Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Julo/brudnopis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
< Wikipedysta:Julo
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Julo (dyskusja | edycje) o 19:05, 31 gru 2023. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

encje HTML Wikipedia:WikiRPG

Lata Przynależność
państwowa
Ostrowa
do 1793 Polska
1793-1806 Prusy
1806-1815 Księstwo Warszawskie
1815-1918 Prusy-Niemcy
1918-1939 Polska
1939-1945 Niemcy
od 1945 Polska
Nagłówek
11+12 13 14 15
21+31 22 23 24 25
32 33+34+43+44 35
41 42 45
51 52 53 54 55

Margines dookoła tabeli:

  • {| border="1" style="margin: 10px; margin-right:0px;" cellspacing="0" cellpadding="2" align="right" |align="center" style="background:#efefef;" |'''Lata''' |align="center" style="background:#efefef;" |'''Przynależność<BR>państwowa<BR>Ostrowa'''

Do łączenia poziomych wierszy tabeli z leżacymi bezpośrednio pod nimi używany jest parametr rowspan: jeśli łączymy jedną komórkę z drugą leżącą tuż pod nią, piszemy rowspan=2, jeśli łączymy trzy razem - rowspan=3 itd. Przykład (tu, dodatkowo widoczne zastosowanie innego parametru - width): 

 
{| border=1 align=left 
| width=25% | 11 || width=25% | 12    || width=25% | 13       || width=25% | 14
|-
|             21 || rowspan=2 | 22+32 || rowspan=3 | 23+33+43 ||             24
|-
|             31                                              ||             34
|-  
|             41 ||             42                            ||             44
|}
11 12 13 14
21 22+32 23+33+43 24
31 34
41 42 44


Międzynarodowe drogi E 81
<small style="color:#FFFFFF; background:green">'''E 81'''</small>
trasa E81
droga krajowa  5

Sprawdzanie, czy ilustracja z commons jest gdzieś wykorzystywana:

http://www.juelich.de/avatar/check-usage/

jezioro Sarykamyskie de:Sarykamyschsee

Ф. Стефанполь (Боджіо)

6-01-2025@00:25 22:14, 9 kwi 2005 (CEST)

nr opis nr opis nr opis
1 d. strażnica i areszt wojskowy 13 25
2 rzeźba Powodzianka 14 śluza 26 koszary policji, d. Urząd Celny
3 gmach główny Uniwersytetu 15 27
4 rzeźba Szermierz 16 28 magazyny Herbapol, d. rafineria cukru
5 przebieg d. Mostu Odrzańskiego 17 29
6 restauracja Bar, d. łaźnia miejska 18 30
7 19 31
8 20 32 d. pruski lazaret
9 elektrownia północna 21 elektrownia południowa 33 d. prom
10 22 34 d. prom
11 23 35
12 24 Archiwum Państwowe 36


Zagnieżdżanie przypisów

... danie przypisu (odnośnika bibliograficznego) do uwagi? To pewnie nieczęsto byłoby stosowane, ale pozwoliłoby elegancko rozgraniczyć te dwie kategorie przypisów, wykorzystując funkcje metatekstu. Przykład Chiyoda (1891), uwaga "A" - tekścik uzupełniający hasło główne, ale możliwy do pominięcia bez straty dla czytelnika, IMHO w sam raz do "uwag"; w nim źródło, które mogłoby wylądować z resztą źródeł. Czy przypadkiem EnWiki nie ma mechanizmu umożliwiającego dodawanie przypisów do uwag?--Felis domestica (dyskusja) 00:43, 23 sty 2013 (CET)[odpowiedz]

Czy chodzi o takie rozwiązanie, jakie jest np. tutaj? Stosujesz {{#tag:ref|treść<ref>przypis</ref>|group="uwaga"}} czyli np. {{#tag:ref|Zjazd, który odbył się w 1904 roku celem rozważenia francuskiej propozycji zmiany formuły wyścigów Gordona Bennetta, doprowadził do powstania Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus (AIACR), poprzednika [[Fédération Internationale de l'Automobile]] (FIA), organu odpowiedzialnego za zarządzanie i regulowanie sportów motorowych<ref name="hodges2"/><ref name="hodgesin">{{cytuj książkę | nazwisko = Hodges i in. | tytuł = Grand Prix | strony = 10}}</ref>.|group="uwaga"}}. Yurek88 (vitalap) 02:32, 23 sty 2013 (CET)[odpowiedz]

