Jan Wrzosek

oficer Wojska Polskiego
To jest najnowsza wersja przejrzana, która została oznaczona 24 lip 2024. Od tego czasu wykonano 1 zmianę, która oczekuje na przejrzenie.

Jan Wrzosek (ur. 9 lutego?/21 lutego 1895 w Stawropolu, zm. 3 września 1939 pod Złotym Potokiem) – major piechoty Wojska Polskiego, strzelec sportowy, olimpijczyk.

Jan Wrzosek
ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

21 lutego 1895
Stawropol

Data i miejsce śmierci

3 września 1939
pod Złotym Potokiem

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

28 Pułk Piechoty
80 Pułk Piechoty
9 Pułk Piechoty Legionów
74 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu
kwatermistrz pułku
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Obelisk poświęcony Janowi Wrzoskowi na terenie rezerwatu Parkowe w okolicach Złotego Potoku

Życiorys

edytuj

W czasie I wojny światowej był początkowo oficerem w armii carskiej, a później I Korpusu Polskiego w Rosji[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był oficerem 28 pułku piechoty w Łodzi[4][5]. 5 października 1924 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[6].

Następnie awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[7]. 31 października 1927 ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 80 pułku piechoty w Słonimiu na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[8]. W następnym roku zajmowane przez niego stanowisko służbowe nazywało się „komendant obwodowy Przysposobienia Wojskowego”[9]. Następnie został przeniesiony do 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko dowódcy batalionu. W październiku 1931 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[10][11]. W kwietniu 1935 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[12].

W okresie międzywojennym uprawiał strzelectwo sportowe[1]. Podczas XII Narodowych Zawodów Strzeleckich w Wilnie zajął wysokie miejsca w rywalizacji indywidualnej[13]. Należał do niego rekord Polski w strzelaniu z pistoletu dowolnego, wynoszący 537 pkt., który został pobity dopiero w latach 50.[14] Był wicemistrzem świata w strzelaniu z pistoletu wojskowego oraz wicemistrzem świata w strzelaniu z pistoletu standardowego. Reprezentował kraj na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku[1]. Był także członkiem bractwa kurkowego.

Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej był dowódcą III batalionu 74 pułku piechoty w składzie 7 Dywizji Piechoty. Zginął w walce pod Złotym Potokiem strzelając z karabinu przeciwpancernego UR do niemieckiego czołgu[1][14].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e A. K. Kunert, Z. Walkowski, Kronika kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa 2005, ISBN 83-60160-99-6, s. 18.
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 412.
  3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 356.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 206.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 192.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 396.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 180.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 331.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 94.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 344.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 539.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 40.
  13. Zakończenie narodowych zawodów strzeleckich w Wilnie. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 278B, s. 7, 9 października 1937. 
  14. a b Andrzej Jucewicz, Włodzimierz Stępiński: Chwała olimpijczykom, 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1968, s. 13–14. OCLC 61559795.
  15. M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 79 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.

Bibliografia

edytuj