Przejdź do zawartości

Christoph Clark

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Christoph Clark
Ilustracja
Christoph Clark (12 stycznia 2008)
Prawdziwe imię i nazwisko

Gilbert Grosso[1]

Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1958[2]
Marsylia[3]

Używane pseudonimy

Christophe Jackson, Christophe Clark, Christophe Clarck, Christoff Clark, Christophe Gill, Christophe Grosso, Christopher Grosso, Pascal Sofflet[2]

Lata aktywności

1982–2018[2]

Narodowość

francuska[4]

Liczba filmów

706 jako aktor (za IAFD)[2],
299 jako reżyser (za IAFD)[2]

Wzrost

175 cm[5][6]

Penis

20 cm[7]

Kolor włosów

blond[6]

Kolor oczu

niebieski[6][4]

Multimedia w Wikimedia Commons

Christoph Clark (ur. 9 lutego 1958 w Marsylii) – francuski aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmów pornograficznych.

Występował także jako Silvio Bello, Chris Christopher, Gilbert Grosso, Kriss Klark i Jean Ramatuelle[8][6][7].

W 2002 został wprowadzony do alei sław Hall of Fame AVN Award[9], a w 2008 jego nazwisko trafiło do galerii sław Hall of Fame XRCO Award[10].

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w Marsylii[3] (niektóre źródła podają Franche-Comté[11][12]) w rodzinie rzymskokatolickiej[5][13][14]. Przystąpił do pierwszej komunii świętej[15]. Po opuszczeniu szkoły w południowej Francji, w wieku szesnastu lat wyjechał do Hiszpanii, gdzie podjął pracę dorywczą jako kelner.

Początki kariery

[edytuj | edytuj kod]

W 1978, kiedy miał dwadzieścia lat i mieszkał wówczas we Frejus, podczas święta na Ibizie francuski fotograf Leonardo Codazzo[16] zaproponował mu sesję zdjęciową w Paryżu[17][18]. Wkrótce rozpoczął karierę jako fotomodel[19]. Pracował w kawiarni[14] jako barman[20]. W 1981 zadebiutował przed kamerą dla szwedzkiego producenta[14][18].

Na początku lat 80. grał w filmach pornograficznych realizowanych przede wszystkim we Francji, w tym Autostopowiczki nie noszą kuloty (Les Stoppeuses ne portent pas de culotte, 1982) jako gość, Dominacje tropikalne (Dominations tropicales, 1983) jako Sylvain, Magiczny Singapur (Une fille dans la peau, 1984), Gorące pożądanie (Échange de femmes pour le week-end, 1985) jako hipis i Dziewczyny z matką (Les filles de leur mère, 1985) na motywach powieści Pierre’a Louÿsa. W dramacie kryminalnym Colmax Production / Plum Productions Zakazany owoc (Le fruit défendu, 1983)[17] w reż. Jeana-Luca Bruneta nie brał udziału w scenach seksu. Kolejne filmy z jego udziałem. Pojawił się też w realizacjach Cinévog Productions – Gwałty w kornetach (Viols en cornettes, 1983) w roli lokaja w scenie seksu z zakonnicą, Specjalne traktowanie niezadowolonego burżua (Traitement spécial pour une bourgeoise insatisfaite, 1984) jako asystent lekarza, Potrzeby ciała (Les besoins de la chair, 1984) jako Louis – brat panny młodej czy Uczeń wezjozy (Apprendiste viziose, 1985) w reż. Roberta Xaviera w scenie mikcji z Mariną Hedman[21].

Parodiował Arsène’a Lupine’a w filmach Jamesa H. Lewisa (Gilberta Roussela): Triples penetrations explosives (1983), Ecole pour salopes tres speciales (1984) i Entrecuisses en chaleur (1984)[22]. Wystąpił w filmach Pierre’a B. Reinharda: Bien au fond du petit trou (1984) jako Marc, De la pénétration par tous les trous (1984), Petits Derrières très accueillants (1984) oraz wersji erotycznej opery mydlanej Dallas – Extases anales (1985) jako Karl Regensburg. Wziął udział w zachodnioniemieckiej realizacji Herzog Video Intymny kontakt prywatny (Intim Kontakt privat, 1985)[23].

W pornograficznej fotonoweli „Supersex” (1985) z Gabrielem Pontello w roli tytułowej przedstawiony był jako Silvio Barrault[24][25]. Podjął pracę jako model erotyczny dla magazynu „Colour Climax”[26].

W 1989 zadebiutował jako reżyser produkcji Extension 101 Inc. Sweet & Perverse Milly[27][28], której producentem był Gerard Damiano[29].

Rozwój kariery w Europie

[edytuj | edytuj kod]

Włoski reżyser i właściciel studia Diva Futura – Riccardo Schicchi zaangażował go do filmów, gdzie główną postacią była Cicciolina: Porno Poker (1984), Banane al cioccolato (1986) i Cicciolina Number One (1986), a także Rozwój i upadek rzymskiej cesarzowej (Carne bollente, 1987) w roli adwokata Marengo z udziałem hollywoodzkiego gwiazdora porno Johna Holmesa, z którym zagrał potem w komedii Diabeł w panu Holmesie (The Devil in Mr. Holmes, 1987)[30] i Backdoor Summer 1 (1988) z Amber Lynn. Wystąpił we włoskich baśniach kostiumowych Mario Bianchiego i Riccardo Schicchiego z Roberto Malone i Rocco Siffredim – Złe nawyki Baby i chciwość Ramby (Il vizio di Baby e l’ingordigia di Ramba, 1989) i Smutna księżniczka (L’uccello del piacere, 1989) jako Robin Hood.

Był w obsadzie niemieckich realizacji Teresy Orlowski: Foxy Lady 2 (1986), Foxy Lady 6 (1986) w scenie jako aktyw z shemale Daną Douglas (w napisach: Angie Damazo), Flames of Fortune (1987), Teresa the Woman Who Loves Men 2 (1988), Sexplosion in Ibiza (1988), Take It Adam (1989), Forbidden Cherries (1989), Daughters of Sin (1989), Gilbert Fools Around (1989) czy Welcome to the Dale of Dolls (1989). Grał w produkcjach Saschy Alexandra, w tym Joker of Love (1987) jako Ulli oraz z Sarah Young – Sarah Young Collection 2 (1990) w scenie w limuzynie i The Sarah Young Collection 4 (1991) w scenie gang bangu. Występował w niemieckich filmach Videorama w reż. Harry’ego S. Morgana, w tym Teeny Exzesse 5: Perverse Fruchtchen (1990) i Maximum Perversum 61: Lust und Crime und harte Toure (1996)[31][32].

