Przejdź do zawartości

Jeff Stryker

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jeff Stryker
Ilustracja
Prawdziwe imię i nazwisko

Charles Casper Peyton[1]

Data i miejsce urodzenia

21 sierpnia 1962[1]
Carmi

Lata aktywności

1985–2004[2]

Narodowość

amerykańska[1]

Liczba filmów

52 (za IAFD) jako aktor (za IAFD)[2]
14 jako reżyser (za IAFD)[2]

Wzrost

177 cm[1]

Masa ciała

67 kg[3]

Penis

25 cm[3]

Kolor włosów

brąz[1]

Kolor oczu

brąz[4]

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jeff Stryker (ur. 21 sierpnia 1962 w Carmi) – amerykański aktor, scenarzysta, reżyser i producent filmów pornograficznych, muzyk.

Jeden z najpopularniejszych aktorów porno w popkulturze lat 80. XX wieku. Swoją karierę w gejowskiej branży filmowej porno rozpoczął w wieku 23 lat. Wyróżniał się wśród innych odtwórców ról erotycznych wielkością penisa (ok. 25 cm w stanie wzwiedzionym), występując wyłącznie z prezerwatywą w produkcjach pornograficznych heteroseksualnych, biseksualnych, gejowskich[5]

John Waters określił go jako „Cary’ego Granta pornografii”[6][7][8], a według opinii Watersa, Stryker powinien zastąpić Charliego Hunnama w ekranizacji bestsellerowej powieści E.L. James Pięćdziesiąt twarzy Greya[9]. Z kolei artystka Rachel Mason opisała go jako „Brada Pitta filmów gejowskich”[10].

W lipcu 2019 zajął drugie miejsce w rankingu „250 największych gejowskich gwiazd porno w historii kina”, przeprowadzonym przez „Boy Culture”[11][12], a magazyn „Instinct” określił go „gejowską lalką Kena” i „gejowską wersją Jenny Jameson z branży dla dorosłych”[13].

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Carmi[1] w Illinois jako syn Nority, pielęgniarki, i Joego Howarda Peytona[14][15], biznesmena i sprzedawcy samochodów[16]. Jego ojciec był weteranem armii i masonem[17]. Jego rodzina miała pochodzenie angielskie, niemieckie, słowackie i irlandzkie[3]. Wychowywał się w dużej rodzinie z trzema braćmi – Maurim, Tedem i Otto[17] – oraz czterema siostrami[18] w Springfield[19], gdzie uczęszczał do Springfield High School. Miasto Springfield borykało się z problemami ekonomicznymi, a gdy dorastał, była fala przestępczości i często wdawał się w bójki. Mając zaledwie 11 lat pracował dorywczo na własne utrzymanie. W wieku 13 lat został wysłany przez swoich rodziców do szkoły wojskowej Missouri Military Academy w Mexico w stanie Missouri, gdzie otrzymał GED. Jego rodzice rozwiedli się, gdy miał 14 lat[18]. Ojciec ożenił się ponownie z Susan[17], a matka wyszła za mąż za Charlesa Laverne’a Smitha, rolnika i handlarza siana, nauczyciela w szkółce niedzielnej w kościele metodystów w Rushville, a później w Kościele Nazarejczyka[20].

Stryker początkowo chciał zostać pracownikiem agencji handlu nieruchomościami. Pracował jako ogrodnik, mechanik i striptizer oraz dostarczał balony[21]. Studiował na wydziale nieruchomości i fotografii w Lincoln Land Community College w Springfield[22].

Początki kariery w branży porno

[edytuj | edytuj kod]

Stryker podczas nauki dorabiał wraz z kolegą Daglishem w reklamie jako fotomodel do aktów[18]. Wówczas lokalny fotograf wysłał jego zdjęcie w spodenkach rowerowych do Johna Travisa, filmowca produkcji pornograficznych Falcon Studios[23] w Los Angeles w Kalifornii. Travis, który zaczynał w branży kręcąc 8–milimetrowe taśmy, w tym dwie gejowskie sceny porno z udziałem Johna Holmesa[24], zaproponował Strykerowi udział w scenie swojej produkcji. Początkowo współpracownik Travisa, Chuck Holmes, założyciel Falcon Studios, miał sfinansować Strykerowi lot z Burbanku do San Francisco, lecz ostatecznie wycofał się ze współpracy[25]. Z kolei John Travis przeszedł do studia Catalina Video w Los Angeles i, po długiej negocjacji, zatrudnił Strykera w roli protagonisty swoich filmów jako aktyw. W życiu prywatnym, Stryker i o 20 lat starszy Travis przez dwa i pół roku byli ze sobą w związku[26].

