Przejdź do zawartości

Francesco Moser

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Francesco Moser edytowana 20:24, 5 cze 2024 przez NiktWażny (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Francesco Moser
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1951
Giovo

Obywatelstwo

Włochy

Wzrost

180 cm

Kariera seniorska
Lata Drużyna
1973–1975 Filotex
1976–1977 Sanson
1977–1978 Sanson-Columbus-Campagnolo
1979 Sanson-Luxor TV-Campagnolo
1980 Sanson-Campagnolo
1981–1982 Famcucine-Campagnolo
1983 Gis Gelati
1984 Gis Gelati-Tuc-Lu
1985 Gis Gelati-Trentino Vacanze
1986 Supermercati Brianzoli
1987 Brianzoli-Château d’Ax
1988 Saloti-Château d’Ax
1989–1993 brak
1994 Barilla
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Mistrzostwa świata w kolarstwie torowym
złoto Lecce 1976 Na dochodzenie
Mistrzostwa świata w kolarstwie szosowym
złoto San Cristóbal 1977 Start wspólny
srebro Ostuni 1976 Start wspólny
srebro Nürburg 1978 Start wspólny
srebro Valkenburg 1979 Start wspólny

Francesco Moser (ur. 19 czerwca 1951 w Giovo) – włoski kolarz torowy i szosowy, torowy mistrz świata oraz czterokrotny medalista szosowych mistrzostw świata.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Moser został zawodowcem w 1973 r. Ten specjalista w jeździe indywidualnej na czas był zdolny do wygrywania wszystkich ważniejszych jednodniowych wyścigów (klasyków), takich jak Mediolan-San Remo (1984) czy Giro di Lombardia (1975, 1978). Równocześnie Moser dominował w tzw. „Piekle Północy”, czyli wyścigu Paryż-Roubaix, który wygrał 3 razy z rzędu w latach 1978–1980. W kolejnych czterech startach w tym wyścigu Moser zawsze stał na podium. W 1978 roku zdobył złoty medal na szosowych mistrzostwach świata w San Cristóbal. Rok wcześniej wywalczył złoto także na torowych mistrzostwach świata w Lecce, gdzie był najlepszy w indywidualnym wyścigu na dochodzenie zawodowców.

W 1984 roku wygrał również Giro d’Italia, mimo że z racji swojej budowy ciała nie był urodzonym „wspinaczem” i swoją przewagę musiał budować na etapach indywidualnej jazdy na czas. Łącznie zdobył 19 zwycięstw etapowych w Giro d’Italia, jak również 2 zwycięstwa etapowe w swoim jedynym starcie w Tour de France w 1975 roku, kiedy to zajął 7. miejsce w generalnej klasyfikacji tego wyścigu wieloetapowego. W Giro d’Italia brał udział 12 razy: jeden raz był zwycięzcą, 2 razy był drugi, 2 razy trzeci, trzy kolejne razy plasował się w pierwszej 10.

W 1984 roku Moser na specjalnie skonstruowanym rowerze do jazdy na czas, na Wyżynie Meksykańskiej, pobił rekord w jeździe godzinnej, ustanowiony 12 lat wcześniej przez Eddy’ego Merckxa. Zakończył karierę w roku 1987. Do dziś legendarną jest rywalizacja między Moserem a jego rodakiem Giuseppe Saronnim. Obaj światowej klasy kolarze podzielili na przełomie lat 70. i 80. włoskich kibiców na dwie konkurujące ze sobą grupy fanów. Zjawisko to porównywano do starszej o ponad 30 lat rywalizacji między Coppistami (zwolennicy Fausto Coppiego) i Bartalistami (fani Gino Bartaliego).

Ważniejsze zwycięstwa

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]