Przejdź do zawartości

Mick Blue

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mick Blue
Ilustracja
Mick Blue na XRCO Award (Hollywood, 11 kwietnia 2015)
Prawdziwe imię i nazwisko

Michael Omelko[1]

Data i miejsce urodzenia

9 września 1976[1]
Graz, Austria

Używane pseudonimy

Michael Austia, Michael Austria, Michael Blue, Michael Omar, Mick Blu, Mickey Blue, Micki Blue, Micky Blue, Mike Blue, Miki Blu, Miki Blue, Miky Blue[2], Mich Blue

Lata aktywności

od 2000[3]

Narodowość

austriacka[2]

Liczba filmów

5826 jako aktor (za IAFD)[2], 963 jako reżyser (za IAFD)[2]

Nagrody

XRCO Award, XBIZ Award, AVN Award, Venus Award

Wzrost

178 cm[1]

Masa ciała

82 kg[2]

Penis

20 cm[4]

Kolor włosów

ciemny brąz

Kolor oczu

niebieski[3]

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Mick Blue (ur. 9 września 1976 w Grazu) – austriacki aktor i reżyser filmów pornograficznych, także licencjonowany kierowca wyścigowy Sports Car Club of America (SCCA)[5].

W 2018 znalazł się na miejscu ósmym rankingu „Najczęściej i najchętniej oglądanych ogierów branży dla dorosłych wg danych z takich stron, jak Pornhub czy RedTube”[6]. W styczniu 2023 został wprowadzony do alei sław Brazzers Hall of Fame[7].

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Grazu w Austrii, stolicy kraju związkowego Styria i powiatu Graz-Umgebung, w tym samym regionie, gdzie Arnold Schwarzenegger jako syn Eriki Omelko. Blue od zawsze miał wysoki popęd płciowy i zaczął się masturbować w wieku 12 lat[8]. To była pierwsza rzecz, jaką zrobiłby po powrocie ze szkoły, by móc skupić się na swojej pracy domowej. Jego ulubionymi wykonawcami porno stali się Rocco Siffredi, Teresa Orlowski i David Perry[8]. Po ukończeniu szkoły Franklin Pierce High School w Tacoma, był dyrektorem handlowym firmy budowlanej[9].

Kiedy ukończył 18 lat, chciał zostać gwiazdą porno i twierdził, że spróbuje, jeśli jego praca nie zadziała[8]. Po czterech latach pracy, zaczął wysyłać listy do firm i producentów filmów pornograficznych na podstawie ich adresów na odwrocie wypożyczonych kaset wideo VHS[10]. Nawiązał kontakty w Berlinie[1]. Był gościem austriackiego programu ORF 2 Die Barbara Karlich Show (1999)[11]. Przełom nastąpił dopiero w 2000, gdy Thomas Janiseh, właściciel austriackiego magazynu dla dorosłych „ÖKM”, zaproponował mu udział w konkursie gang bangu z udziałem 30 innych mężczyzn i 5 dziewczyn[8]. Blue wygrał konkurs, a właściciel zaprosił go na sesję zdjęciową z kilkoma kobietami i innym mężczyzną[12]. Podczas imprezy w Salzburgu spotkał odpowiednich producentów filmowych[9]. Thomas Janisch polecił Micka Blue niemieckiej wytwórni Videorama, gdzie nakręcił pierwsze filmy[13].

Początki kariery w Europie

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy stanął przed kamerą w Paryżu we wrześniu 2000, pracując dla Videorama w filmie Harry’ego S. Morgana Maximum Perversum 71: Mit der Faust im Arsch w roli asystenta detektywa (Conny Dachs)[14]. W październiku 2000 gościł na targach przemysłu pornograficznego Venus Berlin, aby nawiązać nowe kontakty. Kolejne trzy filmy Videorama to Fetish 9: Schwarze Messe (2000), Maximum Perversum 72: Exzesse der Lust (2001) i Extrem 16: Nasse Spalten (2001). Jednak na nowe oferty czekał aż do marca 2001 i zaczął coraz więcej pracować w Niemczech dla firm takich jak Magma, Viedeorama, Touch Video, Multi-Media-Verlag (MMV), Puaka, DBM Video i Goldlight[15].

Pseudonim

[edytuj | edytuj kod]

Swój pseudonim artystyczny Miki Blue, przyjął od tytułu komedii romantycznej Mickey Niebieskie Oko (oryg. Mickey Blue Eyes) z Hugh Grantem[16]. Ten pseudonim w czerwcu 2001 w Paryżu zasugerowali kierownik produkcji Hansi Nussbaum i wizażystka na planie filmu Goldlight Productions / Mario Salieri Entertainment Group Pokusa (Sotto l’Abito Talare si Nasconde un Grande... Affare, 2001)[13], gdzie wystąpił w scenie z zakonnicą. Pojawił się we włoskich realizacjach Mario Salieri Entertainment Group – Tajemnica prałata (Il Segreto Del Monsignore, 2001), Ślub czystości (Voto di castità, 2001) i Wieczór kawalerski (Addio al celibato, 2003).

W październiku 2001 na targach przemysłu pornograficznego Venus Berlin poznał takich aktorów porno jak Zenza Raggi i Franco Roccaforte, którzy z kolei w 2002 w Budapeszcie przedstawili go takim realizatorom jak Gianfranco Romangnoli i Kovi[13]. Wkrótce pracował dla reżyserów takich jak Antonio Adamo, Max Belocchio, Christoph Clark, Tanja Hayd, Anita Rinaldi, Toni Ribas, Nacho Vidal, Rocco Siffredi i John Leslie[13].