„Kiedy byłem dzieckiem, widziałem Johna Holmesa w filmach. To było wielkie nazwisko i pomyślałem: – Jeśli taki brzydki facet może się tam dostać po prostu z dużym penisem, to pójdę i zmiotę naród. I zrobiłem to. W tym czasie była to jedyna droga, którą czułem. Po prostu dziękuję Bogu, że poszedłem za marzeniem” (Jeff Stryker).

[18]

W realizacji biseksualnej Przełącznik jest włączony (The Switch Is On, 1985), nominowanej w 1988 do AVN Award w kategorii „najlepsze biseksualne wideo”, Stryker wystąpił w roli prostodusznego młodego farmera Boba. Następnie zagrał rolę złego chłopaka Jeffa, skazanego przez sąd na odbycie kary 30 dni więzienia za ukrywanie broni w gejowskim filmie kryminalnym Narzędzie mocy (Powertool, 1986), który stał się najbardziej udanym i najlepiej sprzedającym się filmem swoich czasów[26]. Travis zdobył dwie branżowe nagrody przyznane w 1987 przez czasopismo „Adult Video News” – dla najlepszego reżysera gejowskiego wideo i najlepszego filmu gejowskiego wideo[27], a w latach 2002–2003 film był nominowany do Grabby Award jako najlepsze klasyczne wideo.

Po latach Stryker ujawnił, że w jego pierwszych filmach użyto jego twarzy i ciała, a w scenach zbliżenia penisa korzystano z dublera[28].

Rozwój kariery

[edytuj | edytuj kod]

W 1986 Stryker podpisał kontrakt z założycielem Huge Video – Mattem Sterlingiem[29]. Za rolę gwiazdy rocka w Życiu na szali (Bigger Than Life, 1986) został uhonorowany branżową nagrodą XRCO Award przyznaną przez X-Rated Critics Organization jako najlepszy aktor gejowski[30], a sam film dostał XRCO Award w kategorii najlepszy film gejowski i najlepszy reżyser filmów gejowskich. Jednak pracując dla różnych studiów i reżyserów, Stryker znalazł się w sporze kontraktowym z Mattem Sterlingiem[18].

W filmie Inches Video In Hot Pursuit (1987) w reż. Johna Travisa wystąpił w podwójnej roli profesjonalnego ilustratora i Indianina wojownika. Z kolei Stryker Force (1987)[31] z jego udziałem był nominowany w 2002 do Grabby Award w kategorii najlepsze klasyczne wideo. Był też bohaterem filmów heteroseksualnych w reż. Paula Thomasa – Jamie Loves Jeff (1988) i Dziedziczka (Heiress, 1988), a także Bez serca (Heartless, 1990) w reż. Davida Elliota. Po udziale w filmie gejowskim Narzędzie mocy 2 (Powertool II: Breaking Out, 1991), uhonorowanym Grabby Award w kategorii „najlepsze wideo”, przeszedł z zarabiania 400 dolarów tygodniowo na 4 tys. dolarów[18].

Stryker pozował też jako fotomodel dla gejowskich magazynów. Był na okładkach: „Advocate Men” (w czerwcu 1986, w czerwcu 1987 i w sierpniu 1989)[32], „Inches” (w lipcu 1986)[32], „Stars” (w styczniu 1987)[33], „All Man” (lato 1987, w marcu 1991 i w lipcu 1996)[32], „Stallion” (w sierpniu 1987)[32], „Skin Flicks” (w październiku 1987)[32], „Torso” (w lipcu 1989 i w grudniu 1990)[32], „Man Date” (1990)[34], „Advocate Classifieds” (w marcu 1995)[32] i „Adam Gay Video XXX Showcase” (1998)[32]. Zdjęcia ze sceny z Adamem Grantem w kolejnym filmie Większy niż życie, w gorącej gonitwie (Bigger than Life, In Hot Pursuit, 1987) zostały opublikowane w Jeff Stryker Dreams (1987)[35].