W erotycznej wersji operetki Franciszka Lehára Wesoła wdówka (Vedova Allegra, 1995)[33] w reż. Mario Bianchi (Nicholas Moore) był hrabią Daniło. W stylowym melodramacie kostiumowym Rebeka: Pani pożądania (Rebecca: La signora del desiderio, 1995), reklamowanym nawet jako najpiękniejszy film porno, jaki kiedykolwiek powstał[34][35], wcielił się rolę Lorenzo. W dreszczowcu Maxa Bellocchio Ostatni pociąg (Ultimo treno/L’ultimo treno, 1994) jako nieśmiały protagonista trafia do przedziału tajemniczego pociągu, który zabiera go do mistycznego miasta zboczeńców z artystami cyrkowymi, klaunami, karłami i mnóstwem zdeprawowanych dziwek[36]. W dramacie Maxa Bellocchio Panna młoda (La sposa, 1995) wystąpił w roli ojca chrzestnego tytułowej bohaterki, z którą w drodze do kościoła na ślub występuje w scenie seksu na tylnym siedzeniu limuzyny Lincoln. W porno parodii Nikita – Sexy Killer, Nikita - prima parte (1997) z Sarah Young zagrał postać Sergio z tajnej służby francuskiego rządu, a w Lara Croft: Tomb Raider – Zagłada wojownika (Doom Fighter, 2000)[37] wystąpił jako antagonista dr Zolt Raider.

Za rolę księdza działającego w sprzeciwiającej się międzyrasowemu romansowi organizacji Ku Klux Klan w Ku Klux Klan – Brutalne historie z wczorajszej Ameryki (KKK – storie violente dell’America di ieri, 2000) zdobył nominację do nagrody Złotej Gwiazdy 2001 (Zlatá Hvězda) na czeskim festiwalu Prague Erotica Sex. Wziął udział w produkcjach Rocco Siffrediego – Rocco’s Private Fantasies 1 (1997), Rock ’n Roll Rocco 2 (1997) i Rocco’s True Anal Stories 1 (1998), Davida Perry’ego – Puritan International, Ltd. Sexxx 3: Double Gulp (2003) i Pierre’a Woodmana – Woodman Casting X 82 (2010), a także w realizacjach DDF Network – Xtreme Sex Party (2015)[38], Valentine’s Anal Fuck (2018) i Big Busty Surprise (2018).

Jego film Colmax / MyPorn Productions DXK (DXK, David Sex King, 2011) z Roberto Malone w roli głównej był inspirowany oskarżeniem o napastowanie seksualne Dominique’a Strauss-Kahna[39]. W 2022 został wyróżniony w rankingu „najlepszych francuskich gwiazd porno” portalu EuroSexScene.com[40].

Vidéo Marc Dorcel (VMD)

[edytuj | edytuj kod]

Współpracę z Vidéo Marc Dorcel zapoczątkował od występu w filmach J. Helbie’ego: Gurpanof i jego kobiety (Des femmes pour Gourpanof, 1983) jako listonosz[41], Sekret Elise (Le Secret d’Elise, 1984) jako Eric, narzeczony Elise, i Okup za Ewę (La rançon d’Eva, 1985) jako jeden z porywaczy. Ponadto poajwił się w Dziewczynie w skórze (Une Fille dans la peau, 1984) i Faworytach Zofii (Les Faveurs de Sophie, 1984). Następnie wystąpił w produkcjach Michela Ricaud: Les 7 Derniers Outrages (1984) jako Chris, mąż panny młodej, Sekrety kobiet (Le Secret Femmes, 1986), Une femme nommée désir (1986), Attention fillettes! (1987), Szantaż kobiet (Chantage de femmes, 1989), Czarująca panna Todd (Les charmes secrets Miss Todd, 1990) z Tracey Adams, Mężczyzna, który szalał za kobietami (L'homme qui était fou des femmes, 1990) jako Pan Młody, Klinika pożądania (Désir clinique, 1990), Gwałt na telefon (Viol au Telephone, 1990), Ona woli starszych (Elle préfere les vieux, 1990), Sexterror (1990), Przymusowe rozkosze (A Force De Plaisirs, 1990), La femme en noir (1990), Amatorskie kino (Ciné Amateur, 1991), Niewierne pary (Couples infidèles, 1991), Hotelik, czyli burdelik (Souris d’hôtel, 1991), Vue sur maison close (1991), Photos Passions (1991), Naruszona prywatność (Intimité violée, 1992) z Sunny McKay, pastiszu Błękitny anioł - Błękitna Wenus (La Venus bleue, 1993), Marianne on Tour (1994) oraz Offertes à tout no. 4 (1995) jako narzeczony Beaty. Z kolei Gabriel Pontello zaangażował go do roli fotografa w Urzekających modelkach (Mannequins Envoutants/Piege A filles/Snatch Shots, 1989) u boku Rocco Siffrediego. Michel Ricaud zaangażował go do roli podróżnika Didiera w produkcji Double Defi Ona to kocha (U elle aime, 1992). Był też obsadzany w produkcjach Alaina Payet: Gode-Party (1991), w roli lekarza w parodii Goście, goście – Les Visiteuse (1994), uhonorowanej nagrodą specjalną klubów wideo Hot d’or, i jako doktor Loïc Perrin w Punkcie Q (Le Point Q, 2000) jako doktor Loïc Perrin.

Postać maniaka seksualnego, wykreowanego na Hannibala Lectera z Milczenia owiec w Przestępstwie uwiedzenia (Délit de séduction, 1993) w reż. Michela Ricauda przyniosła mu nagrodę Hot d’or na Festiwalu Filmów Erotycznych w Cannes w kategorii „Najlepszy aktor europejski”. Marc Dorcel powierzył mu rolę bogatego lorda Sir Rémy’ego w Zapachu Matyldy (Le Parfum de Mathilde, 1994)[42], uhonorowanym AVN Award jako jeden z 500 najlepszych filmów dla dorosłych i na Festiwalu Kina Erotycznego w Brukseli jako najlepszy europejski film porno[43]. Wystąpił też jako biznesmen nieprzestrzegający żadnych praw etyki Sasza Pietrowski w filmie Księżniczka i dziwka (La princesse et la pute, 1996) w reż. Marca Dorcela[44]. Grał głównych bohaterów w filmach z Laure Sainclair: Miłość Laury (L’Amour de Laure, 1996), Talizman - ukryte pożądanie (Le Le désir dans la peau, 1996) jako Paul[45], Obsesja Laury (L’Obsession de Laure, 1996) jako psychiatra dr Clark, Amnezja - Apetyt na Laurę (La Ruée vers Laure, 1997) w roli Kevina oraz Zaskakujący spadek (L’Héritage de Laure, 1998) jako adwokat.

Za rolę playboya i bogatego magnata V.H. Shane’a w Obywatelu Shane (Citizen Shane, 1996) w reż. Marca Dorcela otrzymał nagrodę na Praskim Festiwalu Erotycznym w Pradze i Hot d’or na festiwalu w Cannes w kategorii „Najlepszy aktor europejski”[46].

Clark był reżyserem filmów Vidéo Marc Dorcel: Offertes à tout 3 (1993), Offertes à tout 5 (1996), Offertes à tout 7: Fantasmes à l'Est (1996), Offertes à tout 8 (1996), Jolis seins de l’est (2000), Filles de l’est et gros seins (2002), Prostitution a l’est (2003) i Videos Privees De Pornstars (2012). Za realizację filmu Młode lubieżne wdowy (Jeunes Veuves Lubriques, 1996) odebrał Hot d’or na festiwalu filmów erotycznych w Cannes jako najlepszy nowy europejski reżyser[17]. Niektóre ze scen produkcji Vidéo Marc Dorcel umieszczono w Anita Blond & Anita Dark Infinity: Best Of (2005), Marc Dorcel: 35th Anniversary Encyclopedia (2014) i 40th Anniversary: Libertinage (2019).

