Przejdź do zawartości

Drugi kanon synodu w Kartaginie (418)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Drugi kanon synodu kartagińskiego – ustanowiony podczas synodu w Kartaginie został zatwierdzony przez papieża Zozyma w 418 roku[1]. Jest jednym z najważniejszych kanonów Kościoła Katolickiego[2]. Uznaje konieczność chrztu dzieci zaraz po ich narodzinach w celu oczyszczenia z grzechu zaciągniętego w czasie narodzin[3][4]. Wprowadzenie tej doktryny miało wpływ na sposób postrzegania niemowląt jako grzesznych i potrzebujących oczyszczenia[5], kształtując pogląd na moralną kondycję człowieka już od chwili narodzin[6]. Koncepcja ta wywierała długotrwały wpływ na kształtowanie psychiki jednostki[7] od momentu zatwierdzenia w 418 roku.

Treść kanonu drugiego z synodu w Kartaginie

[edytuj | edytuj kod]

Postanowienia kanonu obejmowały:

  • Konieczność chrztu dzieci – nakaz natychmiastowego chrztu po narodzinach w celu odpuszczenia grzechów.
  • Potwierdzenie nauki o grzechu pierworodnym – uznanie, że każde dziecko rodzi się z dziedziczną winą wynikającą z grzechu Adama.
  • Potępienie poglądu o braku grzechu pierworodnego – osoby twierdzące, że dzieci nie rodzą się z grzechem pierworodnym, miały być wyklęte.
  • Ekskomunika dla przeciwników – każdy, kto zaprzeczał potrzebie chrztu dzieci, był narażony na ekskomunikę.

Pełna treść kanonu, brzmi następująco:

Postanowili również, że ktokolwiek przeczy, iż należy chrzcić dzieci zaraz po urodzeniu, albo mówi, że są one wprawdzie chrzczone na odpuszczenie grzechów, lecz nie zaciągają niczego z pierworodnego grzechu Adama, co oczyszcza się kąpielą odrodzenia: skąd odpowiednia dla nich forma chrztu: Na odpuszczenie grzechów, rozumie się nie prawdę, lecz fałsz - niech będzie wyklęty. Ponieważ nie inaczej należy rozumieć to, co mówi Apostoł: Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i tak przeszedł na wszystkich ludzi, w którym wszyscy zgrzeszyli (Rz. 5, 12), tylko tak to zawsze rozumiał Kościół Katolicki wszędzie obecny. Ze względu bowiem na tę zasadę wiary, także małe dzieci, które dotąd nie mogły w sobie samych popełnić nic, co by było grzechem, dlatego chrzci się prawdziwie na odpuszczenie grzechów, aby przez chrzest zostały oczyszczone z tego, co ściągnęły na siebie przez zrodzenie.

C. Munier: Concilia Africae, przekładu dokonano w oparciu o tekst łaciński. A. 343 - A. 323, CCL 149, 69-73.

Wpływ drugiego kanonu na postrzeganie i wychowanie dzieci

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszych latach życia tożsamość człowieka kształtowana jest głównie przez rodzinę i najbliższe otoczenie społeczne[8]. W procesie wychowania jednostka przyjmuje istniejący system instytucji, praktyk i wierzeń religijnych, które cechują się autorytatywnością[6], w tym przekonanie o własnej niedoskonałości, słabości moralnej i grzeszności[9][7]. Drugi kanon z 418 roku miał wpływ na postrzeganie dzieci oraz metody ich wychowywania[10], kształtując normy moralne i religijne wokół potrzeby oczyszczenia i odkupienia od wczesnego dzieciństwa[11][6].

Wpływ drugiego kanonu na psychikę jednostki

[edytuj | edytuj kod]

Kanon drugi synodu kartagińskiego przyczynił się do rozwoju poglądu o dziedzicznej winie i konieczności odkupienia[12]. Zgodnie z tym przekonaniem, człowiek jest z natury obciążony skutkami grzechu, a skutki grzechu osłabiają jego moralną kondycję[9]. Nauczanie religijne, koncentrujące się na dziedzicznej winie i jej konsekwencjach, wpływa na reakcje psychiczne, takie jak lęk, strach, poczucie winy, związanych z oczekiwaniem kary i potępienia[7]. Mogą wywołać one w następstwie stany niepokoju, niepewności, bezradności, bezsilności (lęk/strach)[13] oraz trudności w ocenie realnej sytuacji czy pojawienie się nieświadomej potrzeby bycia ukaranym (wina)[14]. W formie nasilonej mogą stać się one przyczyną nerwic[15] i zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych na podłożu religijnym[16].

Rola Augustyna z Hippony w ustanowieniu drugiego kanonu

[edytuj | edytuj kod]

