Naar inhoud springen

The Beach Boys

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is de huidige versie van de pagina The Beach Boys voor het laatst bewerkt door JacobESTjalma (overleg | bijdragen) op 3 dec 2024 19:52. Deze URL is een permanente link naar deze versie van deze pagina.
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
The Beach Boys
The Beach Boys
The Beach Boys in hun originele bezetting (v.l.n.r. Al Jardine, Mike Love, Dennis Wilson, Brian Wilson, Carl Wilson)
The Beach Boys in hun originele bezetting (v.l.n.r. Al Jardine, Mike Love, Dennis Wilson, Brian Wilson, Carl Wilson)
Achtergrondinformatie
Jaren actief 1961 - heden
Oorsprong Vlag van Verenigde Staten Hawthorne, Californië
Genre(s) Rock-'n-roll
Pop
Surf
Psychedelische rock
Sunshine pop
Label(s) Capitol, Brother, Reprise, Caribou
Bezetting
Huidige leden Mike Love
Bruce Johnston
Oud-leden Brian Wilson
Carl Wilson
Dennis Wilson
Al Jardine
David Marks
Ricky Fataar
Blondie Chaplin
Officiële website
(en) IMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

The Beach Boys is een Amerikaanse rockband die in 1961 is opgericht in Hawthorne door de broers Brian, Dennis en Carl Wilson, hun neef Mike Love en schoolvriend Al Jardine.

Beginjaren, 1958-1961

[bewerken | brontekst bewerken]

Met harde hand aangespoord door vader en manager Murry Wilson, zelf een weinig succesvolle liedjesschrijver, maakten de jongens muziek in de stijl van The Four Freshmen, waarbij harmonieuze zang de hoofdrol speelde. De instrumentale combo van de groep betrof aanvankelijk Brian Wilson op basgitaar en keyboards, Carl Wilson op gitaar en Dennis Wilson op drums. Aanvankelijk noemden ze zich The Pendletones, naar een merk overhemden.[1][2] Negen maanden na het vormen van een goede groep met hun neef Mike Love en vriend Al Jardine, werd de single Surfin' uit 1961 een hit. Hij was typerend voor de richting die de band de eerstvolgende jaren zou volgen: een combinatie van surfmuziek, een stijl die tot dan toe vooral instrumentaal was geweest, en teksten over surfen, auto's en meisjes. In hoog tempo werden singles en albums uitgebracht.

In maart 1962 werd Jardine vervangen door slaggitarist David Marks. Jardine keerde terug in het voorjaar van 1963. Jardine begon basgitaar te spelen tijdens optredens zodat Brian minder tournees kon maken. Problemen tussen Marks, zijn ouders en manager Murry Wilson waren voor Marks reden om in oktober 1963 te stoppen, waardoor Brian weer fulltime op pad moest verschijnen en Jardine moest overschakelen op slaggitaar.

Eind 1964 besloot de verlegen Brian om niet langer live op te treden en zich meer op het schrijven van nummers en het produceren te richten. Hij werd op tournees vervangen door Bruce Johnston. Murry Wilson werd ontslagen, waarmee de artistieke vrijheid voor Brian compleet werd. Naarmate hij de mogelijkheden van de studio meer ontdekte schreef hij complexere muziek, die hij liet spelen door de beste studiomuzikanten van Los Angeles, tegenwoordig bekend onder de naam The Wrecking Crew. De andere leden van de groep voegden later de vocalen toe.

Toen in 1965 The Beatles het album Rubber Soul uitbrachten was dit voor Brian de inspiratie voor Pet Sounds, dat in 1966 verscheen en door het tijdschrift Rolling Stone werd uitgeroepen tot op-een-na-beste album ooit. Dit album, dat voor die tijd voor popmuziek ongekend complexe muziek en persoonlijke teksten bevatte, werd ontvangen met lovende recensies maar verkocht in Amerika slechter dan de vorige albums. In Europa nam de populariteit van The Beach Boys er echter flink door toe. De latere single Good vibrations, waarvan de opnames zes maanden duurden in drie verschillende studio's, werd een grote hit. Ook de opvolger, Then I kissed her, kwam in de hoogste regionen hoewel het een cover was van The Crystals uit 1963 die het uitbrachten als Then He Kissed Me.

Aangemoedigd door dit succes vatte Brian het plan op voor een album dat Pet Sounds in alle opzichten zou overtreffen. Samen met tekstschrijver Van Dyke Parks en een keur aan sessiemuzikanten werkte Brian in de studio aan dit album, SMiLE geheten, terwijl de band op tournee was. Uren aan muziek werden opgenomen maar slechts weinig nummers werden echt afgemaakt. De negatieve reacties van de andere Beach Boys op de teksten van Van Dyke Parks en de ongekend complexe muziek maakten dat Brian de zin in het project verloor. Toen in 1967 The Beatles hun album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uitbrachten, nota bene geïnspireerd door Pet Sounds, betekende dit de definitieve nekslag. SMiLE werd officieel afgelast en Brian raakte in een zware depressie.

Als vervanger voor SMiLE verscheen Smiley Smile, dat een aantal Smile-nummers bevatte. De opvolger Wild Honey heeft een heel afwijkend, ongepolijst geluid doordat Brian zich als producer terugtrok. Het bevat zelfs een aantal pure soulnummers. Vanaf Friends uit 1968 traden de andere leden van de band meer op de voorgrond en bleken ook, naast Mike Love die al eerder met Brian Wilson meeschreef, allen goede songschrijvers te zijn. Hoewel het niveau van Pet Sounds nooit meer gehaald werd wist de band ook met een minimale betrokkenheid van Brian Wilson nog goede albums te maken, deels mede door het afmaken van nummers van Smile. 20/20 is een verzameling singles en overgebleven nummers, waaronder Cabinessence, dat bedoeld was als een van de hoekstenen van Smile. Ook bevat dit album het nummer Never learn not to love waaraan Dennis Wilson zijn naam verbond maar dat in werkelijkheid geschreven was door zijn vriend Charles Manson. Manson en zijn sekteleden woonden in het voorjaar van 1968 enige tijd in huis bij Dennis Wilson. The Beach Boys beloofde Manson en zijn mannen muzikaal te helpen. Manson nam in 1970 een album op, Lie: The love and terror cult, waarin Beach Boys-invloeden hoorbaar zijn.[3]

Heropleving, 1970-1978

[bewerken | brontekst bewerken]

De band maakte een kortstondige artistieke heropleving door nadat ex-journalist Jack Rieley manager van de band werd. Sunflower uit 1970 profiteerde van sterke composities van alle leden, maar werd desondanks het slechtst verkopende album sinds de oprichting van de band. Het album Surf's up uit 1971 wordt tegenwoordig als een hoogtepunt in het oeuvre van The Beach Boys beschouwd, niet alleen vanwege het voor Smile bedoelde titelnummer maar zeker ook door nummers als Long promised road, geschreven door Carl Wilson, 'Til I die, een nummer waarvan (voor de eerste maal) zowel de tekst als de muziek door Brian Wilson zijn geschreven, en Disney Girls van Bruce Johnston. Het door Rieley aangemeten nieuwe imago werpt zijn vruchten af en de band is weer "hip" in de Verenigde Staten.

Bruce Johnston verliet de band in 1972 uit onvrede over de rol van Rieley. Ten tijde van de albums Carl and the passions, so tough (1972) en het in het Nederlandse Baambrugge opgenomen Holland (1973) maakten twee zwarte Zuid-Afrikanen, Ricky Fataar en Blondie Chaplin, deel uit van de band, die daardoor aan dynamiek won. Deze bezetting maakte vooral tijdens optredens grote indruk. Het grote commerciële succes van het verzamelalbum Endless Summer zou in 1974 echter de artistieke teloorgang van de band inluiden. Manager Jack Rieley werd ontslagen en vervangen door Mike Loves broer, Steve, die een terugkeer naar de surfsound voorstond. Fataar en Chaplin verlieten de band; Fataar dook later op als lid van The Rutles, een persiflage op The Beatles. Ook werkte hij als sessiedrummer en was hij lid van de band van Bonnie Raitt. Chaplin maakte sindsdien enkele solo-albums en speelde onder meer met The Band en The Rolling Stones.

Brian's Back campagne: 15 Big Ones, Love You, Adult/Child en MIU (1976-1978)

[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf 1976 ging het met de band verder bergafwaarts, ondanks of misschien juist dankzij de terugkeer van Brian, die kortstondig onder therapeutische begeleiding stond van Eugene Landy. Met veel bombarie, de 'Brian's Back' campagne, werd Brians terugkeer in de band aangekondigd.

Eind januari 1976 was Brian terug als producer van de band, en werd het album 15 Big Ones geproduceerd, waaruit de band een hit scoorde met de cover Rock and Roll Music. En een kleine zomerhit met It's OK. Het album werd een combinatie van covers en nieuwe liedjes.

Van eind 1976 trad Brian af op in het openbaar en produceerde hij het volgende album van de band: Love You. Wilson beschouwde het album als de spirituele opvolger van Pet Sounds. Onder andere vanwege de autobiografische teksten en de artistieke vrijheid die hij genoot. Uitgebracht op 11 april 1977, piekte Love You op nummer 53 in de VS en nummer 28 in het VK. Talloze gewaardeerde critici schreven lovende recensies, maar toevallige luisteraars vonden het eigenaardige geluid van het album over het algemeen een nadeel. Desondanks werd het album Love You zeer invloedrijk. En wordt vaak het allerlaatste goede album van de Beach Boys genoemd. In 1978 keerde Bruce Johnston terug in de band. Adult/Child is een onuitgebracht album en MIU werd de vervanger van het album.

Dood van Dennis Wilson en verder vervolg van de band (1983)

[bewerken | brontekst bewerken]

In mei 1979 werd Dennis geschorst uit de toerband. Hij was afwezig bij vele concerten, maar hij keerde in juni 1980 terug. In 1981 verliet Carl de tourgroep vanwege een ongeluk met het nostalgische formaat en de matte live-optredens van de band, en streefde vervolgens een solocarrière na. Hij keerde terug in mei 1981 na ongeveer 14 maanden weg te zijn geweest - op voorwaarde dat de groep hun repetitie- en tourbeleid heroverweegt. Dennis Wilson verdronk in 1983, voordat zijn tweede album Bambu af was. Brian Wilson raakte in de ban van de omstreden psychiater Eugene Landy, die in 1982 opnieuw werd benaderd om Brian te helpen. Landy zou echter diens hele leven gaan beheersen tot de rechtszaak in de jaren 90. In 1988 verscheen Brian Wilsons eerste solo-album, getiteld Brian Wilson, waar Landy als medesongschrijver, producer en manager aan mee "zou" hebben gewerkt. Een dieptepunt was verder de rechtszaak die Mike Love aanspande tegen Brian Wilson over achterstallige auteursrechtenvergoedingen.

In 1987 maken ze een hit met Wipeout, een bijzondere samenwerking met de rapgroep The Fat Boys. Deze werd geproduceerd door The Latin Rascals. De laatste grote hit van de Beach Boys in Nederland was Kokomo (1989) uit de film Cocktail met Tom Cruise. Het allerlaatste Beach Boys-album zou Stars and stripes, Vol. 1 uit 1996 worden, waarop oude successen werden gezongen door beroemde countryzangers en de Beach Boys alleen de achtergrondvocalen verzorgden. In 1990 verliet Brian Wilson de toergroep om zich te focussen op zijn solocarrière. In 1997 werd bij Carl Wilson kanker vastgesteld waardoor David Marks zich weer bij de band voegde en Carls plek tijdens tournees innam. Carl Wilsons overlijden aan kanker in 1998 betekende het definitieve einde voor de groep. Al verliet de tourgroep en Mike Love en Bruce Johnston bleven optreden onder de naam The Beach Boys. In 1999 verliet David Marks de band vanwege zijn gezondheid.

Reüniealbum en tour 2012

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2012 verscheen voor het eerst sinds 1996 een nieuw studioalbum van de groep. Het album met de titel That's why God made the radio is in 2011 en 2012 opgenomen naar aanleiding van het 50-jarig bestaan van de groep. De basissamenstelling van de groep werd Brian Wilson, Mike Love, Al Jardine, Bruce Johnston en David Marks. Het was ook het eerste studioalbum zonder Carl Wilson. Het album werd grotendeels geproduceerd door Brian Wilson en behaalde in de VS de vijfde plaats in de Billboard 200.

De reünietour eindigde in september 2012 zoals gepland. Love en Johnston bleven optreden onder de naam Beach Boys, terwijl Wilson, Jardine en Marks bleven toeren als trio en een daaropvolgende tour met Blondie Chaplin en Wilsons begeleidingsband. Sinds 2015 toeren Wilson en Jardine verder zonder Marks.

Huidige leden

[bewerken | brontekst bewerken]

Voormalige leden

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Brian Wilson - zang, keyboard, basgitaar (1961-1998, 2011-2012)
  • Carl Wilson - zang, gitaar (1961-1998; overleden in 1998)
  • Dennis Wilson - zang, drums, keyboard (1961-1983; overleden in 1983)
  • Al Jardine - zang, gitaar, basgitaar (1961-1962, 1963-1998, 2011-2012)
  • David Marks - zang, gitaar (1962-1963, 1997-1999, 2011-2012)
  • Rickie Fataar - zang, drums (1972-1974)
  • Blondie Chaplin - zang, gitaar (1972-1973)
Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen[4]
Surfin' 1961 -
Surfin' safari 1962 -
Surfin' U.S.A. 1963 -
Surfer girl 1963 -
Little deuce coupe 1963 -
Shut down vol. 2 1964 -
All summer long 1964 -
Today! 1965 -
Summer days (and summer nights!!) 1965 -
Beach Boys' party! 1965 -
Pet sounds 1966 -
Smiley smile 1967 -
Wild honey 1967 -
Friends 1968 -
20/20 1969 10 mei 1969 20 2
The definite album 1970 28 februari 1970 10 2 Verzamelalbum
Sunflower 1971 2 januari 1971 10 1
Surf's up 1971 -
Carl and the passions: So tough 1972 -
Holland 1973 10 februari 1973 9 1
The Beach Boys in Concert 1973 - Livealbum
15 Big Ones 1976 10 juli 1976 14 7
Love You 1977 11 april 1977
Beach Boys best - 40 All time greatest hits 1977 22 januari 1977 9 12 Verzamelalbum
L.A. (The light album) 1979 14 april 1979 43 3
Keepin' the summer alive 1980 -
20 Greatest hits 1980 26 juli 1980 10 13 Verzamelalbum
The Beach Boys 1985 -
Still cruisin' 1989 23 september 1989 92 3
California gold 1991 22 juni 1991 17 15 Verzamelalbum
Summer in paradise 1992 -
The Dutch singles collection 1998 5 september 1998 46 3 Verzamelalbum
The platinum collection 11 maart 2005 9 juli 2005 33 7 Verzamelalbum
Smile 28 oktober 2011 5 november 2011 20 6 Opgenomen in 1967/1968
That's why god made the radio 5 juni 2012 9 juni 2012 24 7
Greatest hits [2012] 21 september 2012 13 oktober 2012 32 3 Verzamelalbum
Live - The 50th anniversary tour 17 mei 2013 -
Pet sounds 16 mei 1966 18 juni 2016 72 1
The Beach Boys with the Royal Philharmonic Orchestra 8 juni 2018 - met The Royal Philharmonic Orchestra
Feel flows - The sunflower & surf's up sessions 1969 - 1971 27 augustus 2021 4 september 2021 13 2
Album met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 200 albums Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Smile 28 oktober 2011 12 november 2011 84 2 Opgenomen in 1967/1968
That's why god made the radio 5 juni 2012 9 juni 2012 35 14
Greatest hits [2012] 21 september 2012 29 september 2012 75 5 Verzamelalbum
Live - The 50th anniversary tour 17 mei 2013 1 juni 2013 145 2
Pet sounds 16 mei 1966 18 juni 2016 50 23
The Beach Boys with the Royal Philharmonic Orchestra 8 juni 2018 16 juni 2018 167 2 met The Royal Philharmonic Orchestra
Feel flows - The sunflower & surf's up sessions 1969 - 1971 27 augustus 2021 4 september 2021 87 2
Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen[5]
I get around 1964 22 augustus 1964 38 6
Help me Rhonda 1965 19 juni 1965 27 7
California girls 1965 11 september 1965 28 4
Barbara Ann 1966 12 februari 1966 18 9 Nr. 17 in de Parool Top 20
Sloop John B 1966 16 april 1966 1(4wk) 20 Nr. 1 in de Parool Top 20 /
Hit van het jaar 1966
God only knows 1966 27 augustus 1966 11 8 Nr. 12 in de Parool Top 20
Good vibrations 1966 5 november 1966 4 14 Nr. 4 in de Parool Top 20
Then I kissed her 1967 27 mei 1967 2 13 Nr. 3 in de Parool Top 20
Heroes and villains 1967 19 augustus 1967 11 7 Nr. 10 in de Parool Top 20
Wild honey 1967 2 december 1967 26 4 Nr. 20 in de Parool Top 20
Darlin' 1968 13 januari 1968 21 6 Nr. 17 in de Parool Top 20
Friends 1968 27 april 1968 tip8 -
Friends 1968 25 mei 1968 tip14 -
Do It Again 1968 27 juli 1968 5 14 Nr. 3 in de Parool Top 20
Bluebirds over the mountain 1968 28 december 1968 9 6 Nr. 9 in de Parool Top 20
I can hear music 1969 22 maart 1969 6 7 Nr. 4 in de Parool Top 20
Break away 1969 14 juni 1969 17 6 Nr. 20 in de Hilversum 3 Top 30
Cottonfields 1969 9 augustus 1969 12 8 Nr. 13 in de Hilversum 3 Top 30
Tears in the morning 1970 5 december 1970 6 9 Nr. 4 in de Hilversum 3 Top 30 / Alarmschijf
Long promised road 1971 3 juli 1971 tip21 -
Student demonstration time 1971 11 december 1971 21 5 Nr. 21 in de Daverende Dertig / Alarmschijf
You need a mess of help to stand alone 1972 17 juni 1972 31 3 Nr. 29 in de Daverende Dertig
Marcella 1972 2 september 1972 20 6 Nr. 20 in de Daverende Dertig
Sail on sailor 1973 20 januari 1973 tip3 - Nr. 28 in de Daverende Dertig
California saga (On my way to sunny California) 1973 7 april 1973 tip12 -
Rock and roll music 1976 19 juni 1976 tip3 -
Here comes the night 1979 31 maart 1979 tip10 -
Good timin' 1979 9 juni 1979 tip18 -
Lady Lynda 1979 18 augustus 1979 tip18 -
Getcha back 1985 20 juli 1985 tip21 -
Rock 'n roll to the rescue 1986 2 augustus 1986 tip2 - Nr. 33 in de Nationale Hitparade
Wipeout 1987 26 september 1987 11 8 met The Fat Boys /
Nr. 13 in de Nationale Hitparade Top 100
Kokomo 1989 8 april 1989 6 10 Nr. 4 in de Nationale Hitparade Top 100 / Alarmschijf
Single met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 50 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Barbara Ann 20 december 1965 23 april 1966 11 5
Sloop John B 21 maart 1966 4 juni 1966 5 11
Good vibrations 10 oktober 1966 17 december 1966 6 8
Then I kissed her 28 april 1967 1 juli 1967 9 6
Tears in the morning 12 oktober 1970 9 januari 1971 14 5 Nr. 8 in de Radio 2 Top 30
Student demonstration time 30 augustus 1971 - Nr. 27 in de Radio 2 Top 30
Wipeout ! 12 oktober 1987 10 oktober 1987 17 5 met The Fat Boys /
Nr. 23 in de Radio 2 Top 30
Happy endings 23 november 1987 16 januari 1988 40 1 met Little Richard
Kokomo 18 juli 1988 22 april 1989 19 8 Nr. 13 in de Radio 2 Top 30
That's why God made the radio 23 april 2012 23 juni 2012 tip57 -

NPO Radio 2 Top 2000

[bewerken | brontekst bewerken]
Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000 '99 '00 '01 '02 '03 '04 '05 '06 '07 '08 '09 '10 '11 '12 '13 '14 '15 '16 '17 '18 '19 '20 '21 '22 '23
Barbara Ann 1516 1656 1610 1970 1648 1531 1662 1774 1507 1617 - 1941 - - - - - - - - - - - - -
California girls - - - - - - - 1516 1143 1890 1286 1248 1294 1446 1937 - - - - - - - - - -
Cottonfields - - - 1556 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Do it again 1468 - 1584 1808 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
God only knows 123 117 137 110 117 88 80 68 42 59 20 20 31 44 59 13 19 18 29 46 59 63 62 70 60
Good vibrations 52 54 75 83 85 73 91 117 68 83 98 105 116 245 265 253 313 217 221 448 532 600 583 681 747
Help me Rhonda - 1556 1601 1733 1585 1563 1852 1857 1835 1711 - - - - - - - - - - - - - - -
Heroes and villains - 1436 1380 1006 - 1203 1285 1587 1329 1504 1780 1902 1823 - - - - - - - - - - - -
I can hear music 1086 858 878 981 1022 1002 1100 1269 1226 1139 1161 1078 1338 - 1887 1887 - - - - - - - - -
I get around 1602 1076 1421 1753 1686 1564 1843 1986 - 1923 1995 1920 1698 - - - - - - - - - - - -
Kokomo - - 1402 1651 1987 1825 1831 1905 - 1959 - - - - - - - - - - - - - - -
Sloop John B 202 227 174 240 240 262 281 301 180 227 299 318 445 716 770 721 831 1236 1326 1350 1328 1528 1528 1680 1750
Tears in the morning 453 470 406 508 448 578 607 789 775 629 632 618 768 1433 1048 997 1334 1184 1101 1749 1906 1897 1920 - -
Then I kissed her 1120 1228 1186 1352 1775 1344 1427 1638 1270 1429 1632 1515 1965 - - - - - - - - - - - -
Wouldn't it be nice - 1410 1792 1184 1437 1223 1630 1693 1400 1471 1299 1136 1106 1581 1305 1780 1914 1343 1185 1640 1862 - - - -
Zie de categorie The Beach Boys van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.