afscheiden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afscheden, from Old Dutch *afskeithan, from Proto-West Germanic *abaskaiþan, from Proto-Germanic *abaskaiþaną. Equivalent to af +‎ scheiden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfsxɛi̯də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧schei‧den

Verb

afscheiden

1. (transitive) to separate
2. (transitive, physiology) to secrete

Conjugation

Conjugation of afscheiden (weak with strong past participle, separable)
infinitive	afscheiden
past singular	scheidde af
past participle	afgescheiden
infinitive	afscheiden
gerund	afscheiden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	scheid af	scheidde af	afscheid	afscheidde
2nd person sing. (jij)	scheidt af, scheid af2	scheidde af	afscheidt	afscheidde
2nd person sing. (u)	scheidt af	scheidde af	afscheidt	afscheidde
2nd person sing. (gij)	scheidt af	scheidde af	afscheidt	afscheidde
3rd person singular	scheidt af	scheidde af	afscheidt	afscheidde
plural	scheiden af	scheidden af	afscheiden	afscheidden
subjunctive sing.1	scheide af	scheidde af	afscheide	afscheidde
subjunctive plur.1	scheiden af	scheidden af	afscheiden	afscheidden
imperative sing.	scheid af
imperative plur.1	scheidt af
participles	afscheidend	afgescheiden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• uitscheiden

Derived terms

• afscheiding

Anagrams

• scheiden af