Przejdź do zawartości

Jamie Gillis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jamie Gillis
Ilustracja
Jamie Gillis przy CES w Las Vegas, 1999
Prawdziwe imię i nazwisko

Jamey Ira Gurman[1]

Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1943[2]
Nowy Jork[1]

Data i miejsce śmierci

19 lutego 2010[3]
Nowy Jork[1]

Używane pseudonimy

Gary Paris, Derald Delancey, Jami Gillis, Jaimey Gillis, Derald Delancy, James Gillis, Sir Jamie Gillis, Dorian Patch, Jaimi Gillis, Jamie Gills, Jamey Gillis, Jaime Gillis, Jaimie Gillis, Jamie Grill, James Kleeman, Ronny Morgan, Buster Hymen, Al Cianelli[4], Jamie Smith, James Rugman (gej)[3]

Lata aktywności

1971–2004[3]

Narodowość

amerykańska, żydowska[3][4]

Liczba filmów

866 jako aktor (za IAFD)[3],
31 jako reżyser (za IAFD)[3]

Wzrost

180 cm[1][3]

Masa ciała

80 kg[3]

Kolor włosów

brązowy[4]

Kolor oczu

brązowy[4]

Multimedia w Wikimedia Commons

Jamie Gillis (ur. 20 kwietnia 1943 w Nowym Jorku, zm. 19 lutego 2010 tamże) – amerykański aktor, producent i reżyser filmów pornograficznych.

Nazywany był „księciem porno”[5]. W 2002 został umieszczony na dwunastym miejscu listy 50. największych gwiazd branży porno wszech czasów przez periodyk Adult Video News[6].

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Nowym Jorku w rodzinie holenderskich Żydów[7] jako Jamey Ira Gurman. Jego ojciec wybrał dla niego imię Jamie po kapitanie Jamie Waringu (w tej roli Tyrone Power), postaci melodramatu Henry’ego Kinga Czarny łabędź, a matka nalegała na Jamey[8]. Jego rodzice byli w separacji. Ukończył szkołę średnią w New Jersey.

Jego pierwszy kontakt z Szekspirem miał miejsce w liceum, kiedy w pobliskim kościele obejrzał Juliusza Cezara w wykonaniu grupy o nazwie Shakespearewrights[9]. Wystąpił w szkolnym przedstawieniu Brigadoon[9]. Początkowo chciał zostać aktorem szekspirowskim, zanim w 1961 mając 19 lat, po fascynacji występami Marcela Marceau, zapragnął być mimem[9]. W 1970 ukończył studia z pochwałą na wydziale anglistyki na Uniwersytecie Columbia[10]. Znał Jerzego Kosińskiego z brudnych piwnic sadomasochizmu w centrum dzielnicy Meatpacking District na Manhattanie. Studiował aktorstwo w Herbert Berghof Studio pod kierunkiem Harveya Vincenta i Uty Hagen[11].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Początki kariery

[edytuj | edytuj kod]

Pod pseudonimem „Jamey King” grał w Gateway Playhouse w Bellport[9], a w Getaway Showcase Theatre wystąpił w roli Rudolpho w spektaklu Słońce patrzy w dół i jako Tom Finley Jr. w Słodkim ptaku młodości Tennessee Williamsa[9]. W 1962 trafił na Off-Broadway w roli Tony’ego w sztuce Lina (Rope)[12], a Tony Montanaro zatrudnił go do pracy przy jego jednoosobowym przedstawieniu A Mime’s Eye View w Gramercy Arts Theatre[9]. W latach 60. XX wieku czytał poezję i recytował dzieła Williama Szekspira i pracował w Holandii z trupą mimów Will Spoor. Jego agentką była Dory Weissman, którą można było dostrzec w filmie Narkomani (1971)[13]. Był związany z Classic Stage Company, gdzie grał zarówno Laertesa, jak i Poloniusza w sztuce Hamlet (1967)[14], Hamleta w widowisku Toma Stopparda Rosenkrantz i Guildenstern nie żyją (1970), jako Starbuck a później jako Ismael w Moby Dick Hermana Melville’a (1970) oraz Sir Andrew Aguecheeka w komedii szekspirowskiej Wieczór Trzech Króli (1971)[15].

