bíta

See also: Appendix:Variations of "bita"

Faroese

Etymology

From Old Norse bíta, from Proto-Germanic *bītaną, from Proto-Indo-European *bʰeyd- (“to split”).

Verb

bíta (third person singular past indicative beit, third person plural past indicative bitu, supine bitið)

1. to bite

Conjugation

Conjugation of bíta (group v-35)
infinitive	bíta
supine	bitið
participle (a26)1	bítandi	bitin
	present	past
first singular	bíti	beit
second singular	bítur	beitst
third singular	bítur	beit
plural	bíta	bitu
	imperative
singular	bít!
plural	bítið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse bíta, from Proto-Germanic *bītaną, from Proto-Indo-European *bʰeyd- (“to split”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpiːta/
• Rhymes: -iːta

Verb

bíta (strong verb, third-person singular past indicative beit, third-person plural past indicative bitu, supine bitið)

1. to bite someone or something [with accusative]
2. (of insects) to sting [with accusative]

   Synonym: stinga

3. (intransitive, of swords or knives) to be sharp, to cut

Conjugation

bíta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að bíta
supine (sagnbót)		bitið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bítandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég bít	við bítum	present (nútíð)	ég bíti	við bítum
	þú bítur	þið bítið		þú bítir	þið bítið
	hann, hún, það bítur	þeir, þær, þau bíta		hann, hún, það bíti	þeir, þær, þau bíti
past (þátíð)	ég beit	við bitum	past (þátíð)	ég biti	við bitum
	þú beist	þið bituð		þú bitir	þið bituð
	hann, hún, það beit	þeir, þær, þau bitu		hann, hún, það biti	þeir, þær, þau bitu
imperative (boðháttur)	bít (þú)	bítið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bíttu	bítiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bítast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að bítast
supine (sagnbót)		bitist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bítandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég bíst	við bítumst	present (nútíð)	ég bítist	við bítumst
	þú bíst	þið bítist		þú bítist	þið bítist
	hann, hún, það bíst	þeir, þær, þau bítast		hann, hún, það bítist	þeir, þær, þau bítist
past (þátíð)	ég beist	við bitumst	past (þátíð)	ég bitist	við bitumst
	þú beist	þið bitust		þú bitist	þið bitust
	hann, hún, það beist	þeir, þær, þau bitust		hann, hún, það bitist	þeir, þær, þau bitust
imperative (boðháttur)	bíst (þú)	bítist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bístu	bítisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bitinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bitinn	bitin	bitið		bitnir	bitnar	bitin
accusative (þolfall)	bitinn	bitna	bitið		bitna	bitnar	bitin
dative (þágufall)	bitnum	bitinni	bitnu		bitnum	bitnum	bitnum
genitive (eignarfall)	bitins	bitinnar	bitins		bitinna	bitinna	bitinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bitni	bitna	bitna		bitnu	bitnu	bitnu
accusative (þolfall)	bitna	bitnu	bitna		bitnu	bitnu	bitnu
dative (þágufall)	bitna	bitnu	bitna		bitnu	bitnu	bitnu
genitive (eignarfall)	bitna	bitnu	bitna		bitnu	bitnu	bitnu

Derived terms

• bíta af sér
• bíta á jaxlinn
• bíta frá sér
• bíta gras
• bíta í sig
• bíta í það súra epli
• bítast
• hægt og bítandi

 

See also

• bit

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *bītaną, from Proto-Indo-European *bʰeyd- (“to split”).

Compare Old English bītan (English bite), Old Frisian bīta (West Frisian bite), Old Saxon bītan (Low German bieten), Old High German bīzan (German beißen), Gothic 𐌱𐌴𐌹𐍄𐌰𐌽 (beitan).

Verb

bíta

1. to bite

Conjugation

Conjugation of bíta — active (strong class 1)

infinitive	bíta
present participle	bítandi
past participle	bitinn
indicative	present	past
1st-person singular	bít	beit
2nd-person singular	bítr	beizt
3rd-person singular	bítr	beit
1st-person plural	bítum	bitum
2nd-person plural	bítið	bituð
3rd-person plural	bíta	bitu
subjunctive	present	past
1st-person singular	bíta	bita
2nd-person singular	bítir	bitir
3rd-person singular	bíti	biti
1st-person plural	bítim	bitim
2nd-person plural	bítið	bitið
3rd-person plural	bíti	biti
imperative	present
2nd-person singular	bít
1st-person plural	bítum
2nd-person plural	bítið

Conjugation of bíta — mediopassive (strong class 1)

infinitive	bítask
present participle	bítandisk
past participle	bitizk
indicative	present	past
1st-person singular	bítumk	bitumk
2nd-person singular	bízk	beizk
3rd-person singular	bízk	beizk
1st-person plural	bítumsk	bitumsk
2nd-person plural	bítizk	bituzk
3rd-person plural	bítask	bitusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	bítumk	bitumk
2nd-person singular	bítisk	bitisk
3rd-person singular	bítisk	bitisk
1st-person plural	bítimsk	bitimsk
2nd-person plural	bítizk	bitizk
3rd-person plural	bítisk	bitisk
imperative	present
2nd-person singular	bízk
1st-person plural	bítumsk
2nd-person plural	bítizk

Descendants

• Icelandic: bíta
• Faroese: bíta
• Norwegian Nynorsk: bita; (dialectal) bida
• Elfdalian: baita
• Old Swedish: bīta
  • Swedish: bita
  • Scanian: bída
• Old Danish: bītæ
  • Danish: bide
    • Norwegian Bokmål: bite
• Gutnish: bäite