Przejdź do zawartości

Dom Steffensów w Gdańsku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Złota Kamienica w Gdańsku)
Dom Steffensów
Zabytek: nr rej. A-28 z 23.01.1953[1]
Ilustracja
Fasada Domu Steffensów
Państwo

 Polska

Miejscowość

Gdańsk

Adres

Główne Miasto, Drodze Królewskiej

Rozpoczęcie budowy

1609

Ukończenie budowy

1618

Położenie na mapie Gdańska
Mapa konturowa Gdańska, w centrum znajduje się punkt z opisem „Dom Steffensów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Dom Steffensów”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Dom Steffensów”
Ziemia54°21′01,29″N 18°38′59,72″E/54,350358 18,649922

Dom Steffensów – zabytkowa kamienica położona przy Drodze Królewskiej w Gdańsku na Głównym Mieście. Bywa nazywana domem Speymanna lub Złotą kamienicą.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Kamienica została wzniesiona w latach 1609–1618, przy Długim Targu 41, na zamówienie ówczesnego burmistrza Gdańska Johanna Speymanna, według projektu architekta Abrahama van den Blocke[2].

Fasada posiada złocone kamienne płaskorzeźby, wykonane przez warsztat Abrahama van den Blocka, w którym działał domniemany autor scen batalistycznych, Jan Voigt z Rostocku. Na ścianie frontowej umieszczono płaskorzeźby ze scenami batalistycznymi oraz postaciami władców, w tym Zygmunta III Wazy i Władysława Jagiełły. W centralnej części fasady znalazły się herby używane przez Speymanna[3].

Żona burmistrza Speymanna – Judyta Maria miała w 1623 przyjmować tutaj króla Zygmunta III wraz z małżonką Anną Austriaczką[3].

Po 1660 kamienicę kupił kolejny burmistrz Gdańska Piotr Henrich. W czasie gdy była jego własnością w tym budynku miano dyskutować nad kształtem pokoju oliwskiego[4]. W latach 1786–1918 kamienica była własnością gdańskiego rodu Steffensów[4].

Od 1938 do 1945 r. była siedzibą Zachodniopruskiego Muzeum Prowincjonalnego[5].

Kamienica została zniszczona w 1945 roku. Zrekonstruowano ją na podstawie pozostałości fasady w postaci wąskiego muru o wysokości trzech kondygnacji.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024.
  2. Samp 1999 ↓, s. 25.
  3. a b Samp 1999 ↓, s. 26.
  4. a b Samp 1999 ↓, s. 27.
  5. Krumbiegiel G., Krumbiegiel B., 1998: Z historii Zachodniopruskiego Muzeum Prowincjonalnego w Gdańsku. W: Bursztyn - poglądy, opinie, 2005 r., str. 198-201. ISBN 83-912894-5-1

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]