Jan Wrzosek
Jan Wrzosek (ur. 9 lutego?/21 lutego 1895 w Stawropolu, zm. 3 września 1939 pod Złotym Potokiem) – major piechoty Wojska Polskiego, strzelec sportowy, olimpijczyk.
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
21 lutego 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
3 września 1939 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
28 Pułk Piechoty |
Stanowiska |
dowódca batalionu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujW czasie I wojny światowej był początkowo oficerem w armii carskiej, a później I Korpusu Polskiego w Rosji[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był oficerem 28 pułku piechoty w Łodzi[4][5]. 5 października 1924 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[6].
Następnie awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[7]. 31 października 1927 ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 80 pułku piechoty w Słonimiu na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[8]. W następnym roku zajmowane przez niego stanowisko służbowe nazywało się „komendant obwodowy Przysposobienia Wojskowego”[9]. Następnie został przeniesiony do 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko dowódcy batalionu. W październiku 1931 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[10][11]. W kwietniu 1935 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[12].
W okresie międzywojennym uprawiał strzelectwo sportowe[1]. Podczas XII Narodowych Zawodów Strzeleckich w Wilnie zajął wysokie miejsca w rywalizacji indywidualnej[13]. Należał do niego rekord Polski w strzelaniu z pistoletu dowolnego, wynoszący 537 pkt., który został pobity dopiero w latach 50.[14] Był wicemistrzem świata w strzelaniu z pistoletu wojskowego oraz wicemistrzem świata w strzelaniu z pistoletu standardowego. Reprezentował kraj na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku[1]. Był także członkiem bractwa kurkowego.
Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej był dowódcą III batalionu 74 pułku piechoty w składzie 7 Dywizji Piechoty. Zginął w walce pod Złotym Potokiem strzelając z karabinu przeciwpancernego UR do niemieckiego czołgu[1][14].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (11 marca 1932)[15]
- Medal Międzyaliancki
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e A. K. Kunert, Z. Walkowski, Kronika kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa 2005, ISBN 83-60160-99-6, s. 18.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 412.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 356.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 206.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 192.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 396.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 180.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 331.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 94.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 344.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 539.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 40.
- ↑ Zakończenie narodowych zawodów strzeleckich w Wilnie. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 278B, s. 7, 9 października 1937.
- ↑ a b Andrzej Jucewicz, Włodzimierz Stępiński: Chwała olimpijczykom, 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1968, s. 13–14. OCLC 61559795.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 79 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.