Przejdź do zawartości

strzelać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

strzelać (język polski)

[edytuj]
żołnierz strzela (1.1) do celu
napastnik strzela (1.6) do bramki
marynarz strzela (1.7) w niebo
on strzela (1.8)
wymowa:
IPA[ˈsṭʃɛlat͡ɕ], AS[sṭšelać], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.udziąs. ?/i
znaczenia:

czasownik niedokonany (dk. strzelić)

(1.1) oddawać strzał z broni
(1.2) przen. uderzać
(1.3) przen. dawać dźwięk podobny do wydawanego przez broń palną
(1.4) pot. przen. zrobić coś szybko, nagle lub wyraziście
(1.5) pot. dawać zgadywaną odpowiedź na pytanie
(1.6) sport. kierować piłkę do bramki
(1.7) środ. żegl. zdejmować pozycję ciała niebieskiego sekstantem
(1.8) fot. wykonywać zdjęcie
odmiana:
(1.1-8) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Miał Apollo serdecznego przyjaciela w młodym Hiakintosie, którego uczył strzelać z łuku i grać na cytrze.[1]
składnia:
(1.1) strzelać z + D. • strzelać do + D.
kolokacje:
(1.1) strzelać z pistoletu / łuku / kuszy / procy
(1.7) strzelać w słońce / w księżyc / w gwiazdę / w niebo
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Strzelce nmos, ostrzał m, postrzał m, postrzelenie n, strzał m, strzała ż, strzałka ż, strzałowy m, strzelec m, strzeliwo n, strzelnica ż, strzelectwo n, strzelanie n, strzelanina ż, wystrzał m, zastrzał m, strzelba ż, Strzelec mos, strzelenie n
czas. strzelić, ostrzelać dk., postrzelić dk., rozstrzelać dk., ustrzelić dk., wystrzelić dk., zastrzelić dk.
przym. postrzelony, strzałowy, strzelecki, strzelniczy, wystrzałowy, strzelisty, strzelnicowy
związki frazeologiczne:
strzelać oczamiczłowiek strzela, Pan Bóg kule nositere-fere kuku, strzela baba z łuku
etymologia:
prasł. *strěľati[2]
por. strzelić
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Parandowski, Mitologia, roz. Apollo
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „strzelać” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.