DBM Video

[edytuj | edytuj kod]

Po udziale w realizacjach Dino’s Blue Movie austriackiego producenta i reżysera filmów porno Josefa „Dino” Baumbergera, Diamentowa robota (Diamond Job, 1988), Dziwaczne przyjęcie 2 (Party Bizarr 2, 1989) i Paryżanka (Moonrise 17 - la Parisienne, 1989), wziął udział w scenach z Dolly Buster: Dolly Buster in Exzess (1990), Memories of Dolly 1 (1991), Casting 1 (1992), Dreams of Anal (1992) czy Memories Of Dolly 2 (1993). „Dino” wybrał go do roli tytułowego protagonisty Wolfganga Amadeusa Mozarta w niemieckim filmie Sekrety Mozarta (Secrets of Mozart, 1992), za którą zdobył nominację do Hot d’or na festiwalu w Cannes w kategorii „Najlepszy aktor europejski”[47]. W filmie DinoVision Tylko jeden dzień (Just One Day, 1991) był pilotem samolotu Cessna Citation, a w Dino’s Blue Movie 64: Act Studio (1992) wystąpił w scenie triolizmu (chłopak/chłopak/dziewczyna) z Angelicą Bellą i Robertem Malone. W latach 1993–1997 dla DBM Video Christoph Clark wyreżyserował 34 filmy.

Magma Film

[edytuj | edytuj kod]

Niemiecki reżyser Walter Nils „Moli” Molitor zaangażował go do swojej debiutanckiej produkcji Magma Film Waterpower Teenies (1988). Clark zagrał potem kowboja Victora McHammera, który odwiedza miasteczko Cock w westernie Wystrzałowe kolty (Spritzende Colts, 1991)[48] i wcielił się w postać Kalifa von Samarkanda w filmie Osmańskie niewolnice seksualne (Osmanische Sexsklavinnen, 1991). Za kreację klauna Augusta z cyrku „Mosen” w niemieckiej produkcji Arena namiętności (Manege der Lüste, 1991) odebrał nagrodę Hot d’or na festiwalu filmów erotycznych w Cannes w kategorii najlepszy aktor francuski[49][50]. W parodii z gatunku filmów fantastycznonaukowych Mad Max – Mad Sex (1994) wystąpił jako Loth, lider Breastless Ones[33].

Mario Salieri Productions

[edytuj | edytuj kod]

Początkiem współpracy z Mario Salierim była rola Chrisa – asystenta szefa mafii i przyjaciela Gabrielli w dramacie kryminalnym Wola ojca chrzestnego (Roma Connection, 1991)[51], gdzie współreżyserem był Sascha Alexander. Wkrótce Clark został obsadzony w pastiszu porno Wehikuł czasu – Zagubiona w czasie 3 (Viaggio nel tempo 3, 1991) w roli gestapowca i Harem (1991) jako handlarz kobietami Aldo, a także w dramacie wojennym Wspomnienia życia (Tutta una vita, 1992), którego akcja rozgrywa we Włoszech okupowanych przez niemiecki Wehrmacht podczas II wojny światowej.

Wystąpił jeszcze w innych produkcjach Salieriego: Viva Italia! (1993), Młodzieńcze perwersje (Adolescenza Perversa/Viva Italia 2!, 1993), Arabika (1993) jako Francesco oraz Długa noc strachu (Violences Italienne/La lunga notte della paura, 1994) jako Nicholas Ribera. Był amerykańskim oficerem, który utrzymuje kontakty seksualne z zakonnicami i mieszkankami klasztoru podczas II wojny światowej w Tajemnicy klasztoru (Mistero del convento/Geheimnis einer Nonne, 1993). Zagrał antagonistę Luigi’ego Alfani’ego, włoskiego przestępcę skazanego na dożywocie w Erosie i ekscesach (Eros e Tanatos, 1995).

Inne filmy Mario Salieri Entertainment Group z udziałem Christopha Clarka to: Sogni d’Estate a Riccione (1992; reż. Nicky Ranieri), Inside Gabriella Dari (1992; reż. Nicky Ranieri), Corpi venduti (1994; reż. Sergio Cristaldi), Inside Luana Borgia (1994; reż. Nicky Ranieri) i Sarajevo (1994; reż. Nicky Ranieri).

Gold Pictures/In-X-Cess International Eros Productions Inc. (SCT)

[edytuj | edytuj kod]

Luca Damiano[52] i Joe D’Amato[53] zaangażowali go do roli Aladyna w wysokobudżetowej[17] kostiumowej produkcji Erotyczne marzenia Aladyna (The Erotic Dream of Aladdin X, 1995), za którą otrzymał dwie nagrody jako „Najlepszy aktor europejski” – na European X Festival w Brukseli i Festival Internacional de Cine Erótico de Barcelona.

U Joe D’Amato zagrał też w innych filmach kostiumowych: Złodziejaszki (Donne gioielli e culi belli, 1994), Spiando Simona (Souillures extrêmes/Transex, 1994) jako chłopak Giuly, Baron von Masoch (Il Barone von Masoch, 1995), Seks z duchami (Fantasmi Al Castello/Amazing Sex, 1996) jako turysta, Marqués de Sade (1996) jako wujek de Sade i Latający lekarze (Le Porcone volanti, 1996).

Wystąpił również w realizacjach, których reżyserem był Luca Damiano: Księga tysiąca i jednej nocy (1001 Nights: Esclaves au harem, 1994) jako sułtan Szachrijar, opartej na motywach powieści Alberto Moravii włoskiej produkcji Mężczyzna, który patrzy (Il marito guardone – Sesso spiato, 1994) jako hrabia Yoster, Trzy panie z pokaźnymi udami (Tre Signore A Coscie Larghe / Tres marranas en el harén, 1995) jako podróżnik, który przybywa do królestwa egzotycznej orientalnej księżniczki (Tabitha Cash), Dekameron X (Decameron X, 1995)[54] według Giovanniego Boccaccia oraz jako szekspirowski tytułowy duński książę w dramacie Hamlet – erotyczne rozterki (Amleto-Per Amore di Ophelia, 1996)[55].

Private

[edytuj | edytuj kod]

W 1997 włoski producent Claudio Mattei i jego żona Ivana Bláhová z Bohem Productions w Pradze Šeberov podjęli współpracę z Christophem Clarkiem podczas castingu World Modeling do realizacji dla Private Media Group[56]. Zrealizował m.in.: Przeszkody miłości (Gaia 1: Les obstacles de l’amour, 1997), Włoskie dziedzictwo (Gaia 4: Italian Legacy, 1997), Reportera (Private Gold 18: Reporter, 1997), Ostatnie życzenie (Private Gold 20: Dead Man’s Wish, 1997), Weekend w Bolonii (Private Gaia 3: Weekend in Bologna, 1997) i Aktorki (Private Gaia 6: Profession: Porn Actress, 1998).

Za film Pokusy Clarisse (Private Gaia 5: The Temptations of Clarisse, 1998) z Nikki Anderson był nominowany do AVN Award w kategorii najlepszy reżyser zagraniczny. W Triple X 24 (1997)/I Want to Fuck You in the Toilet (2004) wystąpił w scenie seksu w toalecie z Silvią Saint, a w Private Video Stories 21 (1997) w scenie nad czerwonym stołem bilardowym z Mishi[57]. Zagrał postać Cyklopa w trylogii Private Virtualia: Dark Side: A New Sex Dimension (2002).

