Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ψευδοπλούταρχος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η ονομασία Ψευδοπλούταρχος αποδίδεται στους αγνώστους συγγραφείς των ψευδεπίγραφων έργων που παλαιότερα αποδίδονταν στον Πλούταρχο. Κάποια από τα έργα αυτά συμπεριλαμβανόταν σε κάποιες εκδόσεις των Ηθικών του Πλουτάρχου, τόσο στις λατινικές και εκδόσεις άλλων γλωσσών, όσο και στις αρχικές σύγχρονες ελληνικές εκδόσεις του πρωτότυπου από τον φιλόλογο Γρηγόριο Βερναρδάκη τον 19ο αιώνα. Τα παρακάτω έργα θεωρούνται ψευδεπίγραφα:

Τίτλος Λατινικός τίτλος Σχόλια
Βίοι δέκα ρητόρων Vitae Decem Oratorum οι ζωές των δέκα ρητόρων της αρχαίας Αθήνας, βάσει του Καικίλιου του Καλάκτα, πιθανώς προέρχονται από κοινή πηγή με τους Βίους του Φώτιου[1]
Περὶ μουσικής De Musica [2]
Διηγήσεις παράλληλοι Ἑλληνικαὶ καὶ Ῥωμαϊκαί Parallela Minora [3]
Περὶ εὑγενείας Pro Nobilitate Σχετικά με τους ευγενείς και αριστοκράτες. Το κείμενο γράφτηκε αρχικά στα λατινικά, κατόπιν μεταφράστηκε στα ελληνικά ως τα ελληνικά να φαίνονται πως ήταν πρωτότυπο κείμενο, και κατόπιν μεταφράστηκε από άλλους στα λατινικά από τα ελληνικά ως μετάφραση του πρωτότυπου. Αποδείχτηκε ότι γράφτηκε από τον Αρνούλ λε Φερόν (Arnoul Le Ferron, Arnoldus Ferronus) και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1556.[4]
Περὶ ποταμῶν καὶ ὄρων ἐπωνυμίας De Fluviorum et Montium Nominibus [5]
Περὶ Ὀμήρου De Homero [6]
Περὶ μοναρχίας καὶ δημοκρατίας καὶ ὀλιγαρχίας De Unius in Re Publica Dominatione [7]
Παραμυθητικός πρός Ἀπολλώνιον Consolatio ad Apollonium Με την έννοια του παρηγορητικός.[8][9]
Περὶ τῶν ἀρεσκόντων φιλοσόφοις φυσικῶν δογμάτων Placita Philosophorum [10][11]
Στρωματεῖς Stromateis Σημαντικό κείμενο για την προσωκρατική φιλοσοφία [12]
Περὶ εἱμαρμένης De Fato Σχετικά με το πεπρωμένο. θεωρείται ότι είναι νεοπλατωνικό έργο του 2ου αιώνα. Συμπεριλαμβανόταν συχνά στις εκδόσεις των Ηθικών.[13][14]

Τα παραπάνω έργα χρονολογούνται λίγο αργότερα από την εποχή που έζησε ο Πλούταρχος (1ος/2ος αιώνας μ.Χ.), αλλά σχεδόν όλα ανήκουν στην ύστερη αρχαιότητα (3ο με 4ο αιώνα μ.Χ.). Εξαίρεση αποτελεί το Περί εὑγενείας το οποίο γράφτηκε τον 16ο αιώνα.[4]

Κάποια άλλα έργα που αποδίδονται στον Πλούταρχο είναι μεσαιωνικής προέλευσης, όπως η επιστολή προς Τραϊανό.[15]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Martínez, Javier (1 Ιανουαρίου 2011). Fakes and forgers of classical literature. Ediciones Clásicas. ISBN 9788478827251. 
  2. ↑ «Ψευδοπλούταρχος, Περὶ μουσικής». www.perseus.tufts.edu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 
  3. ↑ Pseudo-Plutarch. The Parallela Minora (Parallela Graeca et Romana). UChicago.edu. republished online from Vol. IV of the Loeb Classical Library edition, 1936. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2016. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Blank, D. (2011). Martínez, J., επιμ. 'Plutarch' and the Sophistry of 'Noble Lineage'. Fakes and Forgers of Classical Literature. Madrid: Ediciones Clásicas. σελίδες 33–60. 
  5. ↑ «Plutarch». The Mineralogical Record - Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2016. 
  6. ↑ «[PLUTARCH, Lives of Homer 3. On Homer (I) | Loeb Classical Library»]. https://www.loebclassics.com/view/plutarch-homer_i/2003/pb_LCL496.405.xml. Ανακτήθηκε στις 2017-01-12. 
  7. ↑ «Plutarch, De unius in republica dominatione, section intro». www.perseus.tufts.edu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 
  8. ↑ «Plutarch • Consolatio ad Apollonium». penelope.uchicago.edu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 
  9. ↑ «Plutarque : CONSOLATION A APOLLONIUS SUR LA MORT DE SON FILS. (texte grec)». remacle.org. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 
  10. ↑ «Ψευδοπλούταρχος, Περὶ τῶν ἀρεσκόντων φιλοσόφοις φυσικῶν δογμάτων». www.perseus.tufts.edu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 
  11. ↑ Tzamalikos, Panayiotis (26 Σεπτεμβρίου 2016). Anaxagoras, Origen, and Neoplatonism: The Legacy of Anaxagoras to Classical and Late Antiquity. Walter de Gruyter GmbH & Co KG. ISBN 9783110420104. 
  12. ↑ Marietta, Don E. (1998). Introduction to Ancient Philosophy. M.E. Sharpe. σελ. 190. 
  13. ↑ «ps‑Plutarch • On Fate». penelope.uchicago.edu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 
  14. ↑ «Plutarque : DU DESTIN (texte grec)». remacle.org. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 
  15. ↑ «Pseudo-Plutarch's Institutio Traiani». 25 Μαρτίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2005. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 

Σχετική βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Aalders G. J. D. "Plutarch or Pseudo-Plutarch? The authorship of De unius in re publica dominatione" Mnemosyne XXXV (1982):72-83.
  • Boscherini, S. 1985 "A proposito della tradizione del Pro nobilitate pseudo-plutarcheo" in R. Cardini, E. Garin, L. C. Martinelli, G. Pascucci, eds., Tradizione classica e letteratura umanistica. Per Alessandro Perosa. Vol.I. II. (Humanistica.3.4.). (Roma): 651-660.
  • Conti Bizzarro, Ferruccio "Note a Ps.-Plutarch. de musica" MCr 29 (1994): 259-261.
  • Hillgruber, Michael 1994 Die pseudoplutarchische Schrift De Homero. (Stuttgart).
  • Jurado, E.A. Ramos "Quaestiones ps.-Plutarcheae" in Pérez Jimenez 1990:123-126.
  • Seeliger, Friedrich Konrad 1874 De Dionysio Halicarnassensi Plutarchi qui vulgo fertur in vitis decem oratorum auctore. Dissertation—Leipzig. (Budissae).
  • Smith, Rebekah M. 1992 "Photius on the ten orators" GRBS 33: 59-189.
  • Tieleman, Teun 1991 "Diogenes of Babylon and Stoic embryology: Ps. Plutarch, Plac. V 15.4 reconsidered." Mnemosyne 44:106-125.


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ψευδοπλούταρχος&oldid=10793115"