Літаратурная мова
| Літаратурная мова | |
|---|---|
| Вывучаецца ў | сацыялінгвістыка і standardology[d] |
| Процілегла | vernacular[d] |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Літаратурная мова, стандартная мова[1] — форма натуральнай мовы, якой уласцівы вызначальныя рысы наддыялектнасці, поліфункцыянальнасці, нарматыўнай апрацаванасці (арфаэпічнай, арфаграфічнай, лексічнай, граматычнай), наяўнасці пісьмовай (пісьмова-кніжнай) і вуснай (вусна-гутарковай) формаў рэалізацыі, максімальнай стылёвай дыферэнцыянаванасці.
У адрозненне ад дыялектаў, моўныя нормы літаратурнай мовы характарызуюцца большай абавязковасцю і асэнсаванасцю, а таксама кадыфікаванасцю.
Зноскі
- ↑ Словарь социолингвистических терминов. Москва: Российская академия наук. Институт языкознания. Российская академия лингвистических наук. 2006. p. 217.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Сучасная беларуская мова: Уводзіны. Фанетыка. Фаналогія. Арфаэпія. Графіка. Арфаграфія. Лексікалогія. Лексікаграфія. Фразеалогія. Фразеаграфія: Вучэб. дапам. / Я. М. Камароўскі, В. П. Красней, У. М. Лазоўскі і інш. — 2-е выд., дапрац. і дап. — Мн. : Выш. школа, 1995. — 334 с. ISBN 985-06-0075-6.
|
Літаратурная мова на Вікісховішчы |
|---|
Слоўнікі і энцыклапедыі | |
|---|---|
| Нарматыўны кантроль |
