Historia Regum Britanniae: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Bot: Engado {{Control de autoridades}} |
|||
| (Non se amosan 7 revisións feitas por 4 usuarios.) | |||
| Liña 1: | Liña 1: | ||
{{Título en cursiva}} |
{{Título en cursiva}} |
||
{{Libro}} |
|||
'''''Historia Regum Britanniae''''' (''Historia dos reis de Bretaña'', en [[latín]]) é unha crónica [[pseudohistoria|pseudohistórica]] de [[Gran Bretaña]], escrita polo [[Lingua galesa|galés]] [[Godofredo de Monmouth]], entre os anos [[1130]] e [[1136]]. O libro conta as vidas dos reis dos bretóns cronoloxicamente, comezando cos [[ |
'''''Historia Regum Britanniae''''' (''Historia dos reis de Bretaña'', en [[Lingua latina|latín]]) é unha crónica [[pseudohistoria|pseudohistórica]] de [[Gran Bretaña]], escrita polo [[Lingua galesa|galés]] [[Godofredo de Monmouth]], entre os anos [[1130]] e [[1136]]. O libro conta as vidas dos reis dos bretóns cronoloxicamente, comezando cos [[troia]]nos que escaparon da [[guerra de Troia]] e fundaron a nación británica; e termina cando os anglosaxóns tomaron o control do país no [[século VII]]. Trátase dunha das pezas centrais da [[materia de Bretaña]]. |
||
O libro ten escaso valor histórico, pois hai grandes inexactitudes nos eventos que relata; pero é unha valiosa obra de literatura medieval, que contén a máis antiga versión coñecida da historia do [[Rei Lear]] e as súas tres fillas, e axudou a que os lectores que non falaban galés, coñecesen a lenda do [[rei Artur]]. |
O libro ten escaso valor histórico, pois hai grandes inexactitudes nos eventos que relata; pero é unha valiosa obra de literatura medieval, que contén a máis antiga versión coñecida da historia do [[Rei Lear]] e as súas tres fillas, e axudou a que os lectores que non falaban galés, coñecesen a lenda do [[rei Artur]]. |
||
Gozou de |
Gozou de grande éxito durante a Idade Media, así como a súa principal tradución ao romance, o [[Roman de Brut]], do poeta [[Wace]]. |
||
== Contido da obra == |
== Contido da obra == |
||
A ''Historia'' comeza co [[ |
A ''Historia'' comeza co [[troia]]no [[Eneas]], quen segundo a lenda romana se asentou en Italia tras a [[Guerra de Troia]]. O seu neto [[Bruto de Troia|Bruto]] é exiliado e, tras un período vagando sen rumbo, é elixido pola deusa [[Diana (mitoloxía)|Diana]], quen lle ordena que se asente nunha illa no océano do oeste, que pola súa causa se chamou Britania. |
||
A historia continúa cronoloxicamente, contando entre os gobernantes a Bladud, que tivo poderes máxicos e mesmo intentou voar; Leir de Britania, que dividiu o reino entre as súas tres fillas, segundo o amor que cada unha destas lle profesaba (unha historia que [[Shakespeare]] usou na súa traxedia [[O |
A historia continúa cronoloxicamente, contando entre os gobernantes a Bladud, que tivo poderes máxicos e mesmo intentou voar; Leir de Britania, que dividiu o reino entre as súas tres fillas, segundo o amor que cada unha destas lle profesaba (unha historia que [[Shakespeare]] usou na súa traxedia ''[[O rei Lear]]''); e Dunvallo Molmutius, que codificou as [[Leis Molmutinas]]. Os fillos de Dunvallo, Belino e Brenio, loitaron nunha guerra civil antes de se volveren reconciliar, e saquearon [[Roma Antiga|Roma]]. |
||
Os intentos de César de invadir Britania foron freados por [[Casivelauno]]. Temos noticia dun rei chamado Cunobelino, en quen [[Shakespeare]] baseou a súa obra ''[[Cimbelino]]''. Foi [[Claudio]] quen despois a invadiu, enfrontándose aos fillos de Cunobelino. A liñaxe dos reis británicos continúa baixo a lei romana, e inclúe a Lucio de Britania, primeiro rei [[cristianismo|cristián]] da zona, e un gran número de personaxes romanos, entre eles o emperador [[Constantino I o Grande|Constantino I]], o usurpador do trono Alecto, e o comandante militar Asclepiodoto. |
