Δάσος των Κέδρων του Θεού
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Συντεταγμένες: 34°14′37″N 36°02′54″E / 34.24361°N 36.04833°E
| Δάσος των Κέδρων του Θεού | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
 | |
 | |
| Χώρα μέλος |  Λίβανος |
| Τύπος | Φυσικό περιβάλλον |
| Κριτήρια | iii, iv |
| Ταυτότητα | 850 |
| Περιοχή | Αραβικές Χώρες |
| Ιστορικό εγγραφής | |
| Εγγραφή | 1998 (22η συνεδρίαση) |
Το Δάσος των Κέδρων του Θεού (αραβικά: Horsh Arz el-Rab, Χορς Αρζ ελ-Ραμπ) βρίσκεται στο κεδροδάσος του όρους Μαχμάλ (Jebel Makmal) του Λιβάνου σε ύψος 1.920 μέτρων, με κέδρους που ξεπερνούν σε ηλικία και τα 1.500 χρόνια. Η πιο ονομαστή συστάδα κέδρων βρίσκεται στην περιοχή που είναι γνωστή ως «Κέδροι του Θεού», κοντά στην πόλη Μπσαρί (Bsarri ή Bcharee) στο βόρειο Λίβανο, όπου υπάρχουν 375 υπεραιωνόβιοι κέδροι. Το δάσος των κέδρων περιβάλλεται για την προστασία του από ένα τείχος, που κατασκευάστηκε με εντολή της βασίλισσας της Μεγάλης Βρετανίας Βικτωρίας.
Στους κέδρους του Λιβάνου υπάρχουν αναφορές τόσο στο «Έπος του Γκιγκαλμές» όσο και στην Παλαιά Διαθήκη. Τα δάση από κέδρους του Λιβάνου προμήθευσαν το περιζήτητο ξύλο τους (cedrus libani), με το οποίο οικοδομήθηκε ο Ναός του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Οι Φοίνικες και οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν το ξύλο των κέδρων του Λιβάνου για τη ναυπήγηση των πλοίων τους και ο Ναβουχοδονόσωρ Β', βασιλιάς της Βαβυλώνας τον 6ο π. Χ. αιώνα, υλοτομούσε τους κέδρους για να χρησιμοποιηθούν ως δομικό υλικό σε κατασκευές. Επίσης, η ρητίνη (resina cedir) και το έλαιο (oleum cedri) του κέδρου χρησιμοποιούνταν στην ιατρική, αλλά και για τη μουμιοποίηση των φαραώ της Αιγύπτου.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός ήταν ο πρώτος που έλαβε μέτρα για την προστασία του κεδροδάσους του Λιβάνου κατά τον 2ο μ. Χ. αιώνα, οριοθετώντας ζώνες υλοτόμησης και τοποθετώντας στήλες με επιγραφές, όπου αναγραφόταν ο αριθμός των δέντρων. Σήμερα, έχουν καταγραφεί περίπου 200 τέτοιες επιγραφές για τον αριθμό των δέντρων στα κεδροδάση της αρχαιότητας. Κατά το Μεσαίωνα, οι κάτοικοι των γύρω χωριών αποψίλωσαν σε μεγάλο βαθμό τα δάση των κέδρων, για να χρησιμοποιηθούν για θέρμανση ή για να τα μετατρέψουν σε καλλιεργήσιμη γη, ενώ κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου το κεδρόξυλο χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή σιδηροδρομικών έργων.
Οι «Κέδροι του Θεού» τελούν σήμερα υπό την προστασία του Πατριάρχη του Λιβάνου, ο οποίος οικοδόμησε το 1848 μέσα στο κεδροδάσος ένα παρεκκλήσιο, όπου τον Αύγουστο κάθε έτους τελείται λειτουργία και εορτασμός για την προστασία των κέδρων. Από το 1998, οι «Κέδροι του Θεού» ανήκουν στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ann Jousiffe: “Lebanon”, p. 175, Lonely Planet Publications, 1st edition, 1998.
- Blair Kuntz: “Lebanon: An Insider’s Guide”, Beirut, 2000.
- Wolfgang Gockel & Helga Bruns: “Syria – Lebanon”, p. 195 - 196, Nelles Guide, 1st edition, 1998.
- «Παγκόσμια Πολιτιστική Εγκυκλοπαίδεια – Τα Μνημεία της UNESCO» (ελληνική έκδοση), τόμος 24, σελ. 172 – 176: Αιωνόβιοι κέδροι στον τόπο του Θεού, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Α. Ε., Αθήνα, 2006.