W haśle Zaułek Browarny zastosowałem rozwiązanie:

{{#tag:ref|W wykazie adresów ksiąg wieczystych{{r|KW}} Zaułek Browarny jest wymieniony, ale tym adresie nie jest założona żadna księga wieczysta.|group="uwaga"}}

Dzięki temu uwaga [g] w tekście (z grupy "uwaga") ma swój przypis o nazwie "KW", przy czym jakkolwiek samej uwagi nie umiałem jeszcze wyprowadzić poza wątek główny tekstu, to przypis "KW" wyrzucony jest z niego przy pomocy szablonu {{r|KW}}.

Adam Borowski

plut.pchor. Adam Borowski, 1929

Adam Marcin Borowski (ur. 13 lipca 1910 w Grodźcu, zm. 5 listopada 1998 w Warszawie) – polski prawnik.

Syn Adama, lekarza w Grodźcu, i Marii Eustachii z Wietrzykowskich. Przed II wojną światową ukończył podchorążówkę w Grudziądzu - Centrum Wyszkolenia Kawalerii (rocznik 1928/29). W 1933 r. ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim, a egzamin adwokacki złożył w 1939 r. W czasie studiów należał do Korporacji Akademickiej „Arkonia” (cetus 1930), a później do Związku Filistrów „Arkonii”. W latach 30. pracował wraz ze swym stryjem Januszem w jego kancelarii adwokackiej w Sosnowcu[a].

W kampanii wrześniowej 1939 r. służył jako porucznik w 5 Pułku Strzelców Konnych i Szwadronu Zapasowego 3 Pułku Ułanów Śląskich. 21 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej, ale po kilku tygodniach został od Niemców wykupiony, za wysoką łapówkę, przez rodzinę (jego ojczymem był Zygmunt Szczotkowski, przed wojną dyrektor kopalni "Janina" w Libiążu). Podczas okupacji hitlerowskiej działał w konspiracji, był członkiem Armii Krajowej - ps. Marcin. Wykorzystując swoje dobre przedwojenne kontakty w powiecie miechowskim zajmował się między innymi zaopatrywaniem w mąkę i inne artykuły spożywcze grup partyzanckich w Małopolsce. Za swoją działalność w czasie wojny został odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebmym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W 1945 r. ożenił się z siostrą swego kolegi, Jadwigą Nowina-Konopka (córką Adama i Malwiny z Czermińskich, wychowanką Sacre-Coeur w Zbylitowskiej Górze, późniejszą przewodniczącą Koła Filistrowych „Arkonii”), z którą miał czworo dzieci.

Po wojnie pracował jako adwokat w 14 Zespole Adwokackim w Warszawie i jako radca prawny, m.in. w Przedsiębiorstwie Filatelistycznym „Ruch”.

Zmarł nagle w 1998 r. i został pochowany obok żony w grobie rodzinnym na Powązkach w Warszawie, kwatera 71.

Uwagi

  1. ↑ Kancelaria Borowskiego znajdowała się w kamienicy przy ul. Małachowskiego 9 (zob. Kalendarz Sądowy na rok 1929, str. 177 i 235

Źródła

martwy link dot. kancelarii: http://magazyn.klubzaglebiowski.pl/?p=1058


Cezary Żyromski

Cezary Żyromski (ur. 22 listopada 1938) – polski dziennikarz i pisarz związany z Wrocławiem.

Karierę dziennikarską rozpoczął jeszcze w latach 50. XX w. czasopismach studenckich, później wieloletni dziennikarz wrocławskiego „Słowa Polskiego”, w ostatnich kilkunastu latach przed przejściem na emeryturę (w 2000 r.) sekretarz redakcji i członek kolegium redakcyjnego tego dziennika.

