Przejdź do zawartości

Ludwik Stomma

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Stomma
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1950
Kraków

Data i miejsce śmierci

7 marca 2020
Saint-Cloud

Zawód, zajęcie

antropolog kultury, nauczyciel akademicki, publicysta

Miejsce zamieszkania

La Ferté-sous-Jouarre, Francja

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor habilitowany nauk humanistycznych

Rodzice

Elwira Szykowska
Stanisław Stomma

Krewni i powinowaci

Magdalena
(siostra)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Ludwik Franciszek Stomma (ur. 22 marca 1950 w Krakowie, zm. 7 marca 2020 w Saint-Cloud[1] pod Paryżem[2]) – polski antropolog kultury, etnolog, doktor habilitowany nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki, publicysta tygodników „Polityka” i „Przegląd”.

Działalność

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1968)[3] i studia etnograficzne na Uniwersytecie Warszawskim (1973)[4]. Wykładał na Uniwersytecie Warszawskim, KUL, Uniwersytecie Jagiellońskim, pracował w Instytucie Sztuki PAN i na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1976 obronił pracę doktorską, a w 1981 uzyskał habilitację[4]. W 1981 wyjechał do Francji. Pracował na Sorbonie (IV) w ramach École pratique des hautes études[5][6], a od 2008 na stanowisku profesora nadzwyczajnego UMK[7]. Wydał czternaście książek, w tym cztery naukowe, dwie książki dla dzieci, a także książki historyczne i biograficzne.

Od 1990 był stałym felietonistą tygodnika „Polityka”. Publikował także w „Kuchni”, „Motomagazynie”, „Elle”, „Hustlerze”, „Cosmopolitan” i „Nie” (pod pseudonimem „Gall Anonim”)[8]. Jest autorem zbioru felietonów pt. Nalewka na czereśniach oraz Słownika polskich wyzwisk, inwektyw i określeń pejoratywnych. Był członkiem Collegium Invisibile[9].

Politycznie miał poglądy lewicowe. Przez krótki okres należał do Unii Pracy[10]. Był wolnomularzem[11].

Grób rodziny Stommów, w tym symboliczny grób Ludwika, na cmentarzu leśnym w Laskach

W 2000 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w pracy dziennikarskiej i publicystycznej”[12]. W 2009 jego dokonania zostały uhonorowane Złotą Sową Polonii[13].

Był synem Stanisława Stommy. Mieszkał we Francji (w La Ferté-sous-Jouarre w departamencie Sekwana i Marna)[14]. Pochowany został 13 marca 2020 roku na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu leśnym w Laskach pod Warszawą.

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]

