Achalkalaki
41°24′20″N 43°29′10″E/41,405556 43,486111 Ormiański kościół Świętego Krzyża w Achalkalaki | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Region | |||||
| Wysokość |
1707 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2023) • liczba ludności |
| ||||
| Tablice rejestracyjne |
261 | ||||
Położenie na mapie Samcche-Dżawachetii  | |||||
Położenie na mapie Gruzji  | |||||
| 41°24′20″N 43°29′10″E/41,405556 43,486111
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Achalkalaki (gruz. ახალქალაქი, orm. Ախալքալաք, ros. Ахалкалаки, tur. Ahalkalaki, w czasach osmańskich Ahılkelek) – miasto w Gruzji liczące około 7700 mieszkańców (2023), w tym w 90% Ormian[potrzebny przypis]. Znajduje się ok. 30 km od granicy z Turcją, w prowincji Samcche-Dżawachetia.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1066 roku[1] zdobyte przez Seldżuków za panowania Alp Arslana[2]. Miasto to po wojnie rosyjsko-tureckiej przeszło w 1829 z rąk tureckich pod władanie cara Rosji.
Od czasów wojny z Turcją mieście stacjonowały wojska rosyjskie; za czasów ZSRR rozlokowana tu była 147 Dywizja Zmechanizowana (do 1955 - 402 Dywizja Strzelecka, JW 42776)[3], stanowiąca część 9 Armii Ogólnowojskowej Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, a po rozformowaniu 9 Armii weszła w skład 31 Korpusu Armijnego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego[4]. Dywizja była wyposażona w najlepszy sprzęt bojowy w całym Zakaukaskim Okręgu Wojskowym. Po upadku ZSRR dywizja została przekształcona w rosyjską 62 Bazę Wojskową. Na podstawie porozumienia zawartego w Soczi z władzami niepodległej Gruzji w roku 2006 ostatni Rosjanie opuścili tę bazę 27 czerwca 2007.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Achalkalaki jest miastem wyludniającym się. W 2023 roku liczyło 7,7 tys. mieszkańców, przy 8,3 tys. w spisie powszechnym z 2014 roku i 9,8 tys. w spisie powszechnym z 2002 roku[5].
Gospodarka
[edytuj | edytuj kod]Przez Achalkalaki przebiega rurociąg naftowy z Baku do Turcji, z której dalej tankowcami przez Morze Czarne ropa naftowa transportowana jest do Europy.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 540. ISBN 83-85719-85-7.
- ↑ Bohdan Baranowski, Krzysztof Baranowski, Historia Gruzji, Wrocław: Zakład Narodow imienia Ossolińskich, 1987, s. 43, ISBN 978-83-04-02345-1.
- ↑ Informator na rosyjskiej stronie internetowej
- ↑ A. Lenskij, M. Cybin "Radzieckie wojska lądowe w ostatnim roku ZSRR", Sankt-Petersburg, 2001, s. 202
- ↑ Statistical Yearbook of Georgia 2023 [online], GeoStat, 28 grudnia 2023, s. 35 [dostęp 2024-05-07] (ang. • gruz.).