Wikipedia

Hélène Carrère d'Encausse

historiadora francesa

Hélène Carrère, coñecida como Hélène Carrère d'Encausse, nada en Zourabichvili o 6 xullo de 1929 en París e finada o 5 de agosto de 2023 na mesma cidade, foi unha historiadora e política francesa .

Modelo:BiografíaHélène Carrère d'Encausse

(2013) Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(fr) Hélène Carrère d’Encausse Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(fr) Hélène Zourabichvili Editar o valor en Wikidata
6 de xullo de 1929 Editar o valor en Wikidata
16º distrito de París (Francia) Editar o valor en Wikidata
Morte5 de agosto de 2023 Editar o valor en Wikidata (94 anos)
15º distrito de París (Francia) Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaCemiterio de Montparnasse Editar o valor en Wikidata
31ª Perpetual secretary of the French Academy (en) Traducir
21 de outubro de 1999 – 5 de agosto de 2023
← Maurice Druon – Amin Maalouf →
Eurodeputada

19 de xullo de 1994 – 19 de xullo de 1999

Circunscrición electoral: France (en) Traducir

17ª Cadeira 14 da Academia Francesa (pt) Traducir
13 de decembro de 1990 – 5 de agosto de 2023
← Jean Mistler
President of a non-profit organisation (en) Traducir Radio Sorbonne (en) Traducir
1984 – 1989 – Jacques Pomonti (en) Traducir → Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
EducaciónFacultade de Artes de París - ciencia histórica (–1963)
Instituto de Estudos Políticos de París Editar o valor en Wikidata
Director de teseRoger Portal e Maxime Rodinson Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoKremlinologia (pt) Traducir, historia e política Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónpolítica, historiadora, profesora universitaria Editar o valor en Wikidata
EmpregadorUniversidade París I Panthéon-Sorbonne (1981–1984)
Colégio da Europa (pt) Traducir
Instituto de Estudos Políticos de París
Academia de Ciencias de Rusia Editar o valor en Wikidata
Partido políticoReagrupamento para a República (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Membro de
Interesada enIdade Contemporánea Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
DoutorandoAnne Nivat, Taline Ter Minassian, Bruno Drweski (en) Traducir, Jean-Robert Raviot, Luc Lévy (en) Traducir, Gilles Favarel-Garrigues (pt) Traducir, Yves Hamant, Laure Delcour e Cécile Vaissié (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeLouis Carrère d'Encausse Editar o valor en Wikidata
FillosEmmanuel Carrère, Nathalie Carrère, Marina Carrère d'Encausse Editar o valor en Wikidata
PaisGiorgi Zurabishvili Editar o valor en Wikidata  e Nathalie Zourabichvili Editar o valor en Wikidata
IrmánsNicolas Zourabichvili Editar o valor en Wikidata
Premios
IMDB: nm4079619 BNE: XX1028809 Dialnet: 1974531 Find a Grave: 257372513 Editar o valor en Wikidata

Membro da Academia Francesa desde 1990, foi secretaria perpetua da institución desde 1999 ata a súa morte: foi a primeira muller que ocupou este cargo.

Tamén foi deputada no Parlamento Europeo de 1994 a 1999, elixida na lista sindical RPR - UDF .

Traxectoria

editar

Filla do economista e filósofo Georges Zourabichvili, da familia Zourabichvili (que caera nunha gran pobreza tras a revolución rusa [1] e que emigrara a Francia ), e de Nathalie von Pelken, de orixe xermano-rusa,[2] Hélène Zourabichvili naceu o 6 de xullo de 1929 no 16º distrito de París. Tivo un irmán, Nicholas. Tamén é curmá de Salomé Zurabishvili, filla do seu tío Lévan e 5º presidente de Xeorxia .

Primeiro aprendeu ruso, despois francés aos catro anos e medio con amigos dos seus pais, en Bretaña. Establecida por primeira vez en Burdeos, abandonou a cidade para ir a París coa súa nai despois do asasinato do seu pai en 1944. Alí aloxáronse primeiro na catedral de Saint-Alexandre-Nevsky en París, rúa Daru[3]. Tomou clases de literatura rusa na parroquia,[4] despois estudou no Lycée Molière[5] .

