zdziwienie
zdziwienie (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- IPA: [ʑd͡ʑiˈvʲjɛ̇̃ɲɛ], AS: [źʒ́ivʹi ̯ė̃ńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• -ni…• i → j
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik zdziwienie zdziwienia dopełniacz zdziwienia zdziwień celownik zdziwieniu zdziwieniom biernik zdziwienie zdziwienia narzędnik zdziwieniem zdziwieniami miejscownik zdziwieniu zdziwieniach wołacz zdziwienie zdziwienia - (1.2)
przypadek liczba pojedyncza mianownik zdziwienie dopełniacz zdziwienia celownik zdziwieniu biernik zdziwienie narzędnik zdziwieniem miejscownik zdziwieniu wołacz zdziwienie
- przykłady:
- (1.1) Minąłem wieś i ruszyłem dalej, lecz zdziwieniom moim nie było końca[1].
- (1.1) Tench spojrzał ze zdziwieniem na swego towarzysza[2].
- (1.2) Ja się z kolei zdziwiłem, że się zdziwiła, podobnie jak kolega z UW dziwił się mojemu zdziwieniu[3].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) zadziwienie, zaskoczenie; pot. zdziwko
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dziwaczek mrz, dziw mrz, dziwo n, zdziwko n, dziwienie n, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwność ż, przedziwność ż, udziwnianie n, udziwnienie n, dziwactwo n, dziwak mos, dziwaczka ż, dziwadło n, wydziwianie n, zadziwianie n, zadziwienie n
- czas. zdziwić dk., dziwić ndk., dziwaczeć ndk., zdziwaczeć dk., udziwniać ndk., udziwnić dk., wydziwiać ndk., zadziwiać ndk., zadziwić dk.
- przym. zdziwiony, przedziwny, dziwny, dziwaczny
- przysł. dziwnie, przedziwnie, dziwacznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) astonishment
- arabski: (1.1) استغراب m
- czeski: (1.1) úžas m
- esperanto: (1.1) miro
- francuski: (1.1) étonnement m, stupeur ż
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)(1.1)
- rosyjski: (1.1) удивле́ние n
- ukraiński: (1.1) здивува́ння n
- włoski: (1.1) stupore m
- źródła: