spotkanie z Klubem Sportowym Groble wygrywając 12:1. Jak się miesiąc później okazuje jest to ostatnie spotkanie pod okupacją, gdy 18 stycznia 1945 roku Kraków zostaje wyzwolony. Dziesięć dni później 28 stycznia 1945 na odzyskanym stadionie Wisły zostają zorganizowane pierwsze od blisku sześciu lat wolne derby Krakowa pomiędzy Wisłą, a Cracovią wygrane przez Białą Gwiazdę 2:0.

W lecie 1945 roku odbywają się pierwsze, oficjalne rozgrywki w wolnej Polsce. Są nimi eliminacje do krakowskiej Klasy A na następny sezon. Wisła rozgrywa dziewięć z dziesięciu spotkań eliminacji i w pierwotnej wersji nie uzyskuje kwalifikacji. Brakujący mecz z Dalinem Myślenice rozgrywa dopiero 17 marca 1946 i zwyciężając w tym spotkaniu 8:0 (w tym aż 7 bramek Mieczysława Gracza) Wisła zapewnia sobie grę wśród najlepszych drużyn krakowskiego okręgu.

We wrześniu 1945 roku Wisła składa wniosek o zarejestrowanie klubu na podstawie przedwojennego prawa o stowarzyszeniach. 31 stycznia następnego roku wniosek zostaje akceptowany, a Wisła na podstawie nowego statutu wybiera nowe władze. Prezesem pozostaje Tadeusz Orzelski, który pomimo aresztowania w trakcie wojny cały czas pełnił funkcję prezesa Wisły. Na jednego z wiceprezesów wybrana zostaje legenda klubu Henryk Reyman.

Afisz spotkania Wisły z Wieczystą w 1946 roku

W lecie 1946 roku rozegrana zostaje pierwsza faza krakowskiego okręgu Klasy A, która stanowiła eliminacje do pierwszych, powojennych mistrzostw Polski. Wisła wygrywa bezapelacyjnie swoją grupę tracą punkty jedynie w ostatnim meczu, gdy mają zapewniony awans przegrywa z Tarnovią Tarnów. W finałowej fazie mierzą się ze sobą zwycięzcy trzech grup pierwszej fazy. Wisła, Cracovia oraz Garbarnia. Po rozegraniu wszystkich spotkań Biała Gwiazda i Pasy mają ten sam dorobek punktowy, który prowadzi do rozegranego 14 września tamtego roku na stadionie Garbarni dodatkowego meczu o zwycięstwo w krakowskiej Klasie A. Wisła wygrywa pewnie tamto spotkanie 4:1, dzięki czemu zapewnia sobie awans do Mistrzostw Polski zarówno w sezonie 1946 jak i w 1947.

W samych Mistrzostwach Polski rozrywanych systemem nieligowym Wisła zaczyna grę od 1/8 finału pokonując w niej Czuwaj Przemyśl 4:0. W następnej rundzie rywalem Białej Gwiazdy jest Polonia Warszawa, która okazuje się być przeszkodzą nie do przejścia pokonując Wisłę 3:2 i kończąc jej grę w mistrzostwach.

Mistrzostwa Polski 1947 rozegrano jeszcze w systemie nieligowym, jednak już mocno klasyczną ligę przypominającym oraz będącym oprócz walki o Mistrzostwo Polski 1947 eliminacjami do rozgrywek ligowych w następnym sezonie. Rozgrywki rozpoczęły się od fazy grupowej, którą Biała Gwiazda wygrała bardzo pewnie wygrywając czternaście z szesnastu spotkań oraz zdobywając sto jeden bramek. Szczególne wrażenie robił wynik osiągnięty w spotkaniu z Ogniskiem Siedlce rozegranym 24 sierpnia w Krakowie, w którym Wisła wygrała 21:0, co do dzisiaj stanowi rekordowe zwycięstwo Krakowian. Wygrywając swoją grupę w fazie grupowej Wisła nie tylko awansowała do fazy finałowej mistrzostw, ale również zapewniła sobie udział w rozgrywkach ligowych w sezonie 1948 kontynuując passę nieprzerwanej gry w najwyższej klasie rozgrywkowej od powstania systemu ligowego w Polsce. W samym finale Biała Gwiazda zmierzyła się z Wartą Poznań oraz AKS-em Chorzów. Pokonując dwukrotnie Chorzowian, jednak przegrywając obydwa spotkania z Wartą Wisła zdobyła tytuł wicemistrzów kraju oraz pierwszy powojenny medal Mistrzostw Polski.

W 1948 roku zgodnie z przygotowanym wcześniej planem wdrażania mistrzostw Polski ponownie w system ligowy rozgrywki o tytuł Mistrza Polski znowu, pierwszy raz po wojnie zostają rozegrane jako liga. Cały sezon o tytuł Wisła walczy z Cracovią. Po rozegraniu wszystkich spotkań obydwa krakowskie kluby kończą z takim samym dorobkiem punktowym, co wedle ówczesnego regulaminu oznacza rozegranie dodatkowe spotkanie na neutralnym terenie o tytuł Mistrza Polski. Jako miejsce finałowej rozgrywki wybrany zostaje stadion Garbarni, a samo spotkanie odbywa się 5 grudnia. Wiślacy dobrze wchodzą w mecz zdobywając bramkę już w pierwszej minucie spotkania autorstwa Tadeusza Legutki. W późniejszej fazie spotkanie gracze Cracovii strzelą Wiśle trzy bramki i to ekipa Pasów może jako pierwsza po wojnie cieszyć się z ligowego Mistrzostwa Polski.

Wstąpienie w gwardyjne szeregi

Na przełomie lat 1948 i 1949 Komuniści, którzy przejęli władze w Polsce zaczynają reorganizować sport wedle wschodnich wzorców. 22 grudnia 1948 powołane zostaje przez nich dziewięć stowarzyszeń pod które będą kluby sportowe w Polsce miały dołączać. Pierwotnie Wisła chciała dołączyć do Związku Zawodowego Kolejarzy. Składając o tym zawiadomienie 22 grudnia 1948 Wisła zostaje poinformowana, że z dniem 31 stycznia 1949 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków zostanie wykreślone z rejestru stowarzyszeń. Formalnie oznaczać to będzie, że klub przestaje istnieć. Działacze Wisły postawieni pod ścianą mając świadomość złej sytuacji finansowej klubu rozpoczęli negocjacje z zalegalizowanym przez komunistyczne władze stowarzyszeniem ZS Gwardia. Rozmowy trwały długo, ponieważ duża część działaczy Wisły nie była przekonana, żeby klub słynący ze swoich patriotycznych wartości decydował się na taki ruch. Brak jest dokładnych źródeł kto wykonał pierwszy krok w trakcie rozmów. Czy to działacze Wisły zdecydowali się na kontakt z ZS Gwardia czy odwrotnie. Patrząc jednak na podobne działania w innych krajach rodzącego się wówczas bloku komunistycznego można przypuszczać, że Wisła jako klub mocno kojarzony z patriotyzmem została wybrana przez władze do wstąpienia do ZS Gwardia. Ostatecznie 26 stycznia 1949 władze Wisły wysyłają list akcesyjny do ZS Gwardia. 6 lutego po tygodniu pracy jako nielegalne zgromadzenie odbywa się walne zgromadzenie władz wtedy jeszcze Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków, które poprzez aklamację przyjmuję wstąpienie Wisły w gwardyjne szeregi. Pomimo przyjęcie decyzji przez aklamację, czyli w założeniu jednogłośnie głos sprzeciwu lub mocnej niepewności zgłaszają wieloletni piłkarze Wisły Henryk Reyman i Mieczysław Gracz. Podczas tego zjazdu dotychczasowy prezes Wisły Tadeusz Orzelski zostaje zdegradowany do roli wiceprezesa, a jego miejsca zajmuje wybrany przez ZS Gwardią Teodor Duda, który jak wszyscy następni prezesi Wisły do końca komunizmu w Polsce został dobrany z milicyjnej nominacji. Tego dnia klub zmienia również swoją pełną nazwę na Zrzeszenie Sportowe Gwardia-Wisła Kraków.

W marcu 1949 Biała Gwiazda już pod nazwą Gwardia-Wisła rozpoczyna nowy sezon ligowy. Ponownie tytuł mistrzowski rozstrzyga się pomiędzy dwoma krakowskimi klubami. Wisłą i Cracovią. 23 października remisując 1:1 spotkanie domowe z Ruchem Chorzów Wisła zapewnia sobie upragniony, wyczekiwane od ponad 20 lat trzeci tytuł Mistrza Polski.

Rok 1949 kończy się złamaniem przez komunistyczne stowarzyszenia sportowe umów z klubami i nakazania im gry pod nazwami stowarzyszeń. Dlatego w pierwszej części lat 50. Wisła występować będzie pod nazwą Gwardia Kraków.

Lata 50. XX wieku

W marcu Wisła rozpoczyna walkę o obronę tytułu mistrzowskiego z ubiegłego sezonu. Tym razem głównym konkurentem Wisły jest Ruch Chorzów grający pod nazwą Unia Chorzów. Kwestia mistrzowskiego rozstrzyga się dopiero w ostatniej kolejce, kiedy to Wisła pomimo porażki z Górnikiem Radlin 1:2 i dzięki remisowi Ruchu zdobywa swoje czwarte mistrzostwo Polski.

W tym samym roku Główny Komitet Kultury Fizycznej, który był centralnym organem administracji PRL-u w zakresie kultury fizycznej, sportu i turystyki zdecydował, że tytuł Mistrz Polski za rok 1951 przypadnie nie zwycięzcy ligi z tego sezonu, lecz wzorem Radzieckim zdobywcy rozegrane po rok drugi w historii Pucharu Polski. Grę w tych rozgrywkach Wisła rozpoczęła 25 marca 1951 pokonując 3:0 Lubliniankę. Następnie kroczą ścieżką zwycięstw pozostawiła w następnych rundach na pokonanym polu Włókniarza Pabianice, Garbarnię Kraków oraz Polonię Warszawa, dzięki czemu Biała Gwiazda zameldowała się w wielkim finale, gdzie czekał na nią Ruch Chorzów. 16 września na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie rozegrany został finał rozgrywek, który Chorzowianie wygrali 2:0, dzięki czemu niezależnie od wydarzeń w lidze zdobyli tytuł Mistrza Polski w roku 1951.

W lidze natomiast Wisła zaliczyła falstart wygrywając jedynie jedno spotkanie w pierwszych sześciu kolejkach sezonu. Jednak dobra forma w dalszej części rozgrywek sprawił, że Krakowianie nadrobili stratę do czołówki i po raz trzeci z rzędu i piąty w historii zwyciężyli w lidze polskiej. Z racji, że po sezonie GKKF zdecydował powrót do klasycznego sposobu wyłaniania mistrza Polski poprzez rozgrywki ligowe Wisła pozostaje jedynym w historii polskiej piłki nożnej mistrzem Ligi Polskiej.

W sezonie 1952 z racji przygotowań reprezentacji Polski do startu w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach zdecydowano się skrócić ligę do samej rundy jesiennej, dzieląc drużyny na dwie grupy. System, mimo że uznawany za ligowy, był mocno zbliżony do systemu nieligowego z 1948 roku. By nie popełnić błędu z sezonu 1924, gdy z powodu przygotowań olimpijskich kadry narodowej kibice dłuższy czas nie widzieli swoich ulubieńców w akcji zamiast rundy wiosennej drużyny I ligowe bez udziału reprezentantów rozegrały protoplastę Pucharu Ligi Polskiej Puchar Zlotu Młodych Przodowników. Dwanaście biorących w nim udział drużyn zostało podzielonych na dwie grupy. Biała Gwiazda w swojej grupie musiała uznać wyższość Wawelu Kraków zajmując drugie miejsce i kwalifikując się do meczu o 3. miejsce. Odbył się on 20 lipca 1952 w Warszawie, gdzie rywalem Krakowian był AKS Chorzów. Biała Gwiazda po bramkach Zdzisława Mordarskiego i Kazimierza Ślizowskiego zwyciężyła 2:1 zdobywając trzecie miejsce turnieju.

Po Igrzyskach i Pucharze Zlotu w sierpniu tamtego roku rozpoczęły się rozgrywki ligowe rozgrywane w podobny sposób do Pucharu Zlotu, gdzie dwanaście zespołów zostało podzielonych na dwie sześciozespołowe grupy. Biała Gwiazda w swojej grupie zajęła podobnie jak w Pucharze Zlotu drugie miejsce, tym razem ustępując Polonii Bytom. W lidze w odróżnieniu od Pucharu Zlotu rozegrane jedynie finał pomiędzy zwycięzcami grup. Miejsca końcowe w lidze były przyznawane na podstawie miejsc w grupach, a wyższe miejsce otrzymywała drużyna z grupy Mistrza Polski. Z racji, że Polonia Bytom przegrała finał Wiśle przypadło czwarte miejsce w końcowej klasyfikacji za Cracovią, który zajęła najniższe miejsce na podium. Kończąc tym samym trzyletnie, ligowe panowanie Białej Gwiazdy w Polsce.