Kariera w Stanach Zjednoczonych

[edytuj | edytuj kod]

Przyjaźnił się z amerykańskim aktorem i reżyserem porno Johnem Leslie i jego żoną Kathleen[58]. Wystąpił w amerykańskich filmach Caballero Home Video Lady By Night (1986) z Niną Hartley i Club Ecstasy (1986) z Niną Hartley i Johnem Leslie. Był partnerem Porsche Lynn w filmach hollywoodzkich: parodii Rzymskie wakacje – Barbara Dare’s Roman Holiday (1987) z Barbarą Dare, Grand PriXXX (1987) i Porsche The Girl The Car The Legend (1987). Wziął udział w scenach produkcji Sin City – Sensations (1996) z Jill Kelly i Markiem Davisem, a także Sensations 2 (1996) w scenie w limuzynie z Rebeccą Lord i Tonym Tedeschi.

W 1991 podjął współpracę z amerykańskim producentem i reżyserem Johnem Stagliano, pojawiając się w jego studyjnych filmach pornograficznych[59]. W 1997 John Stagliano poprosił Clarka, by przyłączył się do jego rosnącej grupy reżyserskiej Evil Angel[17][60]. Sekwencja z Christophem Clarkiem i jego dziewczyną Deborah Wells (pod jednym z jej pierwszych pseudonimów jako Noelle Budvar) w filmie Buttman’s European Vacation 1 została nagrana w maju 1991 podczas wizyty Johna Stagliano na festiwalu w Cannes[61]. Film Stagliano w 1992 został uhonorowany AVN Award dla najlepszej realizacji i XRCO Award jako najlepsze wideo roku.

W 1997 Christoph Clark rozpoczął cykl filmów w stylu gonzo dla Evil Angel. Dzięki produkcjom takim jak Euro Angels 11: Pink Tunnels (1998), Euro Angels 8: Tunnels of Love (1998) czy Euro Angels 10: Anal Decadence (1998), opartymi na seksie analnym, wyprodukowanymi przy niskich budżetach i castingach, Clark podbił rynek amerykański i stał się „królem amerykańskiego gonzo”[62]. W marcu 2001 na łamach „Interviú” tytuły tych realizacji zostały opublikowane jako „Najlepsze filmy kina X”[62]. W 2007 Christoph Clark odebrał dwie branżowe nagrody AVN Award w kategoriach: „Najlepsza seria” Obsession i „Najlepsza zagraniczna cała seria” Euro Domination[63], a w 2009 otrzymał AVN Award w kategorii „Najlepszy reżyser zagranicznego niepełnometrażowego filmu” za Nasty Intentions 2 (2008)[64].

W 2012 Christoph Clark wziął udział w dwóch produkcjach Brazzers – Brazzers Worldwide: Budapest 1 i Brazzers Worldwide: Paris[65].

Styl

[edytuj | edytuj kod]

Clark produkował cykle filmów w stylu gonzo[66] i zwykle wchodził w interakcję na ekranie ze swoją ekipą filmową i aktorkami. Jego serie takie jak Euro Angels[17], Beautiful Girls[17], Euro Hardball[17], Big Natural Tits Euro Domination[17], Christoph Clark’s Obsession[17], Swallow[67] i Top Wet Girls[68], które rozpoczęły się w 1997, często przedstawiały seks na krzesłach, balkonach lub blatach, z ciałami do góry nogami lub w nietypowych pozycjach. Dzięki jego sukcesom europejskie produkcje porno zyskały popularność w Stanach Zjednoczonych[69][70].

W 2005 jego cztery produkcje otrzymały nagrodę honorową AVN Award jako jedne z 500 najlepszych filmów dla dorosłych: Euro Angels 10: Anal Decadence (1998), Euro Angels Hardball 1 (1998), Christoph’s Beautiful Girls 17 (2004) i Euro Domination 3 (2005).

Obecność w kulturze masowej

[edytuj | edytuj kod]

Na kinowym ekran zadebiutował jako Cricri w komediodramacie Winorośl widocznego smutku (Pinot simple flic, 1984)[71][72], której operatorem filmowym był nominowany do Oscara za najlepsze zdjęcia Eduardo Serra. W dramacie Francisa Leroia Emmanuelle IV (1984)[73][74][75] u boku Sylvii Kristel i Patricka Bauchau zagrał drugoplanową rolę Alfredo, narzeczonego Marii. Znalazł się też w obsadzie melodramatu Franceski Comencini Annabelle partagée (1991)[76][77].

Gościł w dramacie Dziwka (Yo puta, 2004)[78] według powieści Isabel Pisano z udziałem Daryl Hannah, Denise Richards i Joaquima de Almeidy.

W 2013 był bohaterem teledysku wyprodukowanego przez Chaï Chaï Films do piosenki Brantôme „Hello, Dirty Operator!” (reż. Mathias Mangin i Jonas Parient)[79].

Od 2015 na swoim koncie YouTube, Facebook i Twitter jako Tonton Chris Clark regularnie nagrywał siebie i publikował filmiki wideo[80], gdzie wyrażał swoją opinię, np. o porażce reprezentacji Francji w piłce nożnej[81].

W biograficznym serialu Netflixa Supersex (2024), inspirowanym życiem Rocco Siffrediego (w tej roli Alessandro Borghi), rolę Christopha Clarka jako antagonisty zagrał włoski aktor Giulio Greco[82][83][84]. Premiera światowa tej produkcji miała miejsce podczas 74. Festiwalu Filmowego w Berlinie[85][86].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Podczas wizyty w Marbelli Christoph Clark poznał węgierską aktorkę porno Deborah Wells, która debiutowała u Pierre’a Woodmana[87][88], i dla niej przeprowadził się do Budapesztu. Wells i Clark byli ze sobą związani w latach 1990–1994[89][90]. W międzyczasie razem zagrali w scenach seksu w filmach: Sarah Young’s Private Moments Volume One (1991), Vue sur Maison Close (1991), Roma Connection (1991), Photos Passions (1991), Leather Dreams (1991), Hard Cut 2 (1991), Osmańskie dziewice (Osmanische Sexsklavinnen, 1991), Fucking Holidays (1991), U elle aime (1992) jako Didier Adventures of Misty McKain 2 (1992), Memories of a Lifetime (Viva Italia!, 1992), Sogni d'Estate a Riccione (1992), Lussuria di Donna (1992), Inside Gabriella Dari (1992), porno wersji Blond Venus - Błękitna Wenus (La Venus Bleue, 1993), parodii porno Milczenia owiec - Przestępstwo uwiedzenia (Délit de Séduction, 1993), Tajemnica klasztoru (Il Mistero del Convento (1993), Offertes à tout 4 (1994), pornobaśni Królewna Śnieżka (Hótehénke, 1994, LUX Videó, reż. Kovi), Sarajevo (1994), Corpi venduti (1994), Confessioni Anali (1998) i Hot Shots of Angelica Bella (1999)[91].

