Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το Δίκτυο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το Δίκτυο
Network
ΣκηνοθεσίαΣίντνεϊ Λουμέτ[1][2][3]
ΠαραγωγήFred C. Caruso
ΣενάριοΠάντι Τσαγέφσκι
ΠρωταγωνιστέςΦέι Ντάναγουεϊ[1][2][3], Γουίλιαμ Χόλντεν[1][2][3], Πίτερ Φιντς[1][2][3], Ρόμπερτ Ντυβάλ[2][3][4], Νεντ Μπίτι[2][4], Beatrice Straight[2][4], Λι Ρίτσαρντσον[4], Γουέσλι Άντι[2][4], Κοντσάτα Φέρελ[5], Ντάρρυλ Χίκμαν[5], Ken Kercheval[5], Lane Smith[5], Λανς Χένρικσεν[5], Τζέραλντ Φορντ[5], Γουίλιαμ Πρινς[5], Kenneth Kimmins[5], Τζον Κάρπεντερ, Paul Jenkins και Roy Poole
ΜουσικήElliot Lawrence
ΦωτογραφίαΌουεν Ρόισμαν
ΜοντάζΆλαν Χάιμ
Εταιρεία παραγωγήςMetro-Goldwyn-Mayer και United Artists
ΔιανομήMetro-Goldwyn-Mayer και Netflix
Πρώτη προβολή14  Νοεμβρίου 1976 (Νέα Υόρκη)[6][7], 10  Μαρτίου 1977 (Γερμανία)[8], 19  Νοεμβρίου 1976 (Λος Άντζελες)[7], 27  Νοεμβρίου 1976 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[7], 16  Δεκεμβρίου 1976 (Καναδάς)[7] και 1976
Διάρκεια121 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Δίκτυο (αγγλ.: Network) είναι δράμα παραγωγής 1976, σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λουμέτ και σενάριο Πάντι Τσαγιέφσκι. Θέμα της ταινίας είναι η επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη ζωή των ανθρώπων και τις αξίες και τα ιδανικά που θυσιάζονται στο βωμό της ακροαματικότητας. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Γουίλιαμ Χόλντεν, η Φέι Ντάναγουεϊ, ο Πίτερ Φιντς, ο Ρόμπερτ Ντυβάλ και η Μπίατρις Στρέιτ.

Η ταινία προτάθηκε για 10 βραβεία Όσκαρ και κέρδισε τέσσερα: Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για τον Πίτερ Φιντς, Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για τη Φέι Ντάναγουεϊ, Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για τη Μπίατρις Στρέιτ και Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου για τον Πάντι Τσαγιέφσκι. Το σενάριο του Τσαγιέφσκι έλαβε την 6η θέση στη λίστα με τα καλύτερα κινηματογραφικά σενάρια όλων των εποχών έπειτα από ψηφοφορία του συλλόγου σεναριογράφων Αμερικής, ενώ το 2000 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.

Υπόθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάουαρντ Μπίαλ (Πίτερ Φιντς), εκφωνητής του δελτίου ειδήσεων για το αμερικανικό κανάλι UBS, πληροφορείται για την απόλυσή του από το φίλο του Μαξ Σουμάχερ (Γουίλιαμ Χόλντεν). Η ακροαματικότητα του δελτίου του έχει αρχίσει από καιρό να φθίνει και ο νέος πρόεδρος του καναλιού Φρανκ Χάκετ (Ρόμπερτ Ντιβάλ) πιστεύει ότι πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον νεότερο. Έτσι ο Μπίαλ έχει στη διάθεση του δυο εβδομάδες για να αφήσει το κανάλι. Τα δεδομένα όμως αλλάζουν όταν ο Μπίαλ πληροφορώντας το κοινό για την απόλυσή του, αποκαλύπτει ότι πρόκειται να αυτοκτονήσει στον αέρα αφότου εκφωνήσει το τελευταίο του δελτίο για το UBS. Μετά απ'αυτό η απόλυσή του είναι άμεση και μόνο μετά από την παράκληση του Σουμάχερ επιστρέφει για μια ακόμη φορά για να αποχαιρετήσει το κοινό του. Ο Μπίαλ ξεσπάει μπροστά στις κάμερες κι ακροαματικότητα του δελτίου αρχίσει να παίρνει την ανιούσα. Σύντομα η υπεύθυνη του ψυχαγωγικού τμήματος του καναλιού, η φιλόδοξη Νταϊάνα Κρίστενσεν (Φέι Ντάναγουεϊ) αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τα ξεσπάσματα του Μπίαλ στο γυαλί (ο οποίος έχει πλέον δικό του πρόγραμμα το "Howard Beale Show", όπου αυτοαποκαλείται Τρελός Προφήτης) προτείνοντας τη συγχώνευση του ψυχαγωγικού τμήματος με το ειδησιογραφικό, μια μανούβρα που πρόκειται να αποφέρει τραγικές συνέπειες στο βωμό της ακροαματικότητας.

Πληροφορίες παραγωγής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο σεναριογράφος της ταινίας Πάντι Τσαγιέφσκι εμπνεύστηκε για τη συγγραφή της υπόθεσης της ταινίας από την σε απευθεία μετάδοση αυτοκτονία της δημοσιογράφου Κριστίν Τσάμπανκ, δυο χρόνια πριν[9]. Πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία του ρόλου της Νταϊάνα Κρίστενσεν αποτέλεσε η διευθύντρια προγράμματος του καναλιού NBC[10].

Η παραγωγή της ταινίας έγινε από τον Χάουαρντ Γκότφριντ. Ο Τσαγιέφσκι και ο Γκότφριντ είχαν φτάσει σε συμβιβασμό με τη United Artists μετά από μια δικαστική διαμάχη που κράτησε αρκετό καιρό, καθώς η εταιρία παραγωγής είχε πουλήσει την προηγούμενή τους ταινία στο κανάλι ABC σε πακέτο με ένα άλλο φιλμ αμφιβόλου ποιότητας. Το 1976 οι δυο άνδρες είχαν λύσει τις διαφορές τους με την United Artists και υπέγραψαν συμβόλαιο συνεργασίας με την εταιρία για τη δημιουργία της ταινίας Το Δίκτυο. Όταν όμως οι υπεύθυνοι της United Artists διάβασαν το σενάριο αρνήθηκαν να συμβάλλουν στην παραγωγή της ταινίας, έχοντας κρίνει ότι επρόκειτο για κάτι το σκανδαλώδες. Οι Τσαγιέφσκι και Γκότφριντ τότε απευθύνθηκαν στην MGM που συμφώνησε να συμβάλλει στη χρηματοδότηση της ταινίας. Οι υπεύθυνοι της United Artists άλλαξαν όμως γνώμη αργότερα, αποφασίζοντας να αναλάβουν την παραγωγή μαζί με την MGM. Τέσσερα χρόνια αργότερα η MGM επρόκειτο να αγοράσει τη United Artists μετά την παταγώδη αποτυχία της ταινίας Η Πύλη της Δύσεως (Heaven's Gate, 1980) του Μάικλ Τσιμίνο.

Το τιμόνι της σκηνοθεσίας ανέλαβε ο Σίντνεϊ Λουμέτ σκηνοθέτης επίσης των Οι 12 Ένορκοι (Twelve Angry Men, 1957), Μακρύ Ταξίδι Μέσα στη Νύχτα (Long Day's Journey Into The Night, 1962), Ο Ενεχυροδανειστής (The Pawnbroker, 1964), Σέρπικο (Serpico, 1973) και Σκυλίσια μέρα (Dog Day Afternoon, 1975).

