dbo:abstract
|
- دارت رحى الحرب البورمية السيامية (1765-1767) (بالبورمية: ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇) (بالتايلندية: สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง) وتُعتبر حرب الهزيمة الثانية لأيوثايا. مثّلت الحرب الصراع العسكري الثاني بين سلالة كونباونغ في بورما (ميانمار) وسلالة بان فولو لوانغ في سيام (تايلاند)، واسفرت عن انتهاء مملكة سيام التي بقيت أربعة قرون. ومع ذلك سرعان ما أُجبر البورميون على التخلي عن مكاسبهم التي حصلوا عليها بشق الأنفس عندما أجبرتهم الغزوات الصينية لوطنهم على الانسحاب الكامل بحلول نهاية عام 1767. ظهرت سلالة سيامية جديدة تنحدر منها أصول الملكية التايلاندية الحالية، والتي وحدت سيام مجددًا عام 1770. كانت هذه الحرب استمرارًا لحرب 1759-1760. وكان الهدف منها هو السيطرة على ساحل تانينثاري وتجارته، ودعم سيام للمتمردين في المناطق الحدودية البورمية. بدأت الحرب في أغسطس عام 1765 عندما غزا جيش بورما الشمالي الذي تكون من 20,000 جندي مناطق شمال سيام، وانضمت إليه ثلاثة جيوش جنوبية فاق عددها 20,000 في أكتوبر لتنفيذ إستراتيجية الكماشة في أيوتايا. تغلبت الجيوش البورمية على الدفاعات السيامية المتفوقة عدديًا وضعيفة التنسيق بحلول أواخر يناير عام 1766، واقتربت من عاصمة سيام. بدأ حصار أيوتايا مع الغزو الصيني الأول لبورما. اعتقد السياميون أنهم إذا تمكنوا من الصمود حتى موسم الأمطار ستجبر الفيضانات الموسمية في السهل المركزي في سيام قوات العدو على التراجع. لكن اعتقد الملك هسينبيوشين (ملك بورما) أنَّ الحرب الصينية كانت نزاعًا حدوديًا ثانويًا واستمرَّ بالحصار. تغير مكان المعركة خلال موسم الأمطار بين يونيو -أكتوبر عام 1766 بسبب غمر مياه الامطار للسهل لكنها فشلت في تغيير الوضع العام. شنَّ الصينيون هجومًا أكبر بكثير عندما جاء موسم الجفاف لكن الملك هسينبيوشين رفض استدعاء قوات إضافية. عرض ملك سيام إختات في مارس 1767 التبعية لبورما ولكن طالب البورميون بالاستسلام غير المشروط. حاصر البورميون في 7 أبريل 1767 المدينة للمرة الثانية في التاريخ، وارتكبوا فظائع تركت بصمة سوداء كبيرة على العلاقات البورمية التايلاندية حتى يومنا هذا. نُقل آلاف الأسرى من سيام إلى بورما. كان الاحتلال البورمي قصير الأجل. هاجمتهم الصين في نوفمبر 1767 مرة أخرى بقوة أكبر، واقتنع هسينبيوشين بسحب قواته من سيام. حققت قوات تاكسون من ثونبوري النصر في الحرب الأهلية السيامية التي تلت ذلك بحلول منتصف عام 1770. كما هزم البورميون غزوًا صينيًا رابعًا بحلول ديسمبر 1769. بقي الوضع على حاله في ذلك الوقت. ضمَّت بورما ساحل تيناسيريم الجنوبي لكنها فشلت مرة أخرى في القضاء على دعم سيام للتمرد في أراضيها الحدودية الشرقية والجنوبية. انشغل هسينبيوشين في السنوات التالية بالتهديد الصيني، ولم يعاود خوض الحرب السيامية حتى عام 1775 بعد بدأ لان نا ثورةً مرةً أخرى بدعم سيام. أثبتت قيادة سيام فترة ما بعد أيوتايا أنها قادرة وهزمت أعدائها في الغزوتين التاليتين (1775-1776 و1785 -1786)، وهزمت لان نا في نفس العملية. (ar)
- Der Siamesisch-Birmanische Krieg 1764–1769 war ein militärischer Konflikt zwischen dem siamesischen Reich Ayutthaya und dem birmanischen Königreich Ava der Konbaung-Dynastie. Er führte zur zweiten und endgültigen Zerstörung Ayutthayas. (de)