W 2002 pracował na planie filmowym głównie w Europie. W krótkim czasie stał się jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów porno[9]. W marcu 2003 dostał swoją pierwszą nagrodę w Brukseli w Belgii dla najlepszego aktora drugoplanowego w Niemczech, a w październiku 2003 w Berlinie otrzymał nominację do nagrody Venus dla najlepszego zagranicznego wykonawcy roku; wygrał Rocco Siffredi[13].

W hiszpańskiej realizacji Razorback Prezent (The Gift, 2006), nagrodzonej statuetką Ninfa jako najlepszy hiszpański film i za najlepszy scenariusz hiszpański (Roberto Valtueña), z Ramónem Guevarą zagrał postać ambitnego Carlosa. W 2008 na Festival Internacional de Cine Erótico de Barcelona został uhonorowany nagrodą Ninfa w kategorii „najlepszy aktor”[17] za rolę Peque w sensacyjnym filmie fantastycznonaukowym Razorback / Thagson Świat psów (Mundo Perro, 2008) w reż. Roberta Valtueñy. W 2009 na Festiwalu Filmów Erotycznych w Cannes otrzymał nominację do Hot d’Or w kategorii „Najlepszy wykonawca europejski”[18].

Kariera w Stanach Zjednoczonych

[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2003 rozpoczął pracę w amerykańskich produkcjach, a w 2004 otrzymał trzy nominacje do nagrody AVN Award w kategoriach: zagraniczny wykonawca roku, najlepsza scena seksu w parze i najlepsza scena seksu analnego[19][20]. W styczniu 2005 podpisał kontrakt z Zero Tolerance Entertainment[21]. Stał się jednym z najbardziej poszukiwanych wykonawców w branży i nakręcił niektóre z najlepszych scen z największymi nazwiskami w porno, takimi jak Dillion Harper, Brandi Love, Riley Reid, Mia Malkova i Kayden Kross[8].

Jego debiutem reżyserskim był film Meet the Fuckers (2005). Wyreżyserował kilka produkcji dla Elegant Angel w Los Angeles pod pseudonimem Grazer. Występował także w parodiach porno filmów hollywoodzkich, w tym Who’s Nailin' Paylin? (2008) w roli rosyjskiego żołnierza, Pirates II: Stagnetti’s Revenge (2008) jako członek załogi, 2040 (2009) w roli robota, Fly Girls (2010) jako pasażer w locie, Top Guns (2011) jako Papa, Śpiąca królewna – Sleeping Beauty XXX: An Axel Braun Parody (2014) jako król Stefan czy Czarna Wdowa – Black Widow XXX: An Axel Braun Parody (2021) w roli rosyjskiego porywacza.

W latach 2011–2018 pracował dla Kink.com[22] w San Francisco w scenach BDSM z Asą Akirą, Jamesem Deenem, Evanem Stone, Markiem Davisem, Ramonem Nomarem i Tonim Ribasem. W realizacji Sisterhood 2 (2013) pojawił się jako ksiądz w scenie z dwiema zakonnicami – Jessicą Jaymes i Nikki Benz. Jednym z najważniejszych wydarzeń w jego karierze był odwrotny gang bang z udziałem Skin Diamond, Adriany Chechik, Carter Cruise, Dahlia Sky i jego żony, Anikki Albrite[8] w Mick Blue is One Lucky Bastard (2014), za który był nominowany do AVN Award w kategorii najlepsza scena seksu grupowego[23].

W 2015 z żoną Anikką Albrite i Claudio Maestro założył firmę producencką BAM Visions, dystrybuowaną przez Evil Angel[24]. W 2016 trafił na listę CNBC „Brudny Tuzin: największe gwiazdy porno” (The Dirty Dozen: Porn's biggest stars). Do branżowej nagrody AVN Award w 2016 zdobył 23 nominacje[25], w 2018 otrzymał 29 nominacji[26], a w 2020 – 19 nominacji[27].

Wystąpił w dramatach Pure Taboo w reż. duetu Bree Mills i Craven Moorehead: Zasiłek: Opieka nad dziećmi (The Allowance: The Babysitting Job, 2017) w roli pana Bauera, który wynajmuje do opieki nad niemowlęciem 18-letnią dziewicę, Nie rozmawiaj z nieznajomymi (Don’t Talk to Strangers, 2017) jako mąż nieznajomej kobiety i luźnej adaptacji porno filmu Annie – Anne Act Three: The Scam (2018) w roli kamerdynera Bruna, Studia w rozdziawioniu (A Study in Gaping, 2018) z Adrianą Chechik w roli opętanego profesora Claremonta i Ojciec spuszczony ze smyczy (A Father Unleashed, 2018) w roli wujka Gusa, który namawia swojego brata (Steve Holmes) do seksu z pasierbicą[28]. W dramacie Ministerstwo zła (Ministry of Evil, 2019) zagrał zboczonego księdza zakonu monastycznego[29]. W telewizyjnym melodramacie Ekspozycja (Exposure, 2019) wystąpił w roli fotografa Dennisa Paula. W komedii Jaye Summers Gets Her Throat Stretched for Choir by the Priest! (2019) pojawił się jako ksiądz.

28 grudnia 2016 znalazł się na liście finalistów alei sław Hall of Fame[30], a 21 stycznia 2017 w Las Vegas podczas gali wręczenia nagród Adult Video News Awards (AVN) otrzymał nagrodę honorową AVN, a także odebrał nagrodę w kategorii wykonawca roku[31][32][33]. W maju 2018 firma Fleshlight w Teksasie wypuściła na rynek atrapę prącia jako odlew zewnętrznych narządów płciowych Micka Blue i sporządziła ich silikonowe kopie[34][35][36].

W sierpniu 2022 zajął drugie miejsce na liście Adult Entertainment Broadcast Network „gwiazdorów porno lata 2022”[37]. W 2024 zdobył 14 nominacji do nagród XBIZ Award[38].