W ramach współpracy Zrzeszenia Studentów Polskich i SDP działał w Studenckiej Wszechnicy Dziennikarskiej. Od roku 1981 działał w Towarzystwie Społeczno–Kulturalnym Dziennikarzy (był też jego założycielem). W roku 1985 był wśród członków-założycieli Zarządu Dolnośląskiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Węgierskiej (był jego sekretarzem do roku 1995), ściśle współpracującym z Polskim Stowarzyszeniem Kulturalnym im. Józefa Bema w Budapeszcie. Aktywność na tym polu zaowocowała wydaniem z jego inicjatywy i pod jego redakcją monograficznego numeru kwartalnika „Kultura Dolnośląska” (w 1986) poświęconego kulturalnym, społecznym i historycznym związkom Polski z Węgrami. Współredaguje też czasopismo „Głos Buczaczan”, wydawane przez Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich – Oddział Buczacz.

Aktywny działacz stowarzyszeń dziennikarskich: Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, od 1982 Stowarzyszenia Dziennikarzy RP, w którym w latach 1992–1995 był członkiem zarządu oddziału dolnośląskiego, a w latach 1997–2001 – sędzią Naczelnego Sądu Dziennikarskiego Syndykatu Dziennikarzy Polskich[1]. W latach 2005-2009 redagował witrynę SD RP Dolny Śląsk[2].

Od roku 1990 do 2007 członek zarządu Spółdzielni Pracy „Słowo Polskie” (od roku 2003 pełnił w niej społecznie funkcję wiceprezesa), której celem jest tworzenie miejsc pracy dziennikarzom i pracownikom redakcji, pozostającym bez innego zatrudnienia wskutek przekształceń własnościowych gazet dawnej RSW Prasa.

Jest laureatem II nagrody zespołowej Towarzystwa Miłośników Wrocławia i Ossolineum w Plebiscycie Czytelniczym Dolnośląska Książka Roku za „Konfrontacje Literackie”; otrzymał również (w roku 2015) tytuł „Dziennikarza na med(i)al”[3]. Wyróżniony został również (dwa razy) nagrodą Klubu Dziennikarzy Depeszowych „za szczególne wartości merytoryczne i graficzne stron informacyjnych «Słowa Polskiego»”.

Przypisy

  1. ↑ MUR: 80 urodziny red. Cezarego Żyromskiego. [w:] Dziennikarze RP [on-line]. Stowarzyszenie Dziennikarzy RP, 2018-12-27. [dostęp 2019-08-14]. (pol.).
  2. ↑ witryna SDRP Dolny Śląsk z lat 2005-2009
  3. ↑ Cezary Żyromski dziennikarzem na Med(i)al. [w:] Dziennikarze RP [on-line]. Stowarzyszenie Dziennikarzy RP, 2016-01-15. [dostęp 2019-08-14]. (pol.).

Bibliografia

  • Stanisław Żyromski (opracowanie: Cezary Żyromski, Zbigniew Żyromski) „Historia jednej kresowej rodziny. Rodowód Żyromskich przydomek Chwalibóg na tle dziejów miasta Monasterzyska ”, Warszawa-Wrocław 2004
  • Zbigniew Żyromski (współpraca: Cezary Żyromski, Mariusz Żyromski) „Monasterzyska – cmentarz katolicki”, wyd. Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, Wrocław 2013

{{SORTUJ:Żyromski Cezary}} [[Kategoria:Członkowie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich]] [[Kategoria:Polscy dziennikarze prasowi]]

Zasady niemieckiej pisowni nazw ulic

Z wpisu Shaqspeare'a w mojej dyskusji 7 listopada 2007 (archiwum nr 9): ...nazwy ulic wyglądają następująco:

  • jeśli ulica nazywa się od rzeczownika, także nazwiska, piszemy łącznie, np. Hohenzollernstraße, Kurfürstendamm, Alexanderplatz, Wikipediastraße, Julostraße, Julogasse, Juloplatz, Julodamm, Julochaussee, Juloallee
  • jeśli nazwa jest przymiotnikowa, niezależnie od typu przymiotnika (czy zwyczajny, czy odmiejscowy) piszemy osobno, np. Schweidnitzer Straße, Potsdamer Platz, Wikipedische Straße, Julostädter Straße, Julostädtische Brücke, Julowiesener Ring
    • ale: Adenauerstraße (ulica Adenauera), nie Adenauer Straße (ulica Adeanuska, od miejsowości Adenau), no chyba że faktycznie chodzi o tę mieścinę, Hitlerstraße (ulica Hitlera), nie Hitler Straße (ulica Hitelska lub Hitlijska, tj. od miejscowości Hitle, Hitlen lub Hitl)
  • jeśli ulica nazywa się od czegoś, co określa się kilkoma słowami, np. Wikipedysta Julo, Czerwony Październik czy co tam jeszcze, piszemy z myślnikami, np.: Wikipedysta-Julo-Straße, Roter-Oktober-Allee, Fürst-von-Bismarck-Straße (uwaga, w Niemczech nie skraca się nazw ulic, Fürst-von-Bismarck-Straße i Bismarckstraße to dwie różne ulice, Otto-von-Bismarck-Straße to trzecia...), Zielona-Gora-Straße (autentyczny przykład z Cottbus bzw. Chociebuża). W przypadku jeśli w nazwie ulicy nie ma podanego imienia osoby, często wisi pod tabliczką z nazwą ulicy mniejsza, tłumacząca o kogo chodzi (np. czy Liebknechtstraße jest na cześć Wilhelma czy Karola.