Nada apátrida, fíxose francesa en , aos 21 ans anos.[6]

Casou o 5 jude xullo de 1952 en París, con Louis Édouard Carrère (nado en 1928), coñecido como Carrère d'Encausse, asegurador, fillo de Georges Carrère e Paule Dencausse. Tiveron tres fillos: Emmanuel (1957), Nathalie (1959) e Marina (1961).

Formación e carreira académica

editar

Licenciada no Instituto de Estudos Políticos de París[7] (sección Servizo Público, promoción de 1952), Doutora (1963) e Doutora en Letras (1976), Hélène Carrère d ' Encausse planea entón presentar o exame de acceso á Escola Nacional de Administración, antes de renunciar.

Profesora de historia na Universidade de París-I logo no IEP de París (1969), é directora de estudos da Fundación Nacional de Ciencias Políticas (FNSP) e administradora do EastWest Institute.[8]

Profesora visitante en varios establecementos norteamericanos e xaponeses, foi doutora honoris causa da Universidade de Montreal e da Universidade Católica de Lovaina .

Fíxose un nome en 1978 ao anunciar "a fin da URSSno seu libro The Shattered Empire, non polos esforzos deliberados de Ronald Reagan ou Xoán Paulo II, senón, segundo ela, polas altas taxas de natalidade das repúblicas musulmás de Asia Central. Este anuncio resultou ser parcialmente infundado: a URSS implosionou certamente, pero o movemento secesionista partiu dos países bálticos, a parte máis europeizada da Unión Soviética, mentres que as repúblicas musulmás permaneceron en xeral tranquilas ata a súa adhesión á independencia[9] .

Compromisos políticos

editar

Hélène Carrère d'Encausse foi presidenta do consello de administración de Radio Sorbona de 1984 a 1989[10] e membro da Comisión de Nacionalidade en 1987-1988[11].

Durante as eleccións presidenciais de 1988, foi membro do Comité de Apoio á candidatura de Raymond Barre.[12]

O 25 de agosto de 1992,[13] converteuse en presidenta do Comité Nacional para o "Si" a Maastricht, creado por Jack Lang. Nesta ocasión, ela afirma ser o «movemento liberal[14] e describe o tratado como «a porta que hai que atravesar para ir máis lonxe»[15] . Durante o mesmo ano, creou, con Kofi Yamgnane e Claude Sérillon, a Fundación para a Integración Republicana,[16]e ocupou o cargo de asesora especial de Jacques Attali, presidente do Banco Europeo de Reconstrución e Desenvolvemento (BERD), participando así no desenvolvemento dunha política de asistencia á transición económica nos antigos estados comunistas.

O 26 de abril de 1994,[17] aceptou, a instancias de Jacques Chirac, ser candidata ás eleccións europeas de xuño seguinte. Ocupou, por detrás de Dominique Baudis, o segundo posto da lista UDF - RPR e, aínda que estando máis preto dos postos da UDF, debeu incorporarse á RPR con motivo da súa candidatura.[18] .

Elixida deputada no Parlamento Europeo, foi vicepresidenta da Comisión de Asuntos Exteriores, Seguridade e Política de Defensa durante todo o seu mandato, que expirou en xullo de 1999.[19]

Foi nomeada por decreto do 2 de agosto de 1993[20] Vicepresidenta da Comisión de Arquivos Diplomáticos, presidiu a Comisión de Ciencias Humanas do Centro Nacional do Libro (CNL) de 1993 a 1996. En 1996, foi unha das persoas cuxo nome circulou para suceder a Jean Favier como presidente da Biblioteca Nacional de Francia, pero Pierre-Jean Remy foi preferido a ela.[21]

En 1996-1997, foi membro do Comité para a conmemoración das orixes: da Galia a Francia.[22] En 1998, foi nomeada membro do Consello Nacional para o Desenvolvemento das Humanidades e das Ciencias Sociais. En 2004, foi presidenta do consello científico do Observatorio de estatísticas sobre inmigración e integración. Tamén foi membro do comité de patrocinio do Collège des Bernardins.

