| dbo:abstract
|
- Boris Nikolajewitsch Schirjajew (russisch Бори́с Никола́евич Ширя́ев, wiss. Transliteration Boris Nikolaevič Širjaev; * 27. Oktoberjul. / 8. November 1889greg. in Moskau, Russisches Kaiserreich; † 17. April 1959 in Sanremo, Italien) war ein russischer Dissident, GULag-Häftling, Journalist und Schriftsteller der zweiten Auswanderungswelle aus der Sowjetunion im Zuge des Zweiten Weltkrieges. Im Zuge der Besetzung der südrussischen Stadt Stawropol durch die deutsche Wehrmacht kollaborierte er mit den Besatzern durch die Herausgabe antisowjetischer Zeitungen und musste infolgedessen nach Italien fliehen. Er war Mitglied der Russisch-Griechisch-Katholischen Kirche in der Diaspora. (de)
- Boris Nikolayevich Shiryaev (Russian: Бори́с Никола́евич Ширя́ев; born October 27 (November 8), 1889 in Moscow, Russian Empire - died on April 17, 1959 in San Remo, Italy) was a Russian writer of the "second wave" of exile and a participant of the Russian apostolate in the Russian Diaspora. (en)
- Boris Nikołajewicz Szyriajew, ros. Борис Николаевич Ширяев (ur. 27 października 1887 r. w Moskwie, zm. 17 kwietnia 1959 r. w San Remo) – rosyjski dziennikarz, publicysta, poeta i pisarz, oficer Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) podczas II wojny światowej Ukończył studia na wydziale historyczno-filologicznym uniwersytetu w Moskwie, po czym zajmował się pedagogiką i teatrem. Następnie studiował na uniwersytecie w Getyndze. Po powrocie do Rosji wstąpił do akademii sztabu generalnego. Brał udział w I wojnie światowej, dochodząc do stopnia sztabskapitana. Pod koniec 1917 r. powrócił do Moskwy. Próbował przedostać się nad Don, aby wstąpić do nowo formowanej Armii Ochotniczej, ale został aresztowany przez bolszewików i skazany na karę śmierci. W 1922 r. kara śmierci została zamieniona na karę 10 lat w łagrach na Sołowkach. Występował tam w łagiernym teatrze, pisał też artykuły i wiersze do pisma "Sołowieckije ostrowa". W latach 1925–1926 opublikował w nim swoją pierwszą powieść pt. "1237 strok". W 1929 r. jego wyrok zamieniono z kolei na 3 lata zsyłki do Azji Środkowej. Pracował tam jako dziennikarz. W 1932 r. powrócił do Moskwy, gdzie ponownie aresztowano go i skazano na 3 lata zsyłki do miasta Rossosz w okręgu woroneskim. Od 1935 r. mieszkał w Stawropolu i Czerkiesku na północnym Kaukazie. Uczył języka i literatury rosyjskiej w instytucie pedagogicznym. Po zajęciu tych obszarów przez wojska niemieckie w sierpniu 1942 r., został redaktorem w stawropolskiej gazecie "Stawropolskoje słowo", przemianowanej wkrótce na "Utro Kawkaza". Kiedy Niemcy wycofywali się z Kaukazu, wyjechał do Berlina. W maju 1943 r. wstąpił do Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej, otrzymując stopień majora ROA. Został odkomenderowany do szkoły propagandzistów ROA w Dabendorfie pod Berlinem. W 1944 r. wyjechał do okupowanego Belgradu, gdzie był redaktorem pisma "Na kazaczjem postu", skierowanego do kozackich oddziałów wojskowych w służbie niemieckiej. W lutym 1945 r. przeniósł się do północnych Włoch, gdzie wydawał pismo dla Kozaków zgrupowanych w Kozackim Stanie. Po zakończeniu wojny uniknął repatriacji do ZSRR. Przebywał w obozie dla dipisów (tzn. diplaced person - przesiedleniec) w