Po zakończeniu ligi w 1952 na Wisłę czekała jeszcze rywalizacja w Pucharze Polski, który w tamtym sezonie został w całości skomasowany do rozegrania w przeciągu miesiąca. Biała Gwiazda po pokonaniu Pomorzanina Toruń, Zawiszy Bydgoszcz i Wawelu Kraków znalazła się w półfinale rozgrywek. Tam trafiła na rezerwy Legii Warszawa. W rozegranym 7 grudnia we Wrocławiu spotkaniu po dogrywce padł wynik 0:0, który oznaczał rozegranie powtórzone meczu. Odbył się on tydzień później w Warszawie, gdzie znowu była potrzebna dogrywka. Jednak tym razem drużyna rezerw Legii strzeliła bramkę eliminując Wisłę z Pucharu.

Aktualny wygląd otwartego w 1953 stadionu Wisły przy ul. Reymonta

W maju 1953 Wisła otwiera nowy już trzeci swój stadion, zbudowany tuż obok swojego wtedy użytkowanego stadionu. Nowy stadion mieści się przy ulicy Reymonta. Stadion ten z różnymi modernizacjami służy Białej Gwieździe do dzisiaj.

Sezon 1953 w lidze to rok bardzo przeciętnych występów Wisły, które im bardziej w głąb sezonu tym bardziej zaczynając zwiastować brak miejsca na podium w klasyfikacji końcowej. Szczególnie zdają się o tym świadczy cztery porażki z rzędu między siedemnastą, a dwudziestą kolejką. Przełamanie następuję w meczu dwudziestej pierwszej kolejki w derbach Krakowa z Cracovią występującą pod komunistyczną nazwą Ogniwo Kraków, które Biała Gwiazda wygrywa 3:0. Dokładając do tego w ostatniej kolejce wygraną 3:2 z AKS-em Chorzów rzutem na taśmę Wisła zdobywa trzecie miejsce w tabeli końcowej.

Od 1953 GKKF decyduje, że Puchar Polski będzie rozgrywany systemem jesień-wiosna, odwrotnie do ligi. Dlatego pod koniec 1953 roku Wisła rozgrywa jeszcze dwie rundy krajowego pucharu. Najpierw bez większego trudu pokonuje Dąbskiego Kraków 7:0, by następnie po dwóch meczach pokonać Polonię Warszawę. W pierwszym spotkaniu w Krakowie pada bezbramkowy remis, następnie w powtórzonym spotkaniu w Warszawie Biała Gwiazda pokonuje Czarne Koszule 1:0 przechodząc do wiosennej części rozgrywek.

Kłopoty z dobrymi wynikami, z którymi Wisła zaczęła mieć problemu sezon wcześniej dają o sobie również znać w sezonie 1954, który jest dla Białej Gwiazdy najsłabszym ze wszystkich dotychczasowych ligowych sezonów. W międzyczasie jednak Krakowianie zaliczają bardzo dobrą kampanię w Pucharze Polski, gdzie po pokonaniu Polonii Bytom, Szombierek Bytom oraz Zagłębia Sosnowiec kwalifikują się do finału rozgrywek. 25 lipca na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawa po dogrywce Wisła bezbramkowo remisuje z Gwardią Warszawa, co skutkuje rozegraniem powtórzonego spotkania. Nie doczekuje tego jednak trener Wisły Michał Matyas, które przez słabe wyniki w lidze zostaje zwolniony ze stanowiska. Jest to przełomowa decyzja, ponieważ Matyas był trenerem Białej Gwiazdy od grudnia 1950 przez łącznie 1339 dni, co do dzisiaj jest klubowym rekordem pracy trenera za jednej kadencji w Krakowie. Zastępuje go duet trenerski Czesław Skoraczyński oraz były piłkarz Wisły i asystent Matyasa Mieczysław Gracz. Za cel otrzymują utrzymanie Wisły w I lidze. Najpierw jednak 9 września we Wrocławiu grają powtórzony mecz finałowy Pucharu Polski, w którym Warszawie pewnie pokonują Wiślaków 3:1. W lidze walcząc do ostatniej kolejki Wiśle, dzięki wygranej w ostatnim meczu z Lechem Poznań 3:0 udaje się utrzymać w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Sezon 1955 jest kontynuacją kryzysu jaki dopadł w połowie lat 50. Wisłę. Po dość bezbarwnym sezonie Biała Gwiazda zajmuję w lidze siódme miejsce. W Puchar Polski pierwszy raz w historii Krakowianie nie dochodzą do finałowych rund odpadając w 1/8 finału z Lechią Gdańsk.

Najważniejszą jednak informacją z tego roku była uchwała Wojewódzkiego Zarządu ZS Gwardia z 10 września, dzięki której Wisła powróciła do swojej historycznej nazwy.

Po dwóch słabych sezonach zarząd Wisły postanawia powierzyć drużynę nowego trenerowi, którym zostaje Artur Woźniak. Pierwszy sezon daję nadzieje na progres. Po dwóch słabych sezonach w lidze w 1956 roku Biała Gwiazda zajmuję 5 miejsce w lidze, a w Pucharze Polski dochodzi do półfinału, gdzie dopiero po dogrywce trwającej łącznie z meczem 137 minut odpada z Górnikiem Zabrze. Następny sezon jednak nie podtrzymuje tego trendu i Biała Gwiazda zajmuje ponownie miejsce w dolnej części tabeli, dokładnie dziewiąte. Nawet dość dobry wynik i dotarcie do ćwierćfinału Pucharu Polski nie ratuje posady Artura Woźniaka, który kończy pracę w Wiśle z końcem roku. Na stanowisku zastępuje go Czechosłowak Josef Kuchynka, którego powrót w Krakowie wiąże się z wielkimi nadziejami, ponieważ był on twórcą mistrzostw tytułów z sezonów 1949 i 1950.

4 maja 1957 dzięki zmianom w prawie powraca do swojej przedwojennej pełnej nazwy Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków formalnie reaktywując Towarzystwo do ponownego życia.

Dwa ostatnie sezony lat 50. XX wieku to dla Wisły dwukrotnie zajęte siódme miejsce w środku tabeli. W latach tych ponownie zawieszony zostaje Puchar Polski, więc liga polska stanowi dla Białej Gwiazdy jedyne oficjalne rozgrywki.

Lata 60. XX wieku

Sezon 1960 to dla Wisły kolejny sezon bez większej historii. Klub zaczyna umacniać się jako ligowy średniak zajmując ósme miejsce na koniec sezonu ocierając się ponownie o spadek kończąc sezon trzy punkty nad strefą spadkową.

Następny sezon 1961 Wisła gra w dość podobny, niemrawy sposób co poprzednie. Dodatkowo w Białej Gwieździe dochodzi do dużych zmian kadrowych, które można nazwać wręcz kadrową rewolucją. Przynosi to jednak efekt bardzo dobra druga część sezonu, w której Krakowianie przegrywają tylko dwa spotkania wwindowuję ich na czwarte miejsce kończąc z takim samym dorobkiem punktowym (ale gorszym bilansem bramek) co trzecia Legia Warszawa.

W sezonie 1962 dochodzi w polskiej piłce do długo oczekiwanej zmiany. Liga przechodzi wzorem całej zachodniej Europy na system jesień-wiosna. Dlatego rozgrywki w roku 1962 zostają skrócone do półroku dzieląc drużyny na dwie grupy wzorem sezonu 1952. W swojej grupie musi uznać wyższość Polonii Bytom oraz Odry Opole zajmując trzecie miejsce o ponownie ocierając się o walkę o medale. Biała Gwiazda zakończy rozgrywki grupowe z taką samą ilością punktów co druga Odra Opole, jednak podobnie jak w sezonie ubiegłym ma od rywala gorszy bilans bramkowy. Koniec sezonu to rozgrywki barażowe o finalne miejsca między drużynami z różnych grup. Wisłę po zajęciu trzeciego miejsca w grupie czeka dwumecz o piąte miejsce z Legią Warszawa. W pierwszym spotkaniu rozegranym 21 czerwca 1962 w Krakowie pada remis 1:1. W rozegranym w Warszawie tydzień później rewanżu Krakowianie dobrze rozpoczynają spotkanie prowadząc do przerwy 1:0 po rzucie karnym wykorzystanym przez Władysława Kawulę. Jednak kapitalna druga połowa w wykonaniu Wojskowych prowadzonych przez legendarnego polskiego trenera Kazimierza Górskiego daję im wygraną 4:1 i finalnie to oni zajmują piąte miejsce, a Białej Gwieździe przypada szósta lokata w tabeli końcowej.

W powyższym sezonie reaktywowana również po raz kolejny Puchar Polski. Jednak występ w nim Wiślaków jest dość szybki. Po pokonaniu Lechii Zielona Góra Wisła odpada w 1/8 finału przegrywając z Ruchem Chorzów.

Nadchodzi sezon 1962/1963 pierwszy w historii rozgrywany w systemie jesień-wiosna. Po dwóch sezonach kiedy Krakowianie ocierali się o medale lub walkę o nie nadchodzi powrót do rywalizacji w środku tabeli. Biała Gwiazda zaliczając średni sezon kończy go na ósmym miejscu nie angażując się ani w walkę o medale, ani w walkę o utrzymanie. W Pucharze Polski po raz pierwszy Krakowianie odpadają już na pierwszym przeciwniku przegrywając 1/16 finału z Szombierkami Bytom.

Henryk Reyman (1926) największa legenda Wisły Kraków. W Białej Gwieździe pełnił rolę piłkarza, p.o. trenera oraz wiceprezesa. Aktualnie jest patronem stadionu klubu oraz jednej z przylegających do niego ulic.

11 kwietnia 1963 świat Wisły Kraków pogrąża się w żałobie. Umiera Henryk Reyman, największa legenda klubowa. Człowiek, dzięki któremu działaniom zreaktywowano klub po I wojnie światowej i przetrwano II wojnę światową. Piłkarz, dzięki któremu zdobyto pierwsze dwa mistrzostwa Polski oraz pierwszy Puchar Polski. Działacz, który pomógł stworzyć drużynę, która trzy razy z rzędu w latach 1949–1951 wygrała ligę co dało Wiśle dwa mistrzostwa Polski.

Sezon 1963/1964 Wisła zaczyna bardzo słabo wygrywając tylko trzy razy przez całą rundę jesienną. Ukoronowaniem słabej formy Białej Gwiazdy jest porażka na koniec rundy w Szczecinie z Pogonią 0:6. Humory kibicom Wisły co nieco poprawiać mogą występy Krakowian w Pucharze Polski, gdzie na jesień przechodzą Kabel Kraków oraz Gwardię Warszawa. Jednak na początku wiosny przygoda z Pucharem kończy się na ćwierćfinale i porażką 1:2 z Polonia Bytom. W rundzie wiosennej forma Białej Gwiazdy nie poprawia się za bardzo i dalej Wisła musi rozpaczliwie walczyć o utrzymanie. Dwa zwycięstwa w końcówce sezonu z Odrą Opole i Stalą Rzeszów wlewają w serce Wiślaków nadzieję. Żeby się utrzymać Wisła w ostatniej kolejce potrzebuje wygranej. Jednak zadanie nie będzie proste, ponieważ na Reymonta przyjeżdża hegemon ostatnich lat w polskiej piłce Górnik Zabrze. Widać to na początku spotkania, gdy Zabrzanie szybko dochodzą do prowadzenia 2:0. Jednak dzięki dwóm rzutom karnym wykorzystanym przez Ryszarda Wójcika i Mieczysława Gwiżdża Biała Gwiazda doprowadza do remisu. Niewiele później Józef Gach doprowadza do ekstazy piętnastotysięczną widownię na Stadionie Wisły wyprowadzają Krakowian na prowadzenie. Ten wynik schroni Wisłę przed historyczną degradacją z najwyższej ligi. Jednak na sześć minut przed końcem spotkania błąd obrońców Wisły wykorzystuje napastnik Górnika Roman Lentner wyrównując wynik spotkania. Więcej bramek nie pada, a to oznacza dla Białej Gwiazdy pierwszą w historii degradację na drugi poziom rozgrywkowy. Wisła straciła wtedy również tytuł jedynej (obok Ruchu Chorzów) drużyny, która zaliczyła wszystkie możliwe sezony w najwyższej polskiej lidze. Dodatkowo w tabeli wszech czasów Wisła spada na drugie miejsce za Chorzowian, po tym gdy liderowała tabeli od samego jej początku. Pozycji lidera Krakowianie nigdy już w niej nie odzyskują.

Sezon 1964/1965 jest dla Wisły pierwszym w historii na drugim poziomie rozgrywkowym. Po spadku dochodzi do kilku zmian w drużynie, najważniejszą z nich jest powrót na stanowisko pierwszego trenera Czesława Skoraczyńskiego, którego celem jest szybki powrót do I ligi. 15 sierpnia w Katowicach z miejscowym GKS-em Biała Gwiazda rozgrywa swój pierwszy mecz w II lidze. Wisła gra bardzo dobrą rundę jesienną tracą punkty tylko w czterech meczach. Ukoronowaniem dobrej formy jest zwycięstwo w ostatniej kolejce pierwszej części rozgrywek w pierwszych derbach Krakowa na drugim poziomie rozgrywkowym z Cracovią 4:1. Dobra forma w lidze przekłada się również na dobre wyniki w Pucharze Polski, gdzie Biała Gwiazda na jesień pokonuje Karpaty Krosno, Piast Cieszyn oraz Górnika Świętochłowice. Rozgrywki wiosenne Krakowianie zaczynając od spotkania w ćwierćfinale Pucharu Polski z Czarni Żagań remisując z nimi po dogrywce 1:1. Zgodnie z regulaminem rozgrywek następuje wtedy rzut monetą, który wygrywają Żagańczycy i to oni przechodzą do półfinału. Tydzień później startuje liga, a Wisła nadal utrzymuje wysoką formę, dzięki której 17 czerwca po zwycięstwie w Częstochowie z Rakowem 3:1 na dwie kolejki przed końcem sezonu Biała Gwiazda zapewnia sobie ekspresowy powrót do I ligi, po roku w II lidze.