Obecność w kulturze masowej

[edytuj | edytuj kod]

W 2004 grał w Burgtheater w Wiedniu w sztuce Elfriede Jelinek Bambiland w reż. Christopha Schlingensiefa z Udo Kierem[39]. Pojawił się jako Mick w austriackiej komedii Davida Ungera Nigdy nie jest gorzej! (Schlimmer geht’s nimmer!, 2008)[40]. Film był pokazywany na festiwalu Diagonale[41], w austriackich kinach i został wydany na DVD w Niemczech w 2009[42]. Gościł w filmach dokumentalnych: Porno Unplugged (2008)[43][44] i The New Erotic: Art Sex Revolution (2011), a także w programach telewizyjnych, w tym Best in Sex: 2016 AVN Awards (2016)[45]. Był DJem w filmie Fritza Treibera Chimney or Pit (2015)[46].

Wystąpił w roli Julesa w dramacie Ninji Thyberg Pleasure (2021), prezentowanym na 73. Festiwalu Filmowym w Cannes, który miał swoją premierę 1 lutego 2021 na Sundance Film Festival w sekcji Konkursu Dramatycznego Kina Światowego[47]. Pojawił się jako krupier w kasynie w 62. sezonie odc. 13/14 opery mydlanej ABC Szpital miejski (General Hospital, 2024) w scenie z Jasonem Morganem (Steve Burton)[48][49]. Grał postać więźnia hrabstwa Los Angeles odsiadującego wyrok u boku niesławnych braci (Cooper Koch, Nicholas Alexander Chavez) w odcinku serialu kryminalnego Netflixa Potwory: Historia Lyle’a i Erika Menendezów (Monsters: The Lyle and Erik Menendez Story, 2024)[50] – pt. „Zrzuć winę na deszcz” („Blame It on the Rain”) z Javierem Bardemem i Chloë Sevigny.

Osiągnięcia sportowe w wyścigach samochodowych

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2017 Blue ogłosił swoją nową karierę wyścigową za pośrednictwem YouTube, stwierdzając, że jego marzeniem z dzieciństwa było zostać kierowcą wyścigowym. – „Kiedy byłem małym chłopcem interesowałem się sportami motorowymi. Jestem zdeterminowany, aby ścigać się w IndyCar Series do 2020” – powiedział[51]. Jako licencjonowany kierowca wyścigowy Sports Car Club of America (SCCA)[52][53] podjął współpracę z Abergel Motorsports, sponsorowany przez firmę Bad Dragon w Phoenix stanu Arizona[54]. Następnym krokiem był udział w [USF4] Championship Series 2017, gdzie startował samochodem Mazda MX-5[55][56]. Blue brał również udział w serii American Endurance Racing[51]. W kwietniu 2019 zwyciężył w mistrzostwach Western Endurance Racing Challenge w Buttonwillow[57][58][59]. Pod koniec listopada 2024 był zwycięzcą mistrzostw Południowej Kalifornii National Auto Sport Association (NASA) w klasie Bad Dragon BMW Spec E30 w Chuckwalla Valley Raceway[60].

Data Tor wyścigowy Kategoria Miejsce
10-12.02.2017 Michelin Raceway Road Atlanta Class 2. miejsce[55]
21-23.04.2017 Watkins Glen International Class 1. miejsce[55]
w klasyfikacji generalnej 1. miejsce[55]
15-17.09.2017 Summit Point Motorsports Park Class 1. miejsce[55]
w klasyfikacji generalnej 1. miejsce[55]
20-22.10.2017 Mid-Ohio Sports Car Course Class 1. miejsce[55]
w klasyfikacji generalnej 3. miejsce[55]
17-19.11.2017 National Corvette Museum Motorsports Park Class 3. miejsce[55]
w klasyfikacji generalnej 2. miejsce[55]
16-18.02.2018 Michelin Raceway Road Atlanta Class 1. miejsce[55]
w klasyfikacji generalnej 1. miejsce[55]
6-8.07.2018 National Corvette Museum Motorsports Park Class 1. miejsce[55]
w klasyfikacji generalnej 1. miejsce[55]
15-17.02.2019 Road Atlanta Class 1. miejsce[55]
w klasyfikacji generalnej 1. miejsce[55]

18 września 2022 wygrał mistrzostwa National Auto Sport Association Racing na torze wyścigowym WeatherTech Raceway Laguna Seca w Monterey w Kalifornii[61][62]. W styczniu 2023 zajął drugie miejsce w NASA SoCal Regional Championship i mistrzostwach WERC 2022 w Huntington Beach w Regionie Południowej Kalifornii[63]. W maju 2023 wygrał na torze Willow Springs International Raceway w Willow Springs w Kalifornii[64]. W październiku 2023 Mick Blue zwyciężył mistrzostwa NASA SoCal SPec E30 2023, zdobywając tytuł podczas imprezy Track or Treat odbywającej się na torze Chuckwalla Valley Raceway w Desert Center w Kalifornii[65]. 8 września 2024 wygrał klasę Spec E30 w swoim Bad Dragon BMW w kampusie Utah Motorsports niedaleko Salt Lake City, zdobywając krajowe mistrzostwa National Auto Sport Association[66].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2013[67], podczas gali wręczenia nagród AVN związał się z amerykańską aktorką porno Anikką Albrite[68], którą poślubił 14 marca 2014[69]. W 2015 Blue i Albrite zdobyli AVN Award dla wykonawców roku[46], dzięki czemu byli pierwszym w historii małżeństwem, które odebrało jednocześnie nagrody w tej samej kategorii[70][71]. Mick Blue i Anikka Albrite byli opisani w czerwcowym numerze brytyjskiej edycji magazynu „GQ” (2015) przez Ankę Radakovich[72].