Spróbował swoich sił jako reżyser takich produkcji jak Buntownik (The Rebel, 1988), Strykin’ It Deep (1989), Ladies’ Man (1990), Dziki samiec (Wild Buck, 1993) z udziałem Toma Byrona i Santa’s Cummin’! (1996), gdzie wystąpił w stroju Świętego Mikołaja. Napisał też scenariusz do filmów – Raw (2001) z Kenem Rykerem i Jeff Stryker Does Hard Time (2001).

26 maja 2001 w klubie nocnym Circuit w dzielnicy Lake View w Chicago znalazł się na Ścianie Sław Grabby Award[36][37]. 15 stycznia 2004 jego nazwisko trafiło do alei sław Hustler Porn Walk of Fame w West Hollywood[38][39], a w 2009 za swoją pracę w filmach dla dorosłych został wprowadzony do Alei Sław AVN Award[40].

Pokazy sceniczne

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1988–1999 odbył tournée po Stanach Zjednoczonych, Europie i Australii z widowiskiem Jeff Stryker Does Hard Time, wymyślonym przez Strykera, reżysera i dramaturga Seana Michaela i Johna Travisa, który odkrył Strykera i stworzył większość jego filmów[41]. W czerwcu 1998 rozpoczął występy w nowojorskim Peep-show Ronniego Larsona.

W 2001 odwiedził Los Angeles, Chicago i Houston w Teksasie ze spektaklem Twardy czas (Hard Time), komedią rozgrywającą się w więzieniu. Wybrał się w trasę z przedstawieniem teatralnym Wyrafinowany wieczór z Jeffem Strykerem (A Sophisticated Evening with Jeff Stryker), prezentowanym w Los Angeles latem 2006 i w Provincetown w Massachusetts latem 2007[42]. Producentem był pisarz komediowy Bruce Vilanch[43]. W tym programie Stryker wykonał komiksowy monolog o swoim życiu i przygodach w filmach dla dorosłych, przeprowadził komediowy skecz z jednym z widzów, a w finale tańczył nago[44]. W 2007 wspólnie z ekipą porno modeli przygotował odtwarzane na żywo przed publicznością sceny erotyczne do dwugodzinnego programu Twardy czas (Hard Time). Zdjęcia kręcono w większości miast w Ameryce Północnej, Kanadzie, Brazylii, Argentynie, Kolumbii, Australii oraz Europie (w Niemczech, Anglii, Szwecji i we Włoszech). W 2012 wystąpił w Fort Lauderdale na Florydzie[45].

Działalność muzyczna

[edytuj | edytuj kod]

Zajmował się twórczością muzyczną country. Współpracował z Bobem Esty, producentem muzycznym odpowiedzialnym za hity m.in. Donny Summer i Cher[46]. W 1993 nagrał singiel „Wild Buck” w trzech wersjach[47][48]. W 2003 jako Jeff Stryker & His Soggy-Bottomed Boyz nagrał singiel z dwiema piosenkami – „Pop You in the Pooper” i „What a Man Has to Do”[49][50][51].

Merchandising

[edytuj | edytuj kod]

Duże dochody przyniosły mu produkcje kalendarzy, kart do gry, widokówek z życzeniami, koszulek, odzieży i 30–centymetrowych lalek z jego postacią[52][53]. Na rynku zabawek oferowano kopię całej jego postaci w mundurze wojskowym.

W 1991 ukazała się widokówka z jego wizerunkiem autorstwa paryskich artystów – malarza Pierre’a Commoya i fotografa Gillesa Blancharda[54][55]. W styczniu 2004 Holandia wydała jego oficjalny znaczek pocztowy.

Firma Health Devices Inc. und California Publishers Liquidating Corp., produkująca gadżety erotyczne, wykonała „Jeff Stryker Cock and Balls”, wierny odlew jego zewnętrznych narządów płciowych i sporządziła ich silikonowe kopie w skali 1:1, które natychmiast podbiły ten rynek. Aktor otrzymał ze sprzedaży tego produktu ok. 25.000 USD (w sprzedaży detalicznej 60 dolarów), mimo że zaskarżył firmę o honorarium w wysokości 1 miliona USD, co było skutkiem błędów w kontrakcie. Wcześniej branża erotyczna oferowała gumowe, sztuczne penisy, będące jedynie atrapami tego narządu. Produkt oferowany dzięki odlewowi dokonanemu na Strykerze, po raz pierwszy w najdrobniejszym szczególe przypominał naturalny narząd płciowy[56]. W 1995 dildo zostało przeanalizowane naukowo w artykule przedstawionym na konferencji Bowling Green State University w Bowling Green w Ohio w dziedzinie studiów kulturowych: Lesbian Pornography and Transformation: Foucault, Bourdieu i de Certeau Make Sense of the Jeff Stryker Dildo autorstwa Mary T. Conway, wówczas absolwentki studentka Uniwersytetu Temple[57]. W artykule z 1999 salon.com napisanym przez dziennikarza nowojorskiego, dildo zostało opisywane jako obiekt kultury wyższej; wspomniano o tym w powieści Allana Gurganusa Plays Well with Others (1997)[58], w której narrator czyści szafę wypełnioną dildami, a najlepszym znaleziskiem jest „Jeff Stryker, potwór, ale w jakiś sposób rzymski w swoim genialnym, obywatelskim pięknie”[59].