 
Hélène Carrère d'Encausse en 2010.

En 2017 incorporouse ao comité de ética da canle de televisión rusa RT, requirida polo Consello Superior do Audiovisual en vista do desenvolvemento das súas actividades en Francia[23], decidiu logo abandonalo[24] .

A principios de 2022, antes da invasión de Ucraína por parte de Rusia, presentou repetidamente esta perspectiva como imposible, repetindo a narrativa do Kremlin.[25]

Academia Francesa

editar
 
Hélène Carrère d'Encausse en 2023.

O 13 décembre 1990, despois de ser proposta por Henri Troyat[26], Hélène Carrère d'Encausse foi elixida para o 14ª cadeira de brazos da Academia Francesa, vacante por Jean Mistler. Gañou por 23 votos contra 9 para André Sernin e dúas papeletas marcadas cunha cruz.[27] Foi recibida baixo a Coupole por Michel Déon o 28 de novembro de 1991.[28]

A súa espada de académica foi feita polo escultor franco-xeorxiano Goudji .

Foi elixida secretaria perpetua da Academia o 21 de outubro de 1999, con 26 sufraxios, en substitución de Maurice Druon, que renunciara a este cargo. Foi a primeira muller en ocupar este cargo.[29]

Tamén foi membro asociado da Real Academia de Bélxica, membro estranxeiro da Academia Rusa de Ciencias, da Academia Romanesa e da Academia de Atenas, e membro honorario da Academia Rusa de Belas Artes e da Academia de Ciencias de Xeorxia. .

O 1 de setembro de 2021, tras a morte de Jean-Denis Bredin, converteuse oficialmente na decana (a máis antiga elixida) da Academia Francesa. O 27 de xaneiro 2022, despois da morte de René de Obaldia, Hélène Carrère d'Encausse converteuse tamén na membro máis antiga da Academia.

Morte e homenaxes

editar

Hélène Carrère d'Encausse morreu o 5 de agosto de 2023 aos 94 ans anos. A súa morte foi anunciada por un comunicado de prensa dos seus fillos á AFP que indica que « morreu tranquilamente rodeada da súa familia».[30] O exministro de Cultura Jack Lang reaccionou dicindo que era « a elegancia mesma » e cre que « baixo o seu mandado, a Academia foi renovada».

Tomas de posición

editar

Non feminización da lingua francesa

editar

Hélène Carrère d'Encausse usou o título non feminizado de «secretario perpetuo" inmediatamente despois da súa elección.

Dentro da Academia Francesa opúxose así á feminización dos títulos e funcións das mulleres en lingua francesa.[31]

Despois dun comunicado oficial da Academia o 26 de outubro de 2017 cualificando a redacción inclusiva como «perigo mortal»[32], Bertrand Louvel, primeiro presidente do Tribunal de Casación, enviou unha carta á Academia Francesa para pedirlle que revisase as súas recomendacións sobre a cuestión da feminización de títulos e funcións. Escribe: «o uso da feminización de funcións estendeuse dentro da función pública e da xudicatura». Na súa resposta oficial, Hélène Carrère d'Encausse anunciou pola primeira vez a intención da Academia de investigar as regras da feminización, dada a evolución dos usos.[33]

En maio de 2018, no sitio web da Academia Francesa, Hélène Carrère d'Encausse descríbese como "historiadora (uso do feminino), pero permanece secretario perpetuo», «presidente», «comandante», «oficial».[34]

Distancia coa Rusia de Putin

editar
 
Hélène Carrère d'Encausse e Vladimir Poutine en 2000.

As « posturas cara á Rusia e o seu líder [Putin] por Hélène Carrère « acabou atraendo críticas de parte dos seus colegas académicos«.

Non obstante, desde o inicio da guerra en Ucraína o 24 de febreiro de 2022, a súa posición evolucionou. Xa declarou, o 30 de decembro de 2022, en LCI: « Non sei por que os ucraínos son teimudos sobre a defensa da cidade de Bakhmut,[35] engadindo que na súa opinión «é mellor que abandonen a cidade a menos que estean en boa posición", ela agora non ten «palabras o suficientemente duras como para cualificar [a] teimosía [de Putin] por librar esta guerra, que ademais ela "non cría que tivese lugar, ata o 24 de febreiro pola mañá"»[35].