Powracająca do I ligi Wisła rozpoczyna sezon 1965/1966 od wysokie zwycięstwa w domu z Zawiszą Bydgoszcz 4:1. Zwiastun dobrego sezonu zostaje podtrzymany cały rok, ponieważ równo grająca Wisła w całym sezonie przegrywa zaledwie cztery spotkania. W finałowej tabeli Biała Gwiazda musi uznać wyższość jedynie ówczesnemu hegemonowi Górnikowi Zabrze zdobywając wicemistrzostwo Polski, w kapitalnym stylu powracając do najwyższej klasy rozgrywkowej. Dla Krakowian był to również pierwszy medal mistrzostw Polski od 1953 roku. W Pucharze Polski w tamtym sezonie Wisła zalicza słaby występ odpadając z Szombierkami Bytom już w pierwszej, możliwej rundzie.

Po sezonie ligowym w czerwcu 1966 roku Wisła bierze udział w pierwszych oficjalnych rozgrywkach międzynarodowych w jej historii. W Międzynarodowym Pucharze Piłkarskim znanym również jako Puchar Karla Rappana Biała Gwiazda bierze udział w rozgrywkach grupowych, w których jej rywalami są szwedzkie Malmö FF, niemieckie 1. FC Kaiserslautern oraz czechosłowacki Inter Bratysława. 18 czerwca Krakowianie udanie debiutują w rozgrywkach pokonując na wyjeździe 1. FC Kaiserslautern 4:2. Dokładając do tego jeszcze później dwie wygrane i jeden remis, co w finalnym rozrachunku daje im drugie miejsce w grupie i zakończenie udziału w rozgrywkach na tym etapie.

Trofeum jakie za zdobycie Pucharu Polski otrzymała Wisła w roku 1967.

W sezonie 1966/1967 euforia po dwóch bardzo udanych sezonach powoli opada Wiślacy słabo wchodzą w sezon, a następnie rozgrywają przeciętną jesień wygrywając tylko w pięciu spotkaniach. Runda wiosenna rozegrana na delikatnie słabszym poziomie daje Wiśle w końcowej tabeli dopiero dziesiąte miejsce. Inaczej jest jednak w rozgrywkach o Puchar Polski, gdzie Wiślacy dzięki przejściu Stali Mielec, Legii Warszawa, Ruchu Chorzów i GKS-u Katowice awansowują do finału rozgrywek. Tam trafiają na III-ligowy Raków Częstochowa. 9 lipca w Kielcach po bramkach Andrzeja Sykty i Huberta Skupnika w dogrywce Biała Gwiazda zdobywa już drugi w historii Puchar Polski oraz pierwszy raz w historii kwalifikuje się do europejskich rozgrywek organizowanych przez UEFA. Jednak zdobycie Puchar Polski nie ratuje posady Czesława Skoraczyńskiego, którego z powodu słabych wyników w lidze zastępuje Mieczysław Gracz.

29 marca 1967 na spotkaniu delegatów klubu z ramienia ZS Gwardia podjęta zostaje decyzja o zmianie pełnej nazwy klubu na Gwardyjskie Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków, by w pełni podkreślić przynależność klubu do stowarzyszenia. Oficjalnie nazwa wchodzi w życie 9 maja tamtego roku.

W sezonie 1967/1968 Wisła po raz pokazuje europejskiej publiczności w oficjalnych rozgrywkach UEFy. Jako zdobywca Puchar Polski reprezentując Polskę w Pucharze Zdobywców Pucharów rozgrywki rozpoczyna od dwumeczu z fińskim HJK Helsinki. W pierwszym meczu rozegranym 20 września w stolicy Finlandii Biała Gwiazda wygrywa pewnie 4:1. Dwa tygodnie później w rewanżu w Krakowie Wiślacy po raz kolejny aplikują Finom cztery bramki, tym razem nie tracąc żadnej. W następnej rundzie poprzeczka idzie mocno w górę, ponieważ Krakowianie trafiają na niemiecki Hamburger SV, który pewnie dwukrotnie wygrywa z Wisłą 1:0 w Krakowie i aż 4:0 w Hamburgu. Na tym Biała Gwiazda kończy swoją pierwszą, oficjalną, europejską przygodę. Dobry humor w klubie związany z grą w Europie psuje kompromitujący występ w Pucharze Polski, w którym Wiślacy odpadają z Baildonem Katowice, grającym wtedy na piątym poziomie rozgrywkowym. W lidze natomiast po słabej jesieni i jeszcze słabszej wiośnie znowu Krakowianie są bliscy spadku, ledwie trzy lata po powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej. W ostatniej kolejce Wisła mierzy się na wyjeździe z Szombierkami Bytom, pokonując je 2:0 oraz dzięki zwycięstwu Pogoni Szczecin nad ŁKS-em Łódź Biała Gwiazda zrównuje się z Łodzianami i dzięki lepszemu bilansowi bramek utrzymuję się w I lidze. Poniekąd można powiedzieć, że Wiśle los oddał, to co zabrał cztery lata temu, ponieważ wtedy Krakowianie też zdobyli tyle samo punktów co ostatnia bezpieczna drużyna, jednak mieli gorszy bilans bramkowy z całego sezonu.

We wspomnianym wyżej meczu z Szombierkami jako rezerwowy na drugą połowę wchodzi przyszły najlepszy strzelec klubu w historii Kazimierz Kmiecik debiutując w pierwszej drużynie Białej Gwiazdy.

Po nerwowej końcówce sezonu 1967/1968 sezon 1968/1969 jest dla Wisły dużo spokojniejszy. Biała Gwiazda grająca dość w kratkę utrzymuje przez cały sezon miejsce w środku tabeli, kończąc finalnie rozgrywki na siódmym miejscu. Występ w Pucharze Polski w tamtym sezonie dla Wisły nie trwa zbyt długo po pokonaniu Warszawianki Wiślacy przegrywają z Unią Tarnów w 1/8 finału.

Po sezonie ligowym Wiślacy ponownie przystępują do Międzynarodowego Puchar Piłkarskiego, który zmienił schowają nazwę na Puchar Intertoto. W Polsce bardzo popularne było również nazywanie tego turnieju Pucharem Lata, ponieważ zawsze był rozgrywany w czerwcu, bądź lipcu. Oprócz nazwy zmienia się również regulamin turniej. W rozgrywkach biorące w nich udział drużyny podzielone zostają na grupy. Po ich zakończeniu kończy się cały turniej bez wyłaniania jednego zwycięzcy całych rozgrywek. W tej edycji Wiślacy trafiają na czechosławackie VSS Košice, belgijskie Lierse SK i duński Esbjerg fB. Dzięki wygranym wszystkim spotkaniom domowym oraz wyjazdowemu triumfowi w Danii Biała Gwiazda wygrywa swoją grupę Pucharu Intertoto.

Kolejny sezon 1969/1970 to dla Wisły kolejny rok gry w kratkę plątając się w okolicach tabeli, mając jednak bliżej do strefy spadkowej niż pucharowej i medalowej. W lidze kończy się to dla Wisły osunięciem się o jedną lokatę w tabeli w stosunku do sezonu poprzedniego i zajęcie ósmego miejsca. W Pucharze Polski natomiast Biała Gwiazda odpada na pierwszym rywalu, przegrywając po dogrywce z Górnikiem Wałbrzych. Humor Wiślakom poprawić może bardzo dobry występ w Pucharze Intertoto po zakończeniu sezonu. Gdzie trafiając w grupie na duńskie Hvidovre IF, holenderski FC Utrecht oraz szwajcarski FC Winterthur Biała Gwiazda odnosi pięć zwycięstw i drugi rok z rzędu wygrywa swoją grupę w Pucharze Lata.

Czasy aktualne

W 1997 klub kupili właściciele Tele-Foniki: Bogusław Cupiał wraz ze wspólnikami Zbigniewem Urbanem i Stanisławem Ziętkiem. Z czasem Cupiał został jedynym właścicielem klubu, który pod jego rządami osiem razy zdobywał mistrzostwo Polski, osiągał również sukcesy w europejskich pucharach. W 2016 Wisła została sprzedana Jakubowi Meresińskiemu za nieco ponad milion złotych. od którego piłkarska spółka została przejęta przez Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków, powiązane ze środowiskiem kibiców. W 2018 po kontrowersjach związanych z ujawnieniem powiązań władz klubu oraz w związku z fatalną sytuacją finansową rozpoczęto poszukiwanie inwestora. 19 grudnia TS Wisła poinformowała o warunkowym sprzedaniu sekcji piłkarskiej luksembursko-brytyjskiemu konsorcjum funduszy inwestycyjnych, zaś 22 grudnia właścicielami piłkarskiej Wisły zostały Alelega Luxembourg S.à r.l. (60% akcji) oraz Noble Capital Partners Ltd (40%). Dotychczasowy zarząd i rada nadzorcza podały się do dymisji, zaś p.o. prezesa został Adam Pietrowski. Ponieważ nowi inwestorzy nie przelali pieniędzy zgodnie z umową, akcje spółki wróciły do Towarzystwa Sportowego. Na początku 2019. roku Komisja ds. Licencji Klubowych PZPN zawiesiła licencję na występy w Ekstraklasie ze względu na niejasną sytuację prawną Klubu oraz w związku z licznymi naruszeniami postanowień Podręcznika Licencyjnego, a nowym prezesem klubu został członek zarządu TS Wisła Rafał Wisłocki. W dniu 2 lipca 2019 obowiązki prezesa klubu zaczął pełnić Piotr Obidziński, który od stycznia pracował jako prokurent spółki i pełnomocnik. 15 maja 2022 po przegranej 2:4 z Radomiakiem Radom Wisła spadła do I ligi, po raz pierwszy od 1996. W dniu 20 kwietnia 2020 prezesem Wisły Kraków został Dawid Błaszczykowski, który pełnił funkcję do dnia 28 lipca 2022 roku. 1 sierpnia 2022 roku funkcję Prezesa TS Wisła Kraków SA objął Władysław Nowak, pełnił ją do dnia 22 listopada 2022 roku. 25 listopada 2022 prezesem klubu został Jarosław Królewski, który 20 grudnia 2022 roku stał się posiadaczem 53,68 proc. akcji Wisły Kraków zostając tym samym większościowym akcjonariuszem klubu.

W sezonie 2023/2024 Biała Gwiazda zdobyła Puchar Polski.

Chronologia nazw

Lata	Pełna nazwa klubu
1906–1910	Klub Sportowy Wisła Kraków
1910–1914	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1918	Sparta Kraków
1918–1949	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1949	Gwardia–Wisła Kraków
1949–1955	Gwardia Kraków
1955–1957	Wisła Kraków
1957–1967	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1967–1990	Gwardyjskie Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1990–1996	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1996–1997	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków – Autonomiczna Sekcja Piłki Nożnej Spółka z o.o.
1997–1999	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków – Piłka Nożna Sportowa Spółka Akcyjna
1999–2007	Wisła Kraków Sportowa Spółka Akcyjna
2007–2020	Wisła Kraków Spółka Akcyjna
Od 2020	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków Spółka Akcyjna

Symbole

Hymn

Twórca pieśni Jak długo na Wawelu... Konstanty Krumłowski

Patriotyczna pieśń Konstantego Krumłowskiego pt. Jak długo na Wawelu... pierwszy raz na meczu Wisły Kraków rozbrzmiała 25 września 1927 roku po zwycięstwie nad klubem składającym się z mniejszości niemieckiego i Ślązaków 1.FC Katowice i zapewnieniem sobie przez Białą Gwiazdę mistrzostwa Polski. Patriotyczny wymiar zwycięstwa spowodował, że piłkarze Wisły podczas świętowania odśpiewali wiele patriotycznych pieśni. Z biegiem czasu pieśń Jak długo na Wawelu... najbardziej przyjęła się wśród nich i już pod koniec lat. 20 XX wieku była przez Wiślaków uznawana za ich hymn. Oficjalnie jako hymn klubu pieśń została uznana w 1935 roku. Z biegiem czasu niektóre wersy pieśni były powoli przerabiane na sportowe brzmienie. W czasach PRL-u w programach meczowych najczęściej pomijano refren pieśni z racji jego patriotycznego wydźwięku.

Aktualny tekst hymnu

Widok na Wzgórze Wawelskie, do którego nawiązuje hymn klubowy.

Jak długo na Wawelu,
Zygmunta bije dzwon,
Tak długo nasza Wisła,
Zwyciężać będzie wciąż.

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Wierny swojej drużynie,
znów przyjdę na jej mecz,
i smutek z serca zginie,
troski odejdą precz.

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Nawet jeśli przegrywasz,
To musi krótko trwać,
Bo mistrza ten zdobywa,
który potrafi grać.