We wrześniu 2013 nakładem wydawnictwa Bruno Gmünder Verlag w Berlinie ukazała się książka Catalina: The Vintage Years[60] ze zdjęciami Strykera[61]. Wziął udział w kampanii uprawu marihuany do celów medycznych wydając 250–stronicowy album Organic Marijuana Grow[62].

Obecność w kulturze masowej

[edytuj | edytuj kod]

„Będąc w mieście z Jeffem Strykerem, naprawdę czułem się jak Don Knotts wychodzący z Anitą Ekberg. Kręciły się głowy” (…) „Zamiast próbować zmusić mnie do wykorzystania go w hollywoodzkim filmie, Stryker próbował nakłonić mnie do reżyserowania jednego z jego filmów porno, co wydaje mi się niezwykle odświeżające. Chce, żebym przekroczył próg do porno” (John Waters).

[41]

Znalazł się też na okładce magazynu australijskiego „Campaign” (w maju 1985)[63], „Just Men” (w kwietniu 1986), nowozelandzkiej edycji „Out!” (w grudniu 1988)[64] i „Edge” (1989)[65].

Reżyser Joe D’Amato powierzył mu rolę Michaela we włoskim dramacie erotycznym Dirty Love (1988). Pod swoim prawdziwym nazwiskiem zagrał główną rolę Chucka – dowódcy bandy najemników we włoskim horrorze Zombie – pożeracze mięsa 3 (Oltre la morte/After Death, 1988) z udziałem Ottaviana Dell’Acquy, Alana Collinsa i Jima Gainesa. Później w amerykańskim wydaniu DVD użyto nazwiska Jeff Stryker i dodano wywiad w zwiastunie w tamtym czasie, opisujący jego doświadczenie podczas kręcenia tego filmu w Manili[66]. Wystąpił w serialach dokumentalnym Channel 4 The Word (1993) z Shaquille O’Nealem i Shaggy. Zagrał w niemieckim dreszczowcu telewizyjnym Czarna klątwa (Der Schwarze Fluch – Tödliche Leidenschaften, 1995) u boku Jamesa Brolina i Brenta Huffa. Użyczył głosu w angielskiej wersji serii shōnen manga Trigun (1998)[67]. W krótkometrażowej półgodzinnej niemieckiej komedii erotycznej Rosy von Praunheima Czy mogę być twoją kiełbaską? (Can I Be Your Bratwurst, Please?, 1999)[68] pojawił się jako hollywoodzki obiekt seksualnych fantazji. Fragment sceny, w której Stryker tańczył nago z jego filmu Jeff Stryker Does Hard Time (2001) był wykorzystany w jednym z odcinków serialu Queer as Folk[69].

W 1989 wziął udział w sesji fotograficznej dla Thierry’ego Muglera[70][71][72].

W 1992 w Centier City Civic Center, podczas pokazu mody Thierry’ego Muglera, wystąpił jako model z Traci Lords na imprezie charytatywnej na rzecz walki z AIDS[73].

Gościł w dwóch odcinkach miniserialu dokumentalnego HBO Pornobiznes: Naga prawda (Pornucopia: Going Down in the Valley, 2004)[69], a także w filmach dokumentalnych – Naga forsa (Seed Money: The Chuck Holmes Story, 2015), wyświetlanym na 10. edycji Festiwalu Filmów Porno w Berlinie, Jeff Stryker in Manila (2018) i Circus of Books (2019) z udziałem Larry’ego Flynta, prezentowanym podczas Tribeca Film Festival[74].

Często był bohaterem stand–upów Margaret Cho. Wiedząc, że jest fanką, Jeff Stryker wysłał jej w prezencie swoją figurkę.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ujawnił publicznie swój biseksualizm[75]. Spotykał się z Wernerem Pochathem[76]. Romansował także z aktorkami porno – Jamie Summers[77] i Robin Byrd[78].