Zawarł związek małżeński, ma dwóch synów (ur. 2002 i 2004)[92][5][93], i zamieszkał wraz z rodziną w Egerze[94]. W 2015, po 20 latach małżeństwa, doszło do rozwodu[95]. Osiedlił się w Gödöllő. Dorabiał jako lokaj w prywatnych gospodarstwach domowych[96].

Nagrody i nominacje

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Film Inni wykonawcy Rezultat
1992 Hot d’Or Najlepszy aktor francuski[97] Arena namiętności (Manege der Lüste, 1991) – Wygrana
1993 Najlepszy aktor europejski[98] Sekrety Mozarta (Secrets of Mozart, 1992) – Nominacja
European X Festival (Bruksela, Belgia) Najlepszy aktor europejski – – Nominacja
1994 Impulse d’Oro (Mediolan) Najlepszy aktor francuski[99] – – Wygrana
Hot d’Or Najlepszy aktor europejski[100] Przestępstwo uwiedzenia (Délices et Séduction, 1993) – Wygrana
1995 Najlepszy aktor europejski Obywatel Shane (Citizen Shane, 1994) – Wygrana
European X Festival (Bruksela) Najlepszy aktor europejski[101] Erotyczne marzenia Aladyna (The Erotic Dream of Aladdin X, 1994) – Wygrana
Ninfa – Wygrana
1996 Hot d’Or Najlepszy wschodzący reżyser[102] Młode lubieżne wdowy (Jeunes Veuves Lubriques, 1995) – Wygrana
1998 AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego – wideo[103] Rock 'n' Roll Rocco 2: Backstage Pass (1997) Clarissa Bruni, Elizabeth King, Eva, Heidy Cassini, Illana Moore, Jeanette La Douce, Lenka Veborova, Olga Lovi, Dina Pearl, Regina Sipos, Stephanie Silver, Samantha del Rio, Katarina Martinez, Roberto Malone, Sophie Call, Cassandra, Vivienne Clash, Andrea Nobili, Andrea Spider, Francesco Malcom, Jean-Yves Le Castel, Pavel Sahaj, Richard Langin, Robert Rosenberg, Rocco Siffredi i Silvio Evangelista Nominacja
Prague Erotica Sex (Czechy) Najlepszy aktor europejski Obywatel Shane (Citizen Shane, 1994) – Wygrana
1999 AVN Award Najlepszy reżyser zagraniczny Pokusy Clarisse (Private Gaia 5: The Temptations of Clarisse, 1998) – Nominacja
Najlepsze zagraniczne wideo Euro Angels 2 (1997)
Euro Angels 3 (1997)
Euro Angels 8: Tunnels of Love (1998) 		– Nominacja
Najlepsze zagraniczne wideo[104] Euro Angels 10: Anal Decadence (1998) – Wygrana
Najlepszy wykonawca roku[105] – – Nominacja
Najlepsza scena seksu analnego - wideo Buttman in Budapest (1998) Nikki Anderson i Andrew Youngman Nominacja
Najlepsza scena seksu w zagranicznej produkcji wideo Euro Angels 4 (1998) Ispahan, Vanda Vitus i Yves Baillat Nominacja
2000 Hot d’Or Najlepszy aktor europejski[106] Obywatel Shane (Citizen Shane, 1994) – Nominacja
Najlepsza europejska realizacja Euro Angels 19 (1999) – Nominacja
AVN Award Wykonawca roku[107] – – Nominacja
Najlepsze zagraniczne wideo[107] Euro Angels 14: Nuttin' Butt (1999) – Nominacja
Euro Angels Hardball 3: Anal Therapy (1999) – Nominacja
Najlepsza scena seksu w produkcji zagranicznej[107] Nikki Anderson i Daniella Rush Nominacja
Najlepsza zagraniczna taśma winietowa[107] – Nominacja
Euro Angels 14: Nuttin' Butt (1999) – Nominacja
2001 AVN Award Najlepsza scena seksu w obcojęzycznej wersji[108] Obsesja Laury (L’Obsession de Laure, 1996) Nikita Nominacja
Prague Erotica Sex (Czechy) Najlepszy aktor europejski – Złota Gwiazda (Zlatá Hvězda) Ku Klux Klan (KKK – storie violente dell’America di ieri, 2000) – Nominacja
2002 AVN Award Najlepszy wykonawca roku[109] – – Nominacja
Najlepszy reżyser realizacji zagranicznej[109] Euro Angels Hardball 11: Analholics (2001) – Nominacja
Najlepsza scena seksu analnego – wideo[109] Buttman’s Butt Freak 3 (2001) Laura Black Nominacja
Najlepsza scena seksu w produkcji zagranicznej[109] A Bevy of Blondes (2001) Sophie Angel Nominacja
Najlepsza scena seksu w parze – wideo[109] Christal Nominacja
Hall of Fame (Aleja Sław)[110] – – Wygrana
Najlepsze wideo zagraniczne[111] seria Euro Angels Hardball – Wygrana
Najlepszy zagraniczny film pełnometrażowy[111] Christoph’s Beautiful Girls (2001) – Wygrana
2003 AVN Award Najlepsza zagraniczna winieta taśmy[112] Euro Angels Hardball 16: Anal Training (2002) – Nominacja
Najlepszy zagraniczny wykonawca roku[112] – – Nominacja
Najlepszy reżyser realizacji zagranicznej[112] Christoph’s Beautiful Girls 4 (2002) – Nominacja
Najlepsza zagraniczna winieta serii[113] Euro Angels Hardball – Wygrana