Recoñecementos

editar

Honras

editar
 
Placa da praza Hélène-Carrère-d'Encausse en Oullins .
  • Doutora honoris causa da Universidade Católica de Lovaina, da Universidade de Montreal, da Universidade de Bucarest [36], da Universidade Laval (2005), da Universidade Saint-Joseph de Beirut (2016)[37], da Universidade de San Clemente de Ohrid en Sofía (2019)
  • Profesor honoraria en HEC Paris[38]
  • Membro da Academia de Atenas (Membro Asociado Estranxeiro, clase de Letras e Belas Artes)[39]
  • Unha placa Hélène-Carrère-d'Encausse inaugurouse en Oullins (Metrópole de Lyon) en 2017.[40]
  • Hai unha rúa Hélène-Carrère-d'Encausse nun novo barrio de Brétigny-sur-Orge (Essonne ); preto dela, unha parada da liña 227.02 da rede de autobuses Orgebus chámase Carrère d'Encausse .

Obras

editar
  • L'Union Soviétique de Lénine à Staline (1972). Éditions Richelieu. 442 p. (A Unión Soviética de Lenin a Stalin)
  • L'Empire éclaté (1978). París: Flammarion. 320 p. (O Imperio esnaquizado)
  • Le Pouvoir confisqué. Gouvernants et gouvernés en URSS (1980). París: Flammarion. 336 p. (O poder confiscado. Gobernantes e gobernados na URSS)
  • Le Grand Frère: l'Union soviétique et l'Europe soviétisée (1983). Parí: Flammarion. 384 p. (O Gran Irmán: a Unión Soviética e a Europa sovietizada)
  • La Déstalinisation commence (1984). París: Complexe. 208 p. (Comeza a desestalinización)
  • Ni Paix ni Guerre: le nouvel empire soviétique ou du bon usage de la détente (1986). París: Flammarion. 396 p. (Nin a paz nin a guerra: o novo imperio soviético ou o bo uso da distensión)
  • Le Grand Défi: bolcheviks et nations 1917-1930 (1987). París: Flammarion. 340 p. (O gran desafío: bolxeviques e nacións 1917-1930)
  • Le Malheur russe. Essai sur le meurtre politique (1988). París: Fayard. 560 p. (A desgraza rusa. Ensaio sobre asasinato político)
  • La Gloire des nations ou La fin de l'empire soviétique (1990). París: Fayard. 492 p. (A gloria das nacións ou a fin do imperio soviético)
  • Victorieuse Russie (1992). París, Fayard. 440 p. (Vitoriosa Rusia)
  • L'URSS de la Révolution à la mort de Staline 1917-1953 (1993). París: Seuil. 384 p. (A URSS dende a Revolución ata a morte de Stalin 1917-1953)
  • La Russie inachevée (2000). París: Fayard. 360 p. (Rusia inacabada)
  • L'Impératrice et l'abbé: un duel littéraire inédit entre Catherine II et l'abbé Chappe d'Auteroche (2003). París: Fayard. 640 p. (A emperatriz e o abade: un duelo literario sen precedentes entre Catalina II e o abade Chappe d'Auteroche)
  • Nations et Saint-Siège au XX siecle (2003). Coloquio baixo a dirección de d'Hélène Carrère d'Encausse, París: Fayard. 462 p. (Nacións e Santa Sé no século XX)
  • Russie, la transition manquée (2005). Col. "Les Indispensables", París: Fayard. 1032 p. (Rusia, a transición fracasada)
  • L'Empire d'Eurasie. Une histoire de la Russie de 1552 à nos jours (2005). París: Fayard. 506 p. (O Imperio Eurasiático. Unha historia de Rusia desde 1552 ata a actualidade)
  • La Deuxième Mort de Staline (2006). París: Éditions Complexe. 276 p. (A segunda morte de Stalin)
  • La Russie entre deux mondes (2010). París: Fayard. 327 p. (Rusia entre dous mundos)
  • Six années qui ont changé le monde : 1985-1991, la chute de l'Empire soviétique (2015). París: Fayard. 418 p. (Seis anos que cambiaron o mundo: 1985-1991, a caída do Imperio Soviético)
  • Le Général de Gaulle et la Russie (2017). París: Fayard. 288 p. (O Xeneral de Gaulle e Rusia)
  • La Russie et la France: de Pierre le Grand à Lénine (2019). París: Fayard. (Rusia e Francia: de Pedro o Grande a Lenin)
  • Alexandra Kollontaï, la walkyrie de la Révolution (2021). París: Fayard. (Alexandra Kollontaï, a valquiria da Revolución)

