| dbo:abstract
|
- La via Francígena és una antiga ruta medieval que portava fins a la tomba de Sant Pere, a Roma, des de Canterbury. És un camí d'uns 1.700 km que passa a través d'Anglaterra, França, Suïssa –és obligat el pas per la –, pel coll del Gran Sant Bernat i Itàlia. A l'època medieval era una via important de pelegrinatge. Per als pelegrins que es dirigien cap al nord es coneixia com a via Francígena; per als que es dirigien cap al sud, via Romea. El nom prové de camí dels Francs. (ca)
- Als Via Francigena, auch Frankenstraße oder Frankenweg, werden im weiteren Sinne die alten Fernstraßen bezeichnet, die Pilger auf ihrem Weg vom Frankenreich oder von England aus über das Gebiet des Frankenreichs nach Rom zur Grabstätte der Apostel Petrus und Paulus nutzten. Oft findet sich dafür auch – auf das Ziel bezogen – die Bezeichnung Via Romea. Die heutige Rekonstruktion der Via Francigena stützt sich im Wesentlichen auf Angaben des Erzbischofs Sigerich von Canterbury, der im Jahre 990 nach Rom pilgerte. (de)
- La Via Francigena (en la itala [ːviːa franˈtʃiːdʒena]) estas la komuna nomo de malnova vojo kaj pilgrima itinero el Francio al Romo kaj Apulio, kie estis la havenoj de enŝipiĝo por la Sankta Lando, kvankam ĝi estas kutime konsiderata kiel komenca pozicio sur la alia flanko de la Angla kanalo, en la katedrala urbo Kanterburio. Kiel tia, la itinero pasas tra Anglio, Francio, Svislando kaj Italio. La itinero estas konata en Italio kiel la "Via Francigena" ("la vojo venanta de Francio") aŭ la "Via Romea Francigena" ("la vojo al Romo, kiu venas el Francio"). En mezepokaj tempoj ĝi estis grava vojo kaj pilgrima itinero por tiuj, kiuj deziris viziti la Sanktan Seĝon kaj la tombojn de la apostoloj Petro kaj Paŭlo. En la Mezepoko, Via Francigena estis la plej grava pilgrima itinero al Romo ekde la nordo. La itinero unue estis dokumentita kiel la "Lombarda Vojo", kaj unue estis nomita la Iter Francorum (la "Itinero de la frankoj") en la Itinerarium sancti Willibaldi de 725, noto pri la vojaĝoj de Willibald, episkopo de Eichstätt en Bavario. Ĝi estis "Via Francigena-Francisca" en Italio kaj Burgonjo, la "Chemin des Anglois" en la Franka reĝlando (post la evangelizado de Anglio en 607) kaj ankaŭ la "Chemin Romieux", la vojo al Romo. La nomo Via Francigena unue estas menciita en Actum Clusio, pergameno de 876 en la Abatejo de San Salvatore ĉe Monte Amiata (Toskanio). Nuntempe kelkaj pilgrimantoj ankoraŭ sekvas la malnovajn paŝojn de la vojo kaj vojaĝas piede, surĉevale aŭ bicikle sur la Via Francigena, kvankam estas multe malpli da pilgrimantoj sur ĉi tiu vojo ol sur la Jakoba vojo al Santiago-de-Kompostelo en Hispanio. Proksimume 1,200 pilgrimuloj estis taksitaj en 2012. Unu kialo de tio estas manko de infrastrukturo kaj taŭgaj subtenaj instalaĵoj. La loĝado kaj aliaj instalaĵoj de aĉeteblaj pilgrimoj povas esti malfacile troveblaj por tiuj, kiuj vojaĝas laŭ la vojo. En 2010, James Saward-Anderson kaj Maxwell Hannah prizorgis la tutan itineron por Water Aid. Ili kompletigis la vojon sen helpo post 58 tagoj. (eo)
- La Vía Francígena, también denominada Itinerario de Sigerico o Vía Romea-Francígena, es el nombre oficial que recibe una ruta que discurre de norte a sur por el centro de Europa. Comienza en la ciudad inglesa de Canterbury y finaliza en Roma, concretamente en la plaza de San Pedro de la Ciudad del Vaticano. Este nombre oficial deviene de la extensión a toda la ruta de la denominación de una parte de ella, la que va desde Vercelli hasta Roma y que desde el medievo se ha conocido como Vía Francígena (o “camino que viene de Francia”). Este itinerario, en su trayecto completo, fue utilizado desde la