Jako samotny rodzic wychowywał swojego syna Josepha (ur. 1990)[79][80], kiedy ten ukończył zaledwie rok życia, walcząc w sądzie z jego matką, która ostatecznie zrzekła się wszystkich praw rodzicielskich[18]. W 2004 syn został zaatakowany przed Ulysses S. Grant High School w Van Nuys w Kalifornii z powodu rasizmu przez dziewięcioro latynoskich i ormiańskich nastoletnich kolegów z klasy; był pobity, miał złamany nos i dźgnięty nożem w twarz[79]. Kiedy Joseph miał 16 lat i zadawał się w szkole z niewłaściwym towarzystwem, w obawie o narkotyki i gangi w Los Angeles, Stryker wysłał go do swojej matki, religijnej chrześcijanki[81].

W latach 1988–1992 do branży gejowskiej filmów dla dorosłych dołączył jego przyrodni brat Rick Stryker, jednak mimo swojej popularności opuścił przemysł i wrócił do życia prywatnego[82].

W latach 2004–2005 Jeff Stryker prowadził klub muzyczny i kawiarnię w Valley Village w San Fernando Valley, które nie przyniosły mu sukcesu finansowego[83].

W styczniu 2009 Stryker obwinił folkowy klub nocny Kulak’s Woodshed, który znajduje się tuż obok jego biura, za zakłócanie spokoju i tym samym przeszkodzenie mu w ukończeniu autobiografii, ponieważ hałas i głośne tłumy zakłócały jego koncentrację[84][85].

W 2017 przeżył pożar w Kalifornii, co udokumentował w filmiku opublikowanym na YouTube[86].

Wybrana filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Reżyser
1988 Dirty Love Michael Joe D’Amato
Zombie pożeracze mięsa 3 (Zombie 4: After Death) Chuck Claudio Fragasso
1995 Czarna klątwa (Der Schwarze Fluch – Tödliche Leidenschaften, TV) Otto Retzer
1998 Trigun (manga) dodatkowe głosy (wersja angielska) Yasuhiro Nightow
1999 Czy mogę być twoją kiełbaską? (Can I Be Your Bratwurst, Please?, film krótkometrażowy) nowy gość Rosa von Praunheim
2004 Pornobiznes: Naga prawda (Pornucopia: Going Down in the Valley, miniserial)
odc. Questions, Anyone?
odc. Same-Sex Sex 		w roli samego siebie Dan Chaykin
2013 The Rialto Report (film dokumentalny z serii podcastów)
odc. Jeff Stryker: Porn’s Enigmatic Star – Podcast 26
2015 Naga forsa (Seed Money: The Chuck Holmes Story, film dokumentalny) Michael Stabile
2018 Jeff Stryker in Manila (film dokumentalny) David Gregory
2019 Circus of Books (film dokumentalny) Rachel Mason

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Film Inni wykonawcy
1986 XRCO Award Najlepszy aktor gejowski[87] Bigger Than Life (1986) –
1987 XRCO Award Najlepszy męski aktor[88] – –
1992 GayVN Award GayVN Hall of Fame[89] – –
1997 GayVN Award Najlepsza scena seksu[90] Jeff Stryker’ Underground (1997) Derek Cameron
1998 AVN Award Najlepsza scena seksu w produkcji gejowskiej[91]
2000 Grabby Award Grabby Wall of Fame[92] – –
2004 Nagroda magazynu „Hustler” Hustler Hollywood Porn Walk of Fame[93][94] – –
2009 AVN Award AVN Hall of Fame[95] – –

