Jump to content

Lufta Greko-Turke (1919-1922)

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Versioni i datës 21 maj 2024 02:22 nga InternetArchiveBot (diskuto | kontribute) (Lidhje të jashtme të shpëtuara: 1 Lidhje të jashtme të etiketuara si të vdekura: 0) #IABot (v2.0.9.5)
(ndrysh) ← Version më i vjetër | shikoni versionin e tanishëm (ndrysh) | Version më i ri → (ndrysh)
A checked version of this page, approved on 21 maj 2024, was based on this revision.
Lufta Greko-Turke e 1919–1922
Pjesë e Luftës për Pavarësi Turke

Në drejtim të akrepave të orës nga lart majtas: Mustafa Kemal në fund të Betejës së Parë të İnönü; Ushtarët grekë tërhiqen gjatë fazave të fundit; Këmbësoria turke në llogore; Ngarkesa e këmbësorisë greke në lumin Gediz.
Data15 maj 1919 – 11 tetor 1922
(3 vjet, 4 muaj, 3 javë dhe 5 ditë)
Vendodhja
Anadolli Perëndimor
Pasoja

Fitorja e turqve[11][12][13]

Ndryshimet
territoriale		 Tokat e lëshuara fillimisht në Mbretërinë e Greqisë nga Perandoria Osmane janë përfshirë në Republikën e Turqisë.
Palët pjesëmarrëse

Lëvizja Kombëtare Turke

Përkrahur nga:

Mbretëria e Greqisë

Përkrahur nga:
Komandantët dhe udhëheqësit
Njesitë e përfshira
Ushtria e GNA-së Ushtria e Azisë së Vogël
Kuva-yi Inzibatiye[10]
Legjioni i vullnetarëve armen[14]
Fuqia ushtarake
  • Maj 1919: 35,000[15][a]
  • Nëntor 1920: 86,000[16]
  • Gusht 1921: 92,000[17]
  • Gusht 1922: 208,000[17]
Viktimat dhe humbjet
Ushtria e rregulltë:
  • 9,167 të vrarë[27]
  • 2,474 vdiqën nga plagët ose shkaqe jo luftarake[27]
  • 31,097 të plagosur[27]
  • 11,150 të humbur
  • 6,522 të burgosur[28]**
  • 19,362 të vrarë[29]
  • 4,878 vdiqën jashtë luftimit
  • 48.880 të plagosur
  • 18,095 të zhdukur
  • rr. 13,740 të burgosur*[30]

* U kapën 20 826 të burgosur grekë. Nga ata rreth 740 oficerë dhe 13,000 ushtarë mbërritën në Greqi gjatë shkëmbimit të të burgosurve në 1923. Rreth 7,000 me sa duket vdiqën në robërinë turke.[30]
** Greqia mori 22,071 të burgosur ushtarakë dhe civilë. Prej tyre ishin 520 oficerë dhe 6002 ushtarë. Gjatë shkëmbimit të të burgosurve në vitin 1923, në Turqi mbërritën 329 oficerë, 6002 ushtarë dhe 9410 të burgosur civilë. 6,330 të mbeturit, kryesisht të burgosur civilë, me sa duket vdiqën në robërinë greke.[31]

  • Asambleja e Madhe Kombëtare Turke u hap në vitin 1920.
  • Kuva-yi Milliye operoi në mënyrë të pavarur midis viteve 1919 dhe 1920 derisa u vu nën kontrollin e Asamblesë së Madhe Kombëtare.
Ushtarët grekë duke marrë postet e tyre në Smyrna (turqisht: Izmir) në mes të popullsisë së gëzuar etnike greke të qytetit, 15 maj 1919.

Lufta Greko-Turke e 1919-1922 u zhvillua midis Greqisë dhe Lëvizjes Kombëtare Turke gjatë ndarjes së Perandorisë Osmane pas Luftës së Parë Botërore, midis majit 1919 dhe tetorit 1922.

Fushata greke filloi kryesisht për shkak se aleatët perëndimorë, veçanërisht kryeministri britanik David Lloyd George, i kishin premtuar Greqisë fitime territoriale në kurriz të Perandorisë Osmane, e cila kohët e fundit u mund në Luftën e Parë Botërore. Pretendimet greke vinin nga fakti se Anadolli kishte qenë pjesë të Greqisë së Lashtë dhe Perandorisë Bizantine përpara se turqit të pushtonin zonën në shekujt 12-15. Konflikti i armatosur filloi kur forcat greke zbarkuan në Smirna (tani: İzmiri), më 15 maj 1919. Ata përparuan në brendësi të vendit dhe morën kontrollin e pjesës perëndimore dhe veriperëndimore të Anadollit, duke përfshirë qytetet Manisa, Balıkesir, Aydin, Kütahya, Bursa dhe Eskişehir. Përparimi i tyre u kontrollua nga forcat turke në Betejën e Sakarias në vitin 1921. Fronti grek u shemb me kundërsulmin turk në gusht 1922 dhe lufta në fakt përfundoi me rimarrjen e Smirnës nga forcat turke dhe zjarrin e madh të Smirnës.

