Przejdź do zawartości

Automatyczny sygnalizator skażeń: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Kerim44 (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Kerim44 (dyskusja | edycje)
poprawa linków
Linia 4: Linia 4:


== Automatyczne sygnalizatory skażeń w Wojsku Polskim ==
== Automatyczne sygnalizatory skażeń w Wojsku Polskim ==
Po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] jedynym przyrządem rozpoznania skażeń był [[Przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-46|przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-32]], na początku lat 50.XX w. zastępowany przez nowszy PChR-46. Przyrządy te stwarzały ograniczone i zbyt wolne możliwości rozpoznawcze. W związku z tym powstało zapotrzebowanie na aparaturę rozpoznawczą, która by automatycznie wykrywała obecność środków trujących i sygnalizowała ich obecność. Pod koniec lat 50. XX w. w wyposażeniu pododdziałów [[Rozpoznanie (wojsko)|rozpoznawczych]] [[Wojska chemiczne ludowego Wojska Polskiego|wojsk chemicznych]] znalazły się automatyczne sygnalizatory skażeń. Był to duży postęp technologiczny w dziedzinie rozpoznawania chemicznego. Pojawiła się możliwość automatyzacji procesów pomiarowych oraz budowy zintegrowanych sieci wykrywania i alarmowania o skażeniach fosforoorganicznymi środkami trującymi. Pierwszym automatycznym sygnalizatorem skażeń wprowadzonym do wyposażenia Wojska Polskiego był [[automatyczny sygnalizator skażeń GSP-1]]{{odn|Nowak|2001|s=87}}.
Po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] jedynym przyrządem rozpoznania skażeń był [[Przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-46|przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-32]], na początku lat 50.XX w. zastępowany przez nowszy PChR-46. Przyrządy te stwarzały ograniczone i zbyt wolne [[Rozpoznanie (wojsko)|możliwości rozpoznawcze]]. W związku z tym powstało zapotrzebowanie na aparaturę rozpoznawczą, która by automatycznie wykrywała obecność [[Bojowy środek trujący|bojowych środków trujących]] i sygnalizowała ich obecność. Pod koniec lat 50. XX w. w wyposażeniu [[Pododdział|pododdziałów]] [[Rozpoznanie (wojsko)|rozpoznawczych]] [[Wojska chemiczne ludowego Wojska Polskiego|wojsk chemicznych]] znalazły się automatyczne sygnalizatory skażeń. Był to duży postęp technologiczny w dziedzinie rozpoznawania chemicznego. Pojawiła się możliwość automatyzacji procesów pomiarowych oraz budowy zintegrowanych sieci wykrywania i alarmowania o skażeniach fosforoorganicznymi środkami trującymi. Pierwszym automatycznym sygnalizatorem skażeń wprowadzonym do wyposażenia Wojska Polskiego był [[automatyczny sygnalizator skażeń GSP-1]]{{odn|Nowak|2001|s=87}}.


== Przypisy ==
== Przypisy ==

Wersja z 23:47, 21 mar 2024

Automatyczny sygnalizator skażeń - przyrząd służący do wykrywania i sygnalizowania skażeń chemicznych. Istnieją automatyczne sygnalizatory skażeń wykrywające jednocześnie skażenia chemiczne i promieniotwórcze.

Automatyczne sygnalizatory skażeń w Wojsku Polskim

Po zakończeniu II wojny światowej jedynym przyrządem rozpoznania skażeń był przyrząd rozpoznania chemicznego PChR-32, na początku lat 50.XX w. zastępowany przez nowszy PChR-46. Przyrządy te stwarzały ograniczone i zbyt wolne możliwości rozpoznawcze. W związku z tym powstało zapotrzebowanie na aparaturę rozpoznawczą, która by automatycznie wykrywała obecność bojowych środków trujących i sygnalizowała ich obecność. Pod koniec lat 50. XX w. w wyposażeniu pododdziałów rozpoznawczych wojsk chemicznych znalazły się automatyczne sygnalizatory skażeń. Był to duży postęp technologiczny w dziedzinie rozpoznawania chemicznego. Pojawiła się możliwość automatyzacji procesów pomiarowych oraz budowy zintegrowanych sieci wykrywania i alarmowania o skażeniach fosforoorganicznymi środkami trującymi. Pierwszym automatycznym sygnalizatorem skażeń wprowadzonym do wyposażenia Wojska Polskiego był automatyczny sygnalizator skażeń GSP-1[1].

Przypisy

  1. Nowak 2001 ↓, s. 87.

Bibliografia