Przejdź do zawartości

Turkus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Turkus
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

(Cu,Fe)Al
6
(PO
4
)
4
(OH)
8
·4H
2
O
[1]

Twardość w skali Mohsa

5–6,0[2][3]

Przełam

muszlowy[4], nierówny[2]

Łupliwość

dokładna, wyraźna[2], dobra wg {001}[1]

Układ krystalograficzny

trójskośny[2]

Właściwości mechaniczne

kruchy[2]

Gęstość

2,31–2,91 g/cm³[2][4]

Właściwości optyczne
Barwa

błękitna do jabłkowozielonej[5]

Rysa

biała[2], niekiedy zielonkawa[6]

Połysk

woskowy, matowy[2], tłusty[3]

Współczynnik załamania

𝑛γ=1,65 𝑛𝛽=1,62 𝑛𝛼=1,61 2𝑉𝛾=40∘[7]

Inne

Turkus, kalaitminerał z grupy fosforanów.

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa turkusu pochodzi z francuskiego turques lub turquois, co oznacza „turecki” – kamienie były kiedyś sprowadzane do Europy przez Turcję[4][8]. Zamienna nazwa kalait (z gr. κάλαϊς od καλὸς λίθος „ładny kamień”) jest obecnie już prawie nieużywana i zapomniana[4].

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Turkus często wykształca konkrecje i skupienia zbite[9], masywne, groniaste, grudkowate, nerkowate, skrytokrystaliczne, mikrokrystaliczne; naskorupienia, żyłki, naloty[10]. Bardzo rzadko jego skupienia mają postać słupową[11]. Jego kryształy mają postać bardzo drobnych ziaren[2]. Nieprzezroczysty, nieco przeświecający. Wyraźny pleochroizm[12]. Rozpuszczalny w kwasach[10]. Dla turkusu charakterystyczne są trzy pasma absorpcyjne: 432 i 460 oraz 420 nm[12].

Czysty niebieski kolor jest rzadki, turkusy najczęściej zawierają liczne inkluzje innych minerałów lub skał (taka odmiana nosi nazwę turkusu matrycowego lub matrycy turkusowej). Kolor niebieski kryształom nadaje miedź, odcień zielony to skutek zawartości żelaza. Po podgrzaniu barwa turkusu zaczyna bardziej zbliżać się do zieleni[4]. Minerały towarzyszące mu to: kwarc, goethyt, malachit, chryzokola, chalcedon, kaolinit, skaleń, apatyt, opal czy azuryt[2][11][12].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Na świecie

[edytuj | edytuj kod]

Turkus to minerał wtórny, osadzony z wód obiegowych[13] , tworzący się w rozwijającej się w strefie wietrzenia bogatych w glin skał wulkanicznych lub osadowych, zawierających przy tym apatyt oraz [10]utleniane kruszce miedzi, zasobne w fosfor łupki. Występuje m.in. w Niszapurze[9] czy Isfahanie w Iranie, w Arizonie[2], Nowym Meksyku i Nevadzie, Kalifornii w Stanach Zjednoczonych, na Synaju w Egipcie[a], w Turyngii w Niemczech, na Dolnym Śląsku w Polsce, w Mandżurii w Chinach, w Afganistanie, Argentynie, Chile, Kazachstanie, Mongolii, Australii, Brazylii, Izraelu, Meksyku, Sudan, Etiopia, Peru oraz Tanzanii[10][12]. Pojawia się jako wypełnienie szczelin w łupkach i piaskowcach[4][5].

W Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Został odnaleziony w Pustkowie Wilczkowskim k. Sobótki oraz Gozdnie k. Świerzawy (Pogórze Kaczawskie[11]).

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  1. Złoża o charakterze historycznym, eksploatowane już cztery tysiące lat przed naszą erą[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Rupert Hochleitner: Minerały, kamienie szlachetne skały. Multico Oficyna Wydawnicza, 2022, s. 290. ISBN 978-83-7073-816-7.
  2. a b c d e f g h i j k l Rupert Hochleitner, Minerały. Kamienie szlachetne, skały, Warszawa: Multico, 2022, s. 290, ISBN 978-83-7763-613-8.
  3. a b Eligiusz Szełęg: MINERAŁY I SKAŁY POLSKI. Multico Oficyna Wydawnicza, 2023, s. 180. ISBN 978-83-7073-816-7.
  4. a b c d e f g h Walter Schumann, Kamienie szlachetne i ozdobne, Warszawa: Alma-Press, 2016, s. 186, ISBN 978-83-7020-645-1.
  5. a b Walter Schumann, Minerały świata, Warszawa: Alma-Press, s. 96, ISBN 978-83-7020-813-4.
  6. Jan Parafiniuk: ATLAS MINERAŁÓW. Multico Oficyna Wydawnicza, 2019, s. 216. ISBN 978-83-7073-845-7.
  7. Ryszard Hutnik, Eufrozyna Piątek, Jerzy Wierski, Michał Sachanbiński: Vademecum Zbieracza Kamieni Szlachetnych i Ozdobnych. Wydawnictwo geologiczne, 1984, s. 209. ISBN 83-220-0199-1.
  8. Turquoise, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2023-02-13] (ang.).
  9. a b Monica Price, Kevin Walsh, Kieszonkowy atlas skał i minerałów, Warszawa: Solis, 2010, s. 113, ISBN 978-83-87112-84-4.
  10. a b c d Jan Parafiniuk, ATLAS MINERAŁÓW, Multico Oficyna Wydawnicza, 2019, s. 186, ISBN 978-83-7073-845-7.
  11. a b c Eligiusz Szełęg, MINERAŁY I SKAŁY POLSKI, Multico Oficyna Wydawnicza, 2023, s. 180, ISBN 978-83-7763-668-8.
  12. a b c d Ryszard Hutnik i inni, Vademecum Zbieracza Kamieni Szlachetnych i Ozdobnych, Wydawnictwo geologiczne, 1984, s. 209, ISBN 83-220-0199-1.
  13. turquoise, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2023-02-13] (ang.).