Vicente Aleixandre

Vicente Aleixandre

Vicente Aleixandre no ano 1977.
Nome orixinal	(es) Vicente Aleixandre
Biografía
Nacemento	(es) Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo 26 de abril de 1898 Sevilla, España
Morte	14 de decembro de 1984 (86 anos) Madrid, España
Causa da morte	tuberculose
Lugar de sepultura	Cemiterio de La Almudena
Educación	Residencia de Estudiantes
Actividade
Campo de traballo	Poesía
Ocupación	poeta, escritor, mestre
Membro de	Real Academia Española
Xénero artístico	Poesía
Movemento	Xeración do 27
Familia
Cónxuxe	sen valor
Parentes	Concepción Aleixandre Ballester, tía
Premios
(1978)  Gran Cruz da Orde de Carlos lll (1977)  Premio Nobel de Literatura (1969)  Premio da Crítica Española (1963)  Premio da Crítica Española (1933)  Premio Nacional de Literatura de España, premiado polo traballo La destrucción o el amor (en)
Descrito pola fonte	Obálky knih,

Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo nado en Sevilla o 26 de abril de 1898 e finado en Madrid o 13 de decembro de 1984, foi un poeta español, pertencente á xeración do 27 e Premio Nobel de Literatura en 1977.

Traxectoria

Nado no seo dunha familia burguesa andaluza, pasa a súa infancia en Málaga e trasládase a Madrid onde estuda dereito e comercio. En 1917 coñece a Dámaso Alonso, que o inicia na poesía e o pon en contacto coa obra de Rubén Darío, Antonio Machado e Juan Ramón Jiménez. Entre 1920 e 1922 foi profesor de dereito mercantil na Escola de Comercio. En 1925 diagnostícaselle unha nefrite tuberculosa e observa un longo período de descanso e illamento, que aproveitará para ler a poesía de San Xoán da Cruz, Frei Luis de León e Luis de Góngora. En 1926 publica os seus primeiros poemas na Revista de Occidente. Nos anos trinta o poeta coñece a Andrés Acero e ambos os dous comezan unha intensa relación amorosa que será interrompida polo exilio a México de Andrés após a Guerra Civil. En palabras de Molina Foix, “Vicente Aleixandre era moi pudoroso da súa condición homosexual polo dano que puidese facer á súa familia, sobre todo á súa irmá, pero a min díxome que cando morrese, non lle importaría que se soubese toda a verdade; na realidade consideraba que non era ningunha deshonra”. A pesar da súa ideoloxía de esquerdas trala guerra civil española permanece en España, aínda que por un tempo non se lle permite publicar.

Obra poética

No seu primeiro libro, Ámbito (1928), predomina o verso asonantado e a estética da poesía pura ao estilo de Juan Ramón Jiménez. Nos seus seguintes libros, inspirado polos precursores do surrealismo, en especial Arthur Rimbaud e Lautréamont adopta o poema en prosa (Pasión de la tierra, 1935) e o verso libre (Espadas como labios, 1932; La destrucción o el amor, 1933; Sombra del paraíso, 1944), cunha estética irracionalista e na expresión achégase á escrita automática.

Trala guerra achégase á poesía social, cun estilo máis sinxelo, dúas son as obras máis importantes deste período Historia del corazón (1954) e En un vasto dominio (1962).

Na poesía dos últimos anos volve ao irracionalismo xuvenil, aínda que máis depurado e sereno.