høymole

Høymole er ei fleirårig urt, med ei sterkt forgreina pælerot. Plantane har som regel ein ugreina, kraftig stengel som kan bli over ein meter høg. Blada er breitt lansettforma med bølgjete kant. Blada sit i rosett nedst og spreidd oppover på stengelen. Dei nedste stengelblada er ganske breie og har stilk, medan blada lenger opp er smalare og nærast utan stilk.

Blomestanden er ein lang, tett topp. Høymole er vindpollinert og blomane er difor sterkt reduserte. Det er tre ytre, smale blomeblad, og tre indre som er noko breiare. Ved fruktmodninga veks dei indre blomeblada ut til å danne eit stivt dekke rundt dei små nøttene. Eitt eller fleire av desse fruktdekkblada har ein utvekst ('korn') utvendig.

Høymole er næringskrevjande. Planten blir rekna som opphavleg i Noreg. Tangvollar er truleg dei viktigaste naturlege veksestadene, men arten har lenge vore eit plagsamt ugras i åkrar, enger og beite. I tillegg finst arten på vegkantar og annan ruderatmark.

Høymole er vanleg over heile landet og er utbreidd i Europa og Asia.

Høymole er eit vanskeleg ugras å bli kvitt. Éin plante kan produsere fleire tusen frø, og desse kan passere fordøyingskanalen hos husdyr utan å miste spireevna, eller dei kan liggje i jorda i mange år og framleis spire. I tillegg kan plantane spreie seg frå rot-fragment ved når ein tilarbeider jorda.

Tidlegare var det vanleg å få bukt med høymole ved å dra opp plantane, helst med så mykje av rota som mogleg, før dei blømte. Eit alternativ er djup pløying. Utan tiltak kan høymole fullstendig dominere i slåtteeng og bli svært utbreidd i beite også fordi beitedyr helst unngår arten.

Nyare praksisar i landbruket har redusert utbreiinga av arten som ugras, fordi eng blir tidlegare hausta på sesongen, før dei fleste frøa er modne, og ensilering av fôret dominerer over tørking.

• syreslekta
• slireknefamilien
• systematikk i biologi