2004 AVN Award Najlepsza scena seksu w zagranicznej produkcji[114] Euro Angels Hardball 19: Reverse Gang Bang Edition (2002) Carmen, Kelli, Leslie, Jennifer Cool, Lucy Lee, Allison More, Tina Wagner, Vivienne Laroche i Greg Centauro Nominacja
Najlepsza zagraniczna realizacja[114] – Nominacja
Christoph’s Beautiful Girls 8 (2003) – Nominacja
Najlepsza zagraniczna seria[114] Beautiful Girls
Euro Angels Hardball 		– Nominacja
Najlepszy reżyser realizacji zagranicznej[114] Euro Angels Hardball 20: DP Mania (2003) – Nominacja
2005 AVN Award Najlepsza zagraniczna seria[115] Euro Angels Hardball – Nominacja
2006 AVN Award Najlepszy reżyser zagranicznej realizacji[116] Euro Domination 4 (2005) – Nominacja
Najlepsza zagraniczna realizacja[116] – Nominacja
Najlepsza zagraniczna seria[116] Euro Angels Hardball (2005) – Nominacja
Najlepsza zagraniczna seria[117] Euro Domination (2005) – Wygrana
Najlepszy film długometrażowy o tematyce oralnej[116] Christoph Clark’s Swallow (2005) – Nominacja
Rog Reviews Critic’s Choice Award Najlepszy reżyser[118] – – Nominacja
Najlepszy film długometrażowy[118] Christoph Clark’s Obsession (2006) – Nominacja
2007 AVN Award Najlepsza zagraniczna realizacja[119][120] – Wygrana
Najlepszy reżyser zagranicznej realizacji[121] – Nominacja
Najlepsza zagraniczna realizacja[122] Euro Domination 7 (2006) – Nominacja
Najlepsza zagraniczna cała seria[63][122] Angel Perverse – Nominacja
Najlepsza zagraniczna cała seria[123][120] Euro Domination (2006) – Wygrana
VOD Awards (Video On Demand) Najlepszy film zagraniczny Big Natural Tits 15 (2006) – Nominacja
2008 AVN Award Najlepszy reżyser filmu zagranicznego[124] Angel Perverse 8 (2007) – Nominacja
Najlepsza zagraniczna realizacja[125] – Wygrana
XRCO Award Hall of Fame (Aleja Sław)[126] – – Wygrana
2009 AVN Award Najlepszy reżyser zagranicznego filmu niepełnometrażowego[127] Nasty Intentions 2 (2008) – Wygrana
Hot d’Or Najlepszy reżyser europejskiej produkcji gonzo[128][129] Angel Perverse (2008) – Wygrana
2010 AVN Award Najlepsza realizacja o dużych biustach[130] Big Natural Tits 21 (2008) – Nominacja
Najlepsza realizacja zagraniczna[131] Bobbi Violates Europe (2009) – Wygrana
Najlepszy reżyser produkcji zagranicznej[132] Anita Pearl is Fresh on Cock (2008) – Nominacja
2011 AVN Award Najlepsza realizacja zagraniczna[133] Russian Angels 2 (2009) – Nominacja
Angel Perverse 15 (2010) – Nominacja
2012 AVN Award Najlepszy reżyser filmu zagranicznego[132] Angel Perverse 18 (2010) – Nominacja
Najlepsza realizacja zagraniczna[134] Christoph Meets the Angels 1 (2011) – Nominacja
Najlepsza realizacja orgii/gangbangu[134] Orgy: The XXX Championship 1 (2011) – Nominacja
XBIZ Award Najlepsza europejska realizacja niefabularna[135] Angel Perverse 20 (2011) – Nominacja
2013 AVN Award Najlepszy reżyser niefabularnego filmu zagranicznego[136] Jessie Volt is my Sexy Toy (2012) – Nominacja
Sex Awards Ulubiony reżyser[132] – – Nominacja
XBiz Award Europejski reżyser roku[137] – – Nominacja
Europejska niefabularna realizacja roku[137] Angel Perverse 24 (2012) – Nominacja
Top Wet Girls 12 (2012) – Nominacja
2014 AVN Award Najlepszy reżyser filmu zagranicznego[138] I’m Your Bitch: Lyen (2013) – Nominacja
Najlepszy pokaz gwiazd[138] – Nominacja
Najlepsza realizacja fetyszu stóp/nóg[138] Feet Pleasure (2012) – Nominacja
Najlepsza europejska niefabularna forma filmowa[138] Christoph’s Anal Attraction (2013) – Nominacja
XBIZ Award Europejska realizacja niefabularna roku[139] – Nominacja
Europejski reżyser roku[139] – – Nominacja
2015 AVN Award Wykonawca zagraniczny roku[140] – – Nominacja
XBIZ Award Europejski reżyser roku[141] – – Nominacja
Wykonawca zagraniczny roku[141] – – Nominacja
Nightmoves Award Najlepszy reżyser filmu niepełnometrażowego[142] – – Nominacja
Nightmoves Fan Award Najlepszy reżyser filmu niepełnometrażowego[132] – – Nominacja
2016 XBiz Award Reżyser zagraniczny roku[143] – – Nominacja
Niepełnometrażowa realizacja zagraniczna roku[144] Christoph’s Anal Attraction 4 (2014) – Nominacja
2017 AVN Award Najlepszy reżyser zagraniczny[145] Christoph’s Anal Attraction 6 (2015) – Nominacja
XBIZ Award Niepełnometrażowa realizacja zagraniczna roku[146] Fuck My Ass #6 (2016) – Nominacja

