Ursula von der Leyen
 Ursula von der Leyen (2024) | |
| Data i miejsce urodzenia |
8 października 1958 |
|---|---|
| Przewodniczący Komisji Europejskiej | |
| Okres |
od 1 grudnia 2019 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Minister obrony Niemiec | |
| Okres |
od 17 grudnia 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister pracy i spraw społecznych Niemiec | |
| Okres |
od 30 listopada 2009 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży Niemiec | |
| Okres |
od 22 listopada 2005 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
 
| |
ⓘUrsula Gertrud von der Leyen z domu Albrecht (ur. 8 października 1958 w Brukseli[1]) – niemiecka polityk i lekarka, działaczka Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU), posłanka do Bundestagu, w latach 2005–2009 minister ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży, od 2009 do 2013 minister pracy i spraw społecznych, w latach 2013–2019 minister obrony, od 2019 przewodnicząca Komisji Europejskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Studiowała ekonomię na Uniwersytecie w Getyndze, na Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münsterze oraz w London School of Economics. W 1987 ukończyła studia medyczne w Medizinische Hochschule Hannover. Doktoryzowała się w 1991, a w 2001 uzyskała magisterium w zakresie zdrowia publicznego[1]. W 2015 wobec jej pracy doktorskiej pojawiły się zarzuty o plagiat, a przeprowadzone postępowanie wykazało uchybienia w tym zakresie. Zachowała jednak doktorat, co uzasadniano brakiem premedytacji i stosunkowo niewielkim zakresem splagiatowanych treści[2][3].
W latach 1988–1992 była zatrudniona jako lekarz w klinice ginekologii MHH. Następnie przez cztery lata przebywała w Stanford w Kalifornii, gdzie jej mąż pracował jako nauczyciel akademicki. Od 1998 ponownie zawodowo związana z uczelnią medyczną w Hanowerze[1].
Do Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej wstąpiła w 1990. W latach 2001–2004 była radną i przewodniczącą frakcji radnych CDU w Sehnde[4]. W 2003 wybrana na posłankę do landtagu Dolnej Saksonii, po czym w marcu tegoż roku objęła stanowisko ministra spraw społecznych w rządzie tego kraju związkowego kierowanym przez Christiana Wulffa[1].
W powołanym w listopadzie 2005 pierwszym gabinecie Angeli Merkel, tworzonym przez tzw. wielką koalicję (CDU/CSU i SPD), została powołana na stanowisko ministra ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży. W 2009 po raz pierwszy uzyskała mandat posłanki do Bundestagu, z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w wyborach w 2013[1] i 2017[5]. W zaprzysiężonym w październiku 2009 rządzie koalicyjnym CDU-FDP dotychczasowej kanclerz początkowo pozostała na dotychczasowej funkcji. W listopadzie tegoż roku przeszła jednak na stanowisko ministra pracy i spraw społecznych. W grudniu 2013, po odnowieniu w kolejnej kadencji wielkiej koalicji i powołaniu trzeciego gabinetu Angeli Merkel, otrzymała nominację na ministra obrony[1]. Pozostała na tym stanowisku również w utworzonym w marcu 2018 czwartym rządzie dotychczasowej kanclerz[6].
2 lipca 2019 przywódcy państw Unii Europejskiej podczas szczytu Rady Europejskiej wysunęli wspólnie jej kandydaturę na funkcję przewodniczącej Komisji Europejskiej[7][8]. 15 lipca, dzień przed debatą i głosowaniem w Parlamencie Europejskim, zapowiedziała rezygnację z urzędu ministra niezależnie od decyzji PE[9]. 16 lipca 2019 Europarlament wybrał ją na funkcję przewodniczącej Komisji Europejskiej[10][11] stosunkiem głosów 383 głosów „za” do 327 „przeciw”[12][13]. Objęcie urzędu zaplanowano na 1 listopada tego samego roku[10]. 17 lipca zakończyła pełnienie funkcji ministra.
Data ta nie została dotrzymana z uwagi na problemy ze skompletowaniem składu KE (głównie przez zmianę rządu w Rumunii). Ostatecznie 27 listopada 2019 Parlament Europejski zaaprobował zaprezentowany przez Ursulę von der Leyen skład nowej Komisji Europejskiej[14] (za zagłosowało 461 posłów, 157 było przeciw, a 89 wstrzymało się od głosu)[14]. Nowa Komisja Europejska pod jej przewodnictwem rozpoczęła urzędowanie 1 grudnia 2019. Ursula von der Leyen stała się pierwszą kobietą na stanowisku przewodniczącego KE[15].
18 lipca 2024 Parlament Europejski ponownie przyjął jej kandydaturę na stanowisko przewodniczącej KE, przyznając jej mandat do utworzenia kolejnej Komisji Europejskiej. Przy wymaganej większości 361 głosów uzyskała 401 głosy „za” (przy 284 głosach „przeciw” i 15 głosach wstrzymujących się)[16][17]. Wysłuchania kandydatów na członków KE odbyły się w listopadzie tegoż roku[18]. 27 listopada Europarlament zatwierdził cały skład nowej KE (za było 370 deputowanych, 282 oddało głos przeciw, a 36 wstrzymało się od głosu)[19]; jej kadencja rozpoczęła się 1 grudnia 2024.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jest córką Ernsta Albrechta, byłego premiera Dolnej Saksonii. Jej mężem jest profesor Heiko von der Leyen, wywodzący się z niemieckiej rodziny szlacheckiej. Ma siedmioro dzieci: Davida (ur. 1987), Sophie (ur. 1989), Donatę (ur. 1992), bliźnięta Victorię i Johannę (ur. 1994), Egmonta (ur. 1998) i Gracie (ur. 1999)[20]. Należy do Kościoła Ewangelickiego w Niemczech[21].