Ogólnie ulice nazwane od miast zatem osobno, od osób razem. Ale uwaga: zdarza się, że zamiast przymiotnika z nazwą miejscowości możemy mieć ulicę utworzoną bezpośrednio od tej nazwy, np. Höfchenstraße (ulica Dworku) i Höfchener Straße (ulica Dworkowska). No i Höfchenerstraße (ulica Dworkowskiego).

Na mapach piszemy zwykle z przerwą, tak że początek nazwy jest na początku ulicy, a koniec na końcu. W dodatku:

  • do 1902 nie istniały jednolite zasady ortografii, stąd wcześniej i często pisano jak bądź; tabliczki ze starymi nazwami mogły wisieć jeszcze długi i długo
  • spora część Niemców ma z pisownią nazw ulic duże problemy, zdarzają się tabliczki z nazwami ulic napisanymi błędnie
  • w Szwajcarii nie piszemy Straße, lecz Strasse

Pandemia 2020

W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji

Szereg wartości

Do poprawienia

Szeregi precyzyjne: E48 (±2%), E96 (±1%), E192 (±0,5%)
E48 1,00 1,05 1,10 1,15 1,21 1,27 1,33 1,40 1,47
1,54 1,62 1,69 1,78 1,87 1,96 2,05 2,15 2,26 2,37 2,49 2,61 2,74 2,87 3,01 3,16 3,32 3,48 3,65 3,83 4,02 4,22 4,42 4,64 4,87 5,11 5,36 5,62 5,90 6,19 6,49 6,81 7,15 7,50 7,87 8,25 8,66 9,09 9,53
E96 1,00 1,02 1,05 1,07 1,10 1,13 1,15 1,18 1,21 1,24 1,27 1,30 1,33 1,37 1,40 1,43 1,47 1,50
1,54 1,58 1,62 1,65 1,69 1,74 1,78 1,82 1,87 1,91 1,96 2,00 2,05 2,10 2,15 2,21 2,26 2,32 2,37 2,43 2,49 2,55 2,61 2,67 2,74 2,80 2,87 2,94 3,01 3,09 3,16 3,24 3,32 3,40 3,48 3,57 3,65 3,74 3,83 3,92 4,02 4,12 4,22 4,32 4,42 4,53 4,64 4,75 4,87 4,99 5,11 5,23 5,36 5,49 5,62 5,76 5,90 6,04 6,19 6,34 6,49 6,65 6,81 6,98 7,15 7,32 7,50 7,68 7,87 8,06 8,25 8,45 8,66 8,87 9,09 9,31 9,53 9,76
E192 1,00 1,01 1,02 1,04 1,05 1,06 1,07 1,09 1,10 1,11 1,13 1,14 1,15 1,17 1,18 1,20 1,21 1,23 1,24 1,26 1,27 1,29 1,30 1,32 1,33 1,35 1,37 1,38 1,40 1,42 1,43 1,45 1,47 1,49 1,50 1,52
1,54 1,56 1,58 1,60 1,62 1,64 1,65 1,67 1,69 1,72 1,74 1,76 1,78 1,80 1,82 1,84 1,87 1,89 1,91 1,93 1,96 1,98 2,00 2,03 2,05 2,08 2,10 2,13 2,15 2,18 2,21 2,23 2,26 2,29 2,32 2,34 2,37 2,40 2,43 2,46 2,49 2,52 2,55 2,58 2,61 2,64 2,67 2,71 2,74 2,77 2,80 2,84 2,87 2,91 2,94 2,98 3,01 3,05 3,09 3,12 3,16 3,20 3,24 3,28 3,32 3,36 3,40 3,44 3,48 3,52 3,57 3,61 3,65 3,70 3,74 3,79 3,83 3,88 3,92 3,97 4,02 4,07 4,12 4,17 4,22 4,27 4,32 4,37 4,42 4,48 4,53 4,59 4,64 4,70 4,75 4,81 4,87 4,93 4,99 5,05 5,11 5,17 5,23 5,30 5,36 5,42 5,49 5,56 5,62 5,69 5,76 5,83 5,90 5,97 6,04 6,12 6,19 6,26 6,34 6,42 6,49 6,57 6,65 6,73 6,81 6,90 6,98 7,06 7,15 7,23 7,32 7,41 7,50 7,59 7,68 7,77 7,87 7,96 8,06 8,16 8,25 8,35 8,45 8,56 8,66 8,76 8,87 8,98 9,09 9,19 9,31 9,42 9,53 9,65 9,76 9,88