Biografías

editar
  • Catherine II. Un âge d'or pour la Russie (2002). París: Fayard. 656 p. (Catalina II. Unha idade de ouro para Rusia)
  • Lénine (1998). París: Fayard. 698 p. (Lenin)
  • Nicolas II, la transition interrompue (1996). París: Fayard. 552 p. (Nicolao II, a transición interrompida)
  • Staline, l'ordre par la terreur (1979). París: Flammarion. 288 p. (Stalin, orde a través do terror)
  • Alexandre II, le printemps de la Russie (2005). París: Fayard. 522 p. (Alexandre II, a primavera de Rusia)

Notas

editar
  1. ↑ "Hélène Carrère d'Encausse, 70 ans, secrétaire perpétuel de l'Académie française". L'Express (en francés). 2000-01-19. Consultado o 2023-08-07. 
  2. ↑ "Portrait. Hélène Carrère d'Encausse. Une passionnée lucide". La Croix (en francés). 2006-08-25. ISSN 0242-6056. Consultado o 2023-08-07. 
  3. ↑ issuu. p. 206-207. ISBN 2-7020-1580-8. .
  4. ↑ "Portrait. Hélène Carrère d'Encausse. Une passionnée lucide". La Croix (en francés). 2006-08-25. ISSN 0242-6056. Consultado o 2023-08-07. 
  5. ↑ À voix nue 1/5, 15 min 30 s.
  6. ↑ "Un sentiment national : épisode • 4/5 du podcast Hélène Carrère d'Encausse, l'historienne académicienne". France Culture (en francés). Consultado o 2023-08-07. 
  7. ↑ "Mme Carrère d'Encausse L'Humanité". www.humanite.fr (en francés). 1994-05-10. Consultado o 2023-08-07. 
  8. ↑ "Mme Hélène Carrère d'Encausse élue à l'Académie française". Le Monde.fr (en francés). 1990-12-15. Consultado o 2023-08-07. 
  9. ↑ https://www.franc-tireur.fr/helene-carrere-dencausse-la-groupie-poutiniste, Hélène Carrère d'Encausse: la groupie poutiniste Franc-Tireur, Yann Barte, 11 xaneiro 2023
  10. ↑ "FRAN_IR_050778 - Salle de lecture virtuelle". www.siv.archives-nationales.culture.gouv.fr. Consultado o 2023-08-07. 
  11. ↑ "Mme Carrère d'Encausse L'Humanité". www.humanite.fr (en francés). 1994-05-10. Consultado o 2023-08-07. 
  12. ↑ "Les barristes estiment que leur candidat peut encore gagner". Le Monde.fr (en francés). 1988-04-01. Consultado o 2023-08-07. 
  13. ↑ "CE QUI EST BON POUR BSN... L'Humanité". www.humanite.fr (en francés). 1992-08-26. Consultado o 2023-08-07. 
  14. ↑ "La campagne pour le référendum du 20 septembre Le comité pour le " oui " veut être " oecuménique "". Le Monde.fr (en francés). 1992-08-27. Consultado o 2023-08-07. 
  15. ↑ "La préparation des élections européennes Hélène Carrère d'Encausse représentera le RPR derrière M. Baudis L'Académie au service de l'Europe de Maastricht". Le Monde.fr (en francés). 1994-04-28. Consultado o 2023-08-07. 
  16. ↑ "Kofi Yamgnane crée une Fondation pour l'intégration républicaine.". Le Monde.fr (en francés). 1993-05-28. Consultado o 2023-08-07. 
  17. ↑ "La préparation des élections européennes Mme Carrère d'Encausse représentera le RPR derrière M. Baudis". Le Monde.fr (en francés). 1994-04-28. Consultado o 2023-08-07. 