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Jeff Stryker Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2017-08-27]. (ang.).
  2. ↑ a b c Jeff Stryker w serwisie IAFD
  3. ↑ a b c Jeff Stryker Biography (Adult Star, Model). MarriedBiography. [dostęp 2022-07-07]. (ang.).
  4. ↑ Jeff Stryker w serwisie Adult Film Database
  5. ↑ Biography of Jeff Stryker. WonderClub. [dostęp 2024-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-16)]. (ang.).
  6. ↑ Beyond the Valley of the Pulsating Colostomy Bags: An interview with John Waters!. Welcome to Dreamland. [dostęp 2015-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  7. ↑ Time – And The Economy – Has Not Been Kind To Porn Legend Jeff Stryker. Gay Chicago Guide. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  8. ↑ Guillermo Alonso: Olvidados, bellos e imperfectos: el perfil de Instagram que recupera a los ídolos eróticos de antes de Internet. „El País”, 2020-08-05. [dostęp 2020-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-08)]. (hiszp.).
  9. ↑ Jamie Sharpe: John Waters Would Cast an Unknown Actor, Maybe a Porn Star, As Christian Grey. Vulture, 2013-10-18. [dostęp 2022-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-08)]. (ang.).
  10. ↑ Benedict Brook: Suburban parents’ secret porn empire. „The Chronicle”, 2020-02-15. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-15)]. (ang.).
  11. ↑ Randy Slovacek: Ranking The Top Guys In Adult Entertainment. „Instinct Magazine”, 2019-07-16. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-22)]. (ang.).
  12. ↑ History’s 250 Greatest Gay-Porn Stars. BoyCulture, 2019-07-16. [dostęp 2022-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-01)]. (ang.).
  13. ↑ Ryan Shea: Opinion: The 10 Greatest Gay Porn Stars Ever. „Instinct”, 2019-08-06. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-18)]. (ang.).
  14. ↑ Joe Howard Peyton Obituary. Tribute Archive, 2010-11-12. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  15. ↑ Charles Peyton: Do I Fit In? Am I of the same Peyton Line?. genealogy.com, 9 marca 2006. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-14)]. (ang.).
  16. ↑ Jeff Stryker: Porn’s Enigmatic Star Podcast 26. The Rialto Report. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-14)]. (ang.).
  17. ↑ a b c Obituary Joe Howard Peyton (1931–2018). Legacy.com. [dostęp 2024-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-15)]. (ang.).
  18. ↑ a b c d e f g Vincent Lambert (magazyn „HX”, 1998-03-13): Porn Star Interview: Jeff Stryker. VincentLambert.com. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-18)]. (ang.).
  19. ↑ Jeff Stryker „Advocate Men” (1989). Welcome to My World, 2014-04-17. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  20. ↑ Charles Laverne Smith (1929–2010). Vancil-Murphy Funeral, 2010-11-12. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  21. ↑ Richy Maria Jacob: Where Is Jeff Stryker Now?. „The Cinemaholic”, 2020-04-22. [dostęp 2020-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-08)]. (ang.).
  22. ↑ Kevin Koffler, Sex, Videotape and Maybe Lies: An Interview with Gay Icon Jeff Stryker, „The Advocate”, 1989-09-12, s. 26.
  23. ↑ Legendary gay porn director, John Travis has died. TheGayUK, 2017-01-10. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  24. ↑ Rob Blauwhuis: The Films of John Travis. Gay News, 2004-06-26. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  25. ↑ Mike: Jeff Stryke: I Almost Didn’t Make It In Gay Porn!. GayPornBlog, 2013-03-25. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  26. ↑ a b Josh Eliot: The Late Great John Travis, My „Powertool” Mentor. BijouBlog, 2022-06-16. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  27. ↑ Calamitous: Jeff Stryker: Our Favorite Scenes On Demand!. Fleshbot.com, 2010-11-12. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  28. ↑ Dan Avery: Jeff Stryker: They Used A Stunt Penis In My First Movies. Queerty, 2013-03-26. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  29. ↑ Sharan Street: Veteran Director, Studio 2000 Founder John Travis Passes. AVN, 2017-01-08. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  30. ↑ Jeff Stryker Awards. FamousFix. [dostęp 2022-06-29]. (ang.).
  31. ↑ Randy Paul: His Own Drummer. The Rialto Report. [dostęp 2020-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-30)]. (ang.).
  32. ↑ a b c d e f g h Jeff Stryker. smutjunkies.com. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-22)]. (ang.).