Odznaczenia i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Wielki Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2017)[22]
- Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy (2022)[23]
- Tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Ben Guriona w Izraelu (2022)[24]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Dr. Ursula von der Leyen. bundestag.de. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).
- ↑ Plagiatsaffäre. business-and-science.de. [dostęp 2019-07-18]. (niem.).
- ↑ German Defence Minister Von der Leyen cleared of plagiarism. bbc.com, 9 marca 2016. [dostęp 2019-08-03]. (ang.).
- ↑ Steile berufliche Karriere mit sieben Kindern. welt.de, 22 kwietnia 2006. [dostęp 2019-07-09]. (niem.).
- ↑ Bundestagswahl 2017: Gewählte auf Landeslisten und in Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2017-09-26]. (niem.).
- ↑ Minister und Ministerinnen der neuen Bundesregierung vereidigt. bundestag.de, 14 marca 2018. [dostęp 2018-03-14]. (niem.).
- ↑ EU leaders pick Germany’s von der Leyen to lead Commission. politico.eu, 2 lipca 2019. [dostęp 2019-07-02]. (ang.).
- ↑ Jest porozumienie w sprawie unijnych stanowisk. tvn24.pl, 2 lipca 2019. [dostęp 2019-07-02].
- ↑ Von der Leyen to resign as German defense minister. politico.eu, 15 lipca 2019. [dostęp 2019-07-16]. (ang.).
- ↑ a b Violetta Baran: Parlament Europejski zdecydował. Ursula von der Leyen nową przewodniczącą Komisji Europejskiej. wp.pl, 16 lipca 2019. [dostęp 2019-07-16].
- ↑ Parlament Europejski zdecydował w sprawie kandydatury Ursuli von der Leyen. tvn24.pl, 16 lipca 2019. [dostęp 2019-07-16].
- ↑ Ursula von der Leyen wybrana na nową przewodniczącą Komisji Europejskiej. dw.com, 16 lipca 2019. [dostęp 2019-07-16].
- ↑ Von der Leyen mit knapper Mehrheit zur EU-Kommissionschefin gewählt. tagesspiegel.de, 16 lipca 2019. [dostęp 2019-07-16]. (niem.).
- ↑ a b Jest decyzja europarlamentu w sprawie komisji Ursuli von der Leyen. interia.pl, 27 listopada 2019. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ European Parliament confirms von der Leyen Commission. politico.eu. [dostęp 2019-11-27]. (ang.).
- ↑ Ursula von der Leyen reelected for EU top job. dw.com, 18 lipca 2024. [dostęp 2024-07-18]. (ang.).
- ↑ Parliament re-elects Ursula von der Leyen as Commission President. europarl.europa.eu, 18 lipca 2024. [dostęp 2024-07-18]. (ang.).
- ↑ Commissioners-designate (2024–2029). commission.europa.eu, 2024. [dostęp 2024-11-27]. (ang.).
- ↑ Parlament zatwierdza Komisję „von der Leyen II”. europarl.europa.eu, 27 listopada 2024. [dostęp 2024-11-27].
- ↑ Ursula von der Leyen. whoswho.de. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).
- ↑ Derek Scally: Ursula von der Leyen profile: Who is proposed new EU Commission president?. irishtimes.com, 2 lipca 2019. [dostęp 2019-07-08]. (ang.).
- ↑ Von der Leyen im Baltikum: Reisen im Schatten der zwei Prozent. augengeradeaus.net, 2 marca 2017. [dostęp 2019-07-08]. (niem.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).
- ↑ European Commission President Ursula von der Leyen awarded Honorary Doctorate from BGU. bgu.ac.il, 14 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-18]. (ang.).
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| Ministrowie Obrony (1919–1935) | |
|---|---|
| Minister wojny (1935–1938) | |
| Dowódca Oberkommando der Wehrmacht (1938–1945) | |
| Minister wojny (1945) |
|
| Ministrowie obrony narodowej NRD (1956–1990) |
|
| Ministrowie obrony narodowej Republiki Federalnej Niemiec (1955–) |
|
| Przewodniczący Wysokiej Władzy Wspólnoty Węgla i Stali |
|
|---|---|
| Przewodniczący Komisji Wspólnoty Energii Atomowej |
|
| Przewodniczący Komisji Wspólnoty Gospodarczej |
|
| Przewodniczący Komisji Wspólnot |
|
| Przewodniczący Komisji |
|
.svg){kind=small}
_2019.07.16._Ursula_von_der_Leyen_presents_her_vision_to_MEPs_2_(cropped).jpg)
| Przewodniczący Rady Europejskiej |
|
|---|---|
| Członkowie Rady Europejskiej (27) |
|
| Przewodniczący Komisji Europejskiej |
|
| Przedstawiciele organów Unii Europejskiej |
|
- Absolwenci i studenci Uniwersytetu w Getyndze
- Deputowani Bundestagu
- Doktorzy honoris causa uczelni w Izraelu
- Niemieccy lekarze
- Niemieccy ministrowie
- Niemieccy posłowie do landtagów
- Niemieccy samorządowcy
- Odznaczeni Orderem Księcia Jarosława Mądrego
- Odznaczeni Orderem „Za Zasługi dla Litwy”
- Politycy CDU
- Przewodniczący Komisji Europejskiej
- Ludzie urodzeni w Brukseli
- Urodzeni w 1958