Narzędzie do wyszukiwania książek i generowania szablonu "cytuj"

Problem einsteina

Problem einsteina w geometrii płaskiej pyta o istnienie pojedynczego kształtu, który mógłby posłużyć to parkietaż, ale tylko w sposób nieokresowy. Taki kształt nazwano „einstein” (gra słów ein Stein to po niemiecku „jeden kamień”)[1]. W zależności od konkretnych definicji nieokresowości i specyfikacji tego, jakie zestawy można kwalifikować jako płytki i jakie typy reguł dopasowywania są dozwolone, problem jest albo otwarty, albo już rozwiązany.

Proponowane rozwiązania

Płytka Socolar-Taylor jest proponowanym rozwiązaniem problemu einsteina.
Jedna z nieskończonej rodziny płytek Smitha – Myersa – Kaplana – Goodmana – Straussa. Żółte kafelki to lustrzane odbicia niebieskich kafelków.

W 1988 roku Peter Schmitt odkrył pojedynczy aperiodyczny prototyl w trójwymiarowej przestrzeni euklidesowej. Chociaż żadne kafelkowanie tego prototylu nie dopuszcza translacji jako symetrii, niektóre mają symetrię śrubową. Operacja śrubowa obejmuje kombinację translacji i obrotu o niewymierną wielokrotność π, więc żadna liczba powtarzanych operacji nigdy nie daje czystego translacji. Konstrukcja ta została następnie rozszerzona przez Johna Hortona Conwaya i Ludwiga Danzera do wypukłego aperiodycznego prototylu, płytki Schmitt-Conway-Danzer Obecność symetrii śrubowej spowodowała ponowną ocenę wymagań dotyczących nieokresowości[2]. Chaim Goodman-Strauss zasugerował, że kafelki należy uważać za silnie aperiodyczne, jeśli nie dopuszczają żadnej nieskończonej cyklicznej grupy ruchów euklidesowych jako symetrii, i że tylko zestawy kafelków, które wymuszają silną aperiodyczność, można nazwać silnie aperiodycznymi, podczas gdy inne zestawy należy nazwać słabo aperiodycznymi[3].

W 1996 roku Petra Gummelt skonstruowała dekorowaną dziesięciokątną płytkę i wykazała, że gdy dozwolone są dwa rodzaje nakładania się par płytek, płytki mogą zakrywać płaszczyznę, ale tylko nieokresowo[4].

W 2022 roku hobbysta David Smith odkrył płytkę w kształcie „kapelusza” utworzoną z ośmiu kopii latawca 60°–90°–120°–90°, sklejonych od krawędzi do krawędzi, która wydawała się pokrywać powierzchnię tylko aperiodycznie. Smith poprosił o pomoc matematyków Craiga S. Kaplana, Josepha Samuela Myersa i Chaima Goodmana-Straussa, a w 2023 roku grupa przedstawiła dowód, że „kapelusz”, rozpatrywany z jego lustrzanym odbiciem, tworzy aperiodyczny zestaw prototylów. Ponadto „kapelusz” można uogólnić na nieskończoną rodzinę płytek o tej samej aperiodycznej właściwości. Ich dowód czeka na recenzję i formalną publikację.

