Jerzy Szczakiel

Jerzy Szczakiel
Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1949 ; Grudzice
Data i miejsce śmierci	1 września 2020 ; Opole
Kariera seniorska
Lata	Klub
	Liga polska
1967–1979	Kolejarz Opole
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Polska
	Mistrzostwa świata
	Inne nagrody
	Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”
3. miejsce ;	1973
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Szczakiel (ur. 28 stycznia 1949 w Grudzicach^[a], zm. 1 września 2020 w Opolu^[1]) – polski żużlowiec.

Wychowanek Kolejarza Opole. Pierwszy polski indywidualny mistrz świata (1973). W 2010 jego sukces powtórzył Tomasz Gollob^[2]^[3], a w 2019, 2020, 2022 i 2023 Bartosz Zmarzlik.

Życiorys

Kariera sportowa

Jerzy Szczakiel jest absolwentem Zespołu Szkół Mechanicznych w Opolu^[4]. Karierę żużlową rozpoczął w 1967 w Kolejarzu Opole, z którym był związany przez całą karierę i szybko zaczął odnosić sukcesy w tej dyscyplinie sportu: w 1969 wygrał Turniej o Srebrny Kask, zadebiutował w finale indywidualnych mistrzostw Polski 1969 w Rybniku, które zakończył na 5. miejscu oraz wygrał z Kolejarzem Opole II ligę i awansował do pierwszej ligi, a sezon później zajął z drużyną 3. miejsce w pierwszej lidze.

Rok 1971 był jednym z najlepszych w karierze Jerzego Szczakiela. 11 lipca 1971 na Stadionie Miejskim w Rybniku wraz z Andrzejem Wyglendą zdobył mistrzostwo świata par, na tym samym stadionie zdobył indywidualne wicemistrzostwo Polski oraz zadebiutował w finale indywidualnych mistrzostw świata w szwedzkim Göteborgu, które zakończył na 15. miejscu bez zdobyczy punktowej, a także zajął 3. miejsce w Turnieju o Złoty Kask oraz 2. miejsce w Memoriale Alfreda Smoczyka. Rok później, w 1972 w Lesznie został młodzieżowym indywidualnym wicemistrzem Polski.

2 września 1973 na Stadionie Śląskim w Chorzowie odniósł swój największy sukces w karierze – po 20 biegach finału indywidualnych mistrzostw świata 1973 z 13 punktami niespodziewanie prowadził w tabeli wraz z utytułowanym nowozelandzkim żużlowcem Ivanem Maugerem, w związku z czym o rozstrzygnięciu finałowego turnieju zdecydował dodatkowy bieg, w którym zachodnioniemiecki sędzia Georg Traunspurger zbyt szybko puścił taśmę i na starcie Mauger „zaspał”, jednak na drugim łuku drugiego okrążenia zbliżył się do Szczakiela i zaatakował go od wewnętrznej. Zaliczył jednak upadek, i pomimo iż leżał na torze (wokół niego znajdowało się kilka osób z obsługi technicznej), Szczakiel kontynuował bieg i objechał ostatnie dwa okrążenia i po tych niecodziennych okolicznościach został pierwszym polskim indywidualnym mistrzem świata. Sukces ten dał Szczakielowi 3. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1973, w którym zdobył 753 552 głosy.

Potem nie odnosił już większych sukcesów, poza brązowym medalem drużynowych mistrzostw świata 1974 na Stadionie Śląskim w Chorzowie wraz z Janem Muchą, Zenonem Plechem i Andrzejem Jurczyńskim, drugim miejscem Turnieju o Puchar Rybnickiego Okręgu Węglowego 1974 oraz zwycięstwem w Turnieju o Łańcuch Herbowy Miasta Ostrowa Wielkopolskiego 1975. Karierę zakończył w 1979.

Po zakończeniu kariery

Po zakończeniu kariery żużlowej próbował swoich sił w roli trenera, a od 2002 corocznie na torze w Opolu organizował turniej żużlowy „Mistrz Świata Jerzy Szczakiel zaprasza”.

Bez powodzenia kandydował z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego w wyborach samorządowych w 2014 i 2018 do sejmiku województwa opolskiego oraz w wyborach parlamentarnych w 2015 do Sejmu.

Śmierć

Jerzy Szczakiel zmarł 1 września 2020 roku. Msza święta pogrzebowa odbyła się w kościele Matki Boskiej Fatimskiej w Opolu-Grudzicach. Żużlowiec został pochowany na cmentarzu parafialnym w Opolu-Grudzicach^[5].