| dbo:abstract
|
- Las lenguas italo-celtas son una hipótetica familia lingüística que incluye las lenguas itálicas y las lenguas celtas sobre la base de características compartidas por estas dos ramas y ninguna otra. Además, existe un importante número de cognados derivados directamente del protoindoeuropeo que son únicos entre estas lenguas. Existe controversia sobre las causas de esas similitudes. Por lo general, se consideran innovaciones, probablemente desarrolladas después de la ruptura del protoindoeuropeo. También es posible que algunas de estas no sean innovaciones, sino características conservadoras compartidas; es decir, características originales del idioma protoindoeuropeo que han desaparecido en todos los demás grupos lingüísticos. Lo que se acepta comúnmente es que las características compartidas pueden ser consideradas como formas italo-celtas, ya que ciertamente son compartidas por las dos familias y casi con certeza no son una coincidencia. El lusitano —una lengua indoeuropea de difícil clasificación— se ha relacionado entrechamente con las lenguas itálicas y con las celtas con lo cual también pertenecería a esta familia más amplia con una relación más cercana a las lenguas celtas según la proximidad geográfica. En un estudio de 2002 de Ringe, Warnow, & Taylor, se mostró evidencia en favor de la hipótesis «italo-céltica». El académico neerlandés Frederik H. H. Kortlandt está trabajando con la relación italo-celta y en 2007 intentó la reconstrucción lingüística de un idioma proto-italo-celta. De acuerdo con , el origen de esta lengua ancestral «italo-celta» se encontraría en la actual Hungría alrededor del año 3100 a. C. en la . A partir de entonces, en la , que es también la original llanura húngara, con la expansión al oeste traería esta lengua a Baviera y a Austria, donde se convertiría en el proto-celta, mientras que el proto-itálico se formaría a partir de los dialectos «italo-célticos» que permanecieron en Hungría, hasta penetrar en Italia a finales del segundo milenio a. C. en la cultura protovillanovense. (es)
- Als Italo-Keltisch bezeichnet die vergleichende Sprachwissenschaft die Hypothese einer erschlossenen gemeinsamen Vorstufe der italischen und keltischen Sprachen. Italo-keltisch gehört zum westlichen Zweig der indogermanischen Sprachen und wurde vermutlich in der ersten Hälfte des zweiten Jahrtausends vor Christus im heutigen Süddeutschland, Böhmen und Österreich gesprochen. Grundlage der Rekonstruktion des Italo-Keltischen sind mehrere spezifische morphologische Gemeinsamkeiten der keltischen und italischen Sprachen, die kaum durch Entlehnung, aber organisch durch eine Phase der gemeinsamen Entwicklung zu erklären sind. Diese Überlegungen gehen auf Carl Friedrich Lottner (1861) und Alois Walde aus dem Jahre 1917 zurück „Über älteste sprachliche Beziehungen zwischen Kelten und Italikern“. Diese Theorie sei nach Haarmann (2016) nicht belegbar, er sieht im Keltischen eine Ausgliederung einer eigenständigen indoeuropäischen Sprachgruppe, die 2000 v. Chr. aus dem (hypothetischen) Proto-Indoeuropäisch (PIE) eingesetzt hatte. Eine ähnliche Meinung vertritt Schmidt (1992). Dennoch gibt es auch eine Reihe zeitgenössischer Sprachwissenschaftler, nach deren Urteil die Hypothese weiterhin von Interesse ist, so etwa (1966) oder Peter Schrijver. (de)
- In historical linguistics, Italo-Celtic is a hypothetical grouping of the Italic and Celtic branches of the Indo-European language family on the basis of features shared by these two branches and no others. There is controversy about the causes of these similarities. They are usually considered to be innovations, likely to have developed after the breakup of the Proto-Indo-European language. It is also possible that some of these are not innovations, but shared conservative features, i.e. original Indo-European language features which have disappeared in all other language groups. What is commonly accepted is that the shared features may usefully be thought of as Italo-Celtic forms, as they are certainly shared by the two families and are almost certainly not coincidental. (en)
- En linguistique historique, l’italo-celtique désigne un regroupement des branches italique et celtique de la famille des langues indo-européennes sur la base des caractéristiques partagées par ces deux seules branches et aucune autre. Elles sont généralement considérées comme étant des innovations, probablement développées après l'éclatement du proto-indo-européen. Il est aussi possible que certaines de ces innovations n'en soient pas ; il est alors probable que « ces deux branches » aient simplement conservé en commun des traits archaïques. Il y a controverse à propos de la cause réelle de ces similitudes : elles peuvent soit indiquer une parenté généalogique particulière de ces deux branches, soit provenir de l'échange de traits linguistiques du fait de leur voisinage historique. Ce qui est communément accepté est que les caractéristiques partagées peuvent être considérées comme des « formes italo-celtiques ». (fr)
