Ατλέτικο Μαδρίτης
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
 | ||||
| Επίσημη ονομασία | Club Atlético de Madrid S.A.D. | |||
|---|---|---|---|---|
| Προσωνύμιο | Rojiblancos (Ερυθρόλευκοι) | |||
| Ίδρυση | 1903 | |||
| Έδρα | Μαδρίτη[1], Ισπανία[1] | |||
| Στάδιο | Μητροπολιτικό Στάδιο, Μαδρίτη[2] και Σαν Μπλας-Κανιγέχας | |||
| Χρώματα | κόκκινο, λευκό και μπλε | |||
| Πρόεδρος | Ενρίκε Θερέθο[1] | |||
| Προπονητής | Ντιέγο Σιμεόνε[3] | |||
| Πρωτάθλημα | Λα Λίγα | |||
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | |||
| ||||
| Μέσα κοινωνικής δικτύωσης | ||||
   | ||||
 Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα | ||||
| wikidata () | ||||
Η Ατλέτικο Μαδρίτης (ισπανικά Atlético de Madrid, ισπανική προφορά: aðˈletiko ðe maˈðɾið), χαϊδευτικά "Ατλέτι", είναι αθλητικός σύλλογος με έδρα τη Μαδρίτη της Ισπανίας. Ιδρύθηκε το 1903 και αγωνίζεται στο Γουάντα Μετροπολιτάνο.
Έχει κατακτήσει 11 φορές το Πρωτάθλημα και 10 το Κύπελλο Ισπανίας, καθώς και το ισπανικό Σούπερ Καπ 2 φορές. Σε διεθνές επίπεδο, το 1962 κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης και το 1974 το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Διακρίθηκε στο Γιουρόπα Λιγκ κατακτώντας το, το 2010, το 2012 και το 2018 και στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ τις ίδιες χρονιές. Διαθέτει ακόμα αξιόμαχο τμήμα χειροσφαίρισης. Από απόψεως γοήτρου, τίτλων και πλήθους οπαδών, θεωρείται η τρίτη τη τάξει ομάδα της Ισπανίας μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρσελόνα.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η ίδρυση και τα πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ιδρύθηκε στις 6 Απριλίου 1903 ως Αθλέτικ Κλουμπ ντε Μαδρίδ (Athletic Club de Madrid) από Βάσκους φοιτητές, μέλη της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Το 1904, προσχώρησαν στην Αθλέτικ δυσαρεστημένα μέλη που είχαν αποχωρήσει από τη Φ.Κ. Μαδρίτης. Όπως και η Αθλέτικ του Μπιλμπάο, πρώτα χρώματα είχε το μπλε και άσπρο. Στην πορεία το ύφασμα από το οποίο φτιάχνονταν οι εμφανίσεις της άλλαξε σε κόκκινο και άσπρο ως οικονομικότερο, επειδή δε αποτελούσε υλικό κατασκευής στρωμάτων, απέκτησε το παρωνύμιο Colchoneros (Στρωματάδες). Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, της αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός Los Indios (Οι Ινδιάνοι), ο οποίος κατά μία εκδοχή οφείλεται στην τότε απόκτηση αρκετών παικτών από τη Νότια Αμερική.
Το 1921 ο σύλλογος ανεξαρτητοποιήθηκε από την Αθλέτικ του Μπιλμπάο και κατασκεύασε το Στάδιο Μετροπολιτάνο, 35.800 θεατών, στο οποίο αγωνίστηκε από το 1923 έως το 1966, όταν και εγκαινιάστηκε το Βιθέντε Καλντερόν παραπλεύρως του ποταμού Μανθανάρες και νοτίως του κέντρου της Μαδρίτης, ενώ το Μετροπολιτάνο κατεδαφίστηκε.
Στα πρώτα χρόνια διακρίθηκε στο τοπικό πρωτάθλημα της Μαδρίτης, ενώ συμμετείχε στο πρώτο πρωτάθλημα Ισπανίας το 1928. Το 1930 υποβιβάστηκε για να επανέλθει στην μεγάλη κατηγορία το 1934.