W 1991 w periodyku naukowym „Etnografia Polska” ukazała się recenzja (a właściwie polemika) trzech autorów (Arnold Lebeuf, Mariusz Ziółkowski i Robert Marcin Sadowski z Zakładu Antropologii Historycznej Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego) na temat pracy doktorskiej Ludwika Stommy[15]. Autorzy wykazali, że ok. 1/4 doktoratu, dotycząca zagadnień astronomicznych, stała na bardzo niskim poziomie i zawierała wiele błędów merytorycznych. Jednak najważniejszym punktem owej polemiki było wykazanie całkowitego fałszerstwa tzw. obserwatorium w Skordiowie, które miało świadczyć o wiedzy astronomicznej zachowanej na polskiej wsi (azymutowej obserwacji wschodów i zachodów Słońca) i było koronnym dowodem tez pracy doktorskiej[15]. W 1993 na łamach czasopisma „Polska Sztuka Ludowa” opublikowano artykuł, którego autorzy – Krystyna i Krzysztof Piątkowscy – wzięli w obronę Ludwika Stommę i zanegowali zasadność zarzutów Lebeufa, Ziółkowskiego i Sadowskiego[16]. Piątkowscy wyrazili przekonanie, że obserwatorium w Skordiowie rzeczywiście istniało, i zauważyli, że podstawowe założenia strukturalistycznej koncepcji Stommy są słuszne, a autorzy polemiki, zwolennicy scjentystycznego modelu nauki, skupili się na kwestiach astronomicznych, lecz ich wywody biegną obok istoty interpretacji Stommy[16]. Nieco później, również w 1993, w 75. tomie rocznika „Lud” Ludwik Stomma udzielił odpowiedzi na artykuł Lebeufa, Ziółkowskiego i Sadowskiego w „Etnografii Polskiej”, odrzucając postawione przez nich zarzuty[17]. W 1993 roku w „Etnografii Polskiej” ukazała się riposta tych samych trzech autorów wobec odpowiedzi Stommy podtrzymująca zarzuty[18].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stomma Ludwik. deces.matchid.io. [dostęp 2020-06-22]. (fr.).
  2. Jerzy Sławomir Wasilewski: 7 marca zmarł w Paryżu Ludwik Stomma (1950–2020). etnologia.uw.edu.pl, 9 marca 2020. [dostęp 2021-08-02].
  3. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1968. wne.uw.edu.pl (zarchiwizowane w archive.org). [dostęp 2020-08-18].
  4. a b Waldemar Kuligowski. Ludwik Stomma (1950–2020). Sowizdrzał z Sorbony. „Lud”. T. 104, s. 581–582, 2020. Poznań: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze. ISSN 0076-1435. [dostęp 2021-08-02]. 
  5. Centre d’études slaves. etudes-slaves.paris-sorbonne.fr. [dostęp 2021-08-02]. (fr.).
  6. École pratique des hautes études (EPHE). ephe.fr. [dostęp 2021-08-02]. (fr.).
  7. Biuletyn Prawny UMK Nr 10 z 29 grudnia 2008. umk.pl. [dostęp 2021-08-02].
  8. Luiza Zalewska, Zmierzch diabła, „Dziennik”, 4–5 października 2008.
  9. Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2021-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-07)].
  10. Ludwik Stomma, Jak nie wstąpiłem do partii [online], polityka.pl, 14 stycznia 2020 [dostęp 2021-08-02].
  11. Ludwik Stomma, Powrót masonów [online], tygodnikprzeglad.pl, 23 marca 2015 [dostęp 2021-08-02].
  12. M.P. z 2000 r. nr 14, poz. 293
  13. Złote Sowy Polonii 2009. gazetapetersburska.org. [dostęp 2021-08-02].
  14. Ludwik Stomma. Za mało polscy. „Polityka”, s. 120, 5 czerwca 2012. [dostęp 2021-08-02]. 
  15. a b Arnold Lebeuf, Mariusz S. Ziółkowski, Robert M. Sadowski. 13 grudnia, czyli rzecz o Słońcu, Skordiowie i Ludwiku Stommie. „Etnografia Polska”. T. XXXV, z. 1, s. 193–216, 1991. ISSN 0071-1861. [dostęp 2021-08-02]. 
  16. a b Krystyna i Krzysztof Piątkowscy. Czy słońce rodzi się 13 grudnia? – czyli rzecz o pewnej „polemice”. „Polska Sztuka Ludowa”. T. 47, Nr 1 (220) (1), s. 77–79, 1993. ISSN 1230-6142. [dostęp 2021-08-02]. 
  17. Ludwik Stomma. Odpowiedź na artykuł z „Etnografii Polskiej”, t. 35, 1991, z. 1. „Lud”. T. 75, s. 223–225, 1992. Poznań: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze. ISSN 0076-1435. [dostęp 2021-08-02]. 
  18. Arnold Lebeuf, Mariusz S. Ziółkowski, Robert M. Sadowski. „13 grudnia” albo „Co Autor chciał powiedzieć?”. „Etnografia Polska”. T. XXXVII, z. 1, s. 167–175, 1993. ISSN 0071-1861. [dostęp 2022-09-08]. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]