19B1NUM1649 Buyantogtokh Temuulen.

I Have Terminal Cancer. A Houseplant Is Helping Me Confront Mortality.

David Meyers
(Jan. 03, 2023)
His lucky bamboo is more than just a plant.

My wife and I usually don’t keep houseplants. Anything in pots gets either overwatered or
underwatered. After my diagnosis with glioblastoma—a terminal brain cancer with a prognosis
of little more than a year to live—I loved the idea of having something new and green and alive
around us. When my friend Mitch gave me what he said was a lucky bamboo plant in a deep-
green pottery bowl with three pencil-size stalks braided together, we decided to place the plant in
the living room window across from the couch where I spent much of each day. I smiled when I
looked over the rim of the mug of coffee Hannah brought me each morning.I told Hannah I
wanted to care for the plant myself. When it didn’t immediately turn yellow or brown or lose all
of its leaves, I was pleasantly surprised. Tending to the plant gave me a sense of accomplishment
at a time when I sometimes felt useless. Glioblastoma limited my ability to walk, and the
treatment left me fatigued, making it hard for me to accomplish everyday tasks.

Being dependable again

As a physician, I was used to being the one who provided care, not the one who received it.
Since my diagnosis in August 2018, far too often, it seemed, I had to rely on help from other
people. The enormous change left me feeling adrift and unsettled. Watering the plant, as small an
act as it was, connected me to a core part of my old identity and taught me I could still be a
caregiver. Plants and people could still depend on me.

Over the next few months, I recovered from surgery and completed radiation and the first round
of chemotherapy. Even after I returned to work, I continued to care for the plant. Soon, it had
nearly doubled in height and its leaves were shiny and lush. Both the tree and I were thriving.
Then, mysteriously, it began to show signs of stress. I increased my plant watering, then
decreased it. I nestled coffee grounds into the soil. I fed it commercial plant food. No matter
what I did, the leaves kept browning and dropping to the floor. I grew more and more frustrated
and uneasy.

“I can’t even care for a simple plant!” I yelled. “I’m failing!”

Hannah reminded me that we’d seen houseplants die before. She asked me why I was getting so
worked up about this particular one.

“If my lucky bamboo dies,” I blurted out, “I might die too!”

I couldn’t shake the feeling that the plant had become a symbol of my own precarious health.

Solace and control

Identifying with the green and growing plant had offered me solace. Now that the tree was
struggling, I felt increasingly fearful. Its shriveling leaves, I worried, might signal the recurrence
of my brain tumor.

I realized I had wrongly connected my careful nurturing of the plant—something over which I
had at least some control—with my own survival—something over which I had no control.

When my tumor inevitably returned, it would not be because of any failure on my part—not
because I didn’t atomize essential oils in my office, not because I ate sugar occasionally and
certainly not because I failed to keep this plant alive.

As my anxiety lessened, I began to pore over online tutorials to help me figure out how to care
for my ailing plant. Following the instructions, I transplanted the tree to a larger pot, untangling
its roots to give it room to grow. When it was back in the sunny window, we both began to thrive
again. Whenever I look at the tree with its braided stalks in its new pot, I make a point to think of
Mitch and the other people who have cared for and supported me. If the plant outlives me, I hope
it will comfort Hannah and remind her that our large community will continue to nurture her
after I am gone..

АМО

Би эцсийн шатандаа орсон хорт хавдартай. Тасалгааны ургамал намайг

Түүний азын хулс энгийн нэгэн ургамал биш аж.

Эхнэр бид хоёр ихэвчлэн тасалгааны ургамлаас зайлсхийдэг байлаа. Саванд байгаа юуг ч
хэт их усалдаг эсвэл хатаачихдаг байсан юм. Глиобластома буюу амьд явах нэг жилээс
илүүгүй хугацаа үлдсэн тархины эцсийн шатны хорт хавдартай гэж оношлогдсоны дараа
өөрсдийн эргэн тойрондоо ямар нэг шинэ, ногоон бас амьд зүйлтэй болох санаа төрөв.
Митч найз маань гүн ногоон өнгийн аяган вааранд суулгасан ‘азын хулс’ гэх харандааны
хэмжээтэй, сүлжилдсэн гурван иш хулс бэлэглэхэд нь эхнэр бид хоёр өнөөхийг зочны
өрөөн дэх цонхны тавцан дээр; миний ихэнхи цагаа өнгөрөөдөг буйдангийн дэргэд
байрлуулахаар шийдлээ. Ханнагийн өглөө бүр надад авчирдаг аяга кофены амсарыг хараад
би инээмсэглэв. Би Ханнад хулсаа өөрөө арчилахыг хүсч байгаагаа хэллээ. Тэр үед хулсыг
дорхноо шарлаж өнгөө алдах эсвэл бүх навчаа унагаагүйд баярлан гайхширч байсан.
Заримдаа өөрийгөө хэрэггүй нэгэн гэж мэдрэх үедээ хулсаа арчлах нь надад амжилт гэж
мэдрэгддэг байсан юм. Глиобластомагаас болж миний алхах чадвар хязгаарлагдаж,
эмчилгээндээ ядрснаас өдөр тутмын зүйлсийг хийхэд хэцүү болсон үе минь шүү дээ.