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Biała Gwiazda

Pierwszym emblematem Wisły Kraków była czarna piłka przecięta błękitną wstęgą, która miała symbolizować występującą w nazwie klubu rzekę Wisłę. Jesienią 1907 roku doszło do fuzji Wisły z tzw. drużyną Jenkera, w założeniu której klub nadal zachowywał nazwę Wisła, a od drużyny Jenkera przejmował barwy. W ten sposób Wisła zaczęła od tamtej pory grać w czerwonych koszulkach z dwoma, błękitnymi gwiazdami (po jednej na każdą pierś). Sama błękitna gwiazda na koszulkach drużyny Jenkera znalazła się przypadkiem. Podczas zamawiania strojów z Berlina klub otrzymał koszulki ze wspomnianymi gwiazdami. Zdecydowany wtedy przyjąć je jako znak klubowy.

Biała Gwiazda

W drugiej połowie 1910 roku dokonano zmiany koloru gwiazdy na białą. Zmiana związana była ze starania krakowskiego klubu stworzenia autonomicznego, polskiego ruchu sportowego nie podlegającego austriackiemu zaborcy. Po zmianie kolory występujące na koszulkach Wisły były białe i czerwone, co miało nawiązywać do polskich barw narodowych. Do czasu wybuchu I wojny światowej ilość ramion białej gwiazdy nie była usystematyzowana. Najczęściej spotkać można było koszulki Wisły z ośmioramienną gwiazdą, ale również z pięcio- czy sześcioramienną. Znana dzisiaj pięcioramienna, biała gwiazda została usystematyzowana po reaktywowaniu klubu po zakończeniu I wojny światowej.

Gwiazda na koszulkach towarzyszyła piłkarzom do roku 2000 kiedy została zastąpiona herbem stworzonym dla powstałej sportowej spółki akcyjnej. Nie zostało to dobrze przyjęte przez kibiców klubu, który ten herb bardziej uważali za logo spółki niż herb klubowy. Ze względu na jubileusz stuleciu klubu w strojach wyprodukowanych na sezony 2005/2006 oraz 2006/2007 na pierś zawodników powróciła Biała Gwiazda. Po tych dwóch sezonach powrócono do herbu na koszulkach. W strojach stworzonych na sezony 2008/2009 oraz 2009/2010 oprócz herbu na piersi na lewym ramieniu zawodników znajdowała się symboliczna Biała Gwiazda. Po tych dwóch sezonach ponownie gwiazda zniknęła z wiślackich koszulek. W 2013 roku zarząd klubu po prośbach i petycjach kibiców postanowił przywrócić Białą Gwiazdę na stałe na koszulki klubowe. Od tamtej do pory do dnia dzisiejszego gwiazda występuje na piersi zawodników klubu.

Wiślacki Smok

Wiślacki Smok podczas meczu.

Maskotka klubu powstała w nawązaniu do silnych koneksji klubu z miastem Kraków, jego legend i dziei. Wybrano na nią wedle legend zamieszkującego pieczarę pod wzgórzem wawelskim, do którego nawiązuje hymn klubu, smoka.

Jako smok na stadionie Wisły występowali wierni kibice klubu, którzy swoje rolę pełnili, aż do swojej śmierci. Pierwszym smokiem był Tadeusz Kuś, który pełni rolę od początku lat 90. XX wieku do momentu swojej śmierci w maju 2005 roku. W sierpniu tamtego roku na jego następcę wybrano innego wiernego kibica klubu Stanisław Sękiewicza, który w trakcie swojej pracy jako wiślacki smok w 2018 roku obchodził jubileusz 30 lat bez opuszczonego domowego spotkania Białej Gwiazdy. Sękiewicz również pełnił swoją rolę, aż do śmierci w kwietniu 2022 roku. Wybrany na następcę Stanisława Sękiewicza nowy odtwórca wiślackiego smoka nie jest znany z imienia i nazwiska.

Sukcesy

Międzynarodowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 30.06.2022)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Liga Mistrzów (Puchar Europy)	zdobywca	0
	finalista	0
	ćwierćfinalista	1	1979
Liga Europy (Puchar UEFA)	zdobywca	0
	finalista	0
	1/8 finału	1	2003
Puchar Zdobywców	zdobywca	0
	finalista	0
	1/8 finału	2	1968, 1985

Krajowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach Polski (stan na: 02.05.2024)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Mistrzostwo	I miejsce	13	1927, 1928, 1949, 1950, 1978, 1999, 2001, 2003, 2004, 2005, 2008, 2009, 2011
	II miejsce	13	1923, 1930, 1931, 1936, 1947, 1948, 1951, 1966, 1981, 2000, 2002, 2006, 2010
	III miejsce	9	1925, 1929, 1933, 1934, 1938, 1953, 1976, 1991, 1998
Puchar	zdobywca	5	1926, 1967, 2002, 2003, 2024
	finalista	6	1951, 1954, 1979, 1984, 2000, 2008
Superpuchar	zdobywca	1	2001
	finalista	4	1999, 2004, 2008, 2009
Puchar Ligi	zdobywca	1	2001
	finalista	1	2002
	III miejsce	1	1952
II liga	I miejsce	1	1965
	II miejsce	3	1986, 1988, 1996
	III miejsce	1	1995

Inne i towarzyskie

Puchar	Ilość	Rok
Wicemistrzostwo Galicji	1	1913
Mistrzostwo Ligi	1	1951
Puchar Intertoto	3	1969, 1970, 1973
Okupacyjne Mistrzostwa Krakowa	3	1940, 1941, 1944
Herbowana Tarcza Krakowa	11	1974, 1976, 1977, 1978, 1979, 1981, 1982, 1983, 1985, 1987, 1989
Puchar Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego	1	1993
Chicago Trophy	1	2007
Puchar im. Henryka Reymana	1	2018

Juniorskie

Puchar	Ilość	Rok
Młoda Ekstraklasa	1	2008
Mistrzostwo Polski Juniorów U-19	9	1936, 1937, 1958, 1975, 1976, 1982, 1996, 1997, 2000, 2014
Mistrzostwo Polski Juniorów U-17	1	2013

Indywidualne

Mistrzostwa Polski

Królowie strzelców

Sezon	Piłkarz	Ilość
1925	Henryk Reyman	11
1947	Mieczysław Gracz	4

Ekstraklasa

Królowie strzelców

Sezon	Piłkarz	Ilość
1927	Henryk Reyman	37
1931	Walerian Kisieliński	24
1933	Artur Woźniak	18
1937		12
1948	Józef Kohut	31
1973/1974	Zdzisław Kapka	15
1975/1976	Kazimierz Kmiecik	20
1977/1978		15
1978/1979		17
1979/1980		24
1990/1991	Tomasz Dziubiński	21
1998/1999	Tomasz Frankowski	21
2000/2001		18
2001/2002	Maciej Żurawski	21
2003/2004		20
2004/2005	Tomasz Frankowski	25
2007/2008	Paweł Brożek	23
2008/2009		19
2017/2018	Carlitos	24

Piłkarz sezonu

Sezon	Piłkarz
2017/2018	Carlitos

Obrońca sezonu

Sezon	Piłkarz
2013/2014	Arkadiusz Głowacki

Pomocnik sezonu

Sezon	Piłkarz
2014/2015	Semir Stilić

Napastnik sezonu

Sezon	Piłkarz
2017/2018	Carlitos

Interwencja sezonu

Sezon	Piłkarz
2015/2016	Radosław Cierzniak

Piłkarz miesiąca

Miesiąc	Piłkarz
Grudzień 2009	Marcelo
Sierpień 2014	Semir Stilić
Październik 2017	Carlitos
Sierpień 2018	Zdeněk Ondrášek
Październik 2018	Jesús Imaz
Marzec 2019	Jakub Błaszczykowski
Wrzesień 2019	Paweł Brożek

Trener miesiąca

Miesiąc	Trener
Luty 2020	Artur Skowronek

I liga

Piłkarz miesiąca

Miesiąc	Piłkarz
Lipiec 2022	Michał Żyro
Marzec 2023	Luis Fernández
Grudzień 2023	Szymon Sobczak

Plebiscyt Piłki Nożnej

Piłkarz Roku

Rok	Piłkarz
2002	Maciej Żurawski

Odkrycie Roku

Rok	Piłkarz
1977	Adam Nawałka
1980	Piotr Skrobowski
2009	Patryk Małecki

Trener Roku

Rok	Trener
1991	Adam Musiał
1999	Franciszek Smuda
2002	Henryk Kasperczak
2007	Maciej Skorża

Drużyna Roku

Rok	Zespół
2002	Pierwsza drużyna

Ligowiec Roku

Rok	Piłkarz
2004	Tomasz Frankowski
2007	Marek Zieńczuk
2008	Paweł Brożek
2013	Radosław Sobolewski

Jedenastka obcokrajowców roku

Rok	Piłkarze
2006	Emilian Dolha Cléber

Plebiscyt redakcji Sportu

Challenge „Złote Buty”

Rok	Piłkarz
1975	Antoni Szymanowski
2004	Maciej Żurawski
2005	Maciej Żurawski
2008	Marek Zieńczuk
2014	Michał Miśkiewicz

Piłkarz Roku

Rok	Piłkarz
1975	Antoni Szymanowski
2002	Maciej Żurawski
2005	Tomasz Frankowski

Stadion

Krakowskie Błonia

Pierwotnie wszystkie swoje spotkania Wisła Kraków podobnie jak większość nowopowstałych, krakowskich drużyn rozgrywała na Błoniach. Z biegiem czasu i związku z coraz większą profesjonalizacją drużyny klubowi coraz bardziej potrzebny był własny stadion. Biała Gwiazda w całej swojej historii doczekała się trzech swoich stadionów. Wszystkie ich miejsca nie są od siebie oddalone bardziej niż kilometr i wszystkie znajdują się w okolicach krakowskich Błoń.

Stadion na Oleandrach

Stadion na Oleandrach

W 1910 roku kiedy Wisła jako klub oficjalnie rejestrowała Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków i sprofesjonalizowała się rozpoczęto rozmowy z miastem na temat nabycia gruntu pod pierwszy, własny, klubowy stadion. Działaczom Wisły udało otrzymać się w dzierżawę terenu przy ul. Oleandry nieopodal krakowskich Błoń, gdzie do tej pory rozgrywane większość meczy. W budowę stadionu zaangażowani było praktycznie wszyscy członkowie Towarzystwa Sportowego Wisła. 5 kwietnia 1914 dochodzi do uroczystego otwarcia nowego stadionu Wisły. Stadion na Oleandrach nie doczekuje nawet roku. W sierpniu klub użycza terenu Józefowi Piłsudskiemu i jego nowo sformowanej Pierwszej Kompanii Kadrowej skąd wyrusząją walczyć o polską niepodległość. Po wybuchu I wojny światowej klub zawiesza działalność, a stadion przejmuje austriackie wojsko. W 1915 roku na stadionie wybucha pożar, który doszczętnie go niszczy.

Nie jest znana pojemność stadionu, ani rekord frekwencji jaki padł na nim. Wisła zdążyła zagrać na nim pięć spotkań, wszystkie w randze sparingowej. W inauguracyjnym spotkaniu 5 kwietnia 1914 roku Biała Gwiazda pokonała Czarnych Lwów 3:2.

Stadion przy al. 3 maja

Stadion przy al. 3 maja

Wybudowanie nowego stadionu było priorytetowym zadaniem władz zreaktywowanej po I wojnie światowej Wisły. Początkowo Biała Gwiazda swoje mecze rozgrywała na terenach Cracovii i Makkabi Kraków. Jednak rosnące koszty wynajmu tych obiektów sprawiały przyśpieszanie prac nad własnych, nowym stadionem. W końcu władzą Wisły udało dostać się dzierżawę terenu po rozparcelowanym torze wyścigów konnych. W pomoc angażowali się piłkarze klubu rezygnując z diet m.in. podczas zagranicznych tournee. Ostatecznie 8 kwietnia 1922 roku otworzony nowy stadion Wisły Kraków. Mieścił się on u zbiegu alei 3 Maja i ulicy Miechowskiej.

W inauguracyjnym spotkaniu w dzień otwarcia stadionu Wisła pokonała Pogoń Lwów 4:2. Oprócz tego na tym stadionie odbyły się sławne derby z Cracovią rozegrane 3 maja 1925 zakończone wynikiem 5:5, w przerwie których padły legendarne słowa Henryka Reymana czy też pierwszy historyczny finał Puchar Polski wygrany przez Wisłę 2:1 ze Spartą Lwów.

W 1927 roku jako pierwszy stadion w Polsce mógł się pochwalić zegarem Omega. Zbudowanym naprzeciwko trybuny stadionu.

Pojemność stadionu wynosiła 1800 miejsc, jednak niejednokrotnie na meczach Białej Gwiazdy faktyczna ilość widzów przewyższała dwa tysiące osób.

Stadion przy ul. Reymonta im. Henryka Reymana

Stadion przy ul. Reymonta

Na przełomie lat 40. i 50. XX wieku stało się jasne, że Wiśle potrzeba jest budowa nowego, dużo większego stadionu. Cały czas rozstający się klub, zdobywające nowe trofeum już dawno przerósł się dotychczasowy obiekt. Ówczesny właściciel Białej Gwiazdy ZS Gwardia rozpoczął poszukiwania terenu na budowę nowego. Wybór padł na teren stadionu żużlowego leżącego dosłownie po drugiej stronie ulicy ówczesnego stadionu.

