Rosemary Stirling
| Data i miejsce urodzenia |
11 grudnia 1947 | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
157 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Rosemary Olivia Stirling po mężu Wright (ur. 11 grudnia 1947 w Timaru[1]) – szkocka lekkoatletka, sprinterka i biegaczka średniodystansowa, mistrzyni Europy z 1969 i kilkakrotna rekordzistka świata.
Urodziła się w Nowej Zelandii ze szkockiego ojca i angielskiej matki. Po przyjechaniu do Wielkiej Brytanii mieszkała w Wolverhampton.
Jako reprezentantka Szkocji wystąpiła na Igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1966 w Kingston, zajmując 4. miejsca w biegach na 440 jardów i na 880 jardów[2]. Startując w barwach Wielkiej Brytanii odpadła w półfinale biegu na 400 metrów na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie[3]. Zajęła 5. miejsce w biegu na 800 metrów na europejskich igrzyskach halowych w 1967 w Pradze[4].
Na europejskich igrzyskach halowych w 1969 w Belgradzie zdobyła brązowy medal w biegu na 400 metrów[5].
Zdobyła złoty medal w sztafecie 4 × 400 metrów na mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach. Sztafeta brytyjska w składzie: Stirling, Pat Lowe, Janet Simpson i Lillian Board ustanowiła wówczas rekord świata rezultatem 3:30,8[6]. Stirling zajęła również 8. miejsce w finale biegu na 400 metrów[7]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1970 w Wiedniu startowała w biegu na 800 metrów, ale odpadła w eliminacjach[8].
Zwyciężyła w biegu na 800 metrów na Igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w 1970 w Edynburgu, po zaciekłym finiszu, wyprzedzając Pat Lowe o 0,03 sekundy i Cheryl Peasley z Australii o 0,09 sekundy[2][9].
Zdobyła brązowy medal w biegu na 800 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1971 w Sofii[10]. Powtórzyła to osiągnięcie na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach, a w sztafecie 4 × 400 metrów zajęła wraz z koleżankami 4. miejsce[11].
Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium Stirling zajęła 7. miejsce w finale biegu na 800 metrów poprawiając rekord Wielkiej Brytanii czasem 2:00,15, a sztafeta 4 × 400 metrów z jej udziałem zajęła 5. miejsce[1][9]. Odpadła w eliminacjach biegu na 800 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1973 w Rotterdamie, a na halowych mistrzostwach Europy w 1974 w Göteborgu zajęła w tej konkurencji 4. miejsce[12].
Zajęła 4. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów i odpadła w półfinale biegu na 800 metrów na Igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w 1974 w Christchurch[2]. Odpadła w półfinale biegu na 800 metrów na mistrzostwach Europy w 1974 w Rzymie[13].
Oprócz rekordu świata w sztafecie 4 × 400 metrów Stirling ustanowiła jeszcze cztery rekordy świata, wszystkie w biegach sztafetowych: w sztafecie 3 × 880 jardów (w składzie: Stirling, Lowe i Pam Piercy, czas 6:25,2 osiągnięty 30 lipca 1967 w Budapeszcie), w sztafecie 3 × 800 metrów (ten sam skład, czas 6:20,0, [28 sierpnia 1967 w Londynie) i dwukrotnie w sztafecie 4 × 800 metrów (do wyniku 8:25,0 w składzie: Stirling, Georgina Craig, Lowe i Sheila Carey 5 września 1970 w Londynie)[14].
Była wicemistrzynią Wielkiej Brytanii w biegu na 800 metrów w 1971 oraz brązową medalistką na tym dystansie w 1973 i w biegu na 440 jardów w 1966 i 1967[15]. W hali była mistrzynią w biegu na 440 jardów w 1967, na 400 metrów w 1969 i na 800 metrów w 1970, 1971 i 1974, wicemistrzynią na 440 jardów w 1966, a także brązową medalistką na 800 metrów w 1969[16].
Była rekordzistką Wielkiej Brytanii w biegu na 800 metrów z czasem 2:00,15 (3 września 1972 w Monachium) i kilkakrotnie w sztafecie 4 × 400 metrów do wyniku 3:28,74 (10 września 1972 w Monachium)[17].
Wyszła za mąż za Trevora Wrighta, wicemistrza Europy w maratonie z 1971[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Rosemary Stirling [online], olympedia.org [dostęp 2021-01-16] (ang.).
- ↑ a b c Rosemary Olivia Wright [online], thecgf.com [dostęp 2018-12-31] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 528 [dostęp 2018-12-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d'Athlétisme, 1994, s. 68.
- ↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d'Athlétisme, 1994, s. 70.
- ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 302 [dostęp 2018-12-31] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 535, 537 [dostęp 2018-12-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 417 [dostęp 2021-01-16] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ a b c Rosemary Stirling / Wright [online], uka.org.uk [dostęp 2021-01-16] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-05] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 422 [dostęp 2021-01-16] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 544, 545 [dostęp 2018-12-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 432, 437 [dostęp 2021-01-16] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 551 [dostęp 2018-12-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 305, 306 [dostęp 2018-12-31] (ang.).
- ↑ AAA Championships (Women) [online], GBRAthletics [dostęp 2018-12-31] (ang.).
- ↑ AAA Indoor Championships (Women) [online], GBRAthletics [dostęp 2018-12-31] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 236 i 371. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).