  33. ↑ Stars Gay Men's Magazine Jeff Stryker January 1987. Amazon.com. [dostęp 2024-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-22)]. (ang.).
  34. ↑ André Aram: Jeff Stryker – Um dos atores pornôs mais populares nas décadas de 80 e 90. GayBlog.br. [dostęp 2020-12-11]. (port.).
  35. ↑ Jeff Stryker Dreams. Gay Erotic Archives. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-22)]. (ang.).
  36. ↑ Harry Bayer: Gay Video Dad Presents... This Week in „Behind Closed Doors”. Gay Chicago Magazine, 2001-06-07. [dostęp 2022-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-14)]. (ang.).
  37. ↑ The 10th Annual (2000) Grabby Award Winners for the Award Show. Grabbys. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  38. ↑ Sharon Mitchell and Jeff Stryker Inducted into Hustler Hollywood Porn Walk of Fame. AVN, 2004-01-16. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  39. ↑ Larry Flynt Inducts Sharon Mitchell And Jeff Stryker Into The Hustler Hollywood Porn Walk Of Fame!. RogReviews. [dostęp 2022-07-06]. (ang.).
  40. ↑ AVN Hall of Fame. AVN Awards. [dostęp 2020-02-10]. (ang.).
  41. ↑ a b Edward Guthmann: Porn God Takes To the Stage / Jeff Stryker’s ‘Hard Time’ in S.F.. SFGate, 1999-02-09. [dostęp 2020-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-12)]. (ang.).
  42. ↑ Seen: Jeff Stryker in Provincetown. VincentLambert.com, 2007-08-24. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  43. ↑ Jeff Stryker’s Sophisticated Evening. AVN. [dostęp 2007-07-13]. (ang.).
  44. ↑ Michael Musto (2011-06-22): Porn Star To Playgirl: I’m Not Fat! Use Me!. „The Village Voice”. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-22)]. (ang.).
  45. ↑ News: Jeff Stryker Returns to Live Performing. VincentLambert.com, 2012-11-19. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  46. ↑ Renowned Songwriter, Producer, And Arranger Bob Esty Passes Away. Broadway World. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-18)]. (ang.).
  47. ↑ Jeff Stryker w bazie Discogs.com (ang.)
  48. ↑ Jeff Stryker Discography. AllMusic. [dostęp 2017-08-27]. (ang.).
  49. ↑ Jeff Stryker And His Soggy-Bottomed Boyz w bazie Discogs.com (ang.)
  50. ↑ Pop You in the Pooper – Single. Apple Music Preview. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  51. ↑ What a Man Has to Do – Single. Apple Music Preview. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  52. ↑ Steven Mikulan: The Porn Star’s Revenge: Formerly Known as Jeff Stryker, Charles Peyton Has Turned His Toxic Feud Over the Folk-Music Club Kulak’s Woodshed Into a Real-Life Online Obsession. LA Weekly, 2009-01-07. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  53. ↑ Jeff Stryker: Porn’s Enigmatic Star – Podcast 26. The Rialto Report, 2013-12-01. [dostęp 2022-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-15)]. (ang.).
  54. ↑ Pierre et Gilles postcard Jeff Stryker 1992. eBay. [dostęp 2020-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-12)]. (ang.).
  55. ↑ Janusz Boguszewicz: Pierre & Gilles. homiki.pl, 11 grudnia 2006. [dostęp 2020-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-12)]. (pol.).
  56. ↑ Jeff Stryker – Realistic Cock with Removable Vac-U-Lock Suction Cup. docjohnson.com. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  57. ↑ Jeff Stryker Net Worth. IdolNetWorth.com. [dostęp 2020-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-12)]. (ang.).
  58. ↑ Allan Gurganus: Plays Well with Others. Vintage Contemporaries, 1997. ISBN 978-0375702037.
  59. ↑ Jeff Stryker: Will the real Jeff Stryker please rise?. Salon.com, 1999-03-19. [dostęp 2020-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-12)]. (ang.).
  60. ↑ Catalina: The Vintage Years. Bruno Gmünder Verlag, 2013. ISBN 978-3867875028.
  61. ↑ Catalina: The Vintage Years. GayRoticArchives.com. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-22)]. (ang.).
  62. ↑ The Jeff Stryker Journals Growing Medical Marijuana to save lives. Indiegogo. [dostęp 2022-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-15)]. (ang.).
  63. ↑ Campaign Australia, no. 158, May 1989. Alexander Street. [dostęp 2019-08-22]. (ang.).
  64. ↑ Out! New Zealand’s alternative lifestyle #82, Dec. 1988: Jeff Stryker is Huge in „Stryker Force”. ABAA, Bibliopolis. [dostęp 2024-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-12)]. (ang.).
  65. ↑ Jeff Stryker signed 1989 edge magazine original. WorthPoint. [dostęp 2020-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-12)]. (ang.).