W maju 1953 oddano do użytku stadion przy ulicy Reymonta. Pierwszym spotkaniem rozegranym na tym obiekcie było spotkanie ligowego z Polonią Bytom, występującą wtedy pod komunistyczną nazwą Ogniwo Bytom 17 maja tamtego roku wygrane przez Białą Gwiazdę 4:1.

Rekord frekwencji na stadionie padł 29 października 1976 roku w meczu Pucharu UEFA ze szkockim Celtikiem Glasgow, którego Wisła pokonała wtedy 2:0.

W roku 1972 stadion została zaopatrzony w maszty oświetleniowe, 11 czerwca tamtego roku zadebiutowały w meczu z Legią Warszawa. Zostały one zdjęte w 1995 roku, z powodu pogarszającego się ich stany techniczne. Nowe maszty zostały zamontowane w kwietniu 2002 roku. Rok później stadion doczekał się podgrzewanej murawy. Duże przebudowy stadionu miały miejsce w roku 1985, 1996 oraz od 2004 do 2010 kiedy stadion nabrał w pełni nowego oraz aktualnego wyglądu z pojemnością wynoszącą 33130 miejsc. Dodatkowo w latach 2022–2023 odbyła się modernizacja stadionu związana z zorganizowanymi tam w czerwcu 2023 roku Igrzyskami Europejskimi.

23 stycznia 2008 uchwałą Rady Miasta Krakowa patronem stadionu został piłkarz Wisły Kraków – Henryk Reyman.

Dane stadionu

• Adres: ul. Reymonta 20, Kraków
• Pojemność (łącznie z miejscami na loży VIP): 33 130
  • Trybuna A: 2506
  • Trybuna B: 1686
  • Trybuna C: 5798
  • Trybuna D: 1873
  • Trybuna E: 8787
  • Trybuna F: 1875
  • Trybuna G: 5451 (sektor gości: 2043)
  • Trybuna H: 2508
  • Miejsca dla kibiców niepełnosprawnych: 50 (trybuna E)
  • Miejsca dla prasy: 241 (trybuna A)
  • Miejsca RTV: 120
• Wymiary boiska: 105 × 72 m
• Murawa: podgrzewana
• Oświetlenie: 2000 lx

Sponsorzy klubu

Aktualni

Typ	Firma sponsora
Strategiczny	TEXOM Sp. z o.o.
Techniczny	Macron
Koszulkowy	Socios Wisła
	Synerise
Pozostali	PRODiM
	Volvo Wadowscy
	SuperBet
	LukTrans

Historia sponsorów koszulkowych Lata Sponsor do 1991 Pepsi 1991–1992 Lotto 1994–1997 Unimil 1998–2003 Tele-Fonika 2003–2005 Era 2005–2007 Tyskie 2007–2009 Tele-Fonika 2009–2010 Bet-at-home.com 2010–2016 Tele-Fonika 2017–2019 LV Bet 2019–2021 LV Bet / Socios Wisła 2021–2023 Orlen Oil / Socios Wisła 2023–2024 Orlen Oil / Texom od 2024 Texom

Historia sponsorów technicznych Lata Sponsor do 1994 Adidas 1995–1996 Hummel 1996–1998 Uhlsport 1998–1999 Adidas 2000–2005 Nike 2005–2010 Umbro 2010–2020 Adidas od 2020 Macron

Źródło

Stroje w poszczególnych latach

Stroje domowe

1906–1907

1907–1993

1993–1994

1994–1995

1995–1996

1996–1997

1997–1998

1998–1999

1999–2000

2000–2006

2006–2008

2008–2010

2010–2011

2011–2013

2013–2015

2015–2016

2016–2018

2018–2020

2020

2021–2022

2022–obecnie

Stroje wyjazdowe

19??–1990

1990–1993

1993–1997

1997–1998

1998–2008

2008–2010

2010–2011

2011–2013

2013–2015

2015–2016

2016–2018

2018–2020

2020

2021–2022

2022–obecnie

Trzecie stroje

19??–2008

2008–2010

2010–2011

2011–2013

2013–2015

2015–2018

2018–2019

2019–2020

2020

2021–obecnie

Inne

1993–1994 alternatywne

1998–1999 alternatywne

2006 na 100-lecie

2006 na 100-lecie

2021 na 115-lecie

Działacze

Stan na 30 czerwca 2023

Funkcja	Imię i nazwisko
Właściciele	Jarosław Królewski (53,69%)
	Jakub Błaszczykowski (15,30%)
	Adam Łanoszka (15,29%)
	Władysław Nowak (3,75%)
	Adam Adamczyk (3,75%)
	Właściciele zakupionych akcji (8,22%)
Przewodniczący Rady Nadzorczej	Eugeniusz Licznarowski
Wiceprzewodniczący Rady Nadzorczej	Jakub Błaszczykowski
	Michał Róg
	Oskar Niezabitowski
	Adam Łanoszka
Prezes zarządu	Jarosław Królewski
Dyrektor sportowy	Vullnet Basha
Dyrektor organizacyjny	Florentyna Kulig
Dyrektor sprzedaży	Tomasz Czwartkiewicz
Dyrektor marketingu	Marcin Mucha
Dyrektor działu prawnego	Tomasz Wolicki
Rzecznik prasowy	Karolina Kawula

Sztab szkoleniowy

Stan na 04 październik 2024

Funkcja	Imię i nazwisko
Trener tymczasowy	Mariusz Jop
Asystenci trenera	Kazimierz Kmiecik
	Michał Siwierski
	Bartosz Bąk
Trener analityk	Krzysztof Siłka
Trener bramkarzy	Łukasz Załuska
Trener przygotowania fizycznego	Kazimierz Piechnik
Trener przygotowania motorycznego	Daniel Michalczyk
Tymczasowy kierownik drużyny	Damian Urbaniec
Kitman	Jan Batko
Lekarz	Mariusz Urban
Fizjoterapeuci
	Bartłomiej Grzegorczyk

Obecny skład

Stan na 30 lipca 2024.

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	Kamil Broda
4	2 obrońcaOB	Rafał Mikulec
5	2 obrońcaOB	Joseph Colley
6	2 obrońcaOB	Alan Uryga (kapitan)
7	3 pomocnikPO	Igor Sapała
8	3 pomocnikPO	Marc Carbó
9	4 napastnikNA	Ángel Rodado (2. wicekapitan)
10	4 napastnikNA	Frederico Duarte
11	3 pomocnikPO	Mateusz Młyński
13	3 pomocnikPO	Tamás Kiss
15	4 napastnikNA	Marcin Bartoń
17	3 pomocnikPO	Jesús Alfaro
18	3 pomocnikPO	Bartosz Talar
19	3 pomocnikPO	Olivier Sukiennicki
20	3 pomocnikPO	Karol Dziedzic
21	3 pomocnikPO	Patryk Gogół
22	3 pomocnikPO	Piotr Starzyński
24	3 pomocnikPO	Enis Fazłagiḱ
25	2 obrońcaOB	Bartosz Jaroch

Nr	Poz.	Piłkarz
26	2 obrońcaOB	Igor Łasicki (1. wicekapitan)
28	1 bramkarzBR	Patryk Letkiewicz
30	2 obrońcaOB	Janis Kiakos
31	1 bramkarzBR	Anton Czyczkan
41	3 pomocnikPO	Kacper Duda
43	2 obrońcaOB	Dawid Szot
50	3 pomocnikPO	Mariusz Kutwa
51	3 pomocnikPO	Karol Tokarczyk
52	2 obrońcaOB	Jakub Krzyżanowski
53	1 bramkarzBR	Jakub Stępak
54	2 obrońcaOB	Jakub Wiśniewski
55	4 napastnikNA	Dominik Sarga
73	1 bramkarzBR	Mikołaj Biegański
75	2 obrońcaOB	Kacper Skrobański
77	3 pomocnikPO	Ángel Baena
80	3 pomocnikPO	Dawid Olejarka
97	2 obrońcaOB	Wiktor Biedrzycki
99	4 napastnikNA	Łukasz Zwoliński

Piłkarze Wisły Kraków w reprezentacji

Igrzyska Olimpijskie

Turniej	Zawodnik
1924	Henryk Reyman
	Mieczysław Wiśniewski
	Zdzisław Styczeń
	Władysław Krupa
1936	Józef Kotlarczyk
	Edward Madejski
	Alojzy Sitko
1952	Józef Mamoń
	Zbigniew Jaskowski
1972	Antoni Szymanowski
	Kazimierz Kmiecik
1976	Antoni Szymanowski
	Kazimierz Kmiecik
1992	Marcin Jałocha

Finały Piłkarskich Mistrzostw Świata

Turniej	Zawodnik
1938	Bolesław Habowski
	Antoni Łyko
1974	Antoni Szymanowski
	Adam Musiał
	Kazimierz Kmiecik
	Zdzisław Kapka
	Marek Kusto
1978	Antoni Szymanowski
	Henryk Maculewicz
	Adam Nawałka
	Andrzej Iwan
1982	Jan Jałocha
	Andrzej Iwan
	Piotr Skrobowski
2002	Maciej Żurawski
	Arkadiusz Głowacki
2006	Marcin Baszczyński
	Radosław Sobolewski
	Paweł Brożek
	Dariusz Dudka
2010	Andraž Kirm

Finały Piłkarskich Mistrzostw Europy

Turniej	Zawodnik
2008	Dariusz Dudka
	Wojciech Łobodziński
	Adam Kokoszka
2016	Krzysztof Mączyński
	Richárd Guzmics

Finały Copa América

Turniej	Zawodnik
2016	Wilde-Donald Guerrier

Finały Złotego Pucharu CONCACAF

Turniej	Zawodnik
2011	Osman Chávez
2013
2015	Wilde-Donald Guerrier

Statystyki

Stan na 30 czerwca 2022

Najwięcej występów w reprezentacji Lp. Zawodnik Mecze 1. Jakub Błaszczykowski 109 2. Antoni Szymanowski 82 3. Maciej Żurawski 72 4. Tomasz Kłos 69 5. Dariusz Dudka 65 6. Kamil Kosowski 52 7. Radosław Kałużny 41 8. Paweł Brożek 38 9. Marcin Baszczyński 35 10. Kazimierz Kmiecik 34 Adam Musiał Adam Nawałka 13. Mirosław Szymkowiak 33 14. Radosław Sobolewski 32 15. Józef Kotlarczyk 30

Najwięcej występów w reprezentacji będąc piłkarzem Wisły Lp. Zawodnik Bramki 1. Antoni Szymanowski 65 2. Maciej Żurawski 38 3. Marcin Baszczyński 34 Kazimierz Kmiecik Adam Musiał Adam Nawałka 7. Józef Kotlarczyk 30 8. Radosław Sobolewski 28 Jan Jałocha 10. Dariusz Dudka 27 11. Andrzej Iwan 25 12. Paweł Brożek 24 13. Henryk Maculewicz 23 14. Tomasz Kłos 22 Mieczysław Gracz

• Zawodnicy z pogrubionym imieniem i nazwiskiem to członkowie Klubu Wybitnego Reprezentanta.

Rekordy Wisły Kraków

Klubowe

• Debiut w najwyższej klasie rozgrykowej:
  • 3 kwietnia 1927 z Jutrzenką Kraków (4:0)
• Najwyższe zwycięstwo:
  • 21:0 (8:0) Ognisko Siedlce w Krakowie w eliminacjach Mistrzostw Polski, 24 sierpnia 1947
• Najwyższa porażka:
  • 0:12 (0:5) Legia Warszawa w Warszawie w I lidze, 19 sierpnia 1956
• Najwyższa frekwencja ogółem:
  • 45 000 widzów, 2:0 (0:0) Celtic F.C. w Pucharze UEFA, 29 września 1976
• Najwyższa frekwencja w lidze:
  • 40 000 widzów, 2:1 (1:1) Legia Warszawa w Ekstraklasie, 7 sierpnia 1977
• Ilość sezonów w ekstraklasie:
  • 82 sezony (1927–1964, 1965–1985, 1988–1994 oraz 1996–2022)
• Klasyfikacja wszech czasów:
  • 2. miejsce – 2232 meczów, 2927 punkty, 984 zwycięstw, 559 remisów, 688 porażek, stosunek bramek: 3585:2685
• Kolejne mecze bez porażki w ekstraklasie:
  • 38 (od 25 października 2003 do 22 maja 2005) – rekord w ekstraklasie
• Kolejne mecze bez porażki u siebie:
  • 73 (od 16 września 2001 do 11 listopada 2006) – rekord w ekstraklasie
• Najwyższe zwycięstwo w europejskich pucharach:
  • 8:2 (4:1) Georgia Tbilisi w Tbilisi w eliminacjach Ligi Mistrzów, 27 lipca 2004
  • 7:0 (2:0) Newtown A.F.C. w Krakowie w eliminacjach Pucharu UEFA, 29 lipca 1998
• Najwyższa porażka w europejskich pucharach:
  • 0:4 (0:3) Hamburger SV w Hamburgu w Pucharze Zdobywców Pucharu 29 listopada 1967
  • 0:4 (0:2) FC Barcelona w Barcelonie w eliminacjach Ligi Mistrzów, 13 sierpnia 2008