Αθλέτικ Αβιαθιόν
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1939, για οικονομικούς λόγους, συγχωνεύτηκε με την Αβιαθιόν Ναθιονάλ (Aviación Nacional) και άλλαξε ονομασία σε Αθλέτικ Αβιαθιόν Κλουμπ (Athletic Aviación Club). Η Αβιαθιόν Ναθιονάλ ήταν στρατιωτικός σύλλογος που είχε ιδρυθεί από μέλη της πολεμικής αεροπορίας (aviación) στη Θαραγόθα και είχε μεταφερθεί στη Μαδρίτη. Το 1940 και 1941 κατέκτησε τα πρώτα της πρωταθλήματα Ισπανίας. Το 1941, με διάταγμα του Φράνκο άλλαξε το όνομά της από Αθλέτικ σε Ατλέτικο. Το 1947 αφαίρεσε το "Αβιαθιόν", αποκτώντας έτσι την οριστική ονομασία της.
Τα χρυσά χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις δεκαετίες του 50, 60 και 70 βρισκόταν σχεδόν πάντα στις τέσσερις πρώτες θέσεις. Το 1950 και 1951 κατέκτησε το πρωτάθλημα. Το 1959 έφθασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Το 1960 και 1961 κατέκτησε το κύπελλο Ισπανίας (Copa del Generalísimo), νικώντας στον τελικό και τις δύο φορές την αιώνια αντίπαλό της Ρεάλ Μαδρίτης και μάλιστα εκτός έδρας. Το 1962 αγωνίστηκε στο Κυπελλούχων κατακτώντας το τρόπαιο απέναντι στη Φιορεντίνα, το οποίο έχασε την επόμενη χρονιά από την Τότεναμ Χότσπερ. Μέχρι το 1980 κατέκτησε άλλες τέσσερις φορές το πρωτάθλημα, τρεις φορές το κύπελλο Ισπανίας καθώς και το Διηπειρωτικό του 1974 ως δευτεραθλήτρια Ευρώπης απέναντι στην Ιντεπεντιέντε, καθότι η κάτοχος του τίτλου Μπάγερν Μονάχου είχε αρνηθεί να συμμετάσχει. Να σημειωθεί ότι τη σεόν 1971-1972 είχε αποκλειστεί από το κύπελλο ΟΥΕΦΑ (UEFA) στον Α' γύρο από την χρυσή ομάδα του Πανιωνίου με σκορ 1-0 και 1-2.
1980-2002
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1985 κατέκτησε το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ Ισπανίας, ενώ την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε και έχασε στον τελικό του Κυπελλούχων από την ΦΚ Ντιναμό Κιέβου. Το 1987 ανέλαβε πρόεδρος ο αμφιλεγόμενος Χεσούς Χιλ, ο οποίος αν και οδήγησε το σύλλογο σε νέες κατακτήσεις τίτλων (Κύπελλα Ισπανίας το 1991 και το 1992, νταμπλ το 1996), πραγματοποίησε μεγάλες μεταγραφές χωρίς αντίκρισμα επιβαρύνοντας τελικά το σύλλογο με οικονομικά χρέη, με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί στην Β΄ κατηγορία. Το 2002 επέστρεψε στην Α΄κατηγορία.
2002-σήμερα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 2010, με προπονητή τον Κίκε Φλόρεθ, η Ατλέτικο κατέκτησε το -πρώτο της ιστορίας- Γιουρόπα Λιγκ νικώντας στον τελικό με 2-1 την αγγλική Φούλαμ στην παράταση, ενώ τέσσερις μήνες αργότερα στέφθηκε υπερπρωταθλήτρια Ευρώπης νικώντας την κάτοχο του Τσάμπιονς Λιγκ Ίντερ με 2-0. Στις 9 Μαΐου του 2012 κατέκτησε το δεύτερο Γιουρόπα Λιγκ μέσα σε τρία χρόνια απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο νικώντας την με 3-0, με σκόρερ τους Φαλκάο (2) και Ντιέγκο, ενώ στις 31 Αυγούστου του ίδιου έτους κατέκτησε για δεύτερη φορά και το Σούπερ Καπ Ευρώπης, νικώντας την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσέλσι με 4-1.
Το πρωτάθλημα Ισπανίας περιόδου 2013-14 κατέκτησε η Ατλέτικο με 90 βαθμούς έναντι 87 των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης. Στον τελευταίο αγώνα της σεζόν η Ατλέτικο έπρεπε να μην ηττηθεί από την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου ώστε να κατακτήσει το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά το 1996. Η Ατλέτικο απέσπασε ισοπαλία με 1-1 και έκοψε πρώτη το νήμα στην κούρσα της Λίγα. Ήταν η πρώτη φορά από το 2004 που ομάδα πλην της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα κατακτά τον τίτλο.