Πρώτη επιλογή για το ρόλο του Χάουαρντ Μπίαλ ήταν ο Χένρι Φόντα, ο οποίος απέρριψε το ρόλο χαρακτηρίζοντάς τον υστερικό. Στη θέση του Φόντα επελέγη ο αυστραλός Πίτερ Φιντς γνωστός για τη συμμετοχή του στις ταινίες: Ο Χορός των Ελεφάντων (The Elephant Walk, 1953), Η Ιστορία μιας Μοναχής (A Nun's Story, 1959) και Καταραμένη Κυριακή (Sunday Bloody Sunday, 1971). Ο Φιντς έπεισε τον Λουμέτ ότι ήταν κατάλληλος για το ρόλο στέλνοντάς του μια κασέτα στην οποία είχε ηχογραφήσει τον εαυτό του να διαβάζει ένα άρθρο των New York Times με τέλεια αμερικάνικη προφορά. Σύμφωνα με το Λιουμέτ ο Φιντς γύρισε τη σκηνή του μονόλογού του σε μιάμιση λήψη. Στα μισά της δεύτερης λήψης ο Φιντς, ο οποίος είχε καρδιακό πρόβλημα σταμάτησε κουρασμένος. Ο Λουμέτ χωρίς να γνωρίζει το σοβαρό πρόβλημα υγείας του Φιντς δεν του επέτρεψε και τρίτη λήψη. Ο ίδιος ο Λουμέτ μοντάρισε πρώτο μισό του μονολόγου από τη δεύτερη λήψη και το δεύτερο μισό από την πρώτη. Ο μονόλογος αυτός χάρισε στον ηθοποιό το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, αλλά ο Φιντς είχε ήδη αποβιώσει 2 μήνες πριν την τελετή. Η νίκη του τον κατέστησε τον πρώτο ηθοποιό στην ιστορία των βραβείων που έλαβε μεταθανάτιο Όσκαρ. Έκτοτε μόνο ο Χιθ Λέτζερ έχει λάβει το βραβείο μετά θάνατον.

Για το ρόλο του Μαξ Σουμάχερ ο Λουμέτ πόνταρε σε δύο ηθοποιούς: τον Γκλεν Φορντ και το Γουίλιαμ Χόλντεν, με τον Χόλντεν να επικρατεί λόγω της πρόσφατης επιτυχίας της ταινίας Ο Πύργος της Κολάσεως (The Towering Inferno, 1973). Ενώ για το ρόλο της φιλόδοξης Νταϊάνα Κρίστενσεν επελέγη η Φέι Ντάναγουεϊ.

Υποδοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις αμερικανικές κινηματογραφικές αίθουσες τον Νοέμβριο του 1976 κατακτώντας κοινό και κριτικούς (όλους εκτός από τη δύσκολη Πωλίν Κάελ[11]). Έχοντας ως προϋπολογισμό 3.8 εκατομμύρια δολάρια η ταινία έκανε εισπράξεις της τάξης των 23.6 εκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως[12].

Βραβεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι υποψηφιότητες για τα βραβεία όσκαρ ανακοινώθηκαν τον Ιανουάριο του 1977 και Το Δίκτυο έλαβε 10. Ο Φιντς, η Ντάναγουεϊ κι ο Λουμέτ είχαν σαρώσει τις Χρυσές Σφαίρες και η ταινία συμπεριλαμβανόταν στα φαβορί για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας σε μια από τις καλύτερες χρονιές για την ιστορία του κινηματογράφου, με μια λίστα υποψηφίων που εκτός από το Δίκτυο περιλάμβανε και τα: Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου (All The President's Men), Ο Ταξιτζής (Taxi Driver) και Ρόκι: Τα χρυσά Γάντια (Rocky). Το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας καθώς και τα τεχνικά βραβεία πήγαν στον Ρόκι, ενώ το Δίκτυο σάρωσε τα ερμηνευτικά με τις νίκες των Φέι Ντάναγουεϊ, Πίτερ Φιντς και Μπίατρις Στρέιτ. Ήταν η δεύτερη φορά στην ιστορία του θεσμού που μια ταινία κέρδιζε τρία ερμηνευτικά όσκαρ (προηγήθηκαν τα τρία Όσκαρ που έλαβε το Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) το 1951, για τις ερμηνείες των Βίβιαν Λι, Καρλ Μάλντεν και Κιμ Χάντερ), επίσης ήταν η πρώτη φορά στην οποία βραβεύτηκε ερμηνεία μετά θάνατον (ο Πίτερ Φιντς νικητής του Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου είχε πεθάνει 2 μήνες πριν). Η εμφάνιση της Μπίατρις Στρέιτ, στην οποία πήγε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, έχει διάρκεια 5 λέπτα και 40 δεπτερόλεπτα κι είναι η πιο σύντομη που έχει βραβευτεί ποτέ[13].