Indywidualne

• Najwięcej spotkań ogółem:
  • 461 – Arkadiusz Głowacki
• Najwięcej spotkań w Ekstraklasie:
  • 360 – Arkadiusz Głowacki
• Najwięcej spotkań w I lidze:
  • 139 – Jarosław Giszka
• Najwięcej spotkań w europejskich pucharach:
  • 50 – Marcin Baszczyński
• Najwięcej spotkań w Pucharze Polski:
  • 43 – Arkadiusz Głowacki
• Najwięcej spotkań w Pucharze Ligi:
  • 23 – Marcin Baszczyński
• Najwięcej sezonów w klubie:
  • 19 – Paweł Brożek
• Najmłodszy gracz ogółem:
  • 14 lat, 268 dni – Stefan Śliwa (2:1 (1:0) Cracovia w Krakowie, w Mistrzostwach Galicji, 8 maja 1913)
• Najmłodszy gracz w lidze:
  • 15 lat, 287 dni – Daniel Hoyo-Kowalski (1:2 (1:0) Zagłębie Sosnowiec w Sosnowcu w Ekstraklasie, 25 kwietnia 2019)
• Najstarszy debiut:
  • 37 lat, 171 dni – Marcin Wasilewski (3:3 (2:1) Bruk-Bet Termalica Nieciecza w Niecieczy w Ekstraklasie, 27 listopada 2017)
• Najstarszy gracz:
  • 40 lat, 35 dni – Marcin Wasilewski (1:3 (1:2) Zagłębie Lubin w Lubinie w Ekstraklasie, 14 lipca 2020)
• Najlepszy strzelec:
  • 181 (350 meczów) – Kazimierz Kmiecik
• Najlepszy strzelec w lidze:
  • 153 (304 meczów) – Kazimierz Kmiecik
• Najlepszy strzelec w europejskich pucharach:
  • 23 (41 meczów) – Maciej Żurawski
• Najlepszy strzelec w Pucharze Polski:
  • 21 (36 meczów) – Maciej Żurawski
• Najlepszy strzelec w Pucharze Ligi:
  • 7 (18 meczów) – Grzegorz Pater
• Najlepszy strzelec w sezonie:
  • 38 (wszystkie rozgrywki) – Mieczysław Gracz (1947) oraz Maciej Żurawski (2002/2003)
  • 37 (tylko mecze ligowe) – Henryk Reyman (1927)
• Najmłodszy strzelec ogólnie:
  • 16 lat, 143 dni – Karol Wójcik (2:0 (0:0) Ruch Radzionków w Krakowie w Pucharze Ligi, 2 września 1999)
• Najmłodszy strzelec w lidze:
  • 16 lat, 220 dni – Aleksander Buksa (2:3 (1:2) Jagiellonia Białystok w Białymstoku w Ekstraklasie, 23 sierpnia 2019)
• Najstarszy strzelec:
  • 38 lat, 40 dni – Arkadiusz Głowacki (1:3 (0:1) Górnik Łęczna w Lublinie w Ekstraklasie, 3 grudnia 2016)
• Najwięcej meczów w reprezentacji ogółem:
  • 106 – Jakub Błaszczykowski
• Najwięcej meczów w reprezentacji będąc piłkarzem Wisły:
  • 65 – Antoni Szymanowski
• Najwięcej bramek w reprezentacji ogółem:
  • 21 – Jakub Błaszczykowski
• Najwięcej bramek w reprezentacji będąc piłkarzem Wisły:
  • 14 – Maciej Żurawski

Wisła Kraków w poszczególnych sezonach

Historia występów Wisły Kraków w rozgrywkach ligowych

Legenda – rozgrywki ligowe
Kolor	Oznaczenie
	I poziom ligowy
	II poziom ligowy
	rozgrywki nieligowe
	Mistrzostwo
	Wicemistrzostwo
	III miejsce
	Awans
	Spadek
nd	nie dokończono
Kl. A – 2	II miejsce w A-klasowych eliminacjach okręgowych
Kl. A – 3	III miejsce w A-klasowych eliminacjach okręgowych
1/4	1/4 finału nieligowych Mistrzostw Polski

Legenda – rozgrywki pucharowe
Z	Zwycięzca
F	Finalista
1/2	1/2 finału
1/4	1/4 finału
1/8	1/8 finału
1/16	1/16 finału
1/32	1/32 finału
1/48	1/48 finału
FG	Faza grupowa
2R	2 runda
1R	1 runda
4RK	4 runda kwalifikacyjna
3RK	3 runda kwalifikacyjna
2RK	2 runda kwalifikacyjna
1RK	1 runda kwalifikacyjna
–	brak awansu

Sezon	Rozgrywki ligowe		Puchary krajowe			Puchary europejskie
	Poziom	Pozycja	Puchar Polski	Puchar Ligi	Superpuchar Polski	Liga Mistrzów	Liga Europy	Liga Konferencji	Puchar Zdobywców Pucharów	Puchar Intertoto
1906
1907
1908
1909
1910
1911
1912
1913	M. Galicji	2
1914	M. Galicji	nd
1915	Klub zawiesił działalność
1916
1917
1918
1919
1920	M. Polski	nd
1921	M. Polski	Kl. A – 3
1922	M. Polski	Kl. A – 2
1923	M. Polski	2
1924
1925	M. Polski	3
1926	M. Polski	Kl. A – 2	Z
1927	Liga	1
1928	Liga	1
1929	Liga	3
1930	Liga	2
1931	Liga	2
1932	Liga	6
1933	Liga	3
1934	Liga	3
1935	Liga	4
1936	Liga	2
1937	Liga	5
1938	Liga	3
1939	Liga	nd
1940
1941
1942
1943
1944
1945
1946	M. Polski	1/4
1947	M. Polski	2
1948	Liga	2
1949	I liga	1
1950	I liga	1
1951	I liga	1	F
1952	I liga	4	1/2	3
1953	I liga	3
1954	I liga	8	F
1955	I liga	7	1/8
1956	I liga	5	1/2			–
1957	I liga	9	1/4			–
1958	I liga	7				–	–
1959	I liga	7				–
1960	I liga	8				–	–
1961	I liga	4				–	–		–
1962	I liga	6	1/8			–	–		–	–
1962/1963	I liga	8	1/16			–	–		–	–
1963/1964	I liga	13	1/4			–	–		–	–
1964/1965	II liga	1	1/4			–	–		–	–
1965/1966	I liga	2	1/16			–	–		–	–
1966/1967	I liga	10	Z			–	–		–	FG
1967/1968	I liga	12	1/16			–	–		1/8	–
1968/1969	I liga	7	1/8			–	–		–	FG
1969/1970	I liga	8	1/16			–	–		–	FG
1970/1971	I liga	8	1/8			–	–		–	–
1971/1972	I liga	9	1/8			–	–		–	FG
1972/1973	I liga	5	1/16			–	–		–	FG
1973/1974	I liga	5	1/8			–	–		–	FG
1974/1975	I liga	4	1/8			–	–		–	–
1975/1976	I liga	3	1/16			–	–		–	–
1976/1977	I liga	9	1/4	1/2		–	1/16		–	–
1977/1978	I liga	1	1/4			–	–		–	–
1978/1979	I liga	13	F			1/4	–		–	–
1979/1980	I liga	5	1/8			–	–		–	–
1980/1981	I liga	2	1/16			–	–		–	–
1981/1982	I liga	8	1/4			–	1/32		–	–
1982/1983	I liga	5	1/4			–	–		–	–
1983/1984	I liga	11	F		–	–	–		–	–
1984/1985	I liga	16	1/16			–	–		1/8	–
1985/1986	II liga	2	1/16			–	–		–	–
1986/1987	II liga	4	1/4			–	–		–	–
1987/1988	II liga	2	1/16		–	–	–		–	–
1988/1989	I liga	12	2R		–	–	–		–	FG
1989/1990	I liga	9	1/8		–	–	–		–	–
1990/1991	I liga	3	1/16		–	–	–		–	–
1991/1992	I liga	7	1/16		–	–	–		–	–
1992/1993	I liga	10	1/8		–	–	–		–	–
1993/1994	I liga	15	1/16			–	–		–	–
1994/1995	II liga	3	1/16		–	–	–		–	–
1995/1996	II liga	2	1/16		–	–	–		–	–
1996/1997	I liga	12	1/8		–	–	–		–	–
1997/1998	I liga	3	1/16		–	–	–		–	–
1998/1999	I liga	1	1/8		–	–	2R		–	–
1999/2000	I liga	2	F	1/4	F	–	–			–
2000/2001	I liga	1	1/16	Z	–	–	2R			–
2001/2002	I liga	2	Z	F	Z	3RK	2R			–
2002/2003	I liga	1	Z			–	1/8			–
2003/2004	I liga	1	1/16		F	3RK	2R			–
2004/2005	I liga	1	1/2			3RK	1R			–
2005/2006	I liga	2	1/8			3RK	1R			–
2006/2007	I liga	8	1/8	1/2	–	–	FG			–
2007/2008	I liga	1	F	1/2	–	–	–			–
2008/2009	Ekstraklasa	1	1/4	FG	F	3RK	1R			–
2009/2010	Ekstraklasa	2	1/4		F	2RK	–
2010/2011	Ekstraklasa	1	1/4		–	–	3RK
2011/2012	Ekstraklasa	7	1/2			4RK	1/16
2012/2013	Ekstraklasa	7	1/2		–	–	–
2013/2014	Ekstraklasa	5	1/8			–	–
2014/2015	Ekstraklasa	6	1/16		–	–	–
2015/2016	Ekstraklasa	9	1/16		–	–	–
2016/2017	Ekstraklasa	6	1/4		–	–	–
2017/2018	Ekstraklasa	6	1/8		–	–	–
2018/2019	Ekstraklasa	9	1/32		–	–	–
2019/2020	Ekstraklasa	13	1/32		–	–	–
2020/2021	Ekstraklasa	13	1/32		–	–	–
2021/2022	Ekstraklasa	17	1/4		–	–	–	–
2022/2023	I liga	4	1/8		–	–	–	–
2023/2024	I liga	10	Z		–	–	–	–

Wisła Kraków w poszczególnych rozgrywkach

Ekstraklasa

Wisła Kraków należy do jednych z inicjatorów stworzenia rozgrywek ligowych w Polsce, dlatego też jest z jedną z czternastu drużyn, które grały w pierwszym ligowym sezonie o Mistrzostwo Polski, które nota bene Biała Gwiazda wygrała. Łącznie ligę Wisła wygrywała czternastokrotnie co przełożyło się na trzynaście tytułów Mistrza Polski, ponieważ w sezonie 1951 GKKF zdecydował, że tytuł Mistrza Polski przypadnie zwycięzcy Pucharu Polski, w którym Krakowianie przegrywali rywalizację finałową. Oprócz tego w rozgrywkach ligowych Wisła dwunastokrotnie zdobyła tytuł wicemistrza kraju oraz ośmiokrotnie stawała na najniższym stopniu podium. Dodatkowo do Wisły należą dwa ekstraklasowe rekordy, największej liczby spotkań bez porażki z rzędu (38) oraz największej liczby spotkań bez porażki z rzędu w spotkaniach domowych (73).

Biała Gwiazda w najwyżej klasie rozgrywkowej grała w czterech okresach 1927–1964, 1965–1985, 1988–1994 oraz 1996–2022. Przełożyło się to na osiemdziesiąt dwa sezony oraz drugie miejsce w tabeli wszech czasów Ekstraklasy. W obydwu tych statystykach Wisła ustępuje tylko Legii Warszawa.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Ekstraklasie
Miejsce	Sezony	Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica	Punkty
2.	82	2232	984	559	688	3585	2685	+900	2927

I liga

Wisła Kraków na drugim poziomie rozgrywkowym zawsze należała do czołówki tejże ligi. Jednokrotnie wygrała te rozgrywki, trzykrotnie zajęła miejsce drugie (co dwukrotnie skutkowało awansem), raz była trzecia oraz dwa razy czwarta w sezonie 1986/1987 oraz 2022/2023, co jest do tej pory najgorszym ligowym wynikiem w historii występów Krakowian.

Biała Gwiazda na drugim poziomie rozrywkowych grała w czterech okresach 1964–1965, 1985–1988, 1994–1996 oraz aktualnie od sezonu 2022/2023. Przełożyło się to na siedem sezonów i aktualnie trwający oraz siedemdziesiąte trzecie miejsce w tabeli wszech czasów I ligi.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w I lidze polskiej
Miejsce	Sezony	Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica	Punkty
73.	7	225	130	47	52	378	211	+167	342

Puchar Polski

Wisła Kraków zagrała we wszystkich sześćdziesięciu ośmiu edycjach Pucharu Polski na szczeblu centralnym. Jedenastokrotnie dochodząc do finału, wygrywając pięć z nich, a sześciokrotnie przegrywając decydującą rozgrywkę.

Finały Pucharu Polski z udziałem Wisły
Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik
05.09.1926	Kraków	Sparta Lwów	2:1
16.09.1951	Warszawa	Ruch Chorzów	0:2
25.07.1954 09.09.1954	Warszawa Wrocław	Gwardia Warszawa	0:0 pd. 1:3
09.07.1967	Kielce	Raków Częstochowa	2:0 pd.
09.05.1979	Lublin	Arka Gdynia	1:2
19.06.1984	Warszawa	Lech Poznań	0:3
06.06.2000 09.06.2000	Kraków Wronki	Amica Wronki	2:2 0:3
07.05.2002 10.05.2002	Wronki Kraków	Amica Wronki	4:2 4:0
07.05.2003 14.05.2003	Kraków Płock	Wisła Płock	0:1 3:0
13.05.2008	Bełchatów	Legia Warszawa	0:0 pd. k. 3:4
02.05.2024	Warszawa	Pogoń Szczecin	2:1 pd.

