Automatyczny sygnalizator skażeń: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
poprawa linków |
||
Linia 4: | Linia 4: | ||
== Automatyczne sygnalizatory skażeń w Wojsku Polskim == |
== Automatyczne sygnalizatory skażeń w Wojsku Polskim == |
||
Po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] jedynym przyrządem rozpoznania skażeń był [[Przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-46|przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-32]], na początku lat 50.XX w. zastępowany przez nowszy PChR-46. Przyrządy te stwarzały ograniczone i zbyt wolne możliwości rozpoznawcze. W związku z tym powstało zapotrzebowanie na aparaturę rozpoznawczą, która by automatycznie wykrywała obecność środków trujących i sygnalizowała ich obecność. Pod koniec lat 50. XX w. w wyposażeniu pododdziałów [[Rozpoznanie (wojsko)|rozpoznawczych]] [[Wojska chemiczne ludowego Wojska Polskiego|wojsk chemicznych]] znalazły się automatyczne sygnalizatory skażeń. Był to duży postęp technologiczny w dziedzinie rozpoznawania chemicznego. Pojawiła się możliwość automatyzacji procesów pomiarowych oraz budowy zintegrowanych sieci wykrywania i alarmowania o skażeniach fosforoorganicznymi środkami trującymi. Pierwszym automatycznym sygnalizatorem skażeń wprowadzonym do wyposażenia Wojska Polskiego był [[automatyczny sygnalizator skażeń GSP-1]]{{odn|Nowak|2001|s=87}}. |
Po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] jedynym przyrządem rozpoznania skażeń był [[Przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-46|przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-32]], na początku lat 50.XX w. zastępowany przez nowszy PChR-46. Przyrządy te stwarzały ograniczone i zbyt wolne [[Rozpoznanie (wojsko)|możliwości rozpoznawcze]]. W związku z tym powstało zapotrzebowanie na aparaturę rozpoznawczą, która by automatycznie wykrywała obecność [[Bojowy środek trujący|bojowych środków trujących]] i sygnalizowała ich obecność. Pod koniec lat 50. XX w. w wyposażeniu [[Pododdział|pododdziałów]] [[Rozpoznanie (wojsko)|rozpoznawczych]] [[Wojska chemiczne ludowego Wojska Polskiego|wojsk chemicznych]] znalazły się automatyczne sygnalizatory skażeń. Był to duży postęp technologiczny w dziedzinie rozpoznawania chemicznego. Pojawiła się możliwość automatyzacji procesów pomiarowych oraz budowy zintegrowanych sieci wykrywania i alarmowania o skażeniach fosforoorganicznymi środkami trującymi. Pierwszym automatycznym sygnalizatorem skażeń wprowadzonym do wyposażenia Wojska Polskiego był [[automatyczny sygnalizator skażeń GSP-1]]{{odn|Nowak|2001|s=87}}. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
Wersja z 23:47, 21 mar 2024
Automatyczny sygnalizator skażeń - przyrząd służący do wykrywania i sygnalizowania skażeń chemicznych. Istnieją automatyczne sygnalizatory skażeń wykrywające jednocześnie skażenia chemiczne i promieniotwórcze.
Automatyczne sygnalizatory skażeń w Wojsku Polskim
Po zakończeniu II wojny światowej jedynym przyrządem rozpoznania skażeń był przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-32, na początku lat 50.XX w. zastępowany przez nowszy PChR-46. Przyrządy te stwarzały ograniczone i zbyt wolne możliwości rozpoznawcze. W związku z tym powstało zapotrzebowanie na aparaturę rozpoznawczą, która by automatycznie wykrywała obecność bojowych środków trujących i sygnalizowała ich obecność. Pod koniec lat 50. XX w. w wyposażeniu pododdziałów rozpoznawczych wojsk chemicznych znalazły się automatyczne sygnalizatory skażeń. Był to duży postęp technologiczny w dziedzinie rozpoznawania chemicznego. Pojawiła się możliwość automatyzacji procesów pomiarowych oraz budowy zintegrowanych sieci wykrywania i alarmowania o skażeniach fosforoorganicznymi środkami trującymi. Pierwszym automatycznym sygnalizatorem skażeń wprowadzonym do wyposażenia Wojska Polskiego był automatyczny sygnalizator skażeń GSP-1[1].
Przypisy
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 87.
Bibliografia
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.