Λουί Νικολά Νταβού

Λουί Νικολά Νταβού
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	10  Μαΐου 1770 Ανού
Θάνατος	1  Ιουνίου 1823 Παρίσι
Αιτία θανάτου	φυματίωση
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Grave of Louis Nicolas Davout
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός αξιωματικός στρατιωτικός ηγέτης στρατάρχης
Περίοδος ακμής	1788
Οικογένεια
Σύζυγος	Aimée Davout
Τέκνα	Adélaïde-Louise d'Eckmühl de Blocqueville Joséphine Davout d'Auerstaedt Napoléon-Louis Davout Adèle Napoléonie Davout d'Eckmühl
Γονείς	Jean-François d'Avout και Françoise-Adélaïde Minard de Velars
Αδέλφια	Louis Alexandre Davout
Συγγενείς	Adalbert de Beaumont (ανιψιός)
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	Στρατάρχης της Αυτοκρατορίας και στρατηγός/Γαλλικός Στρατός ξηράς
Πόλεμοι/μάχες	Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης και Ναπολεόντειοι Πόλεμοι
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Δήμαρχος του Σαβινί-συρ-Ορζ Υπουργός Πολέμου Λόρδος της Γαλλίας
Βραβεύσεις	Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής Στρατάρχης της Αυτοκρατορίας Ιππότης του Βασιλικού και Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Λουδοβίκου Στρατάρχης της Γαλλίας Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Μαρίας Θηρεσίας Ονόματα χαραγμένα στην Αψίδα του Θριάμβου Ανάδοχος προαγωγής της Ειδικής Στρατιωτικής Σχολής του Σαιν-Σιρ Grand Cross of the Order of Military Virtue Τάγμα του Σιδερένιου Στέμματος (Αυστρία) Τάγμα του Αγίου Στεφάνου της Ουγγαρίας Τάγμα της Μαρίας Θηρεσίας Knight Grand Cordon of the Order of Christ (1810)
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Ο Λουί Νικολά Νταβού (γαλλ.Louis-Nicolas Davout, 10 Μαΐου 1770 - 1 Ιουνίου 1823), ήταν δούκας του Άουερσταντ, πρίγκηπας του Εκμιουλ, και στρατάρχης της Γαλλίας. Χάρη στις ικανότητές του στον πόλεμο έγινε γνωστός και ως «Σιδερένιος Στρατάρχης». Μέχρι το 1815 ήταν ο μόνος από τους Στρατάρχες του Ναπολέοντα που δεν ηττήθηκε σε μάχη.

Βιογραφία

Καταγόταν από παλιά, αλλά ξεπεσμένη οικογένεια ευγενών και τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της Γαλλικής επανάστασης. Υπήρξε στενός φίλος των Λαν, Μπεσσιέρ και Ντεσσαί, από τους οποίους ο τελευταίος ήταν εκείνος ο οποίος παρουσίασε τον Νταβού στον Βοναπάρτη Α΄ με επαινετικά λόγια. Ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και μετά τη φυγή του αρχηγού του από εκεί (1800) στάθηκε αδιάλλακτος στην παράδοση των καταλοίπων της γαλλικής στρατιάς. Το 1801 ηγήθηκε του γαλλικού ιππικού στην Ιταλία. Το 1804 ήταν ο νεότερος σε ηλικία στρατάρχης, διακριθείς σε πληθώρα κρίσιμων μαχών.

Στη μάχη του Άουερσταντ, 14 Οκτωβρίου 1806, με έναν τακτικό ελιγμό ο οποίος πέρασε για πάντα στα στρατιωτικά χρονικά, κατάφερε να κυκλώσει τις διπλάσιες πρωσσικές δυνάμεις και να καταγάγει τη λαμπρή νίκη η οποία επέτρεψε στον Ναπολέοντα να κατακτήσει το Βερολίνο. Του ανετέθη ο ρόλος του τοποτηρητή της Πολωνίας και τότε ήλθε για πρώτη φορά σε σύγκρουση με τον Ναπολέοντα, αποτέλεμα της παρέμβασης της ερωμένης του αυτοκράτορα, κόμμισας Βαλέφσκυ, η οποία τον έπεισε παρασκηνιακά να λάβει αποφάσεις που θα ευνοούσαν το πολωνικό έθνος. Το 1812 ανέλαβε την οργάνωση των 500.000 ανδρών της Μεγάλης Στρατιάς για την εκστρατεία στη Ρωσία, όπου και πάλι συγκρούσθηκε με τον Ναπολέοντα όταν διαφώνησε ως προς τη σκοπιμότητα μίας τέτοιας επιχείρησης. Χάρη στην ανδρεία του κέρδισε τον θαυμασμό των ανδρών του, οι οποίοι τον αποκαλούσαν «Σιδηρού Στρατάρχη», αλλά ο απότομος και οξύθυμος χαρακτήρας του τον καθιστούσε αντιπαθή ανάμεσα στους ομοιόβαθμούς του οι οποίοι συχνά τον υπονόμευσαν.

Το 1813 κατόρθωσε να κρατήσει υπό γαλλική κατοχή το πολιορκημένο Αμβούργο επί ένα έτος, ενώ ο Ναπολέων είχε ήδη παραδοθεί. Επιστρέφοντας στη Γαλλία αρνήθηκε να ορκισθεί πίστη στη μοναρχία όπως οι περισσότεροι στρατάρχες, παραμένοντας πιστός στον Ναπολέοντα, λόγος για τον οποίον απομακρύνθηκε από κάθε αξίωμα και προνόμιο. Μετά την επάνοδο του Βοναπάρτη, προσέφερε άμεσα τις υπηρεσίες του και εκείνος του ανέθεσε τη θέση του Υπουργού Αμύνης –ένα μοιραίο σφάλμα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, αφού η παρουσία του στο πεδίο μάχης του Βατερλώ θα είχε αποτρέψει πολλά από τα σφάλματα που διαπράχθηκαν από τους Νέυ και Γκρουσύ.

Μετά την ήττα αγωνίστηκε να σώσει το Παρίσι, επιτυγχάνοντας να απωθήσει τις εμπροσθοφυλακές του Μπλύχερ, αλλά υποχρεώθηκε να το εγκαταλείψει στις 3 Ιουλίου 1815, όταν πλέον πληροφορήθηκε ότι ο Ναπολέων είχε παραδοθεί. Στη συνέχεια ιδιώτευσε περνώντας μία δύσκολη και στερημένη ζωή, έως ότου το 1817 διορίσθηκε δήμαρχος σε προάστειο του Παρισιού. Παρά τα επαινετικά λόγια του προς το πρόσωπό του μετά την επάνοδό του από την Έλβα, ο Ναπολέων δεν αναγνώρισε τις υπηρεσίες του, χαρακτηρίζοντάς τον στα απομνημονεύματά του ως αναξιόπιστο επιτελή του.

Τιμητικές διακρίσεις

Το όνομά του είναι χαραγμένο στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι (Ανατολικό πυλώνα, Στήλη 13).

Πηγές

• Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο των Ιωάννη Μανσόλα και Άγγελου Δαλασσηνού