Si rezultat, qeveria greke pranoi kërkesat e Lëvizjes Kombëtare Turke dhe u kthye në kufijtë e saj të paraluftës, duke i lënë Turqisë Trakinë Lindore dhe Anadollin Perëndimor. Aleatët braktisën Traktatin e Sevres për të negociuar një traktat të ri në Lozanë me Lëvizjen Kombëtare Turke. Traktati i Lozanës njohu pavarësinë e Republikës së Turqisë dhe sovranitetin e saj mbi Anadollin, Stambollin dhe Thrakinë Lindore. Qeveritë greke dhe turke ranë dakord të angazhoheshin në një shkëmbim popullsie.

Shqiptarët që morë pjesë ne luftën greko-osmane.

Shiko edhe

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Shënimet

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ Turqit luftuan vetëm me njësi të parregullta (Kuva-yi Milliye) në vitet 1919 dhe 1920. Turqit krijuan ushtrinë e tyre të rregullt në fund të vitit 1920. Beteja e Parë e İnönü ishte beteja e parë ku njësitë e ushtrisë së rregullt luftuan kundër ushtrisë greke .
  2. ^ Një divizion grek kishte të paktën 25% më shumë njerëz se një divizion turk. Në vitin 1922, divizionet turke kishin mesatarisht 7,000–8,000 burra, ndërsa divizionet greke kishin mbi 10,000 burra për divizion.