- The Burmese–Siamese War (1765–1767) (Burmese: ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇); Thai: สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง, lit. "war of the second fall of Ayutthaya"), also known as the fall of Ayoudhia (အယုဒ္ဓယပျက်ခန်း) was the second military conflict between the Konbaung dynasty of Burma (Myanmar) and the Ban Phlu Luang Dynasty of the Ayutthaya Kingdom of Siam, and the war that ended the 417-year-old Ayutthaya Kingdom. Nonetheless, the Burmese were soon forced to give up their hard-won gains when the Chinese invasions of their homeland forced a complete withdrawal by the end of 1767. A new Siamese dynasty, to which the current Thai monarchy traces its origins, emerged to reunify Siam by 1771. This war was the continuation of the 1759–60 war. The casus belli of this war was also the control of the Tenasserim coast and its trade, and Siamese support for rebels in the Burmese border regions. The war began in August 1765 when a 20,000-strong northern Burmese army invaded northern Siam, and was joined by three southern armies of over 20,000 in October, in a pincer movement on Ayutthaya. By late-January 1766, the Burmese armies had overcome numerically superior but poorly coordinated Siamese defenses, and converged before the Siamese capital. The siege of Ayutthaya began during the first Chinese invasion of Burma. The Siamese believed that if they could hold out until the rainy season, the seasonal flooding of the Siamese central plain would force a retreat. But King Hsinbyushin of Burma believed that the Chinese war was a minor border dispute, and continued the siege. During the rainy season of 1766 (June–October), the battle moved to the waters of the flooded plain but failed to change the status quo. When the dry season came, the Chinese launched a much larger invasion but Hsinbyushin still refused to recall the troops. In March 1767, King Ekkathat of Siam offered to become a tributary but the Burmese demanded unconditional surrender. On 7 April 1767, the Burmese sacked the starving city for the second time in its history, committing atrocities that have left a major black mark on Burmese-Thai relations to the present day. Thousands of Siamese captives were relocated to Burma. The Burmese occupation was short-lived. In November 1767, the Chinese again invaded with their largest force yet, finally convincing Hsinbyushin to withdraw his forces from Siam. In the ensuing civil war in Siam, the Siamese state of Thonburi, led by Taksin, had emerged victorious, defeating all other breakaway Siamese states and eliminating all threats to his new rule by 1771. The Burmese, all the while, were preoccupied defeating a fourth Chinese invasion of Burma by December 1769. By then, a new stalemate had taken hold. Burma had annexed the lower Tenasserim coast but again failed to eliminate Siam as the sponsor of rebellions in her eastern and southern borderlands. In the following years, Hsinbyushin was preoccupied by the Chinese threat, and did not renew the Siamese war until 1775—only after Lan Na had revolted again with Siamese support. The post-Ayutthaya Siamese leadership, in Thonburi and later Rattanakosin (Bangkok), proved more than capable; they defeated the next two Burmese invasions (1775–1776 and 1785–1786), and vassalized Lan Na in the process. (en)