  66. ↑ After Death. Mondo Digital. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  67. ↑ Jeff Stryker. Listal. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
  68. ↑ Jeff Stryker Biography. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  69. ↑ a b Especial – Jeff Stryker – A lenda viva do pornô gay. Ponto de Vista – Privé Gay. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-18)]. (port.).
  70. ↑ Mikelle Street: Thierry Mugler Cast Ivana Trump, Porn Stars, Drag Queens in 1991. Out, 2022-02-01. [dostęp 2022-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-08)]. (ang.).
  71. ↑ Ian Phillips: Fashion: Thierry Mugler. „The Independent”, 1998-12-05. [dostęp 2017-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  72. ↑ Jim McClellan, Mister Big, „The Face”, Nr 57/czerwiec 1993, str. 80
  73. ↑ Kin Woo (2019-03-01): ‘The Woodstock of Fashion’: Remembering Thierry Mugler’s Most Legendary Show. „The New York Times”. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-22)]. (ang.).
  74. ↑ Keith Uhlich: ‘Circus of Books’: Film Review Tribeca 2019. „The Hollywood Reporter”, 2019-04-29. [dostęp 2019-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-11)]. (ang.).
  75. ↑ Jeff Stryker. MetroActive Movies. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  76. ↑ Jeff Stryker și Werner Pochath. CinemaRx. [dostęp 2017-08-27]. (rum.).
  77. ↑ Jeff Stryker Historial de relaciones amorosas. ¿Quién queda con quien?. [dostęp 2022-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-14)]. (hiszp.).
  78. ↑ Jeff Stryker Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-08-14]. (ang.).
  79. ↑ a b Stephen Saban (2004-09-29): Stryker Son Struck. World of Wonder. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  80. ↑ Joseph Peyton. Twitter. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ang.).
  81. ↑ Luiz De Barros: Jeff Stryker Back. Mamba, 29 sierpnia 2006. [dostęp 2024-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-15)]. (ang.).
  82. ↑ Documentaire: «Circus of Books» ou comment Internet a tué le porno gay. „Vanity Fair”. [dostęp 2020-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-22)]. (fr.).
  83. ↑ Jeff Stryker Now Doing Bankruptcy Promos. AdultFYI. [dostęp 2015-06-22]. (ang.).
  84. ↑ Steven Mikulan: The Porn Star’s Revenge: Formerly Known as Jeff Stryker, Charles Peyton Has Turned His Toxic Feud Over the Folk-Music Club Kulak’s Woodshed Into a Real-Life Online Obsession. „LA Weekly”. [dostęp 2020-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-12)]. (ang.).
  85. ↑ Steven Mikulan: No Peace in the Valley. „LA Weekly”. [dostęp 2020-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-01-21)]. (ang.).
  86. ↑ Gay Adult Film Icon Jeff Stryker Reveals How He Survived the California Wildfires. Towleroad. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-27)]. (ang.).
  87. ↑ XRCO Gay Award winners. DirtyBob.com. [dostęp 2022-04-19]. (ang.).
  88. ↑ Jeff Stryker Awards. Adult Industry Awards. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  89. ↑ Hall of Fame GayVN Awards. AVN. [dostęp 2022-07-06]. (ang.).
  90. ↑ Jeff Stryker Awards. IMDb. [dostęp 2022-07-06]. (ang.).
  91. ↑ Jeff Stryker Awards. Adult Industry Awards Database. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  92. ↑ The 10th Annual (2000) Grabby Award Winners for the Award Show. Grabbys. [dostęp 2020-02-10]. (ang.).
  93. ↑ Trent Brown: Sharon Mitchell and Jeff Stryker to be Inducted into Hustler Hollywood Porn Walk of Fame. AVN, 2003-12-30. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).
  94. ↑ Hustler Hollywood Porn Walk of Fame Induction. AVN. [dostęp 2020-02-10]. (ang.).
  95. ↑ Sharan Street: Watch Jeff Stryker Protect His Home From Wildfires. AVN, 2017-12-28. [dostęp 2022-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-06)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Todd G. Morrison: Eclectic Views on Gay Male Pornography: Pornucopia. Harrington Park Press, 2004. ISBN 1-56023-290-0.
  • Christopher N. Kendall: Gay Male Pornography: An Issue of Sex Discrimination. University of British Columbia Press, 2004. ISBN 0-7748-1076-9.
  • Jeffrey Escoffier: Bigger Than Life: The History Of Gay Porn Cinema From Beefcake To Hardcore. Excelsior Running Press, 2009, s. 206–208. ISBN 978-0-7867-20101.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jeff_Stryker&oldid=74288642”