Blue i Albrite mają dwoje dzieci[73][74].

W 2017 na kanale WoodRocket w programie specjalizującym się parodiami porno Ask a Porn Star, Mick Blue wyznał, że jego zdaniem ani Donald Trump, ani Hillary Clinton nie zasługuje na tytuł prezydenta[75].

Swoją przygodę ze sportem Mick Blue rozpoczął jako narciarz zjazdowy w Austrii[76]. Otrzymał certyfikat Divemastera. Jako posiadacz białego pasa w brazylijskim jiu-jitsu, 9 października 2010 zdobył niebieski pas w turnieju brazylijskiego jiu-jitsu w Los Angeles, a z czasem otrzymał brązowy pas[4]. 12 września 2022 Blue ujawnił na swojej oficjalnej stronie na Instagramie, że jest praktykującym brazylijskie jiu-jitsu, który trenował pod okiem Fábio Leopoldo. 16 grudnia 2022 zdobył czarny pas[77].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Film Pozostali wykonawcy
2007 Adam Film World Najlepszy europejski wykonawca roku[78] – –
2008 Ninfa Najlepszy aktor[79] Mundo Perro (2008) –
2010 AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego[80] 2040 (2009) Jessica Drake, Kirsten Price, Alektra Blue, Mikayla Mendez, Kaylani Lei, Tory Lane, Jayden Jaymes, Kayla Carrera, Randy Spears, Brad Armstrong, Rocco Reed, Marcus London i T.J. Cummings
2012 AVN Award Najlepsza scena seksu podwójnej penetracji[81] Asa Akira Is Insatiable 2 (2011) Asa Akira i Toni Ribas
Najlepsza scena seksu triolizmu – chłopak/chłopak/dziewczyna[81]
Orgazmik Award Reżyser roku[82] – –
2013 AVN Award Najlepsza scena seksu podwójnej penetracji[83] Asa Akira Is Insatiable 3 (2012) Asa Akira i Ramón Nomar
Najlepszy scena seksu grupowego[83] Asa Akira, Erik Everhard i Ramón Nomar
Najlepsza scena seksu triolizmu – chłopak/chłopak/dziewczyna[83] Lexi (2012) Lexi Belle i Ramón Nomar
XBIZ Award Najlepsza scena seksu w zagranicznej produkcji[84] Wasteland (2012) Lily Carter, David Perry, Lily Labeau, Ramón Nomar i Toni Ribas
Inked Award Scena roku[85] The Gang Bang of Bonnie Rotten (2013) Bonnie Rotten, Karlo Karrera, Tony DeSergio i Jordan Ash
2014 XBIZ Award Najlepsza scena seksu w parze[86] Hotel No Tell 1 (2013) Madison Ivy
Najlepsza scena w zagranicznej produkcji[86] The Gang Bang of Bonnie Rotten (2013) Bonnie Rotten, Karlo Karrera, Tony DeSergio i Jordan Ash
AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego[87]
Najlepsza scena seksu analnego[87] Anikka 1 (2013) Anikka Albrite
Erotic Lounge Award Najlepszy aktor[88] – –
2015 AVN Award Najlepsza scena seksu triolizmu – chłopak/chłopak/dziewczyna[89] Allie (2014) Allie Haze i Ramón Nomar
Wykonawca roku[89] – –
Najlepsza scena seksu podwójnej penetracji[90] Anikka 2 (2014) Anikka Albrite i Erik Everhard
Najlepsza scena seksu grupowego[89] Gangbang Me (2014) A.J. Applegate, John Strong, Erik Everhard, Mr. Pete, James Deen, Ramón Nomar i Jon Jon
Najlepsza scena seksu grupowego[89] Adriana Chechik, James Deen, Erik Everhard, Criss Strokes i John Strong
XBIZ Award Najlepsza scena seksu grupowego[91]
Venus Award Nagroda Jury dla najlepszej pary porno[92] – Anikka Albrite
XRCO Award Wykonawca roku[93] – –
Spank Bank Award Penis roku[94] – –
Inked Award Najlepsza scena grupowa[95] All About That Orgy (2014) Skin Diamond, Kleio Valentien, Joanna Angel, Natalia Marie, James Deen i Mr. Pete
2016 AVN Award Najlepsza scena seksu analnego[96] Being Riley (2015) Riley Reid
Wykonawca roku[97] – –
Najlepsza scena seksu grupowego[97] Gangbang Me 2 (2015) Keisha Grey, James Deen, Jon Jon, John Strong i Erik Everhard
Najlepsza scena seksu triolizmu – dziewczyna/dziewczyna/chłopak[96] Anikka’s Anal Sluts (2015) Anikka Albrite i Valentina Nappi
Inked Award Reżyser roku[98] – –
Scena roku[98] Anal Intoxication (2015) Rachael Madori