Kapui, gdzie pisał powieści ("Di-Pi w Italii", "Ja czełowiek russkij", "Swietilniki Russkoj Ziemli") oraz artykuły literaturoznawcze do pism "Wozrożdienije" i "Grani". W 1954 r. w Nowym Jorku została opublikowana jego najbardziej znana książka pt. "Nieugismaja łampada" (w Polsce wydane pod tytułem "Niegasnące światło"), opisująca życie łagierników na Sołowkach. Boris N. Szyriajew napisał też powieści "Owieczja łuża" (1952), "Poslednij barin" (1954), "Wańka-Wjuga" (1955) oraz powieść autobiograficzną "Kudiejarow Dub" (1958), w której uwypuklił problem rosyjskiego patriotyzmu i służby na rzecz Niemców podczas II wojny światowej. Był autorem licznych artykułów do jednego z najważniejszych rosyjskich pism emigracyjnych "Czasowoj". Po jego śmierci 17 kwietnia 1959 r. wyszła książka "Rieligioznyje motiwy w russkoj poezii". (pl)
- Бори́с Никола́евич Ширя́ев (27 октября (8 ноября) 1889, Москва, Российская империя — 17 апреля 1959, Сан-Ремо, Италия) — русский писатель, сторонник Белого движения, неоднократно репрессировался в СССР. Во время Второй мировой войны — коллаборационист, возглавлял оккупационные газеты. Эмигрант «второй волны» изгнания, участник Русского апостолата в Зарубежье. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Boris Nikolajewitsch Schirjajew (russisch Бори́с Никола́евич Ширя́ев, wiss. Transliteration Boris Nikolaevič Širjaev; * 27. Oktoberjul. / 8. November 1889greg. in Moskau, Russisches Kaiserreich; † 17. April 1959 in Sanremo, Italien) war ein russischer Dissident, GULag-Häftling, Journalist und Schriftsteller der zweiten Auswanderungswelle aus der Sowjetunion im Zuge des Zweiten Weltkrieges. Im Zuge der Besetzung der südrussischen Stadt Stawropol durch die deutsche Wehrmacht kollaborierte er mit den Besatzern durch die Herausgabe antisowjetischer Zeitungen und musste infolgedessen nach Italien fliehen. Er war Mitglied der Russisch-Griechisch-Katholischen Kirche in der Diaspora. (de)
- Boris Nikolayevich Shiryaev (Russian: Бори́с Никола́евич Ширя́ев; born October 27 (November 8), 1889 in Moscow, Russian Empire - died on April 17, 1959 in San Remo, Italy) was a Russian writer of the "second wave" of exile and a participant of the Russian apostolate in the Russian Diaspora. (en)
- Бори́с Никола́евич Ширя́ев (27 октября (8 ноября) 1889, Москва, Российская империя — 17 апреля 1959, Сан-Ремо, Италия) — русский писатель, сторонник Белого движения, неоднократно репрессировался в СССР. Во время Второй мировой войны — коллаборационист, возглавлял оккупационные газеты. Эмигрант «второй волны» изгнания, участник Русского апостолата в Зарубежье. (ru)
- Boris Nikołajewicz Szyriajew, ros. Борис Николаевич Ширяев (ur. 27 października 1887 r. w Moskwie, zm. 17 kwietnia 1959 r. w San Remo) – rosyjski dziennikarz, publicysta, poeta i pisarz, oficer Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) podczas II wojny światowej Ukończył studia na wydziale historyczno-filologicznym uniwersytetu w Moskwie, po czym zajmował się pedagogiką i teatrem. Następnie studiował na uniwersytecie w Getyndze. Po powrocie do Rosji wstąpił do akademii sztabu generalnego. Brał udział w I wojnie światowej, dochodząc do stopnia sztabskapitana. Pod koniec 1917 r. powrócił do Moskwy. (pl)
|