Το 2014 η Ατλέτικο κοντραρίστηκε με την μισητή αντίπαλο Ρεάλ, για το Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2013-14. Στο τελικό της Λισαβόνας η Ατλέτικο έφτασε πολύ κοντά στην παρθενική κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ αφού κρατούσε την νίκη με 1-0 αλλά ένα γκολ του Σέρχιο Ράμος στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων ισοφαρίζει τον αγώνα και στην μετέπειτα παράταση η Ατλέτικο υποκύπτει στην ανωτερότητα της Ρεάλ στα 30' της παράτασης και γνωρίζει την ήττα με 4-1.
Δύο χρόνια μετά, το 2016, η Ατλέτικο φτάνει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και επιδιώκει να κατακτήσει το τρόπαιο μετά τους χαμένους τελικούς του 1974 και του 2014, απέναντι και πάλι στην Ρεάλ Μαδρίτης. Ο τελικός που διεξήχθη στο Μιλάνο βρήκε την Ρεάλ και την Ατλέτικο ισόπαλες με 1-1 με γκολ οφσάιντ του Σέρχιο Ράμος[4][5] και το τρόπαιο να κρίνετε στα πέναλτυ. Εκεί η Ρεάλ με 5-3 πέναλτι κατακτά το 11ο Κύπελλο Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ την ώρα που η Ατλέτικο χάνει για τρίτη φορά σε τελικό με τους δύο χαμένους τελικούς να είναι από την μισητή συμπολίτισσα.
Το 2018, η Ατλέτικο κατακτά το τρίτο Γιουρόπα Λιγκ με 3-0 κόντρα στην γαλλική Μαρσέιγ. Την ίδια χρονιά κερδίζει την Ρεάλ στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Κάπ με 4-2 και στέφεται υπερπρωταθλήτρια Ευρώπης για τρίτη φορά.
Το ντέρμπι της Μαδρίτης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι αναμετρήσεις μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Ατλέτικο έχουν ιδιαίτερο χρώμα. Εξαιρουμένων των αγώνων τους με άλλους συλλόγους που εδρεύουν στη Μαδρίτη (π.χ. Ράγιο Βαγιεκάνο, Χετάφε), η σύγκρουση μεταξύ των "Λευκών" (Blancos) και των "Ερυθρόλευκων" (Rojiblancos) ήταν πάντα και θα παραμείνει η κατεξοχήν ποδοσφαιρική αντιπαλότητα της ισπανικής πρωτεύουσας.
Προσεγγίζοντας κοινωνιολογικά το θέμα, στο συλλογικό ασυνείδητο των κατοίκων της πόλης, η διάκριση είναι σαφής. Η Ρεάλ Μαδρίτης συνδέεται διαχρονικά με το "κατεστημένο" και τις ανώτερες τάξεις, ακόμα και αν στους κόλπους της εξαιτίας πολλαπλών επιτυχιών συσπειρώνει ανθρώπους από όλα τα στρώματα, ενώ η Ατλέτικο θεωρείται ότι εκπροσωπεί την εργατική τάξη, χαρακτηριζόμενη ανέκαθεν από μια "αίσθηση εξέγερσης" (sentimiento de rebeldia).
Η βαθιά αντίθεση μεταξύ των δύο αντιπάλων αποτυπώνεται και στην επιλογή των εδρών τους. Το Σαντιάγο Μπερναμπέου, βρίσκεται στον (πλούσιο) βόρειο τομέα της πόλης, ανάμεσα σε τράπεζες και γραφεία επιχειρηματικών κολοσσών, ενώ το Γουάντα Μετροπολιτάνο στα νότια της Μαδρίτης, δίπλα σε ένα εργοστάσιο ζυθοποιίας.
Ατλέτικο Β΄
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο σύλλογος διαθέτει και δεύτερη ομάδα, την Ατλέτικο Β΄, η οποία ιδρύθηκε το 1963 ως Reyfra Atlético (ανεξάρτητος από την Ατλέτικο σύλλογος). Το 1967 συγχωνεύτηκε με την Madrileño CF και ονομάστηκε Atlético Madrileño Club de Fútbol. Το 1991 την ανέλαβε η Ατλέτικο, της οποίας έγινε θυγατρική, με την ονομασία Atlético Madrid B.