Stan na 02 maja 2024

Bilans Wisły w Pucharze Polski na szczeblu centralnym
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica
213	116	32	65	385	220	+165

Wisła Kraków w Pucharze Polski na szczeblu okręgowym grać musiała tylko raz. W pierwszej edycji, kiedy okręgowe eliminacje obowiązywały wszystkich uczestników.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Pucharze Polski na szczeblu okręgowym
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica
3	3	0	0	15	0	+15

Puchar Ligi Polskiej

Wisła Kraków zagrała we wszystkich ośmiu oficjalnych edycjach Pucharu Ligi Polskiej, rozgrywanego pod nazwami Pucharu Zlotu Młodych Przodowników, Pucharu Ligi Polskiej oraz Pucharu Ekstraklasy. Dwukrotnie dochodząc do finału, wygrywając jeden z nich oraz jednokrotnie przegrywając decydującą rozgrywkę. Czterokrotnie Krakowianie odpadali na poziomie półfinału, z czego raz przy rozgrywanym meczu o trzecie miejsce Wisła zdobyła je. Powyższe wyniki klasyfikują Białą Gwiazdę jako trzecią najlepszą drużynę tych rozgrywek.

Finały Pucharu Ligi Polskiej z udziałem Wisły
Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik
26.05.2001 03.06.2001	Lubin Kraków	Zagłębie Lubin	3:0 1:2
22.05.2002 26.05.2002	Warszawa Kraków	Legia Warszawa	0:3 2:1

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Pucharze Ligi Polskiej
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica
61	31	15	15	109	67	+42

Superpuchar Polski

Wisła Kraków zagrała w pięciu edycjach Superpucharu Polski, rozgrywanego pod nazwami Superpucharu Polski oraz Superpucharu Ekstraklasy. Wygrywając jeden z nich oraz czterokrotnie przegrywając. Dodatkowo Krakowianie zakwalifikowaliby się do Superpucharu, gdyby był rozgrywany w latach 1927, 1928, 1929, 1950, 1951, 1952, 1967, 1978, 1984, 2002, 2003, 2005, 2011. Powyższe wyniki klasyfikują Białą Gwiazdę jako dziewiątą najlepszą drużynę tych rozgrywek.

Mecze Superpucharu Polski z udziałem Wisły
Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik
22.09.1999	Ostrowiec Świętokrzyski	Amica Wronki	0:1
15.07.2001	Starachowice	Polonia Warszawa	4:3
11.06.2004	Poznań	Lech Poznań	2:2 k. 1:4
20.07.2008	Ostrowiec Świętokrzyski	Legia Warszawa	1:2
25.07.2009	Lubin	Lech Poznań	1:1 k. 3:4
2024

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Superpucharze Polski
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica
5	1	2	2	8	9	-1

Europejskie puchary

Wisła Kraków do rozgrywek europejskich rozgrywanych jurysdykcją UEFA zakwalifikowała się siedemnaście razy. Biała Gwiazda raz grała w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych, a siedmiokrotnie w eliminacjach jego kontynuatora Lidze Mistrzów, dwukrotnie w Pucharze Zdobywców Pucharów, jedenastokrotnie w Pucharze UEFA oraz dwukrotnie w jego kontynuatorze Lidze Europy.

Do największych sukcesów Krakowian należy 1/4 finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych w sezonie 1978/1979 oraz 1/8 finału Pucharu UEFA w sezonie 2002/2003. Łącznie Wisła rozegrała 104 spotkania w europejskich pucharach co daje jej czwarty najlepszy wynik wśród polskich klubów.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w europejskich pucharach
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica
104	47	20	37	181	141	+40

Wisła Kraków siedmiokrotnie również wystąpiła w rozgrywkach Pucharu Intertoto rozgrywanego wówczas nie pod jurysdykcją UEFY. Największym sukcesem Krakowian w tych rozgrywkach było dwukrotne wygranie grupy tego turnieju.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w europejskich pucharach nie rozgrywanych przez UEFĘ
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica
42	21	12	9	76	48	+28

Największe rywalizacje

Derby Krakowa

Jedną z najważniejszych rywalizacji dla Wisły Kraków są Wielkie Derby Krakowa z znajdującą się po drugiej stronie krakowskich Błoń Cracovią. Spotkania te potocznie zwane są Świętą Wojną. Derby te należą do najważniejszych rywalizacji ogólnie w polskiej piłce, ponieważ dotyczą one dwóch najstarszych krakowskich klubów oraz jednych z najważniejszych klubów tworzącej się polskiej piłki w dwudziestoleciu międzywojennym.

Pierwsze udokumentowane Derby Krakowa odbyły się 20 września 1908 na wspomnianych Błoniach, które aktualnie dzielą stadiony obydwu klubów i zakończyły się wynikiem 1:1. Łącznie rozegrano ponad 200 spotkań pomiędzy tymi drużynami wliczając w to spotkania ligowe, pucharów krajowych czy sparingi.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Derbach Krakowa
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica
202	91	47	64	324	248	+76

Rywalizacja z Legią Warszawa

Drugą z najważniejszych rywalizacji dla Wisły Kraków są spotkania z Legią Warszawa. Spotkania te mają podtekst nie tylko sportowy, ale również ich klimat zbudowała rywalizacja pomiędzy dwoma największymi miastami Polski oraz obecną i byłą stolicą kraju, Warszawą i Krakowem. W kwestii czysto sportowej w tej rywalizacji bierze udział dwa z najbardziej utytułowanych polskich klubów zarówno w kraju jak i występach w rozgrywkach międzynarodowych. Aktualnie oba kluby zajmują dwa najwyższe miejsca w tabeli wszech czasów ekstraklasy, będąc również drużynami z dwoma największymi liczbami sezonów w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w spotkaniach z Legią
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki zdobyte	Bramki stracone	Różnica
172	62	47	63	221	244	-23

Dotychczasowi trenerzy

Stan na 05 październik 2024 r.

Lp.	Narodowość	Imię i nazwisko	Kadencja	Od	Do	Mecze	Wygrane	Remisy	Porażki	% zw.	Sukcesy
1.	Węgry	Imre Schlosser	1	09.1924	08.1925	17	11	0	6	64,71%	* Mistrzostwo krakowskiej A-klasy 1924 * Mistrzostwo grupy południowej Mistrzostw Polski 1925 * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1925
po.	II Rzeczpospolita	Henryk Reyman (jako kapitan)	nd	08.1925	03.1929	70	53	4	13	75,71%	* Puchar Polski okręgu krakowskiego 1925 * Puchar Polski 1926 * Mistrzostwo Polski 1927 * Mistrzostwo Polski 1928
2.	Czechosłowacja	František Koželuh	1	03.1929	12.1929	24	13	4	7	54,17%	* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1929
po.	II Rzeczpospolita	Henryk Reyman (jako kapitan)	nd	01.1930	06.1933	73	39	12	22	53,42%	* Wicemistrzostwo Polski 1930 * Wicemistrzostwo Polski 1931
po.		Jan Kotlarczyk (jako kapitan)	nd	06.1933	04.1934	14	8	4	2	57,14%	* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1933
3.	Węgry	Vilmos Nyúl	1	04.1934	11.1934	21	12	2	7	57,14%	* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1934
po.	II Rzeczpospolita	Jan Kotlarczyk (jako kapitan)	nd	11.1934	09.1936	34	17	5	12	50,00%
po.		Józef Kotlarczyk (jako kapitan)	nd	09.1936	1939	38	17	7	14	44,74%	* Wicemistrzostwo Polski 1936 * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1938
4.	Czechosłowacja	Otto Mazal-Skvajn	1	1939	1939	12	7	2	3	58,33%	* II miejsce na moment przerwania sezonu 1939 z powodu wybuchu II wojny światowej
5.	PRL	Jan Kotlarczyk	1	1945	1946	29	22	2	5	75,86%	* Mistrzostwo krakowskiej A-klasy 1946
6.		Artur Walter	1	15.02.1947	21.05.1948	26	18	2	6	69,23%	* Wygrana grupa eliminacyjna Mistrzostw Polski 1947 * Wicemistrzostwo Polski 1947
7.	Czechosłowacja	Josef Kuchynka	1	21.05.1948	01.12.1950	65	44	8	13	67,69%	* Wicemistrzostwo Polski 1948 * Mistrzostwo Polski 1949 * Mistrzostwo Polski 1950
8.	PRL	Michał Matyas	1	01.12.1950	31.07.1954	88	50	17	21	56,82%	* Wicemistrzostwo Polski 1951 * Mistrzostwo Ligi 1951 * Finał Pucharu Polski 1951 * IV miejsce Mistrzostw Polski 1952 * Brązowy medal Pucharu Zlotu Młodych Przodowników 1952 * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1953 * Finał Pucharu Polski 1954 * Najdłużej jednorazowo pracujący trener w Wiśle (1339 dni) * Najdłużej łącznie pracujący trener w Wiśle (1597 dni)
9.		Czesław Skoraczyński i Mieczysław Gracz	1 i 1 (1)	08.1954	12.1954	12	3	3	6	25,00%	* Finał Pucharu Polski 1954
10.		Mieczysław Gracz	1	01.1955	12.1955	24	11	2	11	45,83%
11.		Artur Woźniak	1	01.1956	12.1957	51	20	11	20	39,22%
12.	Czechosłowacja	Josef Kuchynka	2	01.1958	12.1958	22	8	4	10	36,36%
13.	Węgry	Károly Kósa	1	01.1959	25.11.1960	44	15	10	19	34,09%
14.	Czechosłowacja	Karel Finek	1	26.11.1960	21.05.1961	7	2	2	3	28,57%
15.	PRL	Mieczysław Gracz	2	22.05.1961	31.12.1962	49	20	13	16	40,82%
16.	Czechosłowacja	Karel Kolský	1	01.01.1963	05.06.1964	41	14	11	16	28,57%
17.	PRL	Czesław Skoraczyński	2	06.06.1964	30.06.1967	94	48	28	20	48,94%	* Awans do I ligi 1965 * Wicemistrzostwo Polski 1966 Puchar Polski 1967
18.		Mieczysław Gracz	3	01.07.1967	28.02.1969	46	13	16	17	28,26%
19.	Węgry	Gyula Teleki	1	01.03.1969	30.11.1970	55	15	18	22	27,27%
20.	PRL	Michał Matyas	2	01.12.1970	15.08.1971	15	5	4	6	33,33%	* Najdłużej łącznie pracujący trener w Wiśle (1597 dni)
21.		Marian Kurdziel	1	16.08.1971	19.07.1972	26	8	10	8	30,77%
22.		Jerzy Steckiw	1	20.07.1972	20.10.1974	69	28	21	20	40,58%
23.		Henryk Stroniarz	1	21.10.1974	07.1975	22	9	7	6	40,91%
24.		Aleksander Brożyniak	1	07.1975	06.1977	68	27	19	22	39,71%	* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1976
25.		Orest Lenczyk	1	06.1977	06.1979	74	29	24	21	39,19%	* Mistrzostwo Polski 1978 * Finał Pucharu Polski 1979 * 1/4 finału Pucharu Europy Mistrzów Klubowych 1979
26.		Lucjan Franczak	1	06.1979	09.1981	74	32	16	26	43,24%	* Wicemistrzostwo Polski 1980 * Trener z największą liczbą poprowadzonych oficjalnych spotkań Wisły (158 spotkań)
27.		Wiesław Lendzion	1	09.1981	06.1982	24	9	7	8	37,50%
28.		Roman Durniok	1	06.1982	06.1983	33	14	7	12	42,42%
29.		Edmund Zientara	1	06.1983	09.1984	45	14	14	17	31,11%	* Finał Pucharu Polski 1984
30.		Orest Lenczyk	2	09.1984	06.1985	23	8	5	10	34,78%
31.		Stanisław Chemicz	1	06.1985	06.07.1985	4	1	1	2	25,00%
32.		Lucjan Franczak	2	06.07.1985	06.1986	31	17	5	9	54,84%	* Trener z największą liczbą poprowadzonych oficjalnych spotkań Wisły (158 spotkań)
33.		Stanisław Cygan	1	06.1986	06.1987	38	19	7	12	50,00%
34.	PRL / Polska	Aleksander Brożyniak	2	06.1987	06.1989	61	23	16	22	37,70%	* Awans do I ligi 1988
35.	Polska	Stanisław Chemicz	2	06.1989	06.07.1989	4	2	0	2	50,00%
36.		Adam Musiał	1	06.07.1989	04.10.1989	11	23	16	22	27,27%
37.		Bogusław Hajdas	1	04.10.1989	31.12.1989	6	4	0	2	66,66%
38.		Adam Musiał	2	29.03.1990	03.1992	66	21	33	12	31,81%	* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1991
39.		Kazimierz Kmiecik	1	04.1992	06.1992	15	4	5	6	26,66%	* Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy)
40.	Czechosłowacja / Słowacja	Karol Pecze	1	06.1992	06.1993	36	13	10	13	36,11
41.	Polska	Marek Kusto	1	06.1993	24.04.1994	25	4	10	11	16,00%
42.		Orest Lenczyk	3	24.04.1994	30.06.1994	10	2	3	5	20,00%
43.		Marek Kusto	2	01.07.1994	08.1994	5	2	2	1	40,00%
44.		Lucjan Franczak	3	08.1994	10.04.1996	53	28	15	10	52,83%	* Trener z największą liczbą poprowadzonych oficjalnych spotkań Wisły (158 spotkań)
45.		Kazimierz Kmiecik	2	10.04.1996	26.04.1996	3	2	0	1	66,66%	* Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy)
46.		Henryk Apostel	1	27.04.1996	12.1996	33	20	5	8	60,61%	* Awans do I ligi 1996
47.		Kazimierz Kmiecik	3	01.1997	04.1997	4	0	2	2	0,00%	* Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy)
48.		Wojciech Łazarek	1	04.1997	05.1998	41	17	10	14	41,46%
49.		Jerzy Kowalik	1	05.1998	29.06.1998	6	5	0	1	83,33%	* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1998
50.		Franciszek Smuda	1	29.06.1998	13.09.1999	50	35	9	6	70,00%	* Mistrzostwo Polski 1999
51.		Jerzy Kowalik	2	13.09.1999	10.1999	5	1	2	2	20,00%
52.		Marek Kusto	3	10.1999	14.02.2000	5	2	2	1	40,00%
53.		Wojciech Łazarek	2	14.02.2000	19.03.2000	5	2	2	1	40,00%
54.		Adam Nawałka	1	19.03.2000	30.06.2000	17	10	3	4	58,82%	* Wicemistrzostwo Polski 2000 * Finał Pucharu Polski 2000
55.		Orest Lenczyk	4	01.07.2000	06.04.2001	31	17	7	7	54,84%
56.		Adam Nawałka	2	06.04.2001	22.06.2001	14	8	2	4	57,14%	* Mistrzostwo Polski 2001 * Puchar Ligi Polskiej 2001
57.		Franciszek Smuda	2	26.06.2001	15.03.2002	35	23	3	9	65,71%	* Superpuchar Polski 2001
58.		Henryk Kasperczak	1	16.03.2002	14.12.2004	126	89	19	18	70,63%	* Wicemistrzostwo Polski 2002 * Puchar Polski 2002 * Finał Puchar Ligi Polskiej 2002 * Mistrzostwo Polski 2003 * Puchar Polski 2003 * 1/8 finału Pucharu UEFA 2003 * Mistrzostwo Polski 2004
59.	Czechy	Verner Lička	1	14.12.2004	29.06.2005	19	11	5	3	57,89%	* Mistrzostwo Polski 2005
60.	Polska	Jerzy Engel	1	30.06.2005	24.10.2005	16	9	3	4	56,25%
61.		Tomasz Kulawik	1	24.10.2005	07.12.2005	9	3	4	2	33,33%
62.	Rumunia	Dan Petrescu	1	01.01.2006	18.09.2006	23	14	6	3	60,87%	* Wicemistrzostwo Polski 2006
po.	Polska	Kazimierz Moskal	nd	18.09.2006	20.09.2006	Brak poprowadzonych oficjalnych spotkań. Prowadził jednakże drużynę 19 września w meczu z okazji 100-lecia klubu z Sevillą FC.
63.	Serbia	Dragomir Okuka	1	20.09.2006	18.12.2006	18	8	4	6	44,44%
64.	Polska	Adam Nawałka	3	19.12.2006	16.04.2007	9	3	5	1	33,33%
65.		Kazimierz Moskal	1	16.04.2007	12.06.2007	13	4	5	4	30,77%
66.		Maciej Skorża	1	13.06.2007	15.03.2010	119	71	27	21	59,66%	* Mistrzostwo Polski 2008 * Finał Puchar Polski 2008 * Mistrzostwo Polski 2009
67.		Henryk Kasperczak	2	15.03.2010	06.08.2010	16	8	4	4	50,00%	* Wicemistrzostwo Polski 2010
68.		Tomasz Kulawik	2	06.08.2010	23.08.2010	3	2	0	1	33,33%
69.	Holandia	Robert Maaskant	1	23.08.2010	07.11.2011	56	31	9	16	55,36%	* Mistrzostwo Polski 2011
70.	Polska	Kazimierz Moskal	2	07.11.2011	01.03.2012	10	4	3	3	40,00%	* 1/16 finału Ligi Europy 2012
71.		Michał Probierz	1	01.03.2012	02.10.2012	23	11	4	8	47,83%
72.		Tomasz Kulawik	3	03.10.2012	11.06.2013	28	10	7	11	35,71%
73.		Franciszek Smuda	3	11.06.2013	09.03.2015	63	24	17	22	38,10%
74.		Kazimierz Moskal	3	10.03.2015	30.11.2015	31	8	15	8	25,81%
75.		Marcin Broniszewski	1	30.11.2015	22.12.2015	4	0	0	4	0,00%
76.		Tadeusz Pawłowski	1	01.01.2016	29.02.2016	3	0	1	2	0,00%
77.		Marcin Broniszewski	2	29.02.2016	12.03.2016	2	0	2	0	0,00%
78.		Dariusz Wdowczyk	1	12.03.2016	10.11.2016	29	13	8	8	44,83%
79.		Kazimierz Kmiecik i Radosław Sobolewski	4 i 1 (1)	11.11.2016	05.01.2017	6	2	1	3	33,33%	* Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy) (Kmiecik)
80.	Hiszpania	Kiko Ramírez	1	05.01.2017	10.12.2017	37	16	5	16	43,24%
81.	Polska	Kazimierz Kmiecik i Radosław Sobolewski	5 i 2 (2)	10.12.2017	31.12.2017	2	1	0	1	50,00%	* Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy) (Kmiecik)
82.	Hiszpania	Joan Carrillo	1	01.01.2018	12.06.2018	16	6	6	4	37,50%
83.	Polska	Maciej Stolarczyk	1	18.06.2018	14.11.2019	54	17	10	27	31,48%
84.		Artur Skowronek	1	14.11.2019	28.11.2020	34	12	8	14	35,29%
85.	Niemcy	Peter Hyballa	1	02.12.2020	14.05.2021	17	5	5	7	29,41%
86.	Polska	Kazimierz Kmiecik	6	14.05.2021	07.06.2021	1	1	0	0	100,00%	* Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy)
87.	Słowacja	Adrián Guľa	1	07.06.2021	13.02.2022	24	9	3	12	37,50%
88.	Polska	Jerzy Brzęczek	1	14.02.2022	03.10.2022	27	7	10	10	25,93%
89.		Radosław Sobolewski	3	03.10.2022	02.12.2023	44	23	11	10	52,27%
90.		Mariusz Jop	1	03.12.2023	29.12.2023	3	3	0	0	100,00%
91.	Hiszpania	Albert Rudé	1	29.12.2023	31.05.2024	18	8	4	6	44,44%
92.	Polska	Kazimierz Moskal	4	04.06.2024	23.09.2024	15	5	3	7	33,33%
93.		Mariusz Jop	2	24.09.2024	Obecnie	0	0	0	0	0%

