خودکشی‌شناسی

علم خودکشی شناسی به بررسی دقیق و همه‌جانبه پدیده خودکشی و هرآنچه که بدان مربوط می‌شود، می‌پردازد و هدف اصلی آن تببین، پیش بینی و توصیف رفتار افراد خودکش به جهت پیشگیری از خودکشی می‌باشد. از مهم ترین رشته‌های علمی دخیل در این دانش می‌توان به روانشناسی و جامعه‌شناسی اشاره نمود. سالیانه نزدیک به یک میلیون تن در جهان از طریق خودکشی جان می سپارند و به طور مثال در هر ۴۰ ثانیه یک تن خودکشی می‌کند و آمار خودکشی در هر ۱۰۰،۰۰۰ تن برابراست با ۱۶ تن. نکته مهم آن است که خودکشی تا حد زیادی قابل پیشگیری است و می‌شود از طریق آگاهی دهی و تابو شکنی آمار آن را تا حد زیادی کاهش داد.

بخش‌ها

مسائل و موضوعاتی که یک فرد خودکش در یادداشت خودکشی بیان می کند، می تواند از این قرار باشد:

مشخصه های یک یادداشت خودکشی
نوعی نیاز به کنترل و رهبری دیگران
درخواست بخشایش
برائت از گناه
دودلی و تردید
نومیدی بسیار زیاد
افسوس و پشیمانی
حس نجات یافتن یا نجات دادن کسی
بشردوستی
فقدان لذت
نقد خویشتن

باورهای نادرست

در اینجا فهرستی از باورهای نادرست در رابطه با خودکشی و واقعیات مربوط به آن آورده شده است.

باورهای نادرست	واقعیت‌ها
اشخاصی که خودکشی می‌کنند همیشه یک یادداشت خودکشی از خود باقی می‌گذارند.	واقعیت این است که بیشتر خودکشها هیچ یادداشت یا توضیحی در رابطه با اینکه چرا مایل بوده‌اند به زندگی خود پایان دهند، از خود به جا نمی‌گذارند.
کسانی که خودکشی می‌کنند، پیش از خودکشی هیچ هشداری به دیگران در این رابطه نمی‌دهند.	از هر ۱۰ خودکش، ۸ تن به نوعی به دیگران می فهمانند که قصد انجام خودکشی را دارند. اما ممکن است سرنخ‌هایی که آنها به دیگران می‌دهند غیر شفاف باشد و دیگران به راحتی نتوانند متوجه هشدار آنان شوند.
اگر فردی در رابطه با کشتن خود صحبت کند، قصدش تنها جلب توجه است.	تعداد خودکش‌هایی که مایل نباشند در رابطه با احساسشان نسبت به خودکشی با دیگران حرف بزنند، بسیار اندک است و همان طور که گفته شد، سرنخ‌های متعددی به دیگران می‌دهند تا بلکه به دادشان برسند. نزدیکه به ۷۰٪ اشخاصی که تهدید به خودکشی می‌کنند، به تهدید خود جامه عمل می‌پوشانند.
اگر کسی تصمیم قطعی به خودکشی گرفته باشد، هیچ چیز نمی‌تواند مانع وی شود.	بیشتر اوقات افرادی که قصد خودکشی دارند، دودل هستند که آیا این کار را بکنند یا نه. کسی که خود را می‌کشد مایل به مردن نیست و تنها می‌خواهد درد و رنجش تمام شود. از همین روی اگر روش دیگری به غیر از مرگ وجود داشته باشد تا وی به این هدف دست یابد، ممکن است دیگر هیچگاه به فکر خودکشی نیفتد.
اگر فرد از نظر روانی و احساسی درمان شود، خطر خودکشی کم شده و یا از بین می‌رود.	بالاترین نرخ خودکشی در ۳ ماهه پس از به اصطلاح "درمان" فرد گزارش شده است. نیرو و توان فردی که تحت مراقبت‌های روانی دارد دوره درمان خود را سپری می‌کند، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. از همین روی اگر فرد در دوره درمان با یک بن‌بست روبرو شود، امکان به عمل در آوردن نقشه خودکشی بسیار بالاست.
محال است کسی که یک تجربه خودکشی ناموفق داشته باشد، دوباره اقدام به خودکشی کند.	در واقع این باوری کاملاً نادرست می‌باشد؛ چرا که نزدیک به ۸۰٪ اشخاصی که خودکشی می‌کنند، قبلاً یک بار خودکشی ناموفق را تجربه کرده‌اند.
هیچگاه نباید با شخصی که به شدت افسرده است در رابطه با خودکشی صحبت کرد؛ چرا که ممکن است این فکر را در مخیله وی ایجاد نماید که خودکشی کند.	بیشتر افراد افسرده قبلاً به خودکشی اندیشیده‌اند. در واقع باید گفت که صحبت کردن در رابطه با خودکشی با فرد افسرده یکی از بهترین راه‌های پیشگیری آن است؛ چرا که به فرد از یک سو آگاهی می‌دهد و از سوی دیگر باعث آرامش وی می‌گردد.
یک خودکشی ناموفق به معنای آن است که فرد خودکش واقعاً مایل به مردن نبوده است.	برخی افراد نمی‌دانند که از چه روشی برای خودکشی استفاده کنند. در هر حال روش خودکشی اهمیتی ندارد؛ مهم این است که فرد اقدام به خودکشی نموده است.

جستارهای وابسته

• روان درمانی
• فلسفه خودکشی
• پیشگیری از خودکشی

پیوند به بیرون

• وبسایت اطلاع رسانی در رابطه با خودکشی به نام ساماریتان
• مقالات تحقیقی در رابطه با خودکشی
• انجمن خودکشی شناسی ایرلند
• بنیاد ملی تحقیق در رابطه با خودکشی در ایرلند
• انجمن خودکشی شناسی آمریکا

مجلات مرتبط با خودکشی:

• بحران: مجله بحران خودکشی و پیشگیری از آن

منابع

• ویکی‌پدیای انگلیسی