Os intentos de César de invadir Britania foron freados por [[Casivelauno]]. Temos noticia dun rei chamado Cunobelino, en quen [[Shakespeare]] baseou a súa obra ''[[Cimbelino]]''. Foi [[Claudio]] quen despois a invadiu, enfrontándose aos fillos de Cunobelino. A liñaxe dos reis británicos continúa baixo a lei romana, e inclúe a Lucio de Britania, primeiro rei [[cristianismo|cristián]] da zona, e un gran número de personaxes romanos, entre eles o emperador [[Constantino I o Grande|Constantino I]], o usurpador do trono Alecto, e o comandante militar Asclepiodoto. |
||
| Liña 25: | Liña 25: | ||
==Influence== |
==Influence== |
||
The history of Geoffrey forms the basis for much [[England|English]] lore and literature as well as being a rich source of material for [[Welsh language|Welsh]] [[bard]]s. It became tremendously popular during the [[High Middle Ages]], revolutionising views of British history before and during the Anglo-Saxon period despite the criticism of such writers as [[William of Newburgh]] and [[Giraldus Cambrensis|Gerald of Wales]]. The prophecies of Merlin in particular were often drawn on in later periods, for instance by both sides in the issue of [[History of England|English]] influence over [[History of Scotland|Scotland]] under [[Edward I of England|Edward I]] and his successors. |
The history of Geoffrey forms the basis for much [[England|English]] lore and literature as well as being a rich source of material for [[Welsh language|Welsh]] [[bard]]s. It became tremendously popular during the [[High Middle Ages]], revolutionising views of British history before and during the Anglo-Saxon period despite the criticism of such writers as [[William of Newburgh]] and [[Giraldus Cambrensis|Gerald of Wales]]. The prophecies of Merlin in particular were often drawn on in later periods, for instance by both sides in the issue of [[History of England|English]] influence over [[History of Scotland|Scotland]] under [[Edward I of England|Edward I]] and his successors. |
||
The ''Historia'' was quickly translated into Norman French verse by [[Wace]] (the ''[[Roman de Brut]]'') in 1155; into Middle English verse by [[Layamon]] (the ''[[Brut (Layamon)|Brut]]'') in the early 13th century; and into three different Welsh prose versions by the end of the 13th century.<ref>A. O. H. Jarman, ''Geoffrey of Monmouth'', University of Wales Press, 1965, p. 17.</ref> One of these Welsh translations, the so-called ''Brut Tysilio'', was proposed in 1917 by the [[archaeology|archaeologist]] [[William Matthew Flinders Petrie|Sir William Flinders Petrie]] to be the ancient British book that Geoffrey translated,<ref>[[William Matthew Flinders Petrie|Sir William Flinders Petrie]], ''[http://www.sedwards.demon.co.uk/kafs/news/Tysilio%20Flinders%20Petrie-uncut.rtf Neglected British History]'' (rtf), 1917</ref> although the ''Brut'' itself claims to have been translated from Latin by Walter of Oxford, based on his own earlier translation from Welsh to Latin.<ref>William R. Cooper, ''[http://www.annomundi.com/history/chronicle_of_the_early_britons.pdf Chronicle of the Early Britons]'' (pdf), 2002, p. 68</ref> |
The ''Historia'' was quickly translated into Norman French verse by [[Wace]] (the ''[[Roman de Brut]]'') in 1155; into Middle English verse by [[Layamon]] (the ''[[Brut (Layamon)|Brut]]'') in the early 13th century; and into three different Welsh prose versions by the end of the 13th century.<ref>A. O. H. Jarman, ''Geoffrey of Monmouth'', University of Wales Press, 1965, p. 17.</ref> One of these Welsh translations, the so-called ''Brut Tysilio'', was proposed in 1917 by the [[archaeology|archaeologist]] [[William Matthew Flinders Petrie|Sir William Flinders Petrie]] to be the ancient British book that Geoffrey translated,<ref>[[William Matthew Flinders Petrie|Sir William Flinders Petrie]], ''[http://www.sedwards.demon.co.uk/kafs/news/Tysilio%20Flinders%20Petrie-uncut.rtf Neglected British History]'' (rtf), 1917</ref> although the ''Brut'' itself claims to have been translated from Latin by Walter of Oxford, based on his own earlier translation from Welsh to Latin.<ref>William R. Cooper, ''[http://www.annomundi.com/history/chronicle_of_the_early_britons.pdf Chronicle of the Early Britons]'' (pdf), 2002, p. 68</ref> |
||
| Liña 44: | Liña 44: | ||
== Véxase tamén == |
