Otto Sinding

Sinding vart cand.jur. ved Universitetet i Kristiania i 1864, der han arbeidde i Indredepartementet i tre år før han tok kunstutdanning. Han var elev ved J.F. Eckersbergs malerskole i 1868–1869, studerte så ved Kunstakademiet i Karlsruhe i 1869–1873 under Hans Gude og Wilhelm Riefstahl og ved Kunstakademiet i München under Karl von Piloty i 1873–1876. I denne tida måla han mellom anna Ruth og Boas (1875), altertavla til Sofienberg kyrkje i Oslo og laga illustrasjonar til Asbjørnsen og Moes eventyr.

Han var medlem av Nasjonalgalleriets direksjon i 1895–1899. Sinding var samstundes kunstnarisk leiar ved Christiania Theater i 1896–1899. Frå 1904 var han professor ved Kunstakademiet i München.

Den første kollektivutstilling han var med på, var den skandinaviske utstillinga i Göteborg i 1869, og den første separatutstillinga heldt han i Blomqvists kunsthandel i Kristiania i 1895. Sinding høyrde heime i ein seinromantisk tradisjon, men med realistiske marine- og landskapsmåleri, der motiva var henta frå nordnorsk kystkultur og sublim arktisk natur, vart han ein nyskapande kunstnar.

Eit hovudverk er Fra Reine i Lofoten (1883). Han var òg inspirert av sagadikting og mytologi. Sinding illustrerte blad og bøker mellom anna av Fridtjof Nansen, Nordahl Rolfsen og Asbjørnsen og Moe.

Frå tidleg i 1880-åra stammar Tarantella, malt i 1880 i Italia, og ein del bilete frå Lofoten (Frå Reine, 1883, Nasjonalmuseet/Nasjonalgalleriet i Oslo). Elles måla han mellom anna panoramabilete og historiske og mytologiske komposisjonar.

Bortsett frå eit opphald i Noreg i 1891–1903 budde han etter 1880 i Tyskland, og frå 1903 arbeidde han som professor i München. Han verka også for teateret. I 1890-åra arbeidde han som instruktør og teatermålar og fekk oppført eit par skodespel, Iraka, (1896) og Fyrtaarnet (1897).

I 1862 debuterte Sinding med ei svermerisk og romantisk diktsamling, Skovstjerner. Deretter følgde artiklar, fleire dikt, ein roman og fire skodespel. Den folkelege komedien Han Hans Benjamin og hans sysken (1898) handlar om forviklingar i ein familie frå Skomvær som trur seg vere utan arvingar. Stykket freista han å skrive på dialekt. Det vart ei kort tid oppført på Christiania Theater. Han nytta elles mest riksmål, nokre gonger med brokkar av tysk.

Forfattarskapen vart ikkje stor. Då Vers kom ut i 1894, etter eit vinteropphald i Lofoten, skreiv han til Bjørnstjerne Bjørnson at samlinga hadde vorte til fordi han ønskte å uttrykkje med ord det han ikkje nådde med pensel. Dei nyromantiske dikta, fleire utan fast rim-mønster, tematiserer diktar-eget sitt møte med mektig, vill natur – havet, døden og kjærleiken.

Nokre av arbeida til Sinding har sterke religiøse undertonar. Det siste arbeidet hans, romanen Major Glad (1908), tematiserer den vanskelege kunstnarrolla, der ei tragisk endelykt, sjølvmordet, vert løysinga for den som vil gå nye vegar og vert underkjend og misoppfatta.

Han var bror av Christian og Stephan Sinding.

• Otto Sinding i Norsk biografisk leksikon
• Otto Sinding i Norsk kunstnerleksikon
• Stephan Sinding
• Christian Sinding
• kunst

• Kunst av Otto Sinding, ovaering.no
• Kunst av Otto Sinding, nasjonalmuseeet.no
• Digitaliserte bøker av Otto Sinding på Nasjonalbiblioteket, nb.no

• Kunstnerbrødrene : maleren Otto Sinding, [...], 2000 (utstilling: Blaafarveværket, 2000), isbn 82-90734-21-2
• Marit Lange og Knut Ljøgodt (red.): Svermeri og virkelighet. München i norsk maleri, katalog, Nasjonalgalleriet. Oslo 2002
• Otto Sinding: «En selvbiografi» (1879), Kunst og kultur 1935
• Tone Sinding Steinsvik (red.): Kunstnerbrødrene, katalog, Blaafarveværket 2000
• Anne Aaserud (red.): Nordnorske bilder og bildet av Nord-Norge, katalog. Tromsø 2002