Mike Oldfield
| Majk Oldfild | |
|---|---|
|
| |
| Puno ime | Michael Gordon Oldfield |
| Datum rođenja | 15. maj 1953. |
| Mesto rođenja |  Riding, Engleska
|
| Aktivni period | 1967. - danas |
| Instrument | Gitara, Klavijature |
| Žanr | Progresivni rok |
| Izdavačka kuća | Virdžin, Varner, Merkjuri |
| Zvaničan sajt | www.mikeoldfield.com |
Majkl Gordon Oldfild (engl. Michael Gordon Oldfield, rođen 15. maja 1953) je multiinstrumentalista i kompozitor čiji stil obuhvata progresivni rok, folk, etno ili vorld muziku, klasiku, elektroniku i u novije vreme dens. Njegova muzika je često veoma razrađena i kompleksna. Najpoznatiji je po hit albumu Tubular Bells iz 1973. godine, koji je izazvao revoluciju na polju instrumentalne muzike i proslavio izdavačku kuću Virgin Records.
Oldfildovi roditelji su Morin i Rejmond Oldfild. Njegova sestra Sali i brat Teri su takođe poznati muzičari koji su više puta gostovali na njegovim albumima. Odgajani su u rimokatoličkom duhu, veri njihove majke Irkinje. Sa norveškom pevačicom Anitom Hegerland ima dvoje dece.
Oldfildova karijera počela je veoma rano, kada je kao dečak svirao gitaru u lokalnim folk klubovima. Tada je već imao dva petnaestominutna instrumentalna komada u kojima je „prošao kroz sve muzičke pravce“, koji su bili preteča njegovih prepoznatljivih kompozicija iz 1970ih. U ranim tinejdžerskim godinama priključuje se bit grupi koja je svirala muziku nalik onoj grupe The Shadows. Oldfild je oduvek naglašavao da je Henk Marvin na njega imao najveći uticaj. Godine 1967. sa sestrom Sali osniva folk duo The Sallyangie. Sledeće godine izdaju album Children of the Sun, ali se ujesen iste godine bend raspao zbog kreativnih nesuglasica. Nakon toga, sa bratom Terijem osniva bend Barefoot koji ga vraća rok muzici.[1]
Godine 1970. se priključuje bendu bivšeg pevača grupe Soft Machine Kevinu Ersu u kojem svira bas. U bendu je bio i klavijaturista i kompozitor Dejvid Bedford koji je ohrabrivao Oldfilda u pravljenju rane verzije albuma Tubular Bells. Bedford je kasnije ugovorio i organizovao orkestarsku verziju tog albuma. Oldfild je sa Ersom snimio dva albuma — Whatevershebringswesing i Shooting At The Moon. Oba albuma sadržala su rane verzije onoga što će postati njegov muzički zaštitni znak.
Nakon što je snimio demo verziju albuma Tubular Bells, Oldfild je pokušao da nekoga iz muzičke industrije ubedi da prihvati projekat, ali mu je svuda rečeno kako projekat nije komercijalan. Ipak, 1972. upoznaje mladog Ričarda Bransona koji je osnivao sopstvenu izdavačku kuću, Virgin Records, i nakon što je toncima Tomu Njumanu i Sajmonu Hejvortu pustio demo, počeo je da snima verziju albuma iz 1973.
Tubular Bells je postalo Oldfildovo najpoznatije delo. Instrumentalna kompozicija snimana je tokom 1972. godine, a izdata 25. maja 1973. kao inauguracija Bransonove Virgin Records etikete. Album je bio veliki hit, a Oldfild je na njemu svirao preko dvadeset različitih instrumenata pokrivši tako više muzičkih žanrova. Album je ubrzo dospeo na Top 10 listu britanskih albuma i na njoj se zadržao 279 nedelja. Ovaj broj nadmašilo je samo deset drugih albuma u istoriji britanskih top-lista. Broj od 2,57 miliona prodatih primeraka u Britaniji stavlja ga na 28. mesto najprodavanijih britanskih albuma svih vremena. U Americi je skrenuo pažnju mahom zbog pojavljivanja na saundtreku filma Isterivač đavola (The Exorcist). Ujesen 1974. njegov sledeći LP, Hergest Ridge, nalazio se na prvom mestu u Britaniji tokom tri nedelje, sve dok ga sa nje nije skinuo Tubular Bells. Iako je Hergest Ridge izdat godinu dana nakon albuma Tubular Bells, prvi je dospeo na mesto br.1. Tubular Bells je proveo 11 uzastopnih nedelja na mestu br. 2 pre nego što se učvrstio na prvom mestu. Tubular Bells bio je iskorišćen kao glavna muzička tema za The Space Movie, film koji je Virgin izdao povodom proslave desetogodišnjice misije Apolo 11. Muzički deo koji se čuje u Isterivaču đavola preuzet je iz scene Apolovog prizemljenja.
