โลบะ
 | |
| ชื่ออื่น | โงเฮียง |
|---|---|
| มื้อ | อาหารว่าง |
| แหล่งกำเนิด | ประเทศจีน |
| ภูมิภาค | ฮกเกี้ยน |
| อุณหภูมิเสิร์ฟ | ร้อน |
| ส่วนผสมหลัก | เนื้อหมูต้มกับเครื่องพะโล้ แล้วนำมาทอด |
โลบะ (จีน: 滷肉) คืออาหารพื้นเมืองของจังหวัดภูเก็ต มีจุดกำเนิดจากมณฑลฮกเกี้ยน สามารถพบเห็นได้ในสิงคโปร์และมาเลเซีย มีอีกชื่อเรียกว่าหง่อเฮียง (จีน: 五香) บางทีเรียกรวมกันว่าหง่อเฮียงโลบะ (จีน: 五香滷肉) นิยมทานเป็นของว่าง ปรุงจากส่วนประกอบหลัก คือ เนื้อหมู โดยมีหัวหมู และเครื่องในหมู ต้มด้วยเครื่องพะโล้ ก่อนนำไปลวกด้วยน้ำผสมซีอิ๊วดำจนพอสุก แล้วจึงทอดด้วยน้ำมันจนผิวด้านนอกกรอบ แต่เนื้อในยังคงความนุ่มของเนื้อไว้
โลบะกินกับน้ำจิ้มรสหวานอมเปรี้ยวทำจากมะขามเปียกเคี่ยวกับน้ำตาลใส่พริกป่น นิยมรับประทานคู่กับเต้าหู้ทอด หรือ เต่ากั้ว (จีน: 豆乾) และ เต่ากั้วจี่ (จีน: 豆乾糋) ซึ่งเป็นเต้าหู้ก้อนผ่าสามเหลี่ยมยัดไส้กุ้งแห้ง ก่อนนำไปทอดและ เหจี๋ (จีน: 蝦糋) กุ้งทอดผสมถั่วหงอกและเกี้ยน (จีน: 繭)
เกี้ยน
[แก้]เกี้ยน (จีน: 繭) เรียกย่อยมาจาก บะเกียน (จีน: 肉繭) ซึ่งเป็นชื่อเรียกเฉพาะของอาหารชนิดหนึ่งของฮกเกี้ยน ปรุงจากหมูสับกับไส้อื่น ๆ กุ้ง ปู มันแกว และผงพะโล้ (จีน: 五香粉) ห่อด้วยฟองเต้าหู้หรือร่างแหหมูให้เป็นเส้นคล้ายจ๊อ นำไปนึ่งให้สุกแล้วจึงทอดหรือชุบแป้งทอด
ที่มา
[แก้]เกี้ยน มีจุดกำเนิดมาจากเมืองเจียงจิวหรือจางโจว (จีน: 漳州）ในมณฑลฮกเกี้ยนช่วงสมัยราชวงศ์ซ่ง นิยมทำเป็นเครื่องเส้นไหว้ในเทศกาลต่าง ๆ และนิยมทำรับประทานในงานมงคลและอวมงคล ต่อมาเกี้ยนได้ติดตามผู้อพยพชาวฮกเกี้ยนจากเมืองเจียงจิว เผยสู่ไต้หวัน สิงคโปร์ มาเลเซีย ไทย
ชื่อเรียกอื่น ๆ
[แก้]- จังหวัดภูเก็ตนิยมเรียกว่า เกี้ยน (จีน: 繭; เป่อ่วยยี: kián) กร่อนมาจาก บะเกียน (จีน: 肉繭; เป่อ่วยยี: bah-kián)
- ไต้หวัน เรียกว่า เกกึ้ง หรือ กวยกึ้ง (จีน: 雞卷; เป่อ่วยยี: ke-kńg/kue-kńg) ส่วนในภาคใต้ของไต้หวันนิยมเรียก บะเกียนอ่า (จีน: 肉繭仔; เป่อ่วยยี: bah-kián-á) หรือ เกี้ยนอา (จีน: 繭仔; เป่อ่วยยี: kián-á) บางส่วนเรียกว่า บะกึ้ง (จีน: 肉卷; เป่อ่วยยี: bah-kńg)
- มณฑลฮกเกี้ยนในเมืองจังโจวเรียกว่า บะกุย (จีน: 肉卷; เป่อ่วยยี: bah-kuínn) ส่วนเมืองเฉวียนโจวเรียก กวยกึ่ง (จีน: 雞卷; เป่อ่วยยี: kue-kńg) ส่วนในเมืองเซี่ยเหมินเรียก งอเฮียง (จีน: 五香; เป่อ่วยยี: ngóo-hiang) หรือ หง่อเฮียงกึ้ง (จีน: 五香卷; เป่อ่วยยี: ngóo-hiang-kńg)
- สิงคโปร์และมาเลเซีย มีเรียกทั้ง งอเฮียง (จีน: 五香; เป่อ่วยยี: ngóo-hiang), หง่อเฮียงกึ้ง (จีน: 五香卷; เป่อ่วยยี: ngóo-hiang-kńg) และ บะเกียน (จีน: 肉繭; เป่อ่วยยี: bah-kián)
อ้างอิง
[แก้]- สุทัศน์ ศุกลรัตนเมธีและอติพจน์ ศรีสุคนธ์. หรอยอย่างแรง. กทม: ตู้กับข้าว 2557.
- 呂增娣，《臺北老味道》，台北畫刊，2006年（民95年）10月號