Edad Media por los anglosajones como manera de llegar a Roma. Al camino se unían, en varios puntos de su recorrido, otras Vías Romeas usadas por peregrinos procedentes de diversas áreas del continente que también deseaban viajar a la ciudad de San Pedro. La primera descripción completa que se dispone del itinerario es la que dejó el arzobispo de Canterbury Sigerico el Serio, quien lo utilizó para volver de Roma en el año 990. Otras crónicas de peregrinaciones y viajes medievales han descrito también las partes de esta ruta que recorrían una vez que se unían a la misma. Tras varios estudios anteriores del itinerario seguido por Sigerico, durante los años 1980 se pudo reconstruir el mismo en buena medida y en 1990 se editó la primera guía moderna del camino completo. A partir de entonces se ha desarrollado una infraestructura de marcado y señalización del recorrido, así como de adecuación de alojamientos que permite utilizar actualmente esta ruta como vía para llegar a Roma caminando o en bicicleta. Gracias a sus características, el Consejo de Europa la reconoció en 1994 como «Itinerario Cultural Europeo» y posteriormente —en 2004— la incluyó entre los nueve «» que hoy en día (2016) cuentan con esa distinción. Con todo, el estado actual de la Vía Francígena difiere sustancialmente entre los varios países que recorre y se da una clara contraposición entre las partes italiana y francesa. La primera está muy bien marcada, con buena infraestructura de alojamientos y disponibilidad gratuita de guías bien diseñadas; la segunda, en cambio, carece de una completa señalización, el alojamiento para peregrinos es escaso y las guías no son tan abundantes y detalladas como para Italia. El itinerario se puede dividir en dos partes: una sería la «Vía Francígena» propiamente dicha que, como se ha mencionado, discurre en Italia entre Vercelli y Roma y proviene de un itinerario desarrollado por los lombardos en el siglo VII; la otra parte —entre Canterbury y Vercelli— sería una de las varias Vías Romeas que han existido en Europa, utilizadas por los peregrinos provenientes de diversas áreas geográficas para llegar a Roma y que convergían en el antiguo recorrido lombardo. El itinerario es heredero de las rutas naturales que desde la antigüedad unían el mar del Norte con el Mediterráneo. Discurre uniendo notables lugares de la cristiandad, como Canterbury, Reims, Besanzón, San Mauricio, Pavía, Siena o Viterbo, y utiliza puntos estratégicos para salvar accidentes geográficos, como montañas y ríos. Atraviesa tres cadenas montañosas (macizo del Jura, los Alpes y los Apeninos) y pasa por 13 regiones actuales situadas en cuatro países europeos (sin contar la Ciudad del Vaticano). Su largo trayecto está jalonado por abundantes monumentos y entornos geográficos de notable belleza, algunos de ellos catalogados como Patrimonio de la Humanidad. También se sitúan en su recorrido un buen número de tumbas de santos, las cuales han sido en sí mismas destinos de peregrinación, carácter que mantienen actualmente algunas de ellas. La ruta original tenía una longitud de ca. 1760 km que Sigerico describió con la relación de 79 «estaciones» a lo largo de ella. Hoy en día recorre una distancia de ca. 2040 km por los desvíos que el camino necesita hacer debido a que buena parte del trayecto original no puede ser recorrido a pie al ser actualmente autopistas, carreteras muy transitadas o vías de ferrocarril. Estos 2040 km se pueden dividir en 86 etapas, por lo que se necesitan cerca de tres meses para recorrerlos. Su punto central es el paso alpino del Gran San Bernardo, que permanece cerrado entre octubre y mayo en función de las condiciones