- La Guerra birmano-siamés de 1765-1767 (en birmano, ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇); en tailandés, สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง, lit. "guerra de la segunda caída de Ayutthaya") fue el segundo conflicto militar entre la dinastía Konbaung de Birmania (hoy Myanmar) y la dinastía Luang Ban Phlu de Siam (hoy Tailandia). Ocurrió cuatro décadas antes del establecimiento del reino de Siam. A pesar de la victoria birmana, los birmanos fueron luego obligados a abandonar las ganancias duramente obtenidas cuando los invasores chinos de su tierra natal obligaron a una retirada completa a finales de 1767. La nueva dinastía siamesa, a la que remonta sus orígenes la actual monarquía tailandesa, surgió para unificar Siam, alrededor del año 1770. El conflicto fue una continuación de la . El Casus belli de esta guerra fue el control de la costa Tenasserim y de su comercio, y el apoyo siamés a los rebeldes de las regiones fronterizas de Birmania. La guerra comenzó en agosto de 1765, cuando una tropa birmana de 20.000 hombres invadió el norte de Siam, acompañado por los tres ejércitos del rey del sur en octubre, que poseían más de 20.000 hombres. Al final de enero de 1766, los ejércitos birmanos habían superado las defensas siamesas numéricamente superiores, pero mal coordinadas, dirigiéndose a la capital del reino. El sitio de Ayutthaya comenzó durante la primera invasión china de Birmania. Los siameses pensaban que podrían aguantar hasta la estación de las lluvias, la inundación estacional de la planicie central de Ayutthaya, lo que obligaría a las tropas invasoras a retirarse. Pero el rey , de Birmania, consideró que la guerra china era una disputa fronteriza menor, y decidió continuar con el asedio. Durante la estación lluviosa de 1766 (junio-octubre), la batalla se trasladó a la planicie anegada por las aguas, pero no consiguió alterar el estado de cosas. Cuando llegó la estación seca, los chinos lanzaron una invasión de Birmania mucho mayor, pero Hsinbyushin aún rechazó retirar las tropas. En marzo de 1767, el rey , de Siam, ofreció convertirse en vasallo pero los birmanos exigieron una rendición incondicional. El 7 de abril de 1767, los birmanos saquearon la capital, que fue golpeada por una época de escasez por segunda vez en su historia, cometiendo atrocidades que dejaron una gran marca en las relaciones políticas entre los dos reinos, que se recuerda aún hoy en día. Millares de prisioneros siameses fueron reubicados en Birmania. El dominio de Birmania fue de corta duración. En noviembre de 1767, los chinos volvieron a invadir Birmania, con una fuerza todavía mayor, convenciendo finalmente a Hsinbyushin de que debía retirar sus fuerzas de Siam. En la guerra civil posterior, Taksin reunió fuerzas en el reino de Thonburi, a mediados de 1770. Los birmanos también habían derrotado una cuarta invasión china alrededor de 1769. (es)
- Perang Burma–Siam (1765–1767) (bahasa Myanmar: ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇); bahasa Thai: สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง) adalah konflik militer kedua antara Dinasti Konbaung dari Burma (Myanmar) dan Dinasti Ban Phlu Luang dari Siam (Thailand). Perang ini adalah kelanjutan dari . (in)
- 泰緬戦争(たいめんせんそう)は、コンバウン王朝ミャンマーとアユタヤ王朝シャムの戦争。426年続いたアユタヤ王朝はこの戦争で完全に滅亡した。 (ja)