2017 XBIZ Award Najlepsza scena seksu w zagranicznej produkcji[99] Babysitting the Baumgartners (2016) Anikka Albrite i Sara Luvv
Najlepsza scena seksu w całości realizacji[99] Natural Beauties (2016) Kendra Sunderland
AVN Award Najlepsza scena seksu chłopak/dziewczyna[100]
Najlepsza scena seksu podwójnej penetracji[100] Abella (2016) Abella Danger i Markus Tynai
Wykonawca roku[101] – –
AVN Hall of Fame (Aleja Sław)[102] – –
XRCO Award Wykonawca roku[103] – –
Urban X Award Najlepsza latynoska realizacja[104] Latin Asses 3 (2016) –
NightMoves Award Najlepszy wykonawca[105] – –
2018 AVN Award Najlepsza scena seksu podwójnej penetracji[106] Angela 3 (2017) Angela White i Markus Tynai
Najlepsza scena seksu grupowego[106] Angela White, Xander Corvus, Markus Dupree, Toni Ribas i John Strong
Najlepsza scena triolizmu – dziewczyna/dziewczyna/chłopak[106] Young & Beautiful (2016) Riley Reid i Megan Rain
XRCO Award XRCO Hall of Fame (Aleja Sław)[107][108] – –
2019 AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego[109] After Dark (2018) Tori Black, Jessa Rhodes, Mia Malkova, Kira Noir, Ana Foxxx, Angela White, Abella Danger, Bambino, Vicki Chase, Ricky Johnson, Ryan Driller i Alex Jones
Najlepszy film ekshibicjonistyczny[109] Mick’s Pornstar Initiations (2018) –
XRCO Award Najlepsza scena seksu w realizacji gonzo[110][111] Cam Girls: The Movie (2018) Ginger Banks
Urban X Award Urban X Award Hall of Fame (Aleja Sław)[112][113] – –
2020 AVN Award Najlepsza scena gang bangu[114] Angela White: Dark Side (2019) Angela White, Markus Dupree, Steve Holmes, Prince Yahshua, Jon Jon, Jon Strong, Robby Echo, Eric John, Rob Piper, Mr. Pete i Eddie Jaye
Najlepsza scena seksu chłopak/dziewczyna[114] Unlocked (2018) Gianna Dior
2021 AVN Award Najlepsza scena seksu POV[115] Emily Willis: Car BJ & POV Fucking (2020) Emily Willis
Najlepsza scena seksu z podwójną penetracją[115] The Insatiable Emily Willis (2020) Emily Willis i Steve Holmes
2022 XBIZ Award Wykonawca roku[116] – –
Najlepsza scena seksu - prezentacja wykonawców[116] Influence: Emily Willis (2021) Emily Willis i Dante Colle
Fleshbot Award Najlepsza scena seksu grupowego[117] The Gangbang of Savannah Bond (2021) Savannah Bond, John Strong, Rob Piper, Jax Slayher, Alex Jones i Alex Mack
Film roku[117] Drift (2021) Violet Myers, Maitland Ward, Danny Mountain, Anton Harden, Seth Gamble, Little Dragon, Alex Jones, Jamie Knoxx i Flex Fitcock
AVN Award Najlepsza scena seksu analnego[118] Psychosexual Part 2 (2021) Gianna Dior
2023 Fleshbot Award Film roku[119] Angela White: Unbound (2022) Angela White, Anna Claire Clouds, Alex Mack, Eddie Jaye, Hollywood Cash, Isiah Maxwell, John Strong, Mazee the Goat, Scotty P, Vince Carter, Will Pounder i Zac Wild
AVN Award Najlepsza scena seksu oralnego[120] Laney Grey Deepthroats All Day (2022) Laney Grey
Najlepsza scena seksu z podwójną penetracją[120] Gia Scene 1: Double Penetration! (2022) Gia Derza i John Strong
Najlepsza scena seksu zespołu tagów (mężczyzna/kobieta/mężczyzna)[120] Gianna 4 You (2022) Gianna Dior i Steve Holmes
Najlepsza scena gangbangu[120] Take Control (2022) Angela White, John Strong, Isiah Maxwell, Zac Wild i Oliver Flynn
XBIZ Award Najlepsza scena seksu — prezentacja wykonawcy[121] April Olsen Knows Best (2022) April Olsen, Alex Jones i Rob Piper
Najlepsza scena seksu — film fabularny[121] Drift (2022) Maitland Ward i Seth Gamble
Najlepsza scena seksu — gonzo[121] Take Control (2022) Angela White, Oliver Flynn, Isiah Maxwell, John Strong i Zac Wild
XRCO Award Wykonawca roku[122] – –
2024 XBIZ Award Najlepsza scena seksu – prezentacja wykonawców[123] Luna Star: Seduce & Destroy (2023) Luna Star, Damon Dice i Oliver Flynn
NightMoves Award Najlepszy aktor[124] – –