Kariera w branży porno

[edytuj | edytuj kod]

Znudzony pracą taksówkarza kabaretu w Nowym Jorku, odpowiedział na reklamę „The Village Voice” dla modeli, rozpoczynając karierę w branży filmów dla dorosłych[16]. Za tę pracę płacono 40 dolarów za godzinę. Swój pseudonim Gillis wybrał od dziewczyny, z którą mieszkał, kiedy realizował swój pierwszy film Miłość w deszczu (Love in the Rain, 1971)[17]. Wystąpił w ponad 470 wysokobudżetowych hollywoodzkich filmach, w tym w roli Pana Converse’a w komedii Dynamite (1972), jako Stuart w Illusions of a Lady (1973), Hatchets w komedii fantasy The Passions of Carol (1974) na motywach Opowieści wigilijnej Charlesa Dickensa, gwałciciel w dramacie Sometime Sweet Susan (1974) u boku Harry’ego Reemsa, Jeff Williams w dramacie fantasy Angel Number 9 (1974), pacjent doktora Gabriela w horrorze The Defiance of Good (1974), agent amerykański w Głębokim gardle 2 (ang. Deep Throat Part II, 1974) z Lindą Lovelace i Harrym Reemsem, gwałciciel w komedii Prywatne popołudnia Pameli Mann (The Private Afternoons of Pamela Mann, 1974), facet od orgii z Celeste w dramacie Fireworks Woman (1975) w reżyserii Abe’a Snake’a z Erikiem Edwardsem oraz jako Archie w filmie kryminalnym The Double Exposure of Holly (1975). W komedii romantycznej The Opening of Misty Beethoven (1975), wersji porno Pigmaliona, zagrał seksuologa Seymoura Love.

Brał też udział w scenach biseksualnych i gejowskich[18], m.in. w scenie BDSM ze Zebedy Coltem w filmie Gerarda Damiano Historia Joanny (ang. The Story of Joanna, 1975)[19].

W 1988 za rolę striptizera w komedii fantasy Baby Face 2 (1986) zdobył nominację do AVN Award dla najlepszego aktora, a za postać sędziego w komedii fantasy 1001 Erotic Nights 2 (1986) był nominowany do AVN Award dla najlepszego aktora drugoplanowego. W 1989 za rolę Granny’ego w komedii Pretty Peaches 2 (1987) otrzymał nominację do AVN Award dla najlepszego aktora drugoplanowego w filmie fabularnym

W latach 80. XX wieku, gdy biznes filmów dla dorosłych przestawił się na przemysł wideo, Gillis zajął się produkcją i reżyserią filmów dla dorosłych[20]. Był pionierem stylu znanym jako gonzo[21]. Oprócz udziału w pierwszym filmie Johna „Buttmana” Stagliano Adventures of Buttman (1989), stworzył serię wideo On the Prowl (1989)[22], gdzie wraz z gwiazdą Rene Morgan i kamerzystą Duckiem Dumontem podróżował limuzyną po North Beach w San Francisco, zabierając różnych mężczyzn, którzy uprawiali seks z Morgan w samochodzie. W rezultacie produkcja On the Prowl stała się najbardziej wpływowym wczesnym przykładem „reality pornography”, co wykorzystano potem w produkcji Oglądanie (ang. On The Lookout) w dramacie Paula Thomasa Andersona Boogie Nights (1997)[22] z Markiem Wahlbergem, Julianne Moore i Burtem Reynoldsem.

Był współproducentem amatorskiej serii Eda Powersa Sprośne debiutantki (Dirty Debutantes, 1989). Następnie zaczął tworzyć własne filmy porno, niektóre z nich nakręcone we Francji (1993), gdzie mógł pochwalić się znajomością języka francuskiego[23]. W uhonorowanej XRCO Award Niewolnicy (Slave To Love, 1993) zagrał ksiądza w finałowej scenie spowiedzi z Sierrą. Nigdy nie robiąc tajemnicy ze swojej biseksualności, Gillis nakręcił swój pierwszy homoseksualny film porno Brute Force (1997) i sadomasochistyczny teledysk Humiliation Of Heidi (2000)[24], w którym tak naprawdę nie wykonywał aktów seksualnych, ale raczej wydawał rozkazy pozostałym członkom obsady.

W styczniu 2002 znalazł się na 12. miejscu najpopularniejszych gwiazd porno wszech czasów[17]. Został wprowadzony do Sali Sław AVN Award (Adult Video News)[1] i XRCO Award (X-rated Critics Organization)[25].