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ Jelavich, Barbara (1983). History of the Balkans: Twentieth century (në anglisht). Cambridge University Press. fq. 131. ISBN 978-0-521-27459-3.
  2. ^ Українська державність у XX столітті: Історико-політологічний аналіз / Ред. кол.: О. Дергачов (кер. авт. кол.), Є. Бистрицький, О. Білий, І. Бураковський, Дж. Мейс, В. Полохало, М. Томенко та ін. — К.: Політ. думка, 1996. — 434 с.
  3. ^ Внешняя политика Азербайджана в годы cоветской власти
  4. ^ Atatürk, Nerimanov ve Kurtuluş Savaşımız
  5. ^ Andican, A. Ahat (2007). Turkestan Struggle Abroad From Jadidism to Independence (në anglisht). SOTA Publications. fq. 78–81. ISBN 978-908-0-740-365.
  6. ^ The Place of the Turkish Independence War in the American Press (1918-1923) by Bülent Bilmez Arkivuar 2 qershor 2018 tek Wayback Machine: "...the occupation of western Turkey by the Greek armies under the control of the Allied Powers, the discord among them was evident and publicly known. As the Italians were against this occupation from the beginning, and started "secretly" helping the Kemalists, this conflict among the Allied Powers, and the Italian support for the Kemalists were reported regularly by the American press.
  7. ^ Sforza, Diario, November 28, 1920, 61/ David Lloyd George, The Truth about the Peace Treaties, v. 2 (Gollancz, London: 1938), pp. 1348-1349 / Michael Smith, Ionian Vision: Greece in Asia Minor, 1919-1922, University of Michigan Press, 1999.
  8. ^ Ζολώτα, Αναστασίου Π. (1995). Η Εθνική Τραγωδία (National Tragedy). Αθήνα, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Πολιτικών (University of Athens) Επιστημών και Δημοσίας Διοικήσεως. σελίδες pp. 44-58
  9. ^ «ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ – ΣΑΓΓΑΡΙΟΣ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ», ΔΗΜ. ΦΩΤΙΑΔΗΣ, ΕΚΔ. ΦΥΤΡΑΚΗ, ΑΘΗΝΑ, 1974
  10. ^ a b Legjioni Kuva-yi Inzibatiye i krijuar nga qeveria perandorake e Perandorisë Osmane, mbështeti ushtrinë greke gjatë luftimeve të luftës me 4000–7000 ushtarë, nën komandën e Süleyman Şefik Pasha, kundër Ushtrisë Turke dhe Lëvizjes Kombëtare Turke. Shih: Meydan, Sinan (2010). Cumhuriyet tarihi yalanları (në turqisht). Yenibosna, İstanbul: İnkılâp. fq. 217, 342–344. ISBN 9789751030542. OCLC 775482636. dhe Jowett, Philip (20 korrik 2015). Armies of the Greek-Turkish War 1919–22 (në anglisht). Bloomsbury Publishing. fq. 45. ISBN 9781472806864. OCLC 894307254.
  11. ^ According to John R. Ferris, "Decisive Turkish victory in Anatolia ... produced Britain's gravest strategic crisis between the 1918 Armistice and Munich, plus a seismic shift in British politics ..." Erik Goldstein and Brian McKerche, Power and Stability: British Foreign Policy, 1865–1965, 2004 p. 139
  12. ^ A. Strahan claimed that: "The internationalisation of Constantinople and the Straits under the aegis of the League of Nations, feasible in 1919, was out of the question after the complete and decisive Turkish victory over the Greeks". A. Strahan, Contemporary Review, 1922.
  13. ^ N. B. Criss, Istanbul Under Allied Occupation, 1918–1923, 1999, p. 143. "In 1922, after the decisive Turkish victory over the Greeks, 40,000 troops moved towards Gallipoli."
  14. ^ It was composed (as of 1922) of around 2,500 ethnic Armenian volunteers. See Ramazian, Samvel (2010). Ιστορία των αρμενο-ελληνικών στρατιωτικών σχέσεων και συνεργασίας / Հայ-հունական ռազմական առնչությունների եւ համագործակցության պատմություն [History of Armenian-Greek military relations and cooperation] (në greqisht dhe armenisht). Athens: Stamoulis Publications. fq. 200–1, 208–9. ISBN 9789609952002. Cited in Vardanyan, Gevorg (12 nëntor 2012). Հայ-հունական համագործակցության փորձերը Հայոց ցեղասպանության տարիներին (1915–1923 թթ.) [The attempts of the Greek-Armenian Co-operation during the Armenian Genocide (1915–1923)]. akunq.net (në armenisht). Research Center on Western Armenian Studies. Arkivuar nga origjinali më 25 gusht 2020. Marrë më 25 gusht 2020.
  15. ^ Ergün Aybars, Türkiye Cumhuriyeti tarihi I, Ege Üniversitesi Basımevi, 1984, pg 319-334 (në turqisht)
  16. ^ Turkish General Staff, Türk İstiklal Harbinde Batı Cephesi, Edition II, Part 2, Ankara 1999, p. 225
  17. ^ a b c d e Görgülü, İsmet (1992), Büyük Taarruz: 70 nci yıl armağanı (në turqisht), Genelkurmay basımevi, fq. 1, 4, 10, 360.
  18. ^ a b Erikan, Celâl (1917). 100 [i.e. Yüz] soruda Kurtuluş Savaşımızın tarihi (në turqisht). Gerçek Yayınevi.
  19. ^ a b Tuğlacı, Pars (1987), Çağdaş Türkiye (në turqisht), Cem Yayınevi, fq. 169.
  20. ^ Eleftheria, Daleziou (2002). "Britain and the Greek-Turkish War and Settlement of 1919-1923: the Pursuit of Security by "Proxy" in Western Asia Minor" (në anglisht). University of Glasgow. fq. 108. Marrë më 11 korrik 2014.
  21. ^ Türk İstiklal Harbinde Batı Cephesi [The Western Front in the Turkish War of Independence] (në turqisht), vëll. 2 (bot. II), Ankara: Shtabi i Përgjithshëm Turk, 1999, fq. 225.
  22. ^ Asian Review (në anglisht). East & West. 1934.
  23. ^ Sandler, Stanley (2002). Ground Warfare: An International Encyclopedia (në anglisht). ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-344-5.
  24. ^ History of the Campaign of Minor Asia, General Staff of Army (në anglisht), Athens: Directorate of Army History, 1967, fq. 140, on June 11 (OC) 6,159 officers, 193,994 soldiers (=200,153 men).
  25. ^ Eleftheria, Daleziou (2002). "Britain and the Greek-Turkish War and Settlement of 1919-1923: the Pursuit of Security by "Proxy" in Western Asia Minor" (në anglisht). University of Glasgow. fq. 243. Marrë më 11 korrik 2014.
  26. ^ Giritli, İsmet (nëntor 1986), Samsun'da Başlayan ve İzmir'de Biten Yolculuk (1919–1922) (në turqisht) (bot. III), Atatürk Araştırma Merkezi [Atatürk Research Center], arkivuar nga origjinali më 5 prill 2013
  27. ^ a b c Sabahattin Selek: Millî mücadele - Cilt I (engl.: National Struggle - Edition I), Burçak yayınevi, 1963, page 109 (në turqisht)
  28. ^ Taşkıran, Cemalettin (2005). "Kanlı mürekkeple yazın çektiklerimizi ... !": Milli Mücadelede Türk ve Yunan esirleri, 1919–1923 (në turqisht). fq. 26. ISBN 978-975-8163-67-0.
  29. ^ Επίτομος Ιστορία Εκστρατείας Μικράς Ασίας 1919–1922 [Abridged History of the Campaign of Minor Asia] (në greqisht), Athens: Directorate of Army History, 1967, Table 2.
  30. ^ a b Στρατιωτική Ιστορία journal, Issue 203, December 2013, page 67
  31. ^ Ahmet Özdemir, Savaş esirlerinin Milli mücadeledeki yeri Arkivuar 18 shtator 2017 tek Wayback Machine, Ankara University, Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Atatürk Yolu Dergisi, Edition 2, Number 6, 1990, pp. 328–332
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Lufta_Greko-Turke_(1919-1922)&oldid=2665196"