meteorológicas, algo que determina las posibles fechas de inicio del viaje si se quiere atravesar a pie este puerto. Dado que en diversas partes de la ruta convergen Vías Romeas con origen en otras regiones europeas, también es posible realizar el recorrido de peregrinación hasta Roma iniciándolo en España. Para ello se utiliza un itinerario formado por tramos del camino jacobeo y otras rutas que, recorridas en un sentido, llevan a Santiago de Compostela y, en dirección contraria, conducen a la unión en diferentes puntos con la Vía Francígena. En Italia, la Asamblea General Europea de la Vía Francígena ha acordado extender desde octubre de 2019 hacia el sur la Vía con un recorrido que llega hasta Santa María de Leuca. (es)
- Via Francigena antzinako erromes bidearen izena da, Frantziatik Italia zeharkatzen zuena Erroma eta Apuliako portuetaraino. Handik, itsasoz joaten ziren Lur Santura. Erdi Aroan, bide garrantzitsua izan zen, bereziki erromesentzat San Petri eta San Pauloren hilobiak bisitatzeko. Iparraldetik Erromara joateko bide nagusia zen erromesentzat, eta "Iter Francorum" izena eman zioten "Itinerarium sancti Willibaldi" liburuan, 725. urtean. Aditu batzuen ustez, bidea Canterbury hirian hasten zen, Ingalaterrako hego-ekialdean. Handik Mantxako kanala zeharkatu eta Frantziatik Suitzara eta hortik Italiara iristen zen. Hain zuzen ere, izenak "Frantziatik datorren bidea" esan nahi du, eta "Via Romea Francigena"-k "Erromarako bidea Frantziatik datorrena". (eu)
- La Via Francigena, Francisca o Romea, è parte di un fascio di percorsi, detti anche vie romee, che dall'Europa occidentale, in particolare dalla Francia, conducevano nel Sud Europa fino a Roma proseguendo poi verso la Puglia, dove vi erano i porti d'imbarco per la Terrasanta, meta di pellegrini e di crociati. Nel 1994 è stata dichiarata "Itinerario Culturale Europeo" assumendo, alla pari del Cammino di Santiago di Compostela, una dignità sovranazionale. (it)
- La via Francigena — en français la « voie francigène » (pouvant se traduire par la « voie qui vient de France ») — est un chemin de pèlerinage reliant Canterbury à Rome en passant par la France et la Suisse. Il serait trop restrictif de l’identifier au seul itinéraire de Sigéric de Cantorbéry, archevêque de Cantorbéry, qui effectua le trajet en 990 et en laissa la description dans un document qui récapitule ses 79 étapes, lors du voyage de retour depuis la ville éternelle jusqu’au siège de son évêché. Toutefois, ce sont les étapes de son voyage qui forment la Via Francigena actuelle. À l'instar du chemin de Compostelle, c'est une importante voie de pèlerinage médiévale qui a été l'objet d'études, d'un balisage et d'une reconnaissance en 1994 par le Conseil de l'Europe comme grand itinéraire culturel du Conseil de l'Europe. (fr)
- The Via Francigena (Italian: [ˈviːa franˈtʃiːdʒena]) is an ancient road and pilgrimage route running from the cathedral city of Canterbury in England, through France and Switzerland, to Rome and then to Apulia, Italy, where there were ports of embarkation for the Holy Land. It was known in Italy as the "Via Francigena" ("the road that comes from France") or the "Via Romea Francigena" ("the road to Rome that comes from France"). In medieval times it was an important road and pilgrimage route for those wishing to visit the Holy See and the tombs of the apostles Peter and Paul. (en)