== Véxase tamén == |
||
=== Bibliografía === |
=== Bibliografía === |
||
* John Jay Parry |
* John Jay Parry e Robert Caldwell. ''Geoffrey of Monmouth'' in ''Arthurian Literature in the Middle Ages'', Roger S. Loomis (ed.). Clarendon Press: Oxford University. 1959. ISBN 0-19-811588-1 |
||
* Brynley F. Roberts, ''Geoffrey of Monmouth and Welsh Historical Tradition,'' Nottingham Medieval Studies, 20 (1976), 29-40. |
* Brynley F. Roberts, ''Geoffrey of Monmouth and Welsh Historical Tradition,'' Nottingham Medieval Studies, 20 (1976), 29-40. |
||
* J.S.P. Tatlock. ''The Legendary History of Britain: Geoffrey of Monmouth's Historia Regum Britanniae and its early vernacular versions''. University of California Press. Berkeley. 1950. |
* J.S.P. Tatlock. ''The Legendary History of Britain: Geoffrey of Monmouth's Historia Regum Britanniae and its early vernacular versions''. University of California Press. Berkeley. 1950. |
||
| Liña 52: | Liña 52: | ||
* J. C. Crick, ''The historia regum Britannie of Geoffrey of Monmouth. 4, Dissemination and reception in the later Middle Ages'' (Cambridge, 1991) |
* J. C. Crick, ''The historia regum Britannie of Geoffrey of Monmouth. 4, Dissemination and reception in the later Middle Ages'' (Cambridge, 1991) |
||
* J. Hammer, ed., ''Historia regum Britanniae. A variant version edited from manuscripts'' (Cambridge, MA, 1951) |
* J. Hammer, ed., ''Historia regum Britanniae. A variant version edited from manuscripts'' (Cambridge, MA, 1951) |
||
* A. Griscom |
* A. Griscom e J. R. Ellis, ed., ''The Historia regum Britanniæ of Geoffrey of Monmouth with contributions to the study of its place in early British history'' (Londres, 1929) |
||
* M. D. Reeve, 'The transmission of the ''Historia regum Britanniae'' ', in ''Journal of Medieval Latin'' 1 (1991), |
* M. D. Reeve, 'The transmission of the ''Historia regum Britanniae'' ', in ''Journal of Medieval Latin'' 1 (1991), 73–117 |
||
* E. Faral, ''La légende Arthurienne: études et documents'', 3 vols. ( |
* E. Faral, ''La légende Arthurienne: études et documents'', 3 vols. (París, 1929) |
||
* R. W. Leckie, ''The passage of dominion: Geoffrey of Monmouth and the periodization of insular history in the twelfth century'' (Toronto, 1981) |
* R. W. Leckie, ''The passage of dominion: Geoffrey of Monmouth and the periodization of insular history in the twelfth century'' (Toronto, 1981) |
||
{{Control de autoridades}} |
{{Control de autoridades}} |
||
Revisión actual feita o 2 de febreiro de 2024 ás 19:21
| Historia Regum Britanniae | |
|---|---|
.jpg) | |
| Título orixinal | Historia regum Britanniae |
| Autor/a | Godofredo de Monmouth |
| Lingua | latín medieval |
| Tema(s) | Historia Brittonum e Rei Artur |
| Xénero(s) | pseudo-história |
| Data de pub. | 1136 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Historia Regum Britanniae (Historia dos reis de Bretaña, en latín) é unha crónica pseudohistórica de Gran Bretaña, escrita polo galés Godofredo de Monmouth, entre os anos 1130 e 1136. O libro conta as vidas dos reis dos bretóns cronoloxicamente, comezando cos troianos que escaparon da guerra de Troia e fundaron a nación británica; e termina cando os anglosaxóns tomaron o control do país no século VII. Trátase dunha das pezas centrais da materia de Bretaña. O libro ten escaso valor histórico, pois hai grandes inexactitudes nos eventos que relata; pero é unha valiosa obra de literatura medieval, que contén a máis antiga versión coñecida da historia do Rei Lear e as súas tres fillas, e axudou a que os lectores que non falaban galés, coñecesen a lenda do rei Artur.
Gozou de grande éxito durante a Idade Media, así como a súa principal tradución ao romance, o Roman de Brut, do poeta Wace.
Contido da obra
[editar | editar a fonte]A Historia comeza co troiano Eneas, quen segundo a lenda romana se asentou en Italia tras a Guerra de Troia. O seu neto Bruto é exiliado e, tras un período vagando sen rumbo, é elixido pola deusa Diana, quen lle ordena que se asente nunha illa no océano do oeste, que pola súa causa se chamou Britania.
