Przejdź do zawartości

Gottfried von Hohenlohe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gottfried von Hohenlohe
Ilustracja
Gottfried von Hohenlohe
Wizerunek herbu
Herb Gottfrieda von Hohenlohe jako wielkiego mistrza
wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego
Okres

od 1297
do 1303

Poprzednik

Konrad von Feuchtwangen

Następca

Siegfried von Feuchtwangen

Dane biograficzne
Data urodzenia

1265

Data i miejsce śmierci

19 października 1310
Mergentheim

Gottfried von Hohenlohe (ur. 1265, zm. 19 października 1310 w Mergentheim) – wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 1297-1303.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Krafta I von Hohenlohe i Willeborgi von Wertheim oraz krewny wielkiego mistrza Heinricha III von Hohenlohe, ponieważ obaj pochodzili z tego samego rodu Hohenlohe[1].

Gottfried von Hohenlohe pochodził z rodu bogatych feudałów wirtemberskich osiadłych w miejscowości Hohenloch pod Uffenheim. Do zakonu krzyżackiego wstąpił w 1279 r. W 1290 r. został komturem we Frankonii, a w 1294 r. awansował do urzędu mistrza krajowego na terenie Niemiec. Jako bliski współpracownik wielkiego mistrza Konrada von Feuchtwangena został wybrany jego następcą na kapitule zakonnej w Wenecji w 1297 r.

Z uwagi na bierną postawę, jaką wykazywał w sprawie dalszego rozwoju państwa zakonu krzyżackiego na terenie Prus i Inflant, a także nierealizowanie żądań stawianych przez te prowincje, został zmuszony do złożenia urzędu wielkiego mistrza przez kapitułę zebraną w 1303 r. w Kłajpedzie. Oficjalną abdykację podpisał na kapitule generalnej zakonu w Elblągu 18 października 1303 r. opuścił Prusy i udał się do Niemiec, gdzie otrzymał w zarząd baliwat frankoński. W Niemczech nadal tytułował się wielkim mistrzem krzyżackim i uzurpował sobie wszystkie jego kompetencje. Stanął na czele opozycji i doprowadził do krótkotrwałego rozłamu w szeregach braci zakonnych. Rezydował w Ulm, w 1307 r. przeniósł się do Mergentheim. Pochowany został w Marburgu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Paweł Pizuński, Poczet wielkich mistrzów krzyżackich Wydawnictwo Arenga Skarszewy, s.52.