Obecność w kulturze masowej

[edytuj | edytuj kod]

W komedii romantycznej Blake’a Edwardsa Dziesiątka (10, 1979) był gościem na przyjęciu. W dreszczowcu sensacyjnym Bruce’a Malmutha Nocny jastrząb (Nighthawks, 1981) zagrał postać projektanta i szefa Irene DaSilvy (Lindsay Wagner), żony detektywa Deke’a (Sylvester Stallone)[26]. W dreszczowcu If Looks Could Kill (1986) wystąpił jako adwokat Jack Devonoff[27]. Znalazł się w obsadzie dreszczowca Oczarowanie (Enrapture, 1989) z Tracey Adams. W filmie fantasy Kosmiczny mściciel (Alien Space Avenger, 1989)[28] zagrał biznesmena[29].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1978 przez dwa lata jego dziewczyną była aktorka porno Serena Blaquelord, z którą wystąpił w komedii Narzeczona Drakuli (Lust at First Bite, 1978) jako Drakula, dramacie Pleasure Palace (1979) jako bezwzględny gangster Joe Goodson, komediodramacie Taxi Girls (1979) w roli Sama i komedii Nocny lot (1980) jako Mortimer, a także w realizacji Bizarre Video Submission of Serena (1980)[30], gdzie Serena przyjmowała uległą rolę w scenach seksu o tematyce S&M[31]. W 1984 romansował z Amber Lynn[32]. Od 2003 aż do swojej śmierci był związany z nowojorską restauratorką i autorką książek kucharskich pochodzenia meksykańskiego Zarelą Martínez[33].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2009 zdiagnozowano u niego raka skóry[17]. Zmarł 19 lutego 2010 w Nowym Jorku na czerniaka w wieku 66 lat[11][14].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Rola Film Inni wykonawcy
1976 Adult Film Association of America (AFAA) Najlepszy aktor[34][35] dr Seymour Love The Opening of Misty Beethoven (1976) –
1977 Najlepszy aktor[35] Mark A Coming of Angels (1977) –
1979 Najlepszy aktor[35] Jerry Martin The Ecstasy Girls (1979) –
1982 Najlepszy aktor[35] Joel Roommates (1981) –
1983 Critics’ Adult Film Awards Najlepszy aktor drugoplanowy[1] –
Erotic Movie Award
Nagroda magazynu „Hustler” 		Najlepsza scena seksu[36] Lou Perrini Wanda Whips Wall Street (1982) Veronica Hart
1984 XRCO Award Najlepsza scena kręcona[37] Steven Insatiable II (1984) Marilyn Chambers
1985 XRCO Award XRCO Hall of Fame (Sala Sław)[1] – – –
1986 AVN Award Najlepsza scena seksu w filmie fabularnym[1] Renfro Dziesięć małych dzieweczek (Ten Little Maidens, 1985) Ginger Lynn, Janey Robbins, Nina Hartley, Lisa De Leeuw, Harry Reems, Amber Lynn, Richard Pacheco, Paul Thomas i Eric Edwards
1987 XRCO Award Najlepszy aktor[38] amerykański agent Głębokie gardło 2 (Deep Throat Part II, 1974) –
XRCO Award Najlepszy aktor drugoplanowy[35] striptizer Babyface 2 (1986) –
1989 AVN Award Najlepszy aktor drugoplanowy w filmie[39] Granny Pretty Peaches 2 (1987) –
XRCO Award Najlepszy aktor[35] Vincent Dante Second Skin (1989) –
1990 AVN Award Hall of Fame (Sala Sław)[1] – – –
1997 AVN Award Najlepszy aktor – film[39] Jamie Bobby Sox (1996) –
1999 AVN Award Najlepszy aktor drugoplanowy – wideo[35] Lothar Forever Night (1998) –
2016 Raven’s Eden Award Aleja Sław (Hall of Fame)[40] – – –

