| dbo:abstract
|
- Ο εδαφικός σχηματισμός της Γαλλίας είναι η διαδικασία που οδήγησε στη δημιουργία της επικράτειας της Γαλλίας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ξεκινώντας από το Δυτικό Φραγκικό Βασίλειο που δημιουργήθηκε από τη Συνθήκη του Βερντέν το 843. Τα σύνορα του βασιλείου δεν άλλαξαν σημαντικά έως τον 14ο αιώνα, εκτός από την απώλεια της κυριαρχίας στην κομητεία της Βαρκελώνης, που ήταν πολύ απομακρυσμένη για να προστατευθεί. Οι πρώτοι βασιλιάδες της δυναστείας των Καπετιδών αφοσιώθηκαν στην ισχυροποίηση της εξουσίας τους μέσα στο βασίλειό τους. Για το σκοπό αυτό, εκμεταλλεύτηκαν επιδέξια τις διαμάχες μεταξύ των ταραχοποιών υποτελών τους φεουδαρχών, υποστηριζόμενοι από την Εκκλησία και τις πόλεις. Οι μεγάλες συγκρούσεις με τους βασιλείς της Αγγλίας, επίσης υποτελείς του βασιλιά της Γαλλίας λόγω των κτήσεών τους στη Γαλλία, πρόσφεραν την ευκαιρία στη βασιλική εξουσία να εδραιωθεί. Η προσάρτηση της Νορμανδίας και του Λανγκεντόκ από τον 13ο αιώνα στις βασιλικές κτήσεις ήταν δύο σημαντικά βήματα προς την ενοποίηση του βασιλείου. Η επέκταση πέρα από τον Ροδανό ποταμό, που παρέμενε για μεγάλο χρονικό διάστημα το σύνορο, άρχισε με την αγορά του Ντωφινέ το 1349. Λίγο μετά τον εκατονταετή πόλεμο, ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ προσάρτησε τα δύο πιο ισχυρά δουκάτα, της Βουργουνδίας και του Ανζού (Ανδεγαυίας) καθώς και την Προβηγκία (1481-1482). Και πριν από το τέλος του 15ου αιώνα, οι γάμοι (1491 και 1499) της Άννας της Βρετάνης με τους βασιλείς Κάρολο Η΄ και Λουδοβίκο ΙΒ΄ είχαν για περαιτέρω συνέπεια την οριστική ένωση το 1532 της Βρετάνης, που μέχρι τότε ήταν ισχυρό ανεξάρτητο δουκάτο. Ο Ρισελιέ και μετά από αυτόν ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ επιχείρησαν τη διεύρυνση των συνόρων προς τον βορρά και προς τον Ρήνο. Επιδίωξαν να περιορίσουν τη φιλοδοξία του αυστριακού Οίκου των Αψβούργων για ηγεμονία στην Ευρώπη, ενώ η απώλεια της Φλάνδρας είχε μεταφέρει επικίνδυνα τα σύνορα κοντά στο Παρίσι. Η Αλσατία, το Αρτουά και η Φρανς-Κοντέ προσαρτήθηκαν μεταξύ 1648 και 1697. Το δουκάτο της Λωρραίνης, ένας θύλακας μέσα στο βασίλειο πριν ενσωματωθεί το 1766, επέτρεψε, με την προσάρτηση της Κορσικής το 1769, την εδραίωση της επικράτειας. Η γαλλική επικράτεια αυξήθηκε προσωρινά υπό τη Γαλλική Επανάσταση και την Α΄ Αυτοκρατορία στην αριστερή όχθη του Ρήνου. Ωστόσο, το 1815 στο Συνέδριο της Βιέννης τα σύνορα αποκαταστάθηκαν όπως ήταν πριν τους Ναπολεόντειους πολέμους. Τον 19ο αιώνα, έγιναν μόνο μικρές εξελίξεις. Το δουκάτο της Σαβοΐας και η κομητεία της Νίκαιας ενώθηκαν οριστικά με τη Γαλλία το 1860. Η Αλσατία-Λωρραίνη προσαρτήθηκαν από τη Γερμανία μετά τον ατυχή γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1871 και έγιναν ξανά γαλλικές το 1918. (el)
- This article describes the process by which the territorial extent of metropolitan France came to be as it is since 1947. The territory of the French State is spread throughout the world. Metropolitan France is that part which is in Europe. West Francia, which arose from the Treaty of Verdun of 843, remained stable for many years. The first kings, the Capetians, were too much occupied with imposing their authority in their own realm to be expansionist. They deftly exploited dissent among their turbulent vassals, applying pressure on them and on the Church and towns. The great conflicts with the kings of England were important occasions for asserting royal power. The 13th century re-annexations of Normandy and of Languedoc to the French kingdom were two important stages in the unification of the kingdom. France soon lost the County of Barcelona, from the end of the 9th century. The crossing beyond Rhone, which for a long time remained the frontier, did not begin until the 14th century, with the purchase of the Dauphiné. Louis XI regained his inheritance of the two most powerful prerogatives granted to cadet branches of the dynasty: Burgundy and Anjou including Provence in the Holy Roman Empire (1481–1482). The marriage of Anne of Brittany first with Charles VIII then with Louis XII led finally to the effective annexation in 1532, of her duchy which was already within the ambit of the French Kingdom but which had hitherto firmly maintained its distinct existence. From 1635 to 1748, Richelieu and Louis XIV undertook an expansion of the frontiers of the kingdom towards the north and towards the Rhine. Their aim was to check the aspiration of the Austrian royal house towards its own predominance in Europe. The loss of French Flanders (1526) had brought the frontier dangerously close to the French capital. Alsace, Artois and Franche-Comté were annexed between 1648 and 1697. The Duchy of Lorraine remained some time an enclave in the French kingdom before it too was incorporated in 1766. This and the purchase of Corsica in 1768 brought the territory of the kingdom into a consolidated block. During the period of the French Revolution and First Empire, France expanded temporarily on the left bank of the Rhine. The frontier in the north east lost its definition. On the whole, it remained stable from 1697 to 1789 when it became vague, following no particular line. It was re-established, more or less on its old line in 1815, by the Congress of Vienna. France did lose some places such as Landau and Saarlouis. These strategic losses and the construction of a powerful German state may be seen as giving rise to later diplomatic and military events. But even after the Armistice of 1918, France was unable to make new territorial gains towards the north-east, into the Saarland. Subsequently, in the 19th century, there were only a few developments. The Duchy of Savoy and the County of Nice were definitively re-attached to France, by plebiscite in 1860. Alsace-Lorraine was annexed by Germany in 1871 but became French again in 1918. Other alterations were made temporarily, by the occupying power, during the period of World War II. (en)
|
