Ot1
.jpg)
| |
| Producent |
|
|---|---|
| Lata budowy |
1936-1941 |
| Układ osi |
1'D1' h2 |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
122,4 t |
| Masa służbowa |
176,1 t |
| Długość |
15 100 mm |
| Długość z tendrem |
23 905 mm |
| Szerokość |
3500 mm |
| Wysokość |
4550 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
20 050 mm |
| Średnica kół napędnych |
1600 mm |
| Średnica kół tocznych |
1000 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
34D44 |
| Ciśnienie w kotle |
16 at[3] |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
203,15 m²[3] |
| Powierzchnia przegrzewacza |
72,22 m²[3] |
| Powierzchnia rusztu |
3,89 m²[3] |
| Średnica cylindra |
520 mm |
| Skok tłoka |
720 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
1900 KM[3] |
| Prędkość konstrukcyjna |
90 km/h[3] |
Ot1 – polskie oznaczenie niemieckiego parowozu towarowego serii BR41, produkowanego w latach 1936-1941 dla kolei niemieckich.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Parowozy towarowe Baureihe 41 zaprojektowano do prowadzenia szybkich pociągów towarowych[4]. Wyprodukowanych zostało 366 parowozów na zamówienie kolei niemieckich[5]. Kursowały z pociągami towarowymi w górskich regionach[4]. Po drugiej wojnie światowej 19 lokomotyw było eksploatowanych przez Polskie Koleje Państwowe do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach podgórskich. Ostatni parowóz skreślono z inwentarza parowozowni Lublin w marcu 1973 roku[1]. W krajach niemieckich dokonano wymiany kotłów parowych. Na kolejach zachodnioniemieckich zamontowane zostały spawane kotły z komorą spalania. Niektóre parowozy przebudowano na opalanie olejowe[6]. Na kolejach wschodnioniemieckich zamontowane zostały kotły z komorą spalania i mieszalnikowym podgrzewaczem wody zasilającej[4]. Kursowały na niemieckich szlakach do października 1977 roku. Kilka niemieckich parowozów zachowano jako eksponaty zabytkowe[2].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Do parowozu produkowano stalowy kocioł parowy z przegrzewaczem. Zastosowano zawory bezpieczeństwa systemu Ackermanna oraz pompę tłokową z podgrzewaczem powierzchniowym umieszczonym przed kominem. Parowóz posiadał wiatrownice Wagnera oraz centralne smarowanie prasą smarną systemu Boscha. Do hamowania lokomotywy został zainstalowany hamulec ciśnieniowy Knorra. W parowozie dodatkowo została zamontowana piasecznica ze sprężonym powietrzem oraz oświetlenie elektryczne[1]. Na kolejach zachodnioniemieckich w parowozach zamontowano wiatrownice Wittego[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Paweł Terczyński. Parowóz serii Ot1. „Świat Kolei”. 2/2001, s. 12-19. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).
- ↑ a b Martin Knaden. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Modelleisenbahn”. 12/1987, s. 30-32. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X.
- ↑ a b c d e f g h Horst Obermayer, Taschenbuch deutsche Dampflokomotiven, „Regelspur”, 1991, Stuttgart: Franckh-Kosmos, s. 96, ISBN 3-440-06341-0.
- ↑ a b c d Horst Obermayer. Die Baureihe 41. „Eisenbahn-Journal”. 04/1998, s. 40-44. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
- ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 53. ISBN 83-901902-8-1.
- ↑ Udo Geum. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Eisenbahn-Journal”. 12/1987, s. 4-14. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.