uitbuiten

Dutch

Etymology

From uit (“out, fully”) +‎ buit (“loot, profit”) +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌbœy̯.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧bui‧ten

Verb

uitbuiten

1. to exploit, to take advantage of, to benefit abusively from

Conjugation

Conjugation of uitbuiten (weak, separable)
infinitive	uitbuiten
past singular	buitte uit
past participle	uitgebuit
infinitive	uitbuiten
gerund	uitbuiten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	buit uit	buitte uit	uitbuit	uitbuitte
2nd person sing. (jij)	buit uit	buitte uit	uitbuit	uitbuitte
2nd person sing. (u)	buit uit	buitte uit	uitbuit	uitbuitte
2nd person sing. (gij)	buit uit	buitte uit	uitbuit	uitbuitte
3rd person singular	buit uit	buitte uit	uitbuit	uitbuitte
plural	buiten uit	buitten uit	uitbuiten	uitbuitten
subjunctive sing.1	buite uit	buitte uit	uitbuite	uitbuitte
subjunctive plur.1	buiten uit	buitten uit	uitbuiten	uitbuitten
imperative sing.	buit uit
imperative plur.1	buit uit
participles	uitbuitend	uitgebuit
1) Archaic.

Derived terms

• uitbuiter
• uitbuiting

Anagrams

• buiten uit