Βράβευση:

  • Α’ Ανδρικού Ρόλου – Πίτερ Φιντς
  • Α' Γυναικείου Ρόλου - Φέι Ντάναγουεϊ
  • Β' Γυναικείου Ρόλου - Μπίατρις Στρέιτ
  • Πρωτότυπου Σεναρίου – Πάντι Τσαγιέφσκι

Υποψηφιότητα:

  • Καλύτερης Ταινίας - Χάουαρντ Γκότφριντ
  • Σκηνοθεσίας – Σίντνεϊ Λουμέτ
  • Α’ Ανδρικού Ρόλου – Γουίλιαμ Χόλντεν
  • Β’ Ανδρικού Ρόλου – Νεντ Μπίτι
  • Μοντάζ - Άλαν Χάιμ
  • Φωτογραφίας - Όουεν Ρόιζμαν

Άλλα Βραβεία:

Βράβευση:

  • Σκηνοθεσίας - Σίντνεϊ Λουμέτ
  • Ανδρικής Ερμηνείας σε Δράμα - Πίτερ Φιντς
  • Γυναικείας Ερμηνείας σε Δράμα - Φέι Ντάναγουεϊ
  • Πρωτότυπου Σεναρίου - Πάντι Τσαγιέφσκι

Βράβευση:

  • Καλύτερου Ηθοποιού - Πίτερ Φιντς

Διαχρονικότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία κατέλαβε την 66η θέση στη λίστα με τις καλύτερες όλων των εποχών που θεσπίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου το 1998. Δέκα χρόνια αργότερα όταν επανελήφθη η ψηφοφορία η ταινία σκαρφάλωσε στην 64η θέση.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 stopklatka.pl/film/siec. Ανακτήθηκε στις 19  Απριλίου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 bbfc.co.uk/releases/network-film. Ανακτήθηκε στις 19  Απριλίου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=46077.html. Ανακτήθηκε στις 19  Απριλίου 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 www.imdb.com/title/tt0074958/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 19  Απριλίου 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  6. ↑ Freebase Data Dumps. Google.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0074958/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 19  Σεπτεμβρίου 2022.
  8. ↑ (Γερμανικά) Λεξικό παγκόσμιων κινηματογραφικών ταινιών. Zweitausendeins.
  9. ↑ Empire: "Television will eat itself in Sidney Lumet's searing satire", October 1, 2008; via allbusiness.com
  10. ↑ Google Books: "Looking for Gatsby" By Faye Dunaway and Betsy Sharkey, p.304.
  11. ↑ Kael, Pauline (December 6, 1976). «Hot Air». The New Yorker: 177. 
  12. ↑ «Network, Box Office Information». Box Office Mojo. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2012. 
  13. ↑ Darling, Michael. "Oscar by the Numbers" Αρχειοθετήθηκε 2015-05-01 στο Wayback Machine. LA Times Magazine (February 2012)

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Itzkoff, David, "Notes of a Screenwriter, Mad as Hell", The New York Times, May 19, 2011

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_Δίκτυο&oldid=10858074"