- Wojna birmańsko-syjamska 1764–1769. W latach panowania lokalnego birmańskiego władcy Alaungphayi (1714–1760) doszło do serii wypraw militarnych, które zagroziły Syjamowi. Alaungphaya nie doczekał ostatecznego triumfu, gdyż zmarł podczas oblężenia stolicy Syjamu Ayutthayi. Po śmierci władcy w Birmie miały miejsce spory o tron, z których zwycięsko wyszedł nastawiony na ekspansję terytorialną Hsinbyushin (1760–1776). Nowy władca wyruszył na czele znacznych sił na Chiang Mai (północna Tajlandia), które zdobył po krótkiej walce. Następnie obrał kurs się na północny wschód na tereny obecnego Laosu. Po podbiciu tego kraju pomaszerował w kierunku południowym z zamiarem zdobycia stolicy Syjamu Ayutthayi, oblegając je siłami 50 000 żołnierzy. Dnia 20 stycznia 1766 r. Syjamczycy w sile 50 000 żołnierzy uderzyli na oblegających miasto Birmańczyków, jednak celna salwa z muszkietów wywołała panikę w przednich szeregach atakujących i ich gwałtowny odwrót, w wyniku którego śmierć poniosło kilka tysięcy żołnierzy syjamskich. Także przybyłej 10-tysięcznej armii posiłkowej nie udało się wyprzeć Birmańczyków z zajętych stanowisk. Wraz z nastaniem pory deszczowej walki wygasły. W grudniu 1766 Syjamczycy podjęli ostatnią próbę przełamania oblężenia, ostrzeliwując Birmańczyków m.in. z dział umieszczonych na łodziach. Atak został ponownie odparty a atakujący ponieśli znaczne straty. Phaya Taksin (1734–1782) późniejszy król Syjamu, na czele 500 ludzi opuścił w tej sytuacji stolicę, kierując się na wschód, gdzie zajął się organizacją nowych sił. W kwietniu 1767 r. w okresie upałów jakie ówcześnie nawiedziły południowo-wschodnią Azję, Birmańczycy wypełnili słomą i łatwopalnym drewnem doły, które wykopali pod murami oblężonego miasta. Podpalony materiał wywołał gwałtowny pożar i zawalenie się murów miasta. Wykorzystując ten fakt, Birmańczycy przypuścili gwałtowny szturm, zabijając wiele tysięcy Syjamczyków, wśród nich króla Ekathata, 30 000 jeńców poprowadzono do Birmy. Ayutthaya została całkowicie spustoszona i zrównana z ziemią. Splądrowano i zniszczono liczne świątynie, zagrabiono skarby i obrazy Buddy. Złote statuetki przetopiono, zniszczeniu uległo też archiwum królewskie.
* Hsinbyushin na słoniu bojowym W roku 1768 król Taksin zebrał znaczne siły, na czele których rozpoczął systematyczne wypierania Birmaczyków z kraju. Po roku walk Birmańczyków całkowicie wyparto z Syjamu. Całkowicie zniszczona stolica państwa Ayutthaya nie nadawała się do odbudowy, Taksin zdecydował o przeniesieniu jej do Thonburi. Pierwszym celem nowego władcy było wyswobodzenie całego królestwa Tajów spod wpływów birmańskich, co doprowadziło do wybuchu kolejnej wojny birmańsko-syjamskiej (1775–1776). (pl)
- A Guerra birmano-siamesa de 1765–1767 (em birmanês: ယိုးဒယား - မြန်မာစစ် lit. "guerra da segunda queda de Ayutthaya") foi o segundo conflito militar entre a Dinastia Konbaung da Birmânia (Myanmar) e a dinastia Luang Ban Phlu do Sião (Tailândia). Ocorreu quatro décadas antes do estabelecimento do reino Siamês. Apesar da vitória birmanesa, os birmaneses foram logo forçados a desistir de seus ganhos duramente conquistados quando as invasões chinesas de sua terra natal forçaram uma retirada completa, até o final de 1767. A nova dinastia siamesa, que traça as origens da atual monarquia tailandesa, surgiu para reunificar o Sião, por volta de 1770. O conflito foi a continuação da guerra de 1759-1760. O Casus belli desta guerra foi o controle da costa Tenasserim e o seu comércio, e o apoio siamês aos rebeldes nas regiões de fronteira da Birmânia. A guerra começou em agosto de 1765, quando uma tropa birmanesa de 20 000 homens invadiu o norte do Sião, sendo acompanhado pelos três exércitos do sul em outubro, que possuíam mais de 20 