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Christoph Clark w bazie IMDb (ang.)
  2. ↑ a b c d e Christoph Clark w serwisie IAFD
  3. ↑ a b Tonton L’Unique. Instagram. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-03)]. (fr.).
  4. ↑ a b Christoph Clark w serwisie Adult Film Database
  5. ↑ a b c Profile Christoph Clark. MySpace. (ang.).
  6. ↑ a b c d Christoph Clark Pornstar Bio. DDFNetwork.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-02)]. (ang.).
  7. ↑ a b Lo Zoo di 105. facebook, 10 lipca 2018. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-07)]. (wł.).
  8. ↑ Christoph Clark. Bússola do Terror, 2018-02-10. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-10)]. (port.).
  9. ↑ AVN Awards Past Winners. AVN. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-04)]. (ang.).
  10. ↑ David Sullivan: XRCO Announces 2008 Award Winners. AVN, 2008-05-01. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  11. ↑ Christoph Clark Pictures. FanPix.Net. (ang.).
  12. ↑ Christoph Clark kimdir ve hakkında bilgi. Türkçe Bilgi. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-21)]. (tur.).
  13. ↑ Tonton Clark. Facebook. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-08)]. (ang.).
  14. ↑ a b c Interview Christoph Clark. Sextrends Magazin. [dostęp 2015-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)]. (niem.).
  15. ↑ Avant de faire du X j,etais (photo) apres je suis devenu un saint. Twitter. [dostęp 2015-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  16. ↑ Riccardo Zamunaro: Supersex, il fotoromanzo pornoalieno. Yanez, 2019-05-14. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-08)]. (wł.).
  17. ↑ a b c d e f g h i j Christoph Clark Biography. EvilAngel.com. (ang.).
  18. ↑ a b Ernest: Entretien avec Christophe Clark, acteur et réalisateur classé X. Marc Dorcel, 2009-07-29. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-16)]. (fr.).
  19. ↑ Lenzl4/Szwajcaria: Online: Interview Christoph Clark. Orgazmik, październik 2003. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  20. ↑ Jean–Pierre Armand: Cocktail explosif: 1/3 porno, 1/3 show biz, 1/3 politique. Chema Production, 2002-05-22. ISBN 978-2-914975-00-1.
  21. ↑ Apprendiste viziose (1985). Internet Adult Film Database. (ang.).
  22. ↑ Phil Hardy: The BFI Companion to Crime. University of California Press. [dostęp 2016-08-16]. (ang.).
  23. ↑ Intim Kontakt privat (1985). egafd.com. [dostęp 2020-06-03]. (ang.).
  24. ↑ Supersex 181. Vdocuments.site. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-13)]. (ang.).
  25. ↑ Supersex #175. superzeta.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-13)]. (wł.).
  26. ↑ Selection of Porn Magazines with Sexstar Christopher Clark. PornStarSexMagazines.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-03)]. (ang.).
  27. ↑ Ele é bem conhecido entre os fãs de pornografia Francesa. Hiper CECG&B, 2017-11-08. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-10)]. (port.).
  28. ↑ Marco Aragno: Milly D’abbraccio, chi è, quanti anni ha, i film. Teleclubitalia, 2020-01-14. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-23)]. (wł.).
  29. ↑ Sweet & Perverse Milly. Blu-ray Disc Association. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-12-28)]. (ang.).
  30. ↑ Christoph Clark. Blog Multibússola, 10 maja 2021. [dostęp 2021-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-22)]. (port.).
  31. ↑ Maximum Perversum 61: Lust und Crime und harte Toure (1996). PiXhost. [dostęp 2020-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-11)]. (ang.).
  32. ↑ Maximum Perversum #61 - Lust & Crime & Harte Touren. PornoLab.Net. [dostęp 2020-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-11)]. (ros.).
  33. ↑ a b Vintage & Classic Porn Movies/ Videos (60s-90s). Top Board. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  34. ↑ Rebecca The Lady Of Desire. Minerva Pictures International. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-29)]. (ang.).
  35. ↑ Rebecca la signora del desiderio. ttsteroids.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-29)]. (ang.).
  36. ↑ The Last Train. Sexuria.net. [dostęp 2024-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-19)]. (ang.).
  37. ↑ Cannes, trionfo italiano al festival del porno. il Repubblica. [dostęp 2015-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (wł.).
  38. ↑ Daddy’s Birthday Present Loren Minardi. twitter. [dostęp 2017-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  39. ↑ DXK - film 2011. AlloCiné. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (fr.).
  40. ↑ Mike Morris: 21 Best French Porn Stars. EuroSexScene.com, 2022-01-21. [dostęp 2023-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-16)]. (ang.).
  41. ↑ Des femmes pour gourpanof. akuly-pera.ru. [dostęp 2017-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-30)]. (ros.).
  42. ↑ El perfume de Mathilde. Historias del porno, 2020-08-20. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-17)]. (hiszp.).
  43. ↑ Festival De L‘Erotisme und European-X-Awards 2004. German-Adult-News. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-04)]. (niem.).
  44. ↑ La princesa y la puta. Historias del porno, 2021-01-16. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-17)]. (hiszp.).
  45. ↑ El deseo en la piel. Historias del porno, 2020-11-20. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-17)]. (hiszp.).
  46. ↑ Citizen Shane. Historias del porno, 2020-11-10. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-10)]. (hiszp.).
  47. ↑ Papagalli (1992). DinoVision. [dostęp 2015-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (niem.).
  48. ↑ Christoph Clark. Fdb. (cz.).
  49. ↑ Hot d’or 1992. facebook. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  50. ↑ Bob Malone Hot d’or 1992. facebook. [dostęp 2022-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-18)]. (ang.).
  51. ↑ Roma Connection. Historias del porno, 2021-03-10. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-17)]. (hiszp.).
  52. ↑ Luca Damiano. MYmovies. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (wł.).
  53. ↑ Joe D’Amato. MYmovies. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (wł.).
  54. ↑ Christoph Clark. ČSFD.cz. [dostęp 2017-02-27]. (cz.).
  55. ↑ Christoph Clark Porn Star. ExcaliburFilms.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-28)]. (ang.).
  56. ↑ The World Modeling Agency of the Czech Republic. AVN, 1998-06-02. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-31)]. (ang.).
  57. ↑ Mishi Fucks Over the Pool Table. Private Media Group. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-20)]. (ang.).
  58. ↑ Dan Miller: Industry Honors John Leslie at Moving Memorial. XBIZ.com, 2010-12-16. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  59. ↑ Lisa Z. Sigel: International exposure: perspectives on modern European pornography, 1800-2000. Rutgers University Press, 2005, s. 179. ISBN 0-8135-3519-0.
  60. ↑ Violet Blue: The Smart Girl’s Guide to Porn. Cleis Press, 2006, s. 88. ISBN 1-57344-247-X.
  61. ↑ Buttman: Vacaciones en Europa. Historias del porno, 2021-01-29. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-16)]. (hiszp.).
  62. ↑ a b La llegada del DVD: Clark conquista de América. Historias del porno, 2020-11-17. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-16)]. (hiszp.).
  63. ↑ a b AVN Awards 2007-01-14. luba-love.com. (ros.).
  64. ↑ Christoph Clark Awards. Adult Industry Awards Database. (ang.).
  65. ↑ Brazzers Worldwide: Paris. Porn-s Signup. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-21)]. (ang.).
  66. ↑ Porn’s dirtiest girl cleans up. Brisbane Times. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  67. ↑ Christoph Clark personality profile Filmografia in DVD. SearchExtreme.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-13)]. (ang.).
  68. ↑ David Sullivan: Evil Angel Debuts Christoph Clark’s New Girl/Girl Series. AVN, 2008-08-12. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  69. ↑ Sebastian Stodolak: Węgry - stolica światowego przemysłu porno. Tutaj zarabia się fortunę. Forsal.pl, 2016-04-24. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (pol.).
  70. ↑ Violet Blue: The Smart Girl’s Guide to Porn, str. 88. Cleis Press, 2006. ISBN 1-57344-247-X.
  71. ↑ Pinot simple flic (1984 w bazie IMDb (ang.)
  72. ↑ Male Performers: Christophe Clark. Woodman Forum. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-16)]. (ang.).