- De Via Francigena is een oude pelgrimsroute die loopt van Canterbury naar Rome, en onderweg Frankrijk, Zwitserland en Italië aandoet. Deze route is beschreven door een Engelse aartsbisschop Siegeric in het jaar 990. De uiteindelijke aankomst is aan het Vaticaan.Deze route is in 2004 door de Raad van Europa uitgeroepen tot een Belangrijke Culturele Route. Deze route wordt in toenemende mate gebruikt door mensen die naar Rome willen lopen. De Association International Via Francigena (AIVF) behartigt de belangen. In Nederland en België worden de belangen waargenomen door de vereniging Pelgrimswegen naar Rome. (nl)
- Via Francigena – historyczny, transalpejski szlak komunikacyjny w Europie, biegnący od Canterbury w Anglii przez Arras, Reims, Lozannę, Wielką Przełęcz Św. Bernarda, Pawię i Sienę do Rzymu. Jeden z najdłuższych europejskich szlaków pielgrzymkowych, wiodący do grobu Św. Piotra. Jego długość (z wykorzystaniem dzisiejszej sieci drogowej) wynosi ok. 1610 km. Tak zwana „Droga Lombardzka” lub Iter Francorum (czyli Droga Frankijska, Droga Franków) jest wspominana po raz pierwszy w Itinerarium świętego Wilibalda z 725 r. Pod nazwą „Via Francigena” po raz pierwszy występuje w Actum Clusio, pergaminie z opactwa San Salvatore na Monte Amiata w Toskanii z 876 r. Jak widać, nazwa „Via Francigena” nadana została przez Włochów w VIII lub najpóźniej w połowie IX w. Oznacza „Drogę Franków”, drogę, którą Frankowie (czyli mieszkańcy północnych stoków Alp) udają się do Rzymu. Błędem jest więc tłumaczenie jej jako „Droga Francuska” lub „Droga Francuzów”. Dokładny przebieg drogi (a w zasadzie jej punkty etapowe) znamy dzięki odkrytemu w 1985 r. zapisowi Sigerika, arcybiskupa Canterbury z 990 r. Sigeric udał się w tym roku w podróż do Rzymu w celu odbioru z rąk papieża Jana XV swego paliusza metropolity angielskiego. W drodze powrotnej zapisał on nazwy 80 (a w zasadzie tylko 79, gdyż właśnie 79. punkt jest w manuskrypcie pominięty) punktów etapowych, aż do brzegu Cieśniny Kaletańskiej. Wynika stąd, że trasa ta wymagała w owych czasach minimum 81 dni podróży (nie licząc ewentualnych odpoczynków, oczekiwania na poprawę pogody itp.). Fragment tekstu arcybiskupa Sigerika, wymieniający punkty etapowe Via Francigena: Iste sunt submansiones de Roma usque ad mare. I Urbs Roma. Il Johannis VIIII. III Bacane.IIII Suteria. V Furcari. VI Sce Valentine. VII Sce Flaviane. VIII Sca Cristina. IX Aquapendente. X Sce Petir in Pail. XI Abricula. XII Sce Quiric. XIII Turreiner. XIV Arbia. XV Seocine. XVI Burgenove. XVII Aelse. XVIII Sce Martin in Fosse. XIX Sce Gemiane. XX Sce Maria Glan. XXI Sce Peter Currant. XXII Sce Dionisii. XXIII Arne Blanca. XXIIII Aqua Nigra. XXV Forcri. XXVI Luca. XXVII Campmaior. XXVIII Luna. XXIX Sce Stephane. XXX Aguilla. XXXI Puntremel. XXXII Sce Benedicte. XXXIII Sce Moderanne. XXXIV Philemangenur. XXXV Metane. XXXVI Sce Domnine. XXXVII Floricum. XXXVIII Placentia. XXXIX Sce Andrea. XL Sce Cristine. XLI Pamphica. XLII Tremel. XLIII Vercel. XLIV Sca Agatha. XLV Everi. XLVI Publei. XLVII Agusta. XLVIII Sce Remei. XLIX Petrecastel. L Ursiores. LI Sce Maurici. LII Burbulei. LIII Vivaec. LIV Losanna. LV Urba. LVI Antifern. LVII Punterlin. LVIII Nos. LIX Bysiceon. LX Cuscei. LXI Sefui. LXII Grenant. LXIII Oisma. LXIV Blaecuile. LXV Bar. LXVI Breone. LXVII Domaniant. LXVIII Funtaine. LXIX Chateluns. LXX Rems. LXXI Corbunei. LXXII Mundlothuin. LXXIII Martinwaeth. LXXIV Duin. LXXV Atherats. LXXVI Bruwaei. LXXVII Teranburh. LXXVIII Gisne. LXXX Sumeran. Ruch na szlaku szybko wzrósł w 1300 r., który został uznany przez Kościół po raz pierwszy Rokiem Jubileuszowym. Począwszy od XIX w., wraz z rozwojem sieci drogowej, a zwłaszcza kolejowej i budową tuneli pod Alpami, znaczenie tego szlaku zaczęło się szybko zmniejszać. Upowszechnianiem szlaku Via Francigena wśród dzisiejszych pątników i zwykłych turystów zajmuje się powstałe w 1997 r. stowarzyszenie Association Internationale Via Francigena. W 2004 roku trasa Via Francigena została zarejestrowana w Europejskim Instytucie Dróg Kultury (Institut Européen des Itineraires Culturels), co pozwoliło na pozyskanie środków na przygotowanie tego szlaku dla obecnych pątników (miejsca noclegowe, punkty informacyjne, poprawa stanu dróg, znakowanie itp.). (pl)