W 2023 roku ten sam zespół (Smith, Myers, Kaplan i Goodman-Strauss) opublikował nowy preprint[5] o rodzinie kształtów, zwanych spectres („widma”) i związanych z „kapeluszem”, z których każdy może układać samolot za pomocą tylko rotacje i translacje. Co więcej, kafelek „widmo” jest „ściśle chiralnym” aperiodycznym monotylem: nawet jeśli odbicia są dozwolone, każde kafelkowanie jest nieokresowe i wykorzystuje tylko jedną chiralność „widma”. Oznacza to, że nie ma pochyleń płaszczyzny, które wykorzystują zarówno „widmo”, jak i jego lustrzane odbicie.


Przypisy

  1. ↑ Bernhard Klaassen. Forcing nonperiodic tilings with one tile using a seed. „European Journal of Combinatorics”. 100 (C), 2022. DOI: 10.1016/j.ejc.2021.103454. arXiv:2109.09384. 
  2. ↑ Charles Radin. Aperiodic tilings in higher dimensions. „Proceedings of the American Mathematical Society”. 123 (11), s. 3543–3548, 1995. American Mathematical Society. DOI: 10.2307/2161105. JSTOR: 2161105. 
  3. ↑ Chaim Goodman-Strauss: Open Questions in Tiling. 2000-01-10. [dostęp 2007-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 April 2007)].
  4. ↑ Petra Gummelt. Penrose Tilings as Coverings of Congruent Decagons. „Geometriae Dedicata”. 62 (1), s. 1–17, 1996. DOI: 10.1007/BF00239998. 
  5. ↑ David Smith. A chiral aperiodic monotile. , 2023. DOI: 10.48550/ARXIV.2305.17743. 

Linki zewnętrzne

Jerzy Łętowski

Jerzy Łętowski – dziennikarz, związany zawodowo z Wrocławiem i Dolnym Śląskiem.

Karierę zawodową rozpoczął w 1968 roku od stanowiska gońca w Biurze Ogłoszeń Wrocławskiego Wydawnictwa Prasowego. Po dwóch miesiącach został referentem, a po roku awansował na korektora wrocławskich dzienników. Od 1972 do 1975 roku był redaktorem depeszowym w „Wieczorze Wrocławia”.

Przez kolejnych 15 lat piastował dziennikarskie stanowiska w „Słowie Polskim”, jako redaktor depeszowy i sekretarz redakcji. W latach 1990–1991 sprawdził się jako pełniący obowiązki redaktora naczelnego w „Dzienniku Dolnośląskim”, a od 1993 do 2005 roku jako zastępca redaktora naczelnego „Wieczoru Wrocławia”.

Wielką pasją Jurka było i jest wędkarstwo. To spowodowało, że w 1981 roku zaczął pisać cotygodniowe felietony o rybach i wędkarstwie, które pod pseudonimem Jerzy Sum zamieszczał na łamach „Słowa Polskiego”, „Wieczoru Wrocławia”, „EKOŚwiata”, „Wędkarza Polskiego”. Łącznie opublikował około 2100 felietonów.

W 2005 roku przeszedł na emeryturę. Rok później wyprowadził się z Wrocławia i zamieszkał w Joachimówce wśród milickich stawów na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Baryczy. Nie zerwał jednak z dziennikarstwem. W 2006 roku nawiązał współpracę z tygodnikiem „Głos Milicza”, na łamach którego zamieścił już 800 felietonów z Doliny Baryczy pod tytułem „Nad wodą”. Jest także głównym autorem plakatu o rybach oraz książki pt. „Ryby z Doliny Baryczy”.

Jurek od 1982 roku jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Wcześniej był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Aktywnie działa również w Polskim Związku Wędkarskim. Za działalność zawodową i społeczną został uhonorowany Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Kilkakrotnie był laureatem nagród Dziennikarzy Depeszowych za szczególne wartości merytoryczne i graficzne stron informacyjnych „Słowa Polskiego”. Odznaczony został także Złotą Odznaką z Wieńcami Polskiego Związku Wędkarskiego oraz Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Stowarzyszenia Dziennikarzy RP Dolny Śląsk”.