Znaczącą rolę w sformułowaniu tego kanonu odegrał Augustyn z Hippony, który brał udział w synodzie, współtworząc jego postanowienia[17]. Prowadził także korespondencję z papieżem w celu uzyskania aprobaty dla nowych reguł[17]. Augustyn sprzeciwiał się tezie, jakoby dzieci rodziły się czyste, wolne od grzechu[18], twierdząc, że dziedziczą grzech Adama już w momencie poczęcia[19]. To przekonanie znalazło wyraz w treści kanonu, według którego każde dziecko rodzi się obciążone grzechem pierworodnym, a jedyną drogą do jego oczyszczenia jest sakrament chrztu[20].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Bp Jan Śrutwa, Kontakty św. Augustyna z papieskim Rzymem, „Vox Patrum”, 8(1988), z. 14, 1988, s. 289–292 [dostęp 2024-10-26].
  2. ↑ Opracowany przez Komisję ds. Katechizmu Kościoła Katolickiego, Jana Pawła II, 1992, Katechizm Kościoła Katolickiego, Poznań 1994: Wydawnictwo Pallottinum, 1994, n. 1213, ISBN 978-83-7014-430-2 (pol.).
  3. ↑ Charles Munier, Concilia Africae A. 343 - A. 525, Corpus Christianorum, Series Latina (CCL) 149, Brepols Publishers, 1974, s. 69-73, ISBN 978-2-503-01492-0, ISSN 0589-798X.
  4. ↑ Burczak, K. (2002). Vox Patrum, 22(42-43). Lublin: KUL., Biskupi afrykańscy wobec herezji pelagianizmu [online], Vox Patrum, 22(42-43). Lublin: KUL., 2002, s. 456–457 [dostęp 2024-10-26] (pol.).
  5. ↑ Jean Delumeau, „Grzech i strach. Poczucie winy w kulturze zachodu”,, Wydawnictwo PAX i Oficyna Wydawnicza Wolumen, 1994, str. 9 - 10,14, ISBN 83-85218-59-9 (pol.).
  6. ↑ a b c S. Baley, „Psychologia wieku dojrzewania”, Książnica-Atlas, 1931, s. 210 (pol.).
  7. ↑ a b c Jean Delumeau, „Grzech i strach. Poczucie winy w kulturze zachodu XIII -XVIII”, J. Kwaśniewski „Recenzja i streszczenie książki J.Delumeau...” 2008, Wydawnictwo PAX i Oficyna Wydawnicza Wolumen, 1924, str.13-22, ISBN 83-85218-59-9 (pol.).
  8. ↑ Pojęcie osobowości w aspekcie dynamicznym (za W. G. Allportem i G. Nuttinem). Por. J. M a j k o w s k i . „Psychologia religii a duchowość czasów posoborowych”. W: „Ku odnowie życia wewnętrznego” seria Powołanie człowieka t. 1. Wyd Pallottinum Poznań - Warszawa 1972 s. 55-58.
  9. ↑ a b Sobór Trydencki, por. Katechizm Kościoła Katolickiego, Wydawnictwo Pallottinum, 1994, KKK 405, KKK 407, KKK 418, ISBN 978-83-7014-822-5 (pol.).
  10. ↑ Jean Delumeau, „Grzech i strach. Poczucie winy w kulturze zachodu XIII -XVIII”, J. Kwaśniewski „Recenzja i streszczenie książki J.Delumeau...” 2008, Wydawnictwo PAX i Oficyna Wydawnicza Wolumen, 1994, str.15, ISBN 83-85218-59-9 (pol.).
  11. ↑ Sobór Trydencki, Katechizm Kościoła Katolickiego, Wydawnictwo Pallottinum, 1994, KKK 827, KKK 1250, ISBN 978-83-7014-822-5 (pol.).
  12. ↑ Jean Delumeau, „Grzech i strach. Poczucie winy w kulturze zachodu”,, Wydawnictwo PAX i Oficyna Wydawnicza Wolumen, 1994, str. 9 - 10,14, ISBN 83-85218-59-9 (pol.).
  13. ↑ L.Klichowski, „Lęk, strach, panika. Przyczyny i zapobieganie”, wyd. PRINTER, 1994, str.8, ISBN 83-86254-00-9 (pol.).
  14. ↑ S. Kuczyński, Niektóre problemy psychopatologii w zakresie doświadczeń, postaw i zachowań religijnych, w: Psychologia religii, (red.) Z. Chlewiński, Towarzystwo Naukowe KUL, 1982, s.254 (pol.).
  15. ↑ A.Molenda, Wybrane aspekty nerwicy eklezjogennej. Perspektywa psychoterapeuty. W: Grzymała-Moszczyńska H., Motak D. (red.), Religia, religijność, duchowość: w poszukiwaniu nowych perspektyw: księga jubileuszowa dla Pawła M.Sochy od przyjaciół i uczniów”, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2015, 2015, s.190-196, ISBN 978-83-233-3979-3 (pol.).
  16. ↑ Abramowitz, Jonathan S. i Jennifer L. Buchholtz. 2020 r. Duchowość / religia i obsesyjne  zaburzenia związane z kompulsywnością. W: Podręcznik duchowości, religii i zdrowia psychicznego, Wydanie drugie Pod redakcją David Rosmarin i Harold Koenig. San Diego: Academic Press, s. 61 – 78. [Google Scholar]
  17. ↑ a b Baron i inni, Synodi et Collectiones Legum, vol. IV: Acta Synodalia, ann. 381 – 431., 2010 (Źródła Myśli Teologicznej), s. 220–253, ISBN 978-83-7767-622-6 (pol.).
  18. ↑ Baron i inni, Synodi et Collectiones Legum, vol. IV: Acta Synodalia, ann. 381 – 431., 2010 (Źródła Myśli Teologicznej), s. 224, ISBN 978-83-7767-622-6 (pol.).
  19. ↑ Por. KKK, nn. 404–406 oraz 2512; sobór trydencki, dekret O grzechu pierworodnym, sesja 5 (17 czerwca 1546 r.), [w:] Dokumenty Soborów Powszechnych, t. 4 – Lateran V, Trydent, Watykan I, Kraków 2005, wydawnictwo WAM, s. 234–241.
  20. ↑ Kongregacja Nauki Wiary, Katechizm Kościoła Katolickiego, Pallottinum, 1994, KKK 405, ISBN 978-83-7014-822-5 (pol.).

Kategoria:Historia kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego Kategoria:Teologia chrześcijańska Kategoria:Synody i sobory chrześcijańskie Kategoria:Wpływ religii na kulturę Kategoria:Psychologia religii Kategoria:Wpływ religii na psychikę człowieka

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Drugi_kanon_synodu_w_Kartaginie_(418)&oldid=75749135”