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Mick Blue w bazie IMDb (ang.)
  2. ↑ a b c d e Mick Blue w serwisie IAFD
  3. ↑ a b Mick Blue w serwisie Adult Film Database
  4. ↑ a b Mick Blue, bisexual Anikka Albrite first couple in Porn AVN Awards. The New York News. [dostęp 2020-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-01)]. (ang.).
  5. ↑ Mick Blue Racing in New Jersey This Weekend [online], AVN, 19 maja 2017 [dostęp 2017-06-01] (ang.).
  6. ↑ Kamil Kacperski, Top 10 najlepszych gwiazdorów porno [online], Antyradio [dostęp 2018-08-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-10] (pol.).
  7. ↑ Monica Redick: Brazzers Announces Inaugural Hall of Fame Class at 2023 AVN Show. AVN, 2023-01-07. [dostęp 2023-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-07)]. (ang.).
  8. ↑ a b c d e f Mick Blue Biography (1976–) [online], Fucking Awesome [dostęp 2018-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-06] (ang.).
  9. ↑ a b c Diese beiden Pornostars sind aus Graz [online], Futter [dostęp 2017-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-16] (niem.).
  10. ↑ Austro-Pornostar über seinen ersten Sex mit fünf Frauen [online], „Heute”, 27 marca 2021 [dostęp 2021-04-21] (niem.).
  11. ↑ Mick Blue [online], ČSFD.cz [dostęp 2017-02-20] (cz.).
  12. ↑ Captain Jack: Mick Blue Interview. AdultDVDTalk.com, 2015-06-06. [dostęp 2022-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-11-23)]. (ang.).
  13. ↑ a b c d e Mick Blue - Male Porn Star Official Vkontakte Co [online], VK, 13 sierpnia 2018 [dostęp 2021-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-21] (ang.).
  14. ↑ Mick Blue über 1. Dreh: „Regisseur machte mich fertig”. „Heute”, 3 kwietnia 2021. [dostęp 2021-04-21]. (niem.).
  15. ↑ Mick Blue – Životopis / Info. FDb.cz. [dostęp 2017-02-20]. (cz.).
  16. ↑ Wil, „Heute” [online], Das musste Austro-Pornostar vor Gästen in Lokal tun, 10 kwietnia 2021 [dostęp 2021-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-21] (niem.).
  17. ↑ FICEB 2008 winners. Erotic Trade Only. [dostęp 2008-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-11)]. (ang.).
  18. ↑ Dan Miller: Hot Video Announces Hot d’Or Awards Nominees, Venue Ceremony set for Oct. 20 in Paris. AVN, 11 sierpnia 2009. [dostęp 2021-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
  19. ↑ Alexander Lumbantobing: Pengakuan Pasangan Suami Istri 'Brangelina' Bintang Film Mesum. Global, 2016-04-12. [dostęp 2017-02-20]. (duń.).
  20. ↑ Οι… Μπραντ Πιτ και Αντζελίνα Τζολί των ερωτικών ταινιών. CYtoday. [dostęp 2017-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (gr.).
  21. ↑ Mick Blue to Perform and Direct Exclusively for Zero Tolerance. AVN. [dostęp 2017-02-20]. (ang.).
  22. ↑ Mick Blue. Kink.com. [dostęp 2017-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (ang.).
  23. ↑ Here are the 2016 AVN Award Nominations. Die-Screaming. [dostęp 2016-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-11)]. (ang.).
  24. ↑ TRPWL: Mick Blue: The Adult DVD Talk Interview. The Real Porn WikiLeaks, 2015-06-10. [dostęp 2019-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-13)]. (ang.).
  25. ↑ Niklas Roar: Her er de nominerede til årets største porno-prisuddeling. SE og HØR, 2015-11-28. [dostęp 2017-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (duń.).
  26. ↑ Luke Ford: Nomination Domination! MPOY Mick Blue Snaps Up 29 for 2018 AVN Awards. LukeFord.com, 2017-11-28. [dostęp 2024-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-22)]. (ang.).
  27. ↑ RisingStarPR: Mick Blue Nabs 19 Nominations for 2020 AVN Awards. AdultDVDTalk.com, 2019-12-03. [dostęp 2024-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-22)]. (ang.).
  28. ↑ Alejandro Freixes, Pure Taboo Debuts 'A Father Unleashed' With Chloe Cherry [online], xbiz, 17 lipca 2018 [dostęp 2020-12-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-27] (ang.).
  29. ↑ Robert Neuwave, Dana Vespoli Reveals the Hellish Kinks of ‘Ministry of Evil’ [online], AVN [dostęp 2023-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2023-03-19] (ang.).
  30. ↑ PM: Class of 2017: The AVN Hall of Fame's Newest Inductees. Adult Video News, 2016-12-28. [dostęp 2017-02-20]. (ang.).
  31. ↑ Suzannah Weiss, 8 Surprising Secrets That Go Into Making Porn, „Cosmopolitan”, 2 maja 2016 [dostęp 2017-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-16] (ang.).
  32. ↑ Kaze: Parodia porno de “Suicide Squad” es la más ganadora en los premios del cine para adultos. Vanguardia.com.mx, 2017-02-07. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (hiszp.).
  33. ↑ David Lepe: Parodia XXX de “Suicide Squad” es lo mejor en los premios del cine para adultos. Publinews Guatemala (Comunicado de prensa), 2017-01-22. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-04)]. (hiszp.).
  34. ↑ Rhett Pardon: Mick Blue Gets His Own Fleshlight. xbiz, 2018-05-30. [dostęp 2017-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (ang.).
  35. ↑ Order Your Mick Blue Male Adult Sex Toys. Fleshjack.com. [dostęp 2019-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-11)]. (ang.).
  36. ↑ Fleshlight Guys: Mick Blue Dildo, Slightly Bendable But Firm. Amazon.com. [dostęp 2020-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-09)]. (ang.).
  37. ↑ Top Male Boy/Girl Performers of Summer 2022. AEBN. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (ang.).
  38. ↑ Mick Blue Nabs 14 XBIZ Awards Noms. XBIZ, 2023-11-24. [dostęp 2024-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-22)]. (ang.).
  39. ↑ Philip Dulle: Pornostar Mick Blue: „Heute wird die Branche von Computernerds kontrolliert“. profil, 27 stycznia 2017. [dostęp 2021-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-27)]. (niem.).
  40. ↑ Schlimmer geht's nimmer. SKIP – Das Kinomagazin. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (niem.).
  41. ↑ Michaela Reichart, Martin Gasser, Christoph Hartner: Film-Notizen der „Steirerkrone“. Kronen Zeitung, 22 marca 2009. [dostęp 2021-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-27)]. (niem.).