Źródła:,

• Jako mecze oficjalne wliczane do tabeli uznano mecze: Ekstraklasy, I ligi, Pucharu Polski, Pucharu Ligi Polskiej, Superpucharu Polski, Nieligowych rozgrywek o Mistrzostwo Polski oraz ich okręgowych eliminacji, rozgrywek międzynarodowych pod jurysdykcją UEFA.
• Jako sukces w rozgrywkach międzynarodowych uznano dotarcie przez drużynę do rundy rozgrywanej we wiosennej części rozgrywek.

Dotychczasowi prezesi

Lp. Imię i nazwisko Od Do 1. Tadeusz Łopuszański 1906 26.08.1910 2. Włodzimierz Ustyanowicz 27.08.1910 28.07.1911 3. Dr. Antoni Beaupré 28.07.1911 1912 4. Antoni Januszewski 1912 1913 5. Marian Orzelski 1913 15.05.1914 6. Dr. Bolesław Komorowski 15.05.1914 08.1914 Zawieszenie działalności klubu z powodu I wojny światowej 7. Dr. Bolesław Komorowski 11.04.1919 24.09.1919 8. Kpt. Józef Szkolnikowski 24.09.1919 27.11.1921 9. Wilhelm Śliwiński 27.11.1921 1922 10. Dr. Kazimierz Szczepański 1922 02.12.1922 11. Aleksander Dembiński 02.12.1922 01.11.1925 12. Zygmunt Bieżeński 01.11.1925 15.02.1933 13. Dr. Tadeusz Orzelski 15.02.1933 06.02.1949 14. Teodor Duda 06.02.1949 23.02.1950 15. Grzegorz Łanin 23.02.1950 07.11.1953 16. Tadeusz Kozłowski 07.11.1953 31.01.1957 17. Stanisław Żmudziński 01.02.1957 31.12.1965 18. Mieczysław Nowak 07.02.1966 09.04.1970 19. Jan Jaskółka 09.04.1970 1971 20. Stanisław Wałach 1971 31.08.1974 21. Zbigniew Jabłoński 07.09.1974 29.10.1981 22. Adam Trzybiński 29.10.1981 26.04.1985 23. Jerzy Gruba 26.04.1985 12.02.1990

Lp. Imię i nazwisko Od Do 24. Andrzej Czopek 12.02.1990 16.07.1990 25. Ludwik Miętta-Mikołajewicz 16.07.1990 06.2000 26. Bogdan Basałaj 06.2000 01.03.2004 27. Tadeusz Czerwiński 01.03.2004 25.11.2004 28. Janusz Basałaj 25.11.2004 29.06.2005 29. Zdzisław Kapka 30.06.2005 01.11.2005 30. Ludwik Miętta-Mikołajewicz 02.11.2005 21.12.2006 31. Mariusz Heler 27.12.2006 20.06.2007 32. Marek Wilczek 20.06.2007 08.02.2010 33. Ireneusz Reszczyński 08.02.2010 07.06.2010 34. Bogdan Basałaj 07.06.2010 13.03.2012 35. Ryszard Pilch 13.03.2012 05.02.2013 36. Jacek Bednarz 05.02.2013 25.08.2014 37. Ludwik Miętta-Mikołajewicz 01.09.2014 31.12.2014 38. Robert Gaszyński 05.01.2015 21.12.2015 39. Piotr Dunin-Suligostowski 21.12.2015 24.06.2016 40. Marzena Sarapata 26.08.2016 22.12.2018 41. Adam Pietrowski 22.12.2018 04.01.2019 42. Rafał Wisłocki 04.01.2019 02.07.2019 43. Piotr Obidziński 03.07.2019 20.04.2020 44. Dawid Błaszczykowski 20.04.2020 31.07.2022 45. Władysław Nowak 01.08.2022 23.11.2022 46. Jarosław Królewski 23.11.2022 obecnie

Źródło

Dotychczasowi właściciele

Lp.	Imię i nazwisko/Nazwa spółki	Od	Do
1.	Klub/Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków	1906	1914
Zawieszenie działalności klubu z powodu I wojny światowej
2.	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków	1918	06.02.1949
3.	Zrzeszenie Sportowe Gwardia	06.02.1949	1990
4.	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków	1990	23.12.1997
5.	Tele-Fonika Kable	23.12.1997	29.07.2016
6.	Jakub Meresiński	29.07.2016	18.08.2016
	Marek Citko
7.	Jakub Meresińki	18.08.2016	22.08.2016
8.	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków	22.08.2016	22.12.2018
9.	Alelega Luxembourg S.à r.l. (60,00%)	22.12.2018	02.01.2019
	Noble Capital Partners Ltd. (40,00%)
10.	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków	02.01.2019	06.02.2019
11.	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków (94,885%)	06.02.2019	13.06.2019
	Właściciele zakupionych akcji (5,115%)
12.	Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków (90,72%)	13.06.2019	20.04.2020
	Właściciele zakupionych akcji (9,28%)
13.	Jakub Błaszczykowski (30,24%)	20.04.2020	21.12.2021
	Jarosław Królewski (30,24%)
	Tomasz Jażdżyński (30,24%)
	Właściciele zakupionych akcji (9,28%)
14.	Jakub Błaszczykowski (26,84%)	21.12.2021	20.12.2022
	Jarosław Królewski (26,84%)
	Tomasz Jażdżyński (26,84%)
	Władysław Nowak (3,75%)
	Adam Adamczyk (3,75%)
	Adam Łanoszka (3,75%)
	Właściciele zakupionych akcji (8,23%)
15.	Jarosław Królewski (53,68%)	20.12.2022	07.12.2023
	Jakub Błaszczykowski (26,84%)
	Władysław Nowak (3,75%)
	Adam Adamczyk (3,75%)
	Adam Łanoszka (3,75%)
	Właściciele zakupionych akcji (8,23%)
16.	Jarosław Królewski (53,69%)	07.12.2023	obecnie
	Jakub Błaszczykowski (15,30%)
	Adam Łanoszka (15,29%)
	Władysław Nowak (3,75%)
	Adam Adamczyk (3,75%)
	Właściciele zakupionych akcji (8,22%)

Źródło

Zobacz też

• Wisła II Kraków

Bibliografia

• Historia Wisły w wiślackiej encyklopedii

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona klubu
• Statystyki w pucharach europejskich
• Numery zawodników