000 homens, em um movimento de derrubada de Ayutthaya. Ao final de janeiro de 1766, os exércitos birmaneses haviam superado defesas siameses numericamente superiores, mas mal coordenadas, dirigindo-se à capital do reino. O cerco de Ayutthaya começou durante a primeira invasão chinesa da Birmânia. Os siameses acreditavam que eles poderiam aguentar até a estação das chuvas, a inundação sazonal da planície central de Ayutthaya, que forçaria um retiro das tropas invasoras. Mas o rei Hsinbyushin, da Birmânia, acreditava que a guerra chinesa era uma disputa de fronteira menor, e decidiu continuar o cerco. Durante a estação chuvosa de 1766 (junho-outubro), a batalha mudou-se para as águas da planície alagada, mas não conseguiu mudar o status quo. Quando a estação seca ocorreu, os chineses lançaram uma invasão muito maior, mas Hsinbyushin ainda se recusou a recordar as tropas. Em março de 1767, o rei , do Sião, ofereceu-se para tornar-se um afluente, mas os birmaneses exigiram uma rendição incondicional. Em 7 de abril de 1767, os birmaneses saquearam a capital, que foi atingida por uma época de fome pela segunda vez na história, cometendo atrocidades que deixaram uma grande marca nas relações políticas entre os dois reinos, que perdura até os dias atuais. Milhares de prisioneiros siameses foram realocados para a Birmânia. O domínio da Birmânia foi de curta duração. Em novembro de 1767, os chineses invadiram o Sião novamente, com sua força maior ainda, finalmente convencendo Hsinbyushin a retirar suas forças do Sião. Na guerra civil que se seguiu, Taksin reuniu forças no então Reino de Thonburi, em meados de 1770. Os birmaneses também haviam derrotado uma quarta invasão chinesa por volta de 1769. (pt)
- 暹緬戰爭(1765年-1767年)(緬甸語:ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇)),泰國人稱之為第二次阿瑜陀耶陷落之戰(泰語:สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง),指的是暹羅(今泰國)阿瑜陀耶王朝與緬甸貢榜王朝之間發生的第二次戰爭。這場戰爭開始於1765年,以1767年阿瑜陀耶王朝首都阿瑜陀耶的陷落為終結的標誌。長達四個世紀的阿瑜陀耶王朝自此滅亡。但隨即緬甸為了應付清缅战争中的中国清朝军队入侵而將大軍撤回,1770年,暹羅將軍鄭昭率軍驅逐了剩余的緬甸軍隊,建立了新的王朝——吞武里王朝。 (zh)
|
rdfs:comment
|
- Der Siamesisch-Birmanische Krieg 1764–1769 war ein militärischer Konflikt zwischen dem siamesischen Reich Ayutthaya und dem birmanischen Königreich Ava der Konbaung-Dynastie. Er führte zur zweiten und endgültigen Zerstörung Ayutthayas. (de)
- Perang Burma–Siam (1765–1767) (bahasa Myanmar: ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇); bahasa Thai: สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง) adalah konflik militer kedua antara Dinasti Konbaung dari Burma (Myanmar) dan Dinasti Ban Phlu Luang dari Siam (Thailand). Perang ini adalah kelanjutan dari . (in)
- 泰緬戦争(たいめんせんそう)は、コンバウン王朝ミャンマーとアユタヤ王朝シャムの戦争。426年続いたアユタヤ王朝はこの戦争で完全に滅亡した。 (ja)
- 暹緬戰爭(1765年-1767年)(緬甸語:ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇)),泰國人稱之為第二次阿瑜陀耶陷落之戰(泰語:สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง),指的是暹羅(今泰國)阿瑜陀耶王朝與緬甸貢榜王朝之間發生的第二次戰爭。這場戰爭開始於1765年,以1767年阿瑜陀耶王朝首都阿瑜陀耶的陷落為終結的標誌。長達四個世紀的阿瑜陀耶王朝自此滅亡。但隨即緬甸為了應付清缅战争中的中国清朝军队入侵而將大軍撤回,1770年,暹羅將軍鄭昭率軍驅逐了剩余的緬甸軍隊,建立了新的王朝——吞武里王朝。 (zh)