Anna Skowrońska

Anna Skowrońska (ur. 26 lipca 1927 w Sandomierzu, zm. 2 lipca 2023 w Lublinie) – doktor nauk humanistycznych, historyk na Uniwersytecie Wrocławskim[1].

Po ukończeniu w 1948 lubelskiego Liceum Humanistycznego podjęła na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego studia historyczne, a następnie w 1952 podjęła pracę jako zastępca asystenta w Katedrze Historii Polski w Instytucie Historycznym tego Uniwersytetu. Doktorat „Ze studiów nad śląskim dokumentem biskupim do 1250 roku” napisała w 1964 u prof. Karola Maleczyńskiego[2], a następnie 1 października 1964 otrzymała stanowisko adiunkta przy Katedrze Nauk Pomocniczych Historii i Archiwistyki[3].

Była współautorką (obok Karola Maleczyńskiego) II tomu (obejmującego lata 1205-1221) Kodeksu Dyplomatycznego Śląska[4]. Opracowała też bibliografię prac prof. K. Maleczyńskiego[5], a także (wspólnie z Westyną Gładkiewicz) prof. R. Hecka[6].

Do emerytury, na którą przeszła pod koniec lat 80. XX wieku, zajmowała się zagadnieniami nauk pomocniczych historii oraz edytorstwem śląskich źródeł średniowiecznych[7].

Pochowana 10 lipca 2023 r. na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie[1][7].

Przypisy

  1. ↑ a b Nekrologi: Anna Skowrońska. wyborcza.pl, 2023-07-21. [dostęp 2023-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-14)]. (pol.).
  2. ↑ Floryan 1970 ↓, s. 96.
  3. ↑ Floryan 1970 ↓, s. 70, 84.
  4. ↑ Teresa Suleja, Szkoły i zespoły badawcze historyków. Średniowieczne dzieje Śląska oraz dyplomatyka historyczna, [w:] Szkoły naukowe. Humanistyka i nauki społeczne, s. 273 (pol.).
  5. ↑ Bibliografia prac prof. dra Karola Maleczyńskiego za lata 1923–1963, Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka, 19/1-2 (1964) s. 211-224
  6. ↑ Bibliografia prac Romana Hecka, Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka, 36/1 (1981) s. 1-17, ISSN 0037-1511
  7. ↑ a b Zmarła Pani Doktor Anna Skowrońska. Uniwersytet Wrocławski, 2023-08-04. [dostęp 2023-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-14)]. (pol.).

Bibliografia

  • Władysław Floryan (red.): Uniwersytet Wrocławski w latach 1945–1970. Księga Jubileuszowa. Wrocław–Warszawa–Kraków: Ossolineum, 1970.

{{SORTUJ:Skowrońska Anna}} [[Kategoria:Polscy historycy]] [[Kategoria:Urodzeni w 1927]] [[Kategoria:Zmarli w 2023]]

do czywieszów

Przykład dla strony Ulica Stanisława Dubois we Wrocławiu
Nie zapomnieć o tym, że nazwa hasła zaczyna się wielką literą. Nie przeoczyć żadnych nawiasów ani numeru sekcji (w tym przypadku była to liczba 3).

Artykuł Ulica Stanisława Dubois we Wrocławiu został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić.

Po okoliczniku – nic albo myślnik (broń Boże przecinek!)

Z „Bloga o poprawnej polszczyźnie” pt. „Obcy język polski”, prowadzonego przez językoznawcę dr. Macieja Malinowskiego. Wpis z 1 lipca 2015[1]:

Do niezwykle częstych (...) uchybień przeciwko regułom przestankowania należy stawianie przecinka po okolicznikach rozpoczynających wypowiedzenie.
Zwykle dotyczy to pojedynczych okoliczników rozbudowanych, ale zdarza się i tak, że przecinek pojawia się błędnie po okolicznikach krótkich
(np. Po intensywnym wysiłku, wziął prysznic i poszedł spać).

Zdanie użyte wyżej jako przykład nie powinno zawierać przecinka:

Po intensywnym wysiłku wziął prysznic i poszedł spać.

  1. ↑ Maciej Malinowski: Po okoliczniku – nic albo myślnik (broń Boże przecinek!). 2015-07-01. [dostęp 2023-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-23)]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Julo/brudnopis&oldid=72369591”