Дахин найдвар төрсөн нь

Эмч хүний хувьд би анхаарал халамж тавьдаг нэгэн байсан болохоос түүнийг хүлээж авдаг
нэгэн биш байсан юм. 2018 оны наймдугаар сард онош тодорхой болсноос хойш би бусад
хүмүүсийн тусламжнаас хамааралтай санагддаг болсон байлаа.. Асар их өөрчлөлтүүд
намайг жолоодлогогүй бас тогтворгүй болгож орхисон. Хулсаа услах нь өчүүхэн алхам ч
байсан ч гэлээ миний хуучин байдлын минь мөн чанартай холбогдон асран хамгаалагч
хэвээр байж болохыг ухааруулсан юм. Хулс болоод хүмүүс надаас хамааралтай байж болох
нь.

Дараах хэдэн сарын хугацаанд би хагалгаанаас тэнхэрч цацраг туяа болон химийн
эмчилгээний эхний үеээ дуусгав. Буцаж ажилдаа орсны дараа ч би хулсаа тордсоор байлаа.
Удалгүй хоёр дахин өндөр ургаж, навч нь гялалзсан сайхан болов. Хулс бид хоёр цэцэглэж
байсан юм. Гэтэл өнөөх маань учир битүүлгээр хямарлын шинж тэмдэг үзүүллээ. Би
усалгаагаа нэмж бас багасгаж ч үзэв. Хөрсийг нь кофены шаараар бордож,
ургамлын тэжээлээр хангасан. Би юу ч хийсэн навчнууд нь шарлаж шалан дээр унаж
орхисон. Тэгэхэд би улам л бухимдаж, цухалдсан даа.

“Би ганц ургамал ч арчилж чадсангүй” гэж орилов. “Би бүтэлгүйтсээр!“

Бид өмнө тасалгааны ургамал үхэхийг харж л байсан шүү дээ гэдгийг Ханна сануулж,
надаас тэр яагаад энэ хулсны төлөө ингэтлээ хичээгээд байгааг асуухад

“Хэрвээ миний азын хулс үхвэл”, “би ч бас үхэж магадгүй!” хэмээн бодлогогүй хэлж
орхилоо.

Энэ хулс миний найдваргүй болсон амьдралын бэлгэдэл мэт мэдрэмжээс салж чадахгүй л
байсан юм.

Тайтгарал ба хяналт

Ногоон өнгөтэй бас өссөөр байгаа ургамлыг таньж мэдэх нь надад тайтгарлыг олгосон.
Харин одоо хулс минь амьдралын төлөөх тэмцэлд байгаа нь айдсыг минь нэмсээр. Түүний
хорчийж буй навчнууд миний тархин дахь хавдрыг дахин сэдэрсний дохио байж магадгүй
гэх бодол санааг минь зовоож байлаа.
Би хулсаа хичээнгүйлэн арчилж тордохдоо хяналтандаа байлгаж болох байсан өөрийн
оршихуйг хяналтаас минь давсан оршихуйтай холбон төсөөлсөн нь буруу байсан гэдгийг
тэгэхэд ухаарсан.

Хэрвээ миний хавдар өөрийн эрхгүй эргэн ирэхэд энэ нь би ажлынхаа өрөөнд амин тос
ууршуулдаггүй байснаас, хааяа гарцаагүй чихэр хэрэглэчихдэг байснаас бас энэ хулсыг
амьд үлдээж чадаагүйгээс гэх хэсгүүдийн аль нь ч биш байх байсан шүү дээ.

Миний зовнил багасахын хэрээр хэрхэн өвчилсөн хулсаа арчлах тухай ойлголтонд минь
туслах цахим заавруудыг судалж эхлэсэн. Зааврын дагуу би хулсыг томхон вааранд
шилжүүлэн суулгаж, ургах зайг нь тэлэхийн тулд нэмэлт үндэсний сүлжээсийг задалж
өгсөн. Нар ээсэн цонхны дэргэд буцаан тавихад хулс бид хоёул цэцэглэж эхлэв. Шинэ
вааранд суулгасан хулсныхаа сүлжилдсэн ишнүүдийг харах бүрт Митч болон намайг
халамжилж, дэмжиж байсан бусад хүмүүсийн тухай бодоход хүргэдэг. Хэрэв хулс минь
надаас удаан наславал Ханнаг минь аргадаж, намайг өөд болсны дараа ч манай томоохон
нийгэмлэг түүнийг үргэлжлүүлэн асран хамгаална гэж найдаж байна.

https://www.rd.com/article/houseplant-confronts-terminal-cancer-mortality/