Παίκτες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τρέχουσα σύνθεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Τελευταία ενημέρωση: 27 Αυγούστου 2024.[6]
Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.
| No. | Έθνος | Θέση | Παίκτης |
|---|---|---|---|
| 1 | 
|
Τ | Χουάν Μούσο (δανεικός από την Αταλάντα) |
| 2 | 
|
Α | Χοσέ Χιμένες (τρίτος αρχηγός) |
| 3 | 
|
Α | Θέσαρ Αθπιλικουέτα |
| 4 | 
|
Μ | Κόνορ Γκάλαχερ |
| 5 |
|
Μ | Ροντρίγκο Ντε Πολ |
| 6 |
|
Μ | Κόκε (αρχηγός) |
| 7 | 
|
Ε | Αντουάν Γκριεζμάν |
| 8 |
|
Μ | Πάμπλο Μπάριος |
| 9 | 
|
Ε | Αλεξάντερ Σέρλοτ |
| 10 |
|
Ε | Άνχελ Κορέα |
| 11 |
|
Μ | Τομά Λεμάρ |
| 12 | 
|
Μ | Σάμουελ Λίνο
|
| 13 | 
|
Τ | Γιαν Όμπλακ (δεύτερος αρχηγός) |
| 14 |
|
Μ | Μάρκος Γιορέντε |
| 15 |
|
Α | Κλεμάν Λανγκλέ (δανεικός από την Μπαρτσελόνα) |
| 16 |
|
Α | Ναουέλ Μολίνα |
| 17 |
|
Μ | Ροδρίγο Ρικέλμε |
| 19 |
|
Ε | Χουλιάν Άλβαρες |
| 20 | 
|
Α | Άξελ Βίτσελ |
| 21 |
|
Α | Χάβι Γκαλάν |
| 22 |
|
Ε | Τζουλιάνο Σιμεόνε |
| 23 | 
|
Α | Ρεϊνίλντο Μάνταβα |
| 24 |
|
Α | Ρομπέν Λε Νορμάν |
Τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παγκόσμιοι τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1974.
Ευρωπαϊκοί τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 3 Europa League: 2010, 2012, 2018.
- 3 Σούπερ Καπ Ευρώπης: 2010, 2012, 2018.
- 1 Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ: 2007.
Ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1974, του Τσάμπιονς Λιγκ το 2014 και το 2016, ενώ στο Κύπελλο Κυπελλούχων έχασε στους τελικούς του 1963 και του 1986.
Σημείωση: Όσον αφορά το Κύπελλο Ιντερτότο, για ορισμένες αγωνιστικές περιόδους μεταξύ των οποίων και αυτή του 2007, όλες οι ομάδες που μέσω αυτού προκρίνονταν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ θεωρούνταν νικήτριες ("συμπρωταθλήτριες"). Ο "οριστικός" νικητής καθοριζόταν από την τελική επίδοσή τους στο τελευταίο.
Εγχώριοι τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 11 Πρωταθλήματα Ισπανίας: 1939-40, 1940-41, 1949-50, 1950-51, 1965-66, 1969-70, 1972-73, 1976-77, 1995-96, 2013-14, 2020-21.
- 10 Κύπελλα Ισπανίας: 1960, 1961, 1965, 1972, 1976, 1985, 1991, 1992, 1996, 2013.
- 2 Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1985, 2014.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 ετήσια αναφορά. 2016. www
.atleticodemadrid .com /files /cuentas _anuales _1516 .pdf. - ↑ 2,0 2,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 14271. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ (πολλαπλές γλώσσες) Transfermarkt. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2019.
- ↑ «Διαιτητής του τελικού Ρεάλ - Ατλέτικο το 2016: «Ήταν οφσάιντ το γκολ του Ράμος» (vid)». Sportime. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2021.
- ↑ «Διαιτητής του τελικού Ρεάλ - Ατλέτικο το 2016: «Ήταν οφσάιντ το γκολ του Ράμος» (vid)». SDNA. 14 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2021.
- ↑ «Primer Equipo». Atlético de Madrid. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2022.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Επίσημη ιστοσελίδα
- Atletico's formations at football-lineups[νεκρός σύνδεσμος]
- Photos and information on the Estadio Vicente Calderon Αρχειοθετήθηκε 2020-11-27 στο Wayback Machine.
- Real Madrid-Atlético, un duelo castizo Αρχειοθετήθηκε 2013-01-13 στο Wayback Machine.
- Μadrid's football travel guide
