Chlorek radu
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
RaCl2 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa |
296,09 g/mol | ||||||||||||||||||
Wygląd |
bezbarwne, krystaliczne ciało stałe[1] | ||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||||||||
Inne aniony | |||||||||||||||||||
Inne kationy | |||||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Chlorek radu, RaCl2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i radu. Jest pierwszym, otrzymanym w czystej postaci, związkiem radu. Pierwszą próbkę radu otrzymali Maria Skłodowska-Curie i André-Louisem Debierne w wyniku elektrolizy tego chlorku na katodzie rtęciowej[3]. Jest silnie trujący.
Otrzymywanie
[edytuj | edytuj kod]Chlorek radu krystalizuje z roztworu w postaci dihydratu. Może zostać odwodniony poprzez ogrzewanie w temperaturze 100 °C przez godzinę na powietrzu, a potem jeszcze przez pięć i pół godziny w 520 °C w atmosferze argonu[4].
Można go otrzymać przez przepuszczenie suchego chlorowodoru nad podgrzewanym bromkiem radu lub przez przepuszczenie tego samego gazu nad odwodnionym siarczanem radu.
Właściwości
[edytuj | edytuj kod]Chlorek radu jest bezbarwną substancją krystaliczną, która wykazuje niebieskozieloną luminescencję, szczególnie podczas ogrzewania. Przechowywany przez dłuższy czas żółknie, a jeśli jest zanieczyszczony jonami baru, przybiera różowy kolor. W porównaniu do innych chlorków metali ziem alkalicznych słabiej rozpuszcza się w wodzie (w temperaturze 20 °C rozpuszcza się 245 g na litr rozpuszczalnika).
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Jest używany w początkowych etapach oddzielania radu od baru podczas ekstrakcji z blendy smolistej[5]. W medycynie jest wykorzystywany do produkcji radonu stosowanego do leczenia nowotworów.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 5.
- ↑ Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 6.
- ↑ Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 3.
- ↑ F. Weigel , A. Trinkl , Zur Kristallchemie des Radiums: I. Die Halogenide des Radiums, „Radiochimica Acta”, 9 (1), 1968, s. 36–41, DOI: 10.1524/ract.1968.9.1.36 [dostęp 2024-11-20] (niem.).
- ↑ M. Curie, A. Debierne, Sur le radium métallique, „Comptes rendus hebdomadaires des séances de l'Académie des sciences”, 151, 1910, s. 523–525 [dostęp 2024-11-20] (fr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- H.W. Kirby, Murrell L. Salutsky: The Radiochemistry of Radium. Subcommittee on Radiochemistry, National Academy of Sciences, 1964.
- Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. Wyd. 8. Berlin: Verlag Chemie, 1928, s. 60–61.
- Gmelin Handbuch der anorganischen Chemie. Wyd. 8. T. 2 Suplement. Berlin: Springer, 1977, s. 362–364.