- Dalam linguistik sejarah, Italo-Kelt adalah pengelompokan cabang-cabang Italik dan Kelt dalam lingkup rumpun bahasa Indo-Eropa berdasarkan ciri-ciri yang hanya ditemukan pada dua cabang mapan tersebut. Ada perdebatan tentang penyebab kemiripan tersebut. Bahasa ini biasanya dianggap inovasi saat itu yang kemungkinan besar berkembang setelah bahasa Proto-Indo-Eropa pecah. Mungkin juga beberapa di antaranya bukanlah inovasi baru, melainkan ciri konservatif bersama, yaitu ciri bahasa Indo-Eropa asli yang telah menghilang pada semua kelompok bahasa yang lain. Yang diterima secara umum adalah bahwa ciri-ciri yang dimiliki dapat dianggap sebagai bentuk-bentuk Italo-Kelt dengan berguna karena bahasa ini tentu dimiliki oleh kedua rumpun bahasa dan hampir pasti bukan kebetulan. (in)
- Per lingue italo-celtiche si intende un'ipotetica famiglia linguistica del gruppo delle lingue indoeuropee, teorizzata da alcuni indoeuropeisti come raggruppamento dialettale intermedio tra la lingua protoindoeuropea ricostruita e le storiche lingue italiche e celtiche. Ipotizzata tra i primi da August Schleicher, tale teoria è in seguito stata abbandonata dall'indoeuropeistica. Alla base di questo teorizzato raggruppamento "italo-celtico", parte del ramo occidentale (isoglossa centum-satem, a sua volta abbandonata dall'indoeuropeistica) delle lingue indo-europee, venivano poste parecchie somiglianze morfologiche specifiche che avevano fatto propendere ad una lingua ancestrale comune per i due subgruppi linguistici (italico e celitco). Lo studioso Frederik Kortlandt continua a sostenere la teoria della proto-lingua italo-celtica e nel 2007 ha tentato la sua ricostruzione. Un altro studio del 2002 di Ringe, Warnow, & Taylor si è dimostrato a favore della tesi "italo-celtica". Secondo David W. Anthony l'origine di questa lingua ancestrale "italo-celtica" è da ricercare nell'odierna Ungheria orientale, "kurganizzata" attorno al 3100 a.C. dalla cultura di Jamna. Successivamente, la cultura del vaso campaniforme, originaria anch'essa della pianura ungherese, espandendosi ad ovest avrebbe portato questa lingua in Baviera e in Austria, dove si evolse nel proto-celtico, mentre il proto-italico si sarebbe formato a partire dai dialetti "italo-celtici" che rimasero in Ungheria, penetrando poi in Italia durante la fine del II millennio a.C., attraverso la cultura protovillanoviana. (it)
- In de historische taalkunde worden de Italische en Keltische talen soms samen gegroepeerd in de Italo-Keltische taalfamilie. (nl)
- イタロ・ケルト語派（いたろ・けるとごは、Italo-Celtic）、イタリア・ケルト語派はインド・ヨーロッパ語族における仮説上の語派。 印欧祖語が語派に分岐する途中にイタリック語派とケルト語派に共通の言語があったという説にもとづく。Ringe & Taylor(2002)によると両語派は姉妹群をなす。またGray & Atkinson 2003の系統樹によると、両語派はゲルマン語派を含めて単系統群を形成するとしている。イタロ・ケルト語派を支持する遺伝子指標としてY染色体ハプログループR-S116が想定される。 (ja)
- Języki italoceltyckie – hipotetyczna podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich skupiająca języki italskie oraz celtyckie. Według kontrowersyjnej, nie uznawanej przez część językoznawców hipotezy, języki te pochodzą od wspólnego języka praitaloceltyckiego. Najbardziej znanym argumentem za istnieniem tej grupy jest fakt posiadania przez zarówno języki italskie jak i celtyckie tematycznego dopełniacza z końcówką -i. Jednak według zbieżność ta wynika z ich bliskich kontaktów geograficznych w początkowych fazach rozwoju. Obie grupy posiadają także jeden czas przeszły w miejsce praindoeuropejskiego aorystu i perfectum. (pl)
- Итало-кельтская гипотеза (также, кельто-италийская гипотеза) рассматривает италийские и кельтские языки индоевропейской семьи как ближайших родственников, восходящих к общему предку. Основанием для данной гипотезы служат ряд общих характеристик, не наблюдаемых в других индоевропейских языках, а также высокая степень совпадения лексикона в надписях античного периода. (ru)
- Італо-кельтська гіпотеза розглядає італьські і кельтські мови індоєвропейської родини як найближчих родичів, висхідних до загального предка. Підставою для цієї гіпотези служать ряд загальних характеристик, що не спостерігаються в інших індоєвропейських мовах, а також високий ступінь збігу лексикону в написах античного періоду. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- In historical linguistics, Italo-Celtic is a hypothetical grouping of the Italic and Celtic branches of the Indo-European language family on the basis of features shared by these two branches and no others. There is controversy about the causes of these similarities. They are usually considered to be innovations, likely to have developed after the breakup of the Proto-Indo-European language. It is also possible that some of these are not innovations, but shared conservative features, i.e. original Indo-European language features which have disappeared in all other language groups. What is commonly accepted is that the shared features may usefully be thought of as Italo-Celtic forms, as they are certainly shared by the two families and are almost certainly not coincidental. (en)
- Dalam linguistik sejarah, Italo-Kelt adalah pengelompokan cabang-cabang Italik dan Kelt dalam lingkup rumpun bahasa Indo-Eropa berdasarkan ciri-ciri yang hanya ditemukan pada dua cabang mapan tersebut. Ada perdebatan tentang penyebab kemiripan tersebut. Bahasa ini biasanya dianggap inovasi saat itu yang kemungkinan besar berkembang setelah bahasa Proto-Indo-Eropa pecah. Mungkin juga beberapa di antaranya bukanlah inovasi baru, melainkan ciri konservatif bersama, yaitu ciri bahasa Indo-Eropa asli yang telah menghilang pada semua kelompok bahasa yang lain. Yang diterima secara umum adalah bahwa ciri-ciri yang dimiliki dapat dianggap sebagai bentuk-bentuk Italo-Kelt dengan berguna karena bahasa ini tentu dimiliki oleh kedua rumpun bahasa dan hampir pasti bukan kebetulan. (in)
- In de historische taalkunde worden de Italische en Keltische talen soms samen gegroepeerd in de Italo-Keltische taalfamilie. (nl)
- イタロ・ケルト語派（いたろ・けるとごは、Italo-Celtic）、イタリア・ケルト語派はインド・ヨーロッパ語族における仮説上の語派。 印欧祖語が語派に分岐する途中にイタリック語派とケルト語派に共通の言語があったという説にもとづく。Ringe & Taylor(2002)によると両語派は姉妹群をなす。またGray & Atkinson 2003の系統樹によると、両語派はゲルマン語派を含めて単系統群を形成するとしている。イタロ・ケルト語派を支持する遺伝子指標としてY染色体ハプログループR-S116が想定される。 (ja)
- Języki italoceltyckie – hipotetyczna podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich skupiająca języki italskie oraz celtyckie. Według kontrowersyjnej, nie uznawanej przez część językoznawców hipotezy, języki te pochodzą od wspólnego języka praitaloceltyckiego. Najbardziej znanym argumentem za istnieniem tej grupy jest fakt posiadania przez zarówno języki italskie jak i celtyckie tematycznego dopełniacza z końcówką -i. Jednak według zbieżność ta wynika z ich bliskich kontaktów geograficznych w początkowych fazach rozwoju. Obie grupy posiadają także jeden czas przeszły w miejsce praindoeuropejskiego aorystu i perfectum. (pl)
- Итало-кельтская гипотеза (также, кельто-италийская гипотеза) рассматривает италийские и кельтские языки индоевропейской семьи как ближайших родственников, восходящих к общему предку. Основанием для данной гипотезы служат ряд общих характеристик, не наблюдаемых в других индоевропейских языках, а также высокая степень совпадения лексикона в надписях античного периода. (ru)
- Італо-кельтська гіпотеза розглядає італьські і кельтські мови індоєвропейської родини як найближчих родичів, висхідних до загального предка. Підставою для цієї гіпотези служать ряд загальних характеристик, що не спостерігаються в інших індоєвропейських мовах, а також високий ступінь збігу лексикону в написах античного періоду. (uk)
- Als Italo-Keltisch bezeichnet die vergleichende Sprachwissenschaft die Hypothese einer erschlossenen gemeinsamen Vorstufe der italischen und keltischen Sprachen. Italo-keltisch gehört zum westlichen Zweig der indogermanischen Sprachen und wurde vermutlich in der ersten Hälfte des zweiten Jahrtausends vor Christus im heutigen Süddeutschland, Böhmen und Österreich gesprochen. Grundlage der Rekonstruktion des Italo-Keltischen sind mehrere spezifische morphologische Gemeinsamkeiten der keltischen und italischen Sprachen, die kaum durch Entlehnung, aber organisch durch eine Phase der gemeinsamen Entwicklung zu erklären sind. (de)
- Las lenguas italo-celtas son una hipótetica familia lingüística que incluye las lenguas itálicas y las lenguas celtas sobre la base de características compartidas por estas dos ramas y ninguna otra. Además, existe un importante número de cognados derivados directamente del protoindoeuropeo que son únicos entre estas lenguas. (es)
- Per lingue italo-celtiche si intende un'ipotetica famiglia linguistica del gruppo delle lingue indoeuropee, teorizzata da alcuni indoeuropeisti come raggruppamento dialettale intermedio tra la lingua protoindoeuropea ricostruita e le storiche lingue italiche e celtiche. Ipotizzata tra i primi da August Schleicher, tale teoria è in seguito stata abbandonata dall'indoeuropeistica. (it)
- En linguistique historique, l’italo-celtique désigne un regroupement des branches italique et celtique de la famille des langues indo-européennes sur la base des caractéristiques partagées par ces deux seules branches et aucune autre. Elles sont généralement considérées comme étant des innovations, probablement développées après l'éclatement du proto-indo-européen. Il est aussi possible que certaines de ces innovations n'en soient pas ; il est alors probable que « ces deux branches » aient simplement conservé en commun des traits archaïques. (fr)
|
