Przejdź do zawartości

George Pau-Langevin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
George Pau-Langevin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 października 1948
Pointe-à-Pitre

Minister ds. terytoriów zamorskich Francji
Okres

od 2014
do 2016

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Victorin Lurel

Następca

Ericka Bareigts

Multimedia w Wikimedia Commons

George Pau-Langevin (ur. 19 października 1948 w Pointe-à-Pitre) – francuska polityk i prawniczka pochodząca z Gwadelupy, parlamentarzystka, a także minister.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kształciła się na Sorbonie i Université Panthéon-Assas[1]. Praktykowała w zawodzie prawnika. W latach 1984–1987 kierowała jedną z organizacji antyrasistowskich. Od 1989 do 2001 była zawodowo związana z krajową agencją zajmującą się wspieraniem i integracją pracowników z departamentów zamorskich, od 1997 kierowała tą instytucją. Następnie do 2007 zajmowała stanowisko doradcy w administracji paryskiego mera Bertranda Delanoë[1].

W 1975 wstąpiła do Partii Socjalistycznej. Była radną 20. dzielnicy Paryża, a w latach 1992–1998 radną regionu Île-de-France[1]. W wyborach parlamentarnych w 2007 została po raz pierwszy wybrana do Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji w jednym z okręgów stołecznych[2].

16 maja 2012 objęła urząd ministra delegowanego (odpowiednika wiceministra) ds. rozwoju edukacji w rządzie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[3]. Utrzymała mandat poselski w wyborach przeprowadzonych w kolejnym miesiącu[4]. Po dokonanej 21 czerwca 2012 rekonstrukcji pozostała w drugim gabinecie tego samego premiera na dotychczasowym stanowisku[5]. 2 kwietnia 2014 przeszła na urząd ministra ds. terytoriów zamorskich w gabinecie Manuela Vallsa[6]. Pełniła tę funkcję również z powołanym w sierpniu 2014 drugim gabinecie tegoż premiera. Zakończyła urzędowanie 30 sierpnia 2016.

W 2017 utrzymała mandat deputowanej na kolejną kadencję[7]. W 2020 mianowana zastępczynią francuskiego ombudsmana (défenseur des droits)[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c George Pau-Langevin. lepoint.fr. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
  2. ↑ George Pau-Langevin na stronie Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. [dostęp 2016-09-04]. (fr.).
  3. ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
  4. ↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
  5. ↑ Ayrault II: Batho et Pinel gagnent leur indépendance. lejdd.fr, 21 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
  6. ↑ Sapin aux Finances, Cazeneuve à l'Intérieur, Royal à l'Ecologie… le gouvernement de Manuel Valls. francetvinfo.fr, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
  7. ↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
  8. ↑ Décret du 10 novembre 2020 portant nomination d'adjoints du Défenseur des droits. legifrance.gouv.fr, 13 listopada 2020. [dostęp 2021-03-28]. (fr.).
Pierwszy rząd Manuela Vallsa (2014)
W dniu powstania

Drugi rząd Manuela Vallsa (2014–2016)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=George_Pau-Langevin&oldid=67252950”