Kao i Tubular Bells, Hergest Ridge imao je oblik dvodelnog instrumentalnog dela, ovoga puta evocirajući scene Oldfildovog odlaska iz seoskog okruga Herfordšir. Nakon njih je 1975. usledilo pionirsko delo u vorld muzici — Ommadawn. Godine 1978. izlazi album Incantations koji je predstavio različite glasovne izvedbe Sali Oldfild, Medi Prajor i ženskog hora Queen's College. U vreme snimanja ovog albuma Oldfild je bio na kontroverznoj terapiji za sticanje samopouzdanja, poznatoj kao Exegesis.[2] Nema sumnje da je rezultat ovoga bio da je nekada povučeni muzičar krenuo na veliku evropsku turneju kako bi promovisao svoj novi album. Snimci sa ove turneje pojavili su se u obliku albuma Exposed.
Početkom '80-ih Oldfild pravi prelaz ka popularnoj „mejnstrim“ muzici, počevši sa ubacivanjem kraćih instrumentalnih pesama i savremenijih obrada starijih pesama na albumima Platinum i QE2. Ubrzo je svoju pažnju usmerio na pisanje pesama koje su uključivale glasove poznatih izvođača, praćenih njegovim prepoznatljivim gitarskim zvukom. Najpoznatija pesma iz tog vremena je Moonlight Shadow, hit iz 1983. na kojoj peva Megi Rajli (Maggie Reilly) i koja je više puta obrađivana od strane različitih izvođača. Najpoznatija Oldfildova kompozicija na američkom tržištu u to vreme je bila nova verzija pesme Family Man dua Hall & Oates.
Oldfild se kasnije posvetio filmu i videu, pišući muziku za poznati film Rolanda Džofija (Roland Joffé) — Polja smrti (The Killing Fields) i napravivši solidan video materijal za svoj album Islands. Islands je nastavio ono što je Majk radio na prethodnih nekoliko albuma — instrumentali sa jedne strane, a rok/pop singlovi sa druge. Pesme Islands, koju peva Boni Tajler i Magic Touch na kojoj peva Džim Prajs, odnosno Maks Bejkon (verzija za SAD) bile su najveći hitovi. U Americi je pesma Magic Touch postigla ogroman uspeh i dospela na Top 10 američke liste singlova. Earth Moving izašao je jula 1989. i doživeo osrednji uspeh. Pesme Innocent, Holy i Hostage izašle su u obliku singlova. U ovo vreme došlo je do ozbiljnih razmirica između Oldfilda i njegove izdavačke kuće. Virgin Records uporno je insistirao da bilo koji naredni instrumentalni album treba da nosi naziv Tubular Bells 2. Oldfildov buntovnički odgovor na to bio je Amarok, jednosatno muzičko delo sačinjeno od tema koje se neprestano menjaju (verovatno kako bi se onemogućilo pravljenje singlova), neočekivani žestoki, eksplozivni zvuci i buka i veoma lukavo skriven deo na Morzeovoj azbuci u kome Oldfild vređa Ričarda Bransona. Iako mnogi od fanova smatraju ovaj album za najbolji, nije doživeo komercijalni uspeh. Narednim albumom, Heaven's Open, nastavio je sa napadima na Brensona i to je bio poslednji album izdat za Virgin etiketu. Značajna stvar na ovom albumu bila je ta što je Oldfild lično otpevao sve glavne vokale. Neki kažu da je to bilo zbog žurbe da što pre napusti Virgin (pre toga je izjavljivao kako se njegov glas ne uklapa u njegove pesme).
I nakon prelaska u Warner Oldfild je nastavio da koristi nove muzičke stilove na albumima Tubular Bells II, (reinterpretaciji albuma Tubular Bells), The Songs of Distant Earth (nazvan po istoimenom romanu Artura Klarka) isprobavajući zvuk softvera "New Age", kao i Tubular Bells III nastao pod uticajem muzičke dens scene na ostrvu Ibiza, gde se preselio.
Tokom 1999. godine Oldfild je izdao dva albuma — Guitars, u kome je iskoristio gitare da napravi sve zvuke na albumu, uključujući i perkusije i The Millennium Bell koji se sastoji od delova muzičkih pravaca koji su obeležili istorijska poglavlja tokom prošlog milenijuma. Ovaj album je uživo izveden u Berlinu tokom proslave novog milenijuma 1999-2000.