- Дорога франков — вторая по популярности после пути св. Иакова паломническая дорога средневековой Европы. По ней жители Англии и Франции следовали в Рим, а итальянцы — на север, в Кентербери. При движении в северном направлении она называлась дорогой франков (лат. Via Francigena), а при движении на юг — дорогой римлян (лат. Via Romea). Первые свидетельства о существовании паломнического пути из Италии во Францию и обратно (Iter Francorum) датируются 870-ми годами. В конце X века по этой дороге проследовал из Кентербери в Рим архиепископ Сигерик Серьёзный, оставивший описание своего маршрута. В классическом варианте дорога проходила через Витербо, Сиену, Лукку, Луниджану, Павию, Иврею, Большой Сен-Бернар, Лозанну, Безансон, Реймс, Аррас, Теруанн и Кале, однако не исключались и другие маршруты. В конце XX века европейские правительства стали предпринимать меры для возрождения пешего и велосипедного туризма по Via Francigena. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- La via Francígena és una antiga ruta medieval que portava fins a la tomba de Sant Pere, a Roma, des de Canterbury. És un camí d'uns 1.700 km que passa a través d'Anglaterra, França, Suïssa –és obligat el pas per la –, pel coll del Gran Sant Bernat i Itàlia. A l'època medieval era una via important de pelegrinatge. Per als pelegrins que es dirigien cap al nord es coneixia com a via Francígena; per als que es dirigien cap al sud, via Romea. El nom prové de camí dels Francs. (ca)
- Als Via Francigena, auch Frankenstraße oder Frankenweg, werden im weiteren Sinne die alten Fernstraßen bezeichnet, die Pilger auf ihrem Weg vom Frankenreich oder von England aus über das Gebiet des Frankenreichs nach Rom zur Grabstätte der Apostel Petrus und Paulus nutzten. Oft findet sich dafür auch – auf das Ziel bezogen – die Bezeichnung Via Romea. Die heutige Rekonstruktion der Via Francigena stützt sich im Wesentlichen auf Angaben des Erzbischofs Sigerich von Canterbury, der im Jahre 990 nach Rom pilgerte. (de)
- La Via Francigena, Francisca o Romea, è parte di un fascio di percorsi, detti anche vie romee, che dall'Europa occidentale, in particolare dalla Francia, conducevano nel Sud Europa fino a Roma proseguendo poi verso la Puglia, dove vi erano i porti d'imbarco per la Terrasanta, meta di pellegrini e di crociati. Nel 1994 è stata dichiarata "Itinerario Culturale Europeo" assumendo, alla pari del Cammino di Santiago di Compostela, una dignità sovranazionale. (it)
- The Via Francigena (Italian: [ˈviːa franˈtʃiːdʒena]) is an ancient road and pilgrimage route running from the cathedral city of Canterbury in England, through France and Switzerland, to Rome and then to Apulia, Italy, where there were ports of embarkation for the Holy Land. It was known in Italy as the "Via Francigena" ("the road that comes from France") or the "Via Romea Francigena" ("the road to Rome that comes from France"). In medieval times it was an important road and pilgrimage route for those wishing to visit the Holy See and the tombs of the apostles Peter and Paul. (en)
- De Via Francigena is een oude pelgrimsroute die loopt van Canterbury naar Rome, en onderweg Frankrijk, Zwitserland en Italië aandoet. Deze route is beschreven door een Engelse aartsbisschop Siegeric in het jaar 990. De uiteindelijke aankomst is aan het Vaticaan.Deze route is in 2004 door de Raad van Europa uitgeroepen tot een Belangrijke Culturele Route. Deze route wordt in toenemende mate gebruikt door mensen die naar Rome willen lopen. De Association International Via Francigena (AIVF) behartigt de belangen. In Nederland en België worden de belangen waargenomen door de vereniging Pelgrimswegen naar Rome. (nl)
- La Via Francigena (en la itala [ːviːa franˈtʃiːdʒena]) estas la komuna nomo de malnova vojo kaj pilgrima itinero el Francio al Romo kaj Apulio, kie estis la havenoj de enŝipiĝo por la Sankta Lando, kvankam ĝi estas kutime konsiderata kiel komenca pozicio sur la alia flanko de la Angla kanalo, en la katedrala urbo Kanterburio. Kiel tia, la itinero pasas tra Anglio, Francio, Svislando kaj Italio. La itinero estas konata en Italio kiel la "Via Francigena" ("la vojo venanta de Francio") aŭ la "Via Romea Francigena" ("la vojo al Romo, kiu venas el Francio"). En mezepokaj tempoj ĝi estis grava vojo kaj pilgrima itinero por tiuj, kiuj deziris viziti la Sanktan Seĝon kaj la tombojn de la apostoloj Petro kaj Paŭlo. (eo)
- Via Francigena antzinako erromes bidearen izena da, Frantziatik Italia zeharkatzen zuena Erroma eta Apuliako portuetaraino. Handik, itsasoz joaten ziren Lur Santura. Erdi Aroan, bide garrantzitsua izan zen, bereziki erromesentzat San Petri eta San Pauloren hilobiak bisitatzeko. Iparraldetik Erromara joateko bide nagusia zen erromesentzat, eta "Iter Francorum" izena eman zioten "Itinerarium sancti Willibaldi" liburuan, 725. urtean. (eu)
- La Vía Francígena, también denominada Itinerario de Sigerico o Vía Romea-Francígena, es el nombre oficial que recibe una ruta que discurre de norte a sur por el centro de Europa. Comienza en la ciudad inglesa de Canterbury y finaliza en Roma, concretamente en la plaza de San Pedro de la Ciudad del Vaticano. Este nombre oficial deviene de la extensión a toda la ruta de la denominación de una parte de ella, la que va desde Vercelli hasta Roma y que desde el medievo se ha conocido como Vía Francígena (o “camino que viene de Francia”). (es)
- La via Francigena — en français la « voie francigène » (pouvant se traduire par la « voie qui vient de France ») — est un chemin de pèlerinage reliant Canterbury à Rome en passant par la France et la Suisse. Il serait trop restrictif de l’identifier au seul itinéraire de Sigéric de Cantorbéry, archevêque de Cantorbéry, qui effectua le trajet en 990 et en laissa la description dans un document qui récapitule ses 79 étapes, lors du voyage de retour depuis la ville éternelle jusqu’au siège de son évêché. Toutefois, ce sont les étapes de son voyage qui forment la Via Francigena actuelle. (fr)
- Via Francigena – historyczny, transalpejski szlak komunikacyjny w Europie, biegnący od Canterbury w Anglii przez Arras, Reims, Lozannę, Wielką Przełęcz Św. Bernarda, Pawię i Sienę do Rzymu. Jeden z najdłuższych europejskich szlaków pielgrzymkowych, wiodący do grobu Św. Piotra. Jego długość (z wykorzystaniem dzisiejszej sieci drogowej) wynosi ok. 1610 km. Fragment tekstu arcybiskupa Sigerika, wymieniający punkty etapowe Via Francigena: (pl)
- Дорога франков — вторая по популярности после пути св. Иакова паломническая дорога средневековой Европы. По ней жители Англии и Франции следовали в Рим, а итальянцы — на север, в Кентербери. При движении в северном направлении она называлась дорогой франков (лат. Via Francigena), а при движении на юг — дорогой римлян (лат. Via Romea). Первые свидетельства о существовании паломнического пути из Италии во Францию и обратно (Iter Francorum) датируются 870-ми годами. В конце X века по этой дороге проследовал из Кентербери в Рим архиепископ Сигерик Серьёзный, оставивший описание своего маршрута. (ru)
|