  42. ↑ Schlimmer geht’s nimmer! (2008) w bazie IMDb (ang.)
  43. ↑ Manuel Simbürger: „Wichsen ist ein gutes Training!” Das Mick Blue-Interview. Vice, 14 lipca 2014. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (ang.).
  44. ↑ Porno Unplugged (2008) w bazie IMDb (ang.)
  45. ↑ Mick Blue – Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-02-20]. (rum.).
  46. ↑ a b Peter Warren: Blue, Albrite Star in Mainstream Austrian Movie. AVN, 2015-02-05. [dostęp 2017-02-20]. (ang.).
  47. ↑ Michał Kaczoń: „Pleasure“: zwiastun i recenzja hitu Sundance o ciemnej stronie biznesu pornograficznego. Radio Zet, 9 września 2021. [dostęp 2021-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-23)]. (pol.).
  48. ↑ Gustavo Turner, Mick Blue Speaks About His New Role on Mainstream Soap 'General Hospital' [online], xbiz.com, 24 września 2024 [dostęp 2024-12-08] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-08] (ang.).
  49. ↑ Dan Miller, Mick Blue Lands Recurring Role on 'General Hospital', „Adult Video News”, 24 września 2024 [dostęp 2024-12-08] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-08] (ang.).
  50. ↑ Dave Parkman: Mick Blue Scores Role in Netflix's 'Monsters'. xbiz.com, 2024-10-01. [dostęp 2024-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-12-08)]. (ang.).
  51. ↑ a b Marshall Pruett: Three Stories From a Silly Week in Motorsports. „Road & Track”, 2017-08-11. [dostęp 2019-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-11)]. (ang.).
  52. ↑ Dan Miller: Need for Speed: Mick Blue Goes Racing in New Jersey. AVN, 2017-06-02. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
  53. ↑ Aurora Snow: Meet the Legendary Porn Star Turned Racecar Driver. The Daily Beast, 2017-08-05. [dostęp 2017-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (ang.).
  54. ↑ Dan Miller: Bad Dragon Renews Sponsorship of Mick Blue Racing. AVN, 2019-05-31. [dostęp 2019-06-02]. (ang.).
  55. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Michael Omelko. American Endurance Racing. [dostęp 2019-06-02]. (ang.).
  56. ↑ Dan Miller: Mick Blue Races to Fourth at NASA Championships. AVN, 2018-09-19. [dostęp 2021-08-28]. (ang.).
  57. ↑ Winner!!! Mick Blue. Ingrampro.com. [dostęp 2019-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-11)]. (ang.).
  58. ↑ Brett Becker: WERC Racers Face Off in Round Two at Buttonwillow. NASA Speed News, 2017-04-29. [dostęp 2019-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-16)]. (ang.).
  59. ↑ Dan Miller: Bad Dragon Renews Sponsorship of Mick Blue Racing. AVN, 2019-06-01. [dostęp 2022-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-11-23)]. (ang.).
  60. ↑ Dan Miller: Mick Blue Wins Second Straight NASA SoCal Regional Championship. AVN, 2024-12-05. [dostęp 2024-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-12-08)]. (ang.).
  61. ↑ Gustavo Turner: Mick Blue Wins National Auto Sport Association Racing Championship. XBIZ, 2022-09-21. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
  62. ↑ Dan Miller: Mick Blue Races to NASA Championship in Bad Dragon BMW. AVN, 2022-09-21. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
  63. ↑ 2022 Class Champions. NASA SoCal. [dostęp 2023-01-21]. (ang.).
  64. ↑ Willow Springs Welcomes NASA SoCal Spec E30 and Spec E46 in May. NASA Speed News Magazine, 2023-05-31. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
  65. ↑ Dave Parkman: Mick Blue Scores Racing Championship With Bad Dragon-Sponsored BMW. XBIZ, 2023-11-01. [dostęp 2024-07-01]. (ang.).
  66. ↑ Dan Miller: Mick Blue Wins 2024 NASA National Championship. AVN, 2024-09-09. [dostęp 2024-09-10]. (ang.).
  67. ↑ Mick Blue Dating History. FamousFix. [dostęp 2017-02-20]. (ang.).
  68. ↑ Pornostar Mick Blue: „Heute wird die Branche von Computernerds kontrolliert“. Profil.at. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (niem.).
  69. ↑ Peter Warren (2015-03-06): Interview: Meet The New King and Queen of XXX. AVN. [dostęp 2017-02-20]. (ang.).
  70. ↑ Nikki Goldstein: At home with Anikka Albrite and Mick Blue, the ‘Brad and Ange’ of porn. News.com.au, 2016-04-12. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (ang.).
  71. ↑ Sam Machado: AVN Awards News: Anikka Albrite & Mick Blue Dish On Challenges Of Being A Married Porn Couple. EnStars, 2016-04-12. [dostęp 2017-02-20]. (ang.).
  72. ↑ British GQ Profiles Mick Blue & Anikka Albrite. The Real Porn WikiLeaks. [dostęp 2015-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (ang.).
  73. ↑ Michael Omelko. facebook, 2022-09-23. [dostęp 2024-07-10]. (ang.).
  74. ↑ Dieser Österreicher ist einer der größten Pornostars. „Heute”, 2020-12-16. [dostęp 2021-04-21]. (niem.).
  75. ↑ Maxime Lambert: Voici ce que ces acteurs X pensent de Trump. Gentside, 2017-02-20. [dostęp 2017-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)]. (fr.).
  76. ↑ Ralph Greco: Mick Blue Talks Male Performer of the Year Win, Evergreen Legacy. xbiz.com, 2022-03-16. [dostęp 2022-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-29)]. (ang.).
  77. ↑ Mick Blue Instagram Post Revealing 4th Stripe. Instagram. [dostęp 2023-01-21]. (ang.).
  78. ↑ Nelson X: Adam Film World Announces Annual Award Winners. AVN, 2007-03-29. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  79. ↑ Nelson X: 16th Annual NINFA Awards Names Winners. AVN, 2008-06-26. [dostęp 2016-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  80. ↑ AVN Staff: 2010 AVN Award Winners Announced. AVN, 2010-01-13. [dostęp 2016-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  81. ↑ a b AVN Announces the 2012 AVN Award Winners. AVN. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  82. ↑ Mick Blue. RisingStarPR.com. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-19)]. (ang.).