Najnovija stvar koju je pridodao svom repertoaru je projekat Music VR, gde kombinuje svoju muziku sa virtualnom realnošću kompjuterske igre. Njegov prvi rad na ovom projektu je Tr3s Lunas iz 2002, virtualna igrica gde igrač interaktivno učestvuje u svetu prepunom nove muzike. Ovaj projekat izašao je u vidu dvostrukog CD-a — jednog sa muzikom, a drugog sa igrom.
Godine 2003. izdao je Tubular Bells 2003, ponovljeni snimak originalnog albuma na CD-u i audio DVD-u. ovo je urađeno kako bi se „popravile“ mnoge „nesavršenosti“ koje su postojale na originalu usled tehnologije iz ranih '70-ih, kao i ograničenog vremena koje je imao za snimanje albuma. Ovim je proslavljena tridesetogodišljica Tubular Bellsa i Oldfildov pedeseti rođendan. DVD-Audio verzija sadrži isto što i CD sa saraund zvukom i neke demo verzije originalnog albuma. Otprilike u isto vreme Virgin je izbacio SACD verziju sa originalnim stereo albumom i kvadrofonom miks verzijom Fila Njuela iz 1975. U verziji iz 2003, originalni glas Em-Sija (Viv Stenshol) zamenjen je glasom Džona Kliza.
Dana 12. aprila 2004. Oldfild je lansirao njegov sledeći VR projekat po imenu Maestro koji sadrži muziku sa albuma Tubular Bells 2003, kao i neke čilaut melodije. Demo verzija igre može se naći na njegovom oficijalnom sajtu.
Dupli album Light & Shade izdat je za Mercury Records, za koga je Majk nedavno potpisao ugovor o izdavanju najmanje tri albuma. Diskovi sadrže muziku različitog raspoloženja. Jedan je opuštajući ("Light"), a drugi je više natušten i oštar ("Shade"). Album se pojavio 26. septembra 2005.
- 1984 - The Killing Fields - muzika iz istoimenog filma, Polja smrti
Napomena: Iako je korišćen u filmu Isterivač đavola, Tubular Bells (1973) nije bio saundtrek album.
Majk Oldfild učestvovao je i na saundtreku filma Dosije iks: Bitka za budućnost sa pesmom "Tubular X".
- 1979 - Exposed (DVD released 2005)
- 1980 - The Essential Live 1980 (VHS released 1980)
- 1981 - Live at Montreux 1981 (DVD released 2006)
- 1988 - The Wind Chimes 1988 (VHS released 1988)
- 1992 - Tubular Bells II, The Performance Live at Edinburgh Castle 1992 (VHS released 1992), (DVD released 1999)
- 1993 - Elements - The Best of Mike Oldfield|Elements, Best of the Videos (VHS released 1993), (DVD released 2004)
- 1998 - Tubular Bells III, The Performance Live at Horse Guards Parade 1998 (VHS released 1998), (DVD released 1999)
- 2000 - The Art in Heaven Concert, Live In Berlin 2000 (VHS released 2000), (DVD released 2001)
- 2006 - Nokia Night of the Proms
- 1975 - The Orchestral Tubular Bells
- 1976 - The Orchestral Hergest Ridge (Nije zvanično izdat)
- 1976 - Boxed (Verzije albuma Tubular Bells, Hergest Ridge i Ommadawn izmiksovane u kvadrofonoj tehnici.
- 1979 - Impressions
- 1980 - Music Wonderland
- 1980 - Airborn
- 1981 - Episodes
- 1985 - The Complete Mike Oldfield
- 1987 - A Virgin Compilation
- 1990 - Collector's Edition Box I & II
- 1993 - Elements - The Best of Mike Oldfield
- 1993 - Elements - The Best of Mike Oldfield 1973-1991 (4CD)
- 1997 - XXV: The Essential
- 2000 - Tubular Bells SA-CD (Hybrid SA-CD contains a new remaster of the original LP in 2-channel CDDA and DSD, and a new remaster of the 1975 quadraphonic mix.)
- 2001 - The Best of Tubular Bells
- 2002 - Collection
- 2006 - The Platinum Collection (3CD)
- mikeoldfield.com - Oficijalni sajt Majka Oldfilda (zahteva Flash plag-in)
- tubular.net - Tubular Web, jedan od najvećih i najpoznatijih sajtova.
- mike-oldfield.es - Multimedija, forumi, fotografije i još toga.
- amadian.net - "The Sound Of The Bell" (Veliki sajt koji sadrži dosta informacija i rariteta).