  18. ↑ « La préparation des élections européennes : Modelo:Mme Carrère d'Encausse représentera le RPR derrière M. Baudis », Le Monde, 28 abril 1994.
  19. ↑ "Accueil Députés Parlement européen". www.europarl.europa.eu (en francés). Consultado o 2023-08-07. 
  20. ↑ "Decret". Consultado o 2023-08-07. 
  21. ↑ "Pierre-Jean Rémy pourrait succéder à Jean Favier à la tête de la BNF". Le Monde.fr (en francés). 1996-12-11. Consultado o 2023-08-07. 
  22. ↑ "Les membres du comité « De la Gaule à la France »". Le Monde.fr (en francés). 1996-02-18. Consultado o 2023-08-07. 
  23. ↑ Comment Vladimir Poutine s'invite dans la présidentielle française, Marion Van Renterghem, Vanity Fair, 21 abril 2017
  24. ↑ «Nous avons été prudents» vis-à-vis de la chaîne RT France, affirme le CSA Le Monde, 22 setembro 2017.
  25. ↑ Gernelle, Christophe Ono-dit-Biot, Etienne (2022-02-08). "Hélène Carrère d’Encausse : « Les Russes ne veulent pas rompre avec l’Europe »". Le Point (en francés). Consultado o 2023-08-07. 
  26. ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 18 de marzo de 2022. Consultado o 07 de agosto de 2023. , 2 min 55 s.
  27. ↑ "Mme Hélène Carrère d'Encausse élue à l'Académie française". Le Monde.fr (en francés). 1990-12-15. Consultado o 2023-08-07. 
  28. ↑ "Mme Carrère d'Encausse reçue sous la coupole". Le Monde.fr (en francés). 1991-11-30. Consultado o 2023-08-07. 
  29. ↑ "Hélène Carrère d'Encausse élue secrétaire perpétuel de l'Académie française". Le Monde.fr (en francés). 1999-10-23. Consultado o 2023-08-07. 
  30. ↑ "L'historienne Hélène Carrère d'Encausse, première femme à la tête de l'Académie française, est morte". BFMTV (en francés). Consultado o 2023-08-07. 
  31. ↑ "Ecriture inclusive : malaise à l’Académie française". Le Monde.fr (en francés). 2017-12-13. Consultado o 2023-08-07. 
  32. ↑ "Ecriture inclusive : malaise à l’Académie française". Le Monde.fr (en francés). 2017-12-13. Consultado o 2023-08-07. 
  33. ↑ "L'Académie française va se pencher sur la féminisation de la langue: "Ils sont en retard, comme toujours"". RMC (en francés). Consultado o 2023-08-07. 
  34. ↑ "Hélène CARRÈRE d’ENCAUSSE Académie française". www.academie-francaise.fr. Consultado o 2023-08-07. 
  35. ↑ 35,0 35,1 ""Je ne sais pas pourquoi les Ukrainiens s'obstinent" : l'académicienne Hélène Carrère d'Encausse suscite la polémique sur LCI". ladepeche.fr (en francés). Consultado o 2023-08-07. 
  36. ↑ "Hélène CARRÈRE d’ENCAUSSE Académie française". www.academie-francaise.fr. Consultado o 2023-08-07. 
  37. ↑ "Remise doctorats Honoris causa". www.usj.edu.lb. Consultado o 2023-08-07. 
  38. ↑ "Hélène CARRERE D'ENCAUSSE, Professeur Honoris Causa". HEC Paris (en francés). Consultado o 2023-08-07. 
  39. ↑ "Τα μέλη της Δεύτερης Τάξης". Ακαδημία Αθηνών. 2015-11-11. Consultado o 2023-08-07. 
  40. ↑ mLyon (2017-06-10). "mLyon". mLyon (en francés). Consultado o 2023-08-07. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hélène_Carrère_d%27Encausse&oldid=6909344»