  73. ↑ Gilbert Grosso in Emmanuelle IV. HotFlick Net. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-10)]. (ang.).
  74. ↑ Christoph Clark. Listal. (ang.).
  75. ↑ Critique de Emmanuelle 4. AlloCiné. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (fr.).
  76. ↑ Annabelle partagée (1991) w bazie IMDb (ang.)
  77. ↑ Christoph Clark. notreCinema. (fr.).
  78. ↑ Christoph Clark w bazie Filmweb
  79. ↑ A proposito. it.ulule.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  80. ↑ Clark Chris. facebook.com. (ang.).
  81. ↑ L'analyse de la défaite des Bleus face à l’Allemagne par un ancien acteur porno amuse le web. L'Indépendant. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (fr.).
  82. ↑ Giulia Bianconi: Giulio Greco: “La sessualità è ancora un tabù, questa serie può aiutare a rompere le barriere”. Cinecittà News, 2024-03-03. [dostęp 2024-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-02)]. (wł.).
  83. ↑ Mattia Pasquini: Oggi su Netflix è il giorno di Supersex: chi è Christoph Clark, il rivale di Rocco Siffredi. Style, 2024-03-06. [dostęp 2024-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-02)]. (wł.).
  84. ↑ Emma Asperti: Giulio Greco, dai primi passi in tv alla serie Netflix “Supersex”. ManInTown, 2024-03-07. [dostęp 2024-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-16)]. (wł.).
  85. ↑ Nick Vivarelli: Welcome to ‘Supersex’: Why Porn Icon Rocco Siffredi Brought His True Story and More Than 40 ‘Boundary-Pushing’ Sex Scenes to Netflix. „Variety”, 2024-02-20. [dostęp 2024-02-17]. (ang.).
  86. ↑ Gustavo Turner: Rocco Siffredi’s Netflix Bio Series 'Supersex' Premieres at Berlin Film Festival. Xbiz, 2024-02-23. [dostęp 2024-02-25]. (ang.).
  87. ↑ „Hot-Vidéo” nr 176, czerwiec 2005, Informacje biograficzne o Deborah Wells, str. 155
  88. ↑ Do you like Deborah Wells and Christoph Clark?. FamousFix. (ang.).
  89. ↑ Deborah Wells DVD Shop. zagrebnights.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  90. ↑ Deborah Wells Dating History. FamousFix. (ang.).
  91. ↑ Christopher Clark. x-star.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ros.).
  92. ↑ @clark090258; Father of 2 gorgeous sons. Twitter. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-08)]. (ang.).
  93. ↑ Dzieci, najpiękniejsza rzecz na świecie. Instagram. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-03)]. (fr.).
  94. ↑ John Nadler: ‘X’ Marks The Spot. „Variety”, 1995-10-09. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  95. ↑ “Le Gentleman du X” alias tonton pour les intimes. T83. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-16)]. (fr.).
  96. ↑ Gilbert Grosso. LinkedIn. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-16)]. (węg.).
  97. ↑ „Hot Vidéo”, Special Cannes +, Nr 33, czerwiec 1992
  98. ↑ „Hot Vidéo”, Special Hot D’Or ’93, Nr 44, czerwiec 1993
  99. ↑ Porno contro hard in Palio L’Oscar. la Repubblica.it, 8 września 1994. [dostęp 2024-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-05)]. (wł.).
  100. ↑ „Hot Vidéo”, Special Hot D’Or ’94, Nr 55/czerwiec 1994
  101. ↑ Pino Farinotti, Il Farinotti. Dizionario 2007, San Paolo Edizioni, 2006
  102. ↑ Les cérémonies des Hot d’Or. Hotvideo.fr. [dostęp 2021-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-25)]. (fr.).
  103. ↑ History: The 1998 AVN Awards Show, Official Program, Van Nuys, California: AVN Publications, Inc., 1998-01-09
  104. ↑ Euro Angels 10. Adult Industry Awards Database. [dostęp 2023-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-31)]. (ang.).
  105. ↑ 1999 AVN Awards Winners, Adult Video News. Van Nuys, CA: AVN Publications, Inc. (1999-03-01). 15 (3): 56–58. marzec 1999. ISSN 0883-7090
  106. ↑ 2000 Hot d’or Nominations Are In. avn.com. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).
  107. ↑ a b c d AVN 2000 Nominations. AVN. [dostęp 2021-05-29]. (ang.).
  108. ↑ 2001 AVN Award nominees. AVNAwards.com. [dostęp 2022-03-14]. (ang.).
  109. ↑ a b c d e 2002 AVN Award nominees. AVNAwards.com. [dostęp 2022-03-14]. (ang.).
  110. ↑ Hall of Fame. AVN. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-04)]. (ang.).
  111. ↑ a b 2002 AVN Award winners and categories. AVN. [dostęp 2006-12-14]. (ang.).
  112. ↑ a b c 2003 AVN Awards Nominees. AVN. [dostęp 2022-04-24]. (ang.).
  113. ↑ Heidi Pike-Johnson: 2003 AVN Awards Winners Announced. AVN. [dostęp 2003-01-21]. (ang.).
  114. ↑ a b c d Nominations for 2004 AVN Awards Show. AVN. [dostęp 2023-07-31]. (ang.).
  115. ↑ AVN Awards 2005. AVN. [dostęp 2023-07-15]. (ang.).
  116. ↑ a b c d AVN Awards 2006. AVN. [dostęp 2018-07-15]. (ang.).
  117. ↑ 2006 AVN Awards Winners. AVN. [dostęp 2021-07-15]. (ang.).
  118. ↑ a b 2006 Rog Reviews Critic’s Choice Award Nominees. AdultDVDTalk, 2006-12-28. [dostęp 2023-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-22)]. (ang.).
  119. ↑ AVN Awards 2007. luba-love.livejournal.com. [dostęp 2018-07-15]. (ros.).
  120. ↑ a b Bob Preston: 'Manhunters,' 'Corruption' Big Winners at 2007 AVN Awards. xbiz.com, 2007-06-15. [dostęp 2022-03-06]. (ang.).
  121. ↑ AVN Awards Nominees. AVN, 13 stycznia 2007. [dostęp 2024-05-04]. (ang.).
  122. ↑ a b AVN Awards 2007 Nominees. AVN, 14 listopada 2006. [dostęp 2024-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-05-12)]. (ang.).
  123. ↑ AVN Awards 2007 Winning. LiveJournal. [dostęp 2018-07-15]. (ros.).
  124. ↑ Christoph Clark Awards. FamousFix. [dostęp 2020-12-02]. (ang.).
  125. ↑ Angel Perverse 8 (2007). Award-Winning Adult Movies. [dostęp 2021-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-22)]. (ang.).
  126. ↑ PM, XRCO Awards A Big Hit, Organizers Say [online], XBIZ.com, 8 maja 2008 [dostęp 2017-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-21] (ang.).
  127. ↑ David Sullivan, 2009 AVN Award-Winners Announced [online], AVN.com, 11 stycznia 2009 [dostęp 2015-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-14] (ang.).
  128. ↑ Paul Jérôme: Les catégories des Hot d’Or 2009. Hotvideo.fr, 21 sierpnia 2009. [dostęp 2021-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-25)]. (fr.).
  129. ↑ 11ème cérémonie des Hot d’Or. hot-dor.fr. [dostęp 2024-04-07]. (fr.).
  130. ↑ Nominations for 2010 AVN Awards Announced. AVN.com. [dostęp 2016-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  131. ↑ Bobbi Violates Europe (2009). Award-Winning Adult Movies. [dostęp 2021-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-22)]. (ang.).
  132. ↑ a b c d Christoph Clark Director. iafd.com. [dostęp 2019-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-18)]. (ang.).
  133. ↑ Sharan Street: Nominations for the 2011 AVN Awards Announced. AVN. [dostęp 2010-11-29]. (ang.).
  134. ↑ a b Peter Warren: AVN Awards 2012: The Nominees. AVN. (ang.).
  135. ↑ The Nominees for the 2012 XBIZ Awards have been announced. RebelMayhem. [dostęp 2023-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-04)]. (ang.).
  136. ↑ 2013 AVN award nominees. Creative Loafing. [dostęp 2012-12-04]. (ang.).
  137. ↑ a b Dan C.: 2013 XBIZ Award Nominees Announced. Die-Screaming. (ang.).
  138. ↑ a b c d 2014 AVN Award Nominees. Creative Loafing. (ang.).
  139. ↑ a b Dan C.: 2014 XBIZ Award Nominees Announced. Die-Screaming. [dostęp 2013-11-20]. (ang.).
  140. ↑ Dan C.: 2015 AVN Awards Nominees Announced. Die-Screaming. [dostęp 2014-11-21]. (ang.).
  141. ↑ a b Lila Gray (2014-11-11): XBIZ Announces Movies & Production Nominees for 2015 XBIZ Awards. XBIZ.com. [dostęp 2017-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  142. ↑ TRPWL (2015-07-15): 2015 NightMoves Award Show National Ballot. The Real Porn WikiLeaks. [dostęp 2017-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).
  143. ↑ Evil Angel Celebrates 86 Nominations for the 2016 XBIZ Awards. xbiz.com. [dostęp 2019-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-25)]. (ang.).
  144. ↑ Dan C.: The 2016 XBIZ Award Nominations Have Been Announced. Die-Screaming, 2015-11-18. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-25)]. (ang.).
  145. ↑ John Roland (2016-11-19): Nominations for 2017 AVN Awards Announced. AVN. [dostęp 2017-03-20]. (ang.).
  146. ↑ Rhett Pardon (2016-11-17): XBIZ Announces Finalist Nominees for 2017 XBIZ Awards. XBIZ.com. [dostęp 2017-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-21)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Lisa Z. Sigel: International exposure: perspectives on modern European pornography, 1800-2000. Rutgers University Press, 2005. ISBN 0-8135-3519-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Christoph_Clark&oldid=74879648”