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i Jamie Gillis w bazie IMDb (ang.)
  2. ↑ Jamie Gillis w bazie Filmweb
  3. ↑ a b c d e f g h Jamie Gillis w serwisie IAFD
  4. ↑ a b c d Jamie Gillis w serwisie Adult Film Database
  5. ↑ Bob Johnson: Golden Age Legend Serena Signing Her Autobiography. xbiz.com, 2014-11-24. (ang.).
  6. ↑ AVN’s Top 50 Porn Stars of All Time [2002]. AmIAnnoying.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-01)]. (ang.).
  7. ↑ Quinta-Feira: Jamie Gillis (1943-2010). Hiper CECG&B, 2013-12-12. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-11)]. (port.).
  8. ↑ Jamie Gillis: New York Beginnings Podcast 25. The Rialto Report, 2013-11-17. (ang.).
  9. ↑ a b c d e f Ashley West: Jamie Gillis Before Porn. TheRialtoReport, 2022-04-24. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-21)]. (ang.).
  10. ↑ Actores porno Bisexuales Jamie Gillis (1943-2010). ladymarjorie.com, 2007-07-14. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. (ang.).
  11. ↑ a b Spencer Morgan: Porn Star Jamie Gillis Remembered by Non-Porn-Star Friends. „New York Magazine”, 2010-03-15. (ang.).
  12. ↑ Jamey Gurman. Internet Off-Broadway Database. (ang.).
  13. ↑ Dora Weissman(1881-1974) w bazie IMDb (ang.)
  14. ↑ a b Jamie Gillis. AVN.com. [dostęp 2017-07-14]. (ang.).
  15. ↑ Ashley West: Jamie Gillis: The X-Rated Seminar. TheRialtoReport, 2022-02-27. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-21)]. (ang.).
  16. ↑ Paco Gisbert (2013-10-31): Historias del porno: El taxista perverso. Primera Línea. [dostęp 2017-10-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-21)]. (hiszp.).
  17. ↑ a b c Nils M. Solsvik Jr.: Jamie Gillis (1943-2010). Find a Grave Memorial. [dostęp 2017-07-14]. (ang.).
  18. ↑ The Underboss. GayEroticVideo. (ang.).
  19. ↑ Actores porno Bisexuales. LadyMarjorie. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
  20. ↑ Porn Movie Director: Jamie Gillis. ExcaliburFilms.com. [dostęp 2020-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-13)]. (ang.).
  21. ↑ Steve Javors: The Godfathers of Gonzo. xbiz.com. [dostęp 2007-09-25]. (ang.).
  22. ↑ a b Jared Rutter (2010-02-20): From the Annals: Jamie Gillis Sets the Record Straight. avn.com. [dostęp 2020-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. (ang.).
  23. ↑ Jamie Gillis Biography. Wall Of Celebrities. [dostęp 2020-12-13]. (ang.).
  24. ↑ Jamie Gillis w bazie Discogs.com (ang.)
  25. ↑ PM (2010-03-04): XRCO Announces 2010 Nominees. AVN.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
  26. ↑ Artista Jamie Gillis (20 de Abril de 1943). Filmow. [dostęp 2017-07-14]. (port.).
  27. ↑ Jamie Gillis. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-07-14]. (ang.).
  28. ↑ Jamie Gillis. MYmovies.it. [dostęp 2017-07-14]. (wł.).
  29. ↑ Jamie Gillis. AllMovie. [dostęp 2020-12-13]. (ang.).
  30. ↑ David Jennings, David Blander: Screwings: On-Screen and Off. When Porn Careers Clash. SkinflicksBook, 2013-06-23. (ang.).
  31. ↑ David Jennings, David Blander: Shooting Submission of Serena: A Real-life S and M Relationship. SkinflicksBook, 2013-01-29. (ang.).
  32. ↑ Amber Lynn w bazie Notable Names Database (ang.)
  33. ↑ Zarela Martinez, Papers of Zarela Martínez, 1920–2013. Harvard Library. (ang.).
  34. ↑ Ashley West (2017-04-07): ‘The Opening of Misty Beethoven’ (1976): Jamie Gillis and Constance Money. The Rialto Report. [dostęp 2017-07-14]. (ang.).
  35. ↑ a b c d e f g Awards List. Rame. [dostęp 2017-07-14]. (ang.).
  36. ↑ „Hustler”, 7th Annual Erotic Film Awards, Vol. 9 Nr 10/kwiecień 1983 str. 20
  37. ↑ Insatiable II (1984) w bazie IMDb (ang.)
  38. ↑ David Wharton (1988-02-19): Academy Awards of XXX Convene in 'the Valley of Lust' : Uptight Undercurrent Mars Atmosphere of Kinky Abandon in Era of Challenges From Law. Los Angeles Times. [dostęp 2017-07-14]. (ang.).
  39. ↑ a b Past AVN Award Winners. AVN. [dostęp 2017-07-14]. (ang.).
  40. ↑ Raven’s Eden Hall Of Fame. Raven’s Eden Award. [dostęp 2020-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-23)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nicolas Barbano: Verdens 25 hotteste pornostjerner. Dania: Rosinante, 1999. ISBN 87-7357-961-0.
  • 35 [The Prince of Porn and the Junk-Food Queen]. W: Gael Greene: Insatiable: Tales from a Life of Delicious Excess. Grand Central Publishing, 2006. ISBN 978-0-7595-1533-8.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jamie_Gillis&oldid=75640929”