  83. ↑ a b c AVN Staff: And Now... The 2013 AVN Award Winners!. AVN, 2013-01-23. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  84. ↑ Dan Miller: 2013 XBIZ Award Winners Announced. XBIZ, 2013-01-12. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  85. ↑ Peter Warren: Inked Angels Announces Winners of 2013 Inked Awards. AVN, 2013-10-31. [dostęp 2023-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  86. ↑ a b Dan Miller: 2014 XBIZ Award Winners Announced. XBIZ, 2014-01-25. [dostęp 2024-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-22)]. (ang.).
  87. ↑ a b AVN Staff: AVN Announces the Winners of the 2014 AVN Awards. AVN, 2014-01-19. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  88. ↑ Mick Blue Awards. Rising Star PR. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  89. ↑ a b c d AVN Announces the Winners of the 2015 AVN Awards. AVN. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  90. ↑ AVN Announces the Winners of the 2015 AVN Awards. AVN. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  91. ↑ Dan Miller: 2015 XBIZ Award Winners Announced. XBIZ, 2015-01-16. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  92. ↑ Mick Blue, Anikka Albrite Headed To Venus Berlin. AVN. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  93. ↑ Peter Warren: XRCO Announces Winners of 2015 Awards. AVN, 2015-04-11. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  94. ↑ The 2015 Spank Bank Award Winners. Internet Adult Film Database, 2015-02-16. [dostęp 2020-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-30)]. (ang.).
  95. ↑ 2015 Inked Awards Winners. inkedawards.net. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)]. (ang.).
  96. ↑ a b PM: AVN Announces the Winners of the 2016 AVN Awards. AVN, 2016-01-23. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  97. ↑ a b PM: Mick Blue Repeats as Winner of Male Performer of the Year at AVN Awards. RisingStarPR.com, 2016-01-25. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-19)]. (ang.).
  98. ↑ a b 2016 Inked Awards Winners. InkedAwards.net. [dostęp 2019-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)]. (ang.).
  99. ↑ a b 14 Nominations for Mick Blue at 2017 XBIZ Awards. PornValleyMedia. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  100. ↑ a b PM: 2017 AVN Award Winners Announced. Adult Video News, 2017-01-21. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  101. ↑ Tomas Roar: Pornostjerner vs parterapeuter: Hvilke råd om sex og samliv er bedst?. Ekstra Bladet, 2017-02-15. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (duń.).
  102. ↑ Mick Blue Is Latest Entrant Into XRCO Hall of Fame. AVN, 2018-07-06. [dostęp 2024-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-22)]. (ang.).
  103. ↑ 2017 XRCO Award Winners Announced. AVN.com, 2017-04-27. [dostęp 2017-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  104. ↑ Mick Blue Scores Best Latin Release at Urban X Awards. RisingStarPR.com. [dostęp 2017-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  105. ↑ Mick Blue Wins NightMoves’ Best Male Performer Award. Rising Star PR. [dostęp 2017-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  106. ↑ a b c 2018 AVN Award Winners Announced. AVN. [dostęp 2018-02-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-22)]. (ang.).
  107. ↑ Peter Warren: Nominations Announced for 2018 XRCO Awards. AVN, 2018-04-20. [dostęp 2018-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-01)]. (ang.).
  108. ↑ 2018 XRCO Awards Winners Announced. xbiz.com. [dostęp 2019-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-15)]. (ang.).
  109. ↑ a b 2019 AVN Award Winners Announced. AVN, 2019-01-27. [dostęp 2019-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-28)]. (ang.).
  110. ↑ Mick Blue: Yeah @gingerbanks1 and I we won yesterday for Best Sex Scene in a Gonzo Release. twitter, 2019-01-19. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-19)]. (ang.).
  111. ↑ Rhett Pardon: 2019 XBIZ Awards Winners Announced. xbiz.com, 2019-01-18. [dostęp 2019-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-19)]. (ang.).
  112. ↑ John Roland: Urban X Announces 2019 Hall of Fame Inductees. AVN.com, 2019-03-12. [dostęp 2019-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-25)]. (ang.).
  113. ↑ Staff: Urban X Awards Announces Hall Of Fame Inductees. XBIZ.com, 2017-04-27. [dostęp 2017-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-25)]. (ang.).
  114. ↑ a b 2020 AVN Award Winners Announced. AVN. [dostęp 2020-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-25)]. (ang.).
  115. ↑ a b 2021 AVN Award Winners Announced. AVN. [dostęp 2021-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-24)]. (ang.).
  116. ↑ a b 2022 XBIZ Awards Winners Announced. xbiz.com. [dostęp 2022-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-10)]. (ang.).
  117. ↑ a b Winners Announced for the 2022 Fleshbot Awards. xcritic.com, 2022-11-02. [dostęp 2023-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-23)]. (ang.).
  118. ↑ 2022 AVN Award Winners Announced [online], AVN [dostęp 2022-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2022-01-23] (ang.).
  119. ↑ Peter Warren: 2023 Fleshbot Awards Winners Announced. AVN, 2023-11-09. [dostęp 2024-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-10)]. (ang.).
  120. ↑ a b c d 2023 AVN Award Winners Announced. AVN. [dostęp 2023-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-08)]. (ang.).
  121. ↑ a b c 2023 XBIZ Awards Winners Announced [online], xbiz.com [dostęp 2023-01-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-01-16] (ang.).
  122. ↑ Peter Warren: Winners of 2023 XRCO Awards Announced. AVN, 2023-05-12. [dostęp 2022-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-12)]. (ang.).
  123. ↑ 2024 XBIZ Awards Winners Announced [online], XBIZ, 22 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-22] [zarchiwizowane z adresu 2024-01-22] (ang.).
  124. ↑ Joanne Cachapero: NightMoves Awards Announces 2024 Winners. XBiz, 11 listopada 2024. [dostęp 2024-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-11-12)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mick_Blue&oldid=75637628”