- دارت رحى الحرب البورمية السيامية (1765-1767) (بالبورمية: ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇) (بالتايلندية: สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง) وتُعتبر حرب الهزيمة الثانية لأيوثايا. مثّلت الحرب الصراع العسكري الثاني بين سلالة كونباونغ في بورما (ميانمار) وسلالة بان فولو لوانغ في سيام (تايلاند)، واسفرت عن انتهاء مملكة سيام التي بقيت أربعة قرون. ومع ذلك سرعان ما أُجبر البورميون على التخلي عن مكاسبهم التي حصلوا عليها بشق الأنفس عندما أجبرتهم الغزوات الصينية لوطنهم على الانسحاب الكامل بحلول نهاية عام 1767. ظهرت سلالة سيامية جديدة تنحدر منها أصول الملكية التايلاندية الحالية، والتي وحدت سيام مجددًا عام 1770. (ar)
- The Burmese–Siamese War (1765–1767) (Burmese: ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇); Thai: สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง, lit. "war of the second fall of Ayutthaya"), also known as the fall of Ayoudhia (အယုဒ္ဓယပျက်ခန်း) was the second military conflict between the Konbaung dynasty of Burma (Myanmar) and the Ban Phlu Luang Dynasty of the Ayutthaya Kingdom of Siam, and the war that ended the 417-year-old Ayutthaya Kingdom. Nonetheless, the Burmese were soon forced to give up their hard-won gains when the Chinese invasions of their homeland forced a complete withdrawal by the end of 1767. A new Siamese dynasty, to which the current Thai monarchy traces its origins, emerged to reunify Siam by 1771. (en)
- La Guerra birmano-siamés de 1765-1767 (en birmano, ယိုးဒယား-မြန်မာစစ် (၁၇၆၅–၁၇၆၇); en tailandés, สงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง, lit. "guerra de la segunda caída de Ayutthaya") fue el segundo conflicto militar entre la dinastía Konbaung de Birmania (hoy Myanmar) y la dinastía Luang Ban Phlu de Siam (hoy Tailandia). Ocurrió cuatro décadas antes del establecimiento del reino de Siam. A pesar de la victoria birmana, los birmanos fueron luego obligados a abandonar las ganancias duramente obtenidas cuando los invasores chinos de su tierra natal obligaron a una retirada completa a finales de 1767. La nueva dinastía siamesa, a la que remonta sus orígenes la actual monarquía tailandesa, surgió para unificar Siam, alrededor del año 1770. (es)
- Wojna birmańsko-syjamska 1764–1769. W latach panowania lokalnego birmańskiego władcy Alaungphayi (1714–1760) doszło do serii wypraw militarnych, które zagroziły Syjamowi. Alaungphaya nie doczekał ostatecznego triumfu, gdyż zmarł podczas oblężenia stolicy Syjamu Ayutthayi. Po śmierci władcy w Birmie miały miejsce spory o tron, z których zwycięsko wyszedł nastawiony na ekspansję terytorialną Hsinbyushin (1760–1776). Nowy władca wyruszył na czele znacznych sił na Chiang Mai (północna Tajlandia), które zdobył po krótkiej walce. Następnie obrał kurs się na północny wschód na tereny obecnego Laosu. Po podbiciu tego kraju pomaszerował w kierunku południowym z zamiarem zdobycia stolicy Syjamu Ayutthayi, oblegając je siłami 50 000 żołnierzy. (pl)
- A Guerra birmano-siamesa de 1765–1767 (em birmanês: ယိုးဒယား - မြန်မာစစ် lit. "guerra da segunda queda de Ayutthaya") foi o segundo conflito militar entre a Dinastia Konbaung da Birmânia (Myanmar) e a dinastia Luang Ban Phlu do Sião (Tailândia). Ocorreu quatro décadas antes do estabelecimento do reino Siamês. Apesar da vitória birmanesa, os birmaneses foram logo forçados a desistir de seus ganhos duramente conquistados quando as invasões chinesas de sua terra natal forçaram uma retirada completa, até o final de 1767. A nova dinastia siamesa, que traça as origens da atual monarquia tailandesa, surgiu para reunificar o Sião, por volta de 1770. (pt)
|