A historia continúa cronoloxicamente, contando entre os gobernantes a Bladud, que tivo poderes máxicos e mesmo intentou voar; Leir de Britania, que dividiu o reino entre as súas tres fillas, segundo o amor que cada unha destas lle profesaba (unha historia que Shakespeare usou na súa traxedia O rei Lear); e Dunvallo Molmutius, que codificou as Leis Molmutinas. Os fillos de Dunvallo, Belino e Brenio, loitaron nunha guerra civil antes de se volveren reconciliar, e saquearon Roma.
Os intentos de César de invadir Britania foron freados por Casivelauno. Temos noticia dun rei chamado Cunobelino, en quen Shakespeare baseou a súa obra Cimbelino. Foi Claudio quen despois a invadiu, enfrontándose aos fillos de Cunobelino. A liñaxe dos reis británicos continúa baixo a lei romana, e inclúe a Lucio de Britania, primeiro rei cristián da zona, e un gran número de personaxes romanos, entre eles o emperador Constantino I, o usurpador do trono Alecto, e o comandante militar Asclepiodoto.
Tras o goberno de Roma, Vortigern faise co poder, e invita aos saxóns, gobernados por Hengist e Horsa, como mercenarios ao seu servizo; pero estes vólvense contra el, e Britania continúa en estado de guerra so os reinados de Aurelio Ambrosio e do seu irmán Uther Pendragon, coa axuda do mago Merlín.
O fillo de Uther, o rei Artur, inflixiu unha severa derrota aos saxóns, de xeito que estes deixaron de constituír unha ameaza mesmo despois da morte do rei. Mentres tanto, Artur conquistou grandes zonas do norte de Europa, e viviuse unha época de paz e prosperidade ata que o emperador romano Lucio Tiberio pediu de novo a Britania que pagase tributos a Roma. Artur derrotou a Lucio na Galia, pero o seu sobriño Mordred lle arrebatou o trono na súa ausencia. Artur regresou e matou a Mordred pero, mortalmente ferido, foi levado á illa de Ávalon e deixou o reino ao seu primo Constantino III de Bretaña. Con Arturo desaparecido, os saxóns volveron e reforzaron o seu poder. A liñaxe dos reis de Britania continuou ata a morte de Cadwallader, tras o cal os saxóns, o pobo inglés, se fixeron os donos de Bretaña.
Influencia
[editar | editar a fonte]Recibiu unha continuación no chamado Brut y Tywysogion (Crónica dos príncipes).
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- John Jay Parry e Robert Caldwell. Geoffrey of Monmouth in Arthurian Literature in the Middle Ages, Roger S. Loomis (ed.). Clarendon Press: Oxford University. 1959. ISBN 0-19-811588-1
- Brynley F. Roberts, Geoffrey of Monmouth and Welsh Historical Tradition, Nottingham Medieval Studies, 20 (1976), 29-40.
- J.S.P. Tatlock. The Legendary History of Britain: Geoffrey of Monmouth's Historia Regum Britanniae and its early vernacular versions. University of California Press. Berkeley. 1950.
- N. Wright, ed., The Historia regum Britannie of Geoffrey of Monmouth. 1, Bern, Burgerbibliothek, MS. 568 (Cambridge, 1984)
- N. Wright, ed., The historia regum Britannie of Geoffrey of Monmouth. 2, The first variant version : a critical edition (Cambridge, 1988)
- J. C. Crick, The historia regum Britannie of Geoffrey of Monmouth. 3, A summary catalogue of the manuscripts (Cambridge, 1989)
- J. C. Crick, The historia regum Britannie of Geoffrey of Monmouth. 4, Dissemination and reception in the later Middle Ages (Cambridge, 1991)
- J. Hammer, ed., Historia regum Britanniae. A variant version edited from manuscripts (Cambridge, MA, 1951)
- A. Griscom e J. R. Ellis, ed., The Historia regum Britanniæ of Geoffrey of Monmouth with contributions to the study of its place in early British history (Londres, 1929)
- M. D. Reeve, 'The transmission of the Historia regum Britanniae ', in Journal of Medieval Latin 1 (1991), 73–117
- E. Faral, La légende Arthurienne: études et documents, 3 vols. (París, 1929)
- R. W. Leckie, The passage of dominion: Geoffrey of Monmouth